Για τις… λερωμένες γκόμενες (who cares)
demon February 12th, 2010
Να λοιπόν που το έκανα κι εγώ. Παραμέλησα τον εαυτό μου. Άρχισα.
Και μέσα στις σταγόνες και τα λέπια που βγήκαν πάνω μου, ξεκίνησα να σκέφτομαι ποιος μιλά γι’αυτά “τα πράγματα”. Για τις αλλαγές, τις δυσάρεστες, στη σχέση, για τη συνήθεια ή την ανία, το σεξ που φθίνει ή αλλάζει, τα συναισθήματα που μαγειρεύονται με τις ευθύνες και την απογοήτευση απλών ημι-στιγμών, για πολλά που γίνονται πιο πολύπλοκα. ΌΛΑ γίνονται πιο πολύπλοκα.
Και δε γνωρίζω εάν κάποια στιγμή όλα ξεδιαλύνουν, ξανά-απλοποιούνται και καβαλούν και πάλι τις ράγες, αλλά θα περιμένω. Και ίσως τελικά, να συνεχίσω να παραμελώ τον εαυτό μου που και που, δίνοντάς του την πολυτέλεια να φέρεται σα να είναι και πάλι εργένης, ξεχασμένος, ρέμπελος, άνετος!
Και τα δυσάρεστα θα τα πω στον ηλεκτρονικό μου πάπυρο σύντομα. Θα τα καταγράψω, θα τα συζητήσω με τον άνεμο και με όσους επισκέπτονται τις πατημασιές μου, τις λασπώδεις!
Για τώρα, μένω στις ζυμώσεις. Τις χημικές. Τις άνοστες. Τις παράφωνες. Τις σχεδόν νεκρικές. Γιατί, ξέρεις, δε θέλω να μας ενώσει ένας θάνατος. Τον χαρίζω στον επόμενο. Γιατί να πρέπει άραγε να ενώνονται δυο άνθρωποι από τα θλιβερά; Γιατί ένας θάνατος να μας φέρει πιο κοντά; Δε θέλω.
Για τον εαυτό μου τώρα, που τον άφησα λίγο να… ανθίσει (!), που άφησα το ξυραφάκι στη θήκη του κι επέτρεψα στο καλοσχηματισμένο σαλιγκάρι μου να βγάλει φύλλα στις κεραίες του, ένα έχω να πω, στην αποψινή σου ατάκα “Μωρό μου, μήπως να κάνουμε κάτι για το δασάκι σου;”. Αφού έκανα μια περιστροφή κι άπλωσα το χέρι βασιλικά πάνω στα χείλη σου, σου είπα με απίστευτο τουπέ: “Ναι, αλλά το δάσος παίρνει πιο εύκολα φωτιά!”.
ΧΑ!
Πάω να ξυριστώ mate. Να δω τι θα ανάψεις μετά! lol
