blog +Ο- σφαιρα

demon October 22nd, 2009

Τίποτα…

Το Κουβαράκι δεν είναι πουθενά. Κι όμως… διαισθάνομαι ότι είναι τόσο κοντά. Ίσως και στις διπλανές πολυκατοικίες!

Την έψαξα. Την ψάξαμε. Μαζί με τον άντρα. Μεσημεράκι με το φως. Βράδυ που είναι πιο ήρεμα και θα μπορούσα, ενδεχομένως, να την ακούσω.

Με μια κονσέρβα κι ένα κουτάλι στο χέρι. Να το χτυπάω ανά ένα μέτρο, σαν την τρελή της γειτονιάς. Κι όμως… τίποτα.

Είναι τόσο ψυχοφθόρο όλο αυτό. Και είναι τόσο δεδομένο ότι και το Ματάκι θα ξαναφύγει. Θα πέσει από τον εναέριο κήπο μας. Σκέφτομαι σοβαρά να της φορέσω κάποια συσκευή εντοπισμού, για να μη τη χάσω κι αυτήν…

Μπορεί να μην ήταν η αδυναμία μου το Κουβάρι. Αλλά το αγαπούσα. Και είχα αρχίσει να την μαθαίνω κι αυτήν πράγματα. Να ακούει. Να καταλαβαίνει. Και τη χάιδευα. Στο πρόσωπο. Τη μουσούδα της. Τη φώναζα κι έτρεχε σαν την παλαβή, σαν πεταλούδα μαύρη.

Τέλος αυτά.

Το Μάτι πλαντάζει στο κλάμα κάθε βράδυ, όταν έρχεται η ώρα να μείνει μόνη έξω στο μπαλκόνι και να κοιμηθεί μόνη της.

Αλλά δε μου δείχνει τίποτα. Δε δείχνει πού μπορεί να είναι η αδελφή της. Απλώς κλαίει.

Κι εγώ μιλάω σα να υπάρχει κοντά μας το Κουβαράκι ακόμη. Έχω δυο γάτες… Εμ, μία.

Κι όμως. Δύο είναι τα μπολάκια τους. Δύο τα κουβαδάκια με την άμμο τους. Άλλα τα νάζια, άλλες οι συνήθειες.

Πέρασαν 4 μέρες πια. Και απογοητεύομαι. Το Μάτι αρχίζει να ακούγεται όπως το Κουβάρι. Γυρνάει το κεφάλι της ανάποδα, όταν την έχω αγκαλιά, λες και είναι το Κουβάρι. Και μυρίζει συνεχώς το σκαμπό και την κουβέρτα της αδελφής της.

Τελικά είναι εκπληκτικό. Το πώς τα γατιά, όταν είναι αδέλφια και η μία χάνεται ή πεθαίνει, κατορθώνουν να μοιάσουν, να υιοθετήσουν, να αντιγράψουν αυτόματα χαρακτηριστικά το ένα του άλλου! Είναι απίθανο.

Πως διαγράφεις ένα ζώο που έχεις αγαπήσει κι έχει χαθεί; Και θα μπορούσε να είναι ζωντανό; Και να βρίσκεται κοντά στο σπίτι σου αλλά εσύ να μην το ξέρεις; Άραγε που είναι;

Καληνύχτα Κουβαράκι. Ακούω το κουδουνάκι της και το συναχωμένη, ναζιάρικη φωνή της. Μιάουυυυ! Καληνύχτα μυξούλα.

• ΖΩΟΝ
• Comments(2)

demon October 1st, 2009

Καλό μήνα ψαράδες του αέρα!

Για να δω τι καλούδια θα μου προσγειώσει στην αγκαλιά μου ο Οκτώβρης.

wish wish

ful ful

Ένα φιλί στο μάγουλο για να ροδίσει και πάλι *

Πηγή εικόνας: wildplaces.deviantart.com

• Bubbles
• Comments(0)

demon September 16th, 2009

Πετυχημένη κοινωνική διαφήμιση εκ Νορβηγίας…

Τα δικά μου σχόλια περιττεύουν. Όποιος είναι ταξιδευτής του αέρα, θα με νιώσει.

Καλό βράδυ αμμουδένια όνειρα.

Μίζα…

• ΖΩΟΝ
• Comments(2)

demon August 23rd, 2009

Φωτιά… ΣΤΑΜΑΤΑ!

(ίσως αυτό να εύχεται ο Κωστάκης, πριν πατήσει ξανά το play)

Μόνη παρηγοριά, το ότι δεν έχουν καεί άνθρωποι. Για κάποιους είναι ένα παιχνίδι, στην πραγματικότητα είναι μια καταθλιπτική αμεροληψία. Αν κάποιοι ξέρουν πότε θα φυσήξει, ώστε να γίνει η δουλίτσα τους, εσείς πως και δεν ξέρετε πότε θα φυσήξει, ώστε να είστε πανέτοιμοι και αποτελεσματικοί, έτσι για αλλαγή;;;

• ΖΩΟΝ
• Comments(6)

demon August 23rd, 2009

Πέμπτη 20-8-09

Τον άντρα τον πείραξε η ζέστη λέει. Ναι, μια ευαισθησία την έχουμε. Μα πού την είδε τη ζέστη. Πέρα από ένα απότομο switch το οποίο, ομολογουμένως, μας έλιωσε, ΧΤΕΣ όμως, ο αέρας επέστρεψε πάνω από τα Νέα Μουδανιά Χαλκιδικής και η βεράντα είναι πάντοτε το πιο θεϊκό σημείο. Και από άποψη θέας κι ηρεμίας και από άποψη απόλαυσης των ρευμάτων.

Το συμβούλιο της μπουκλίτσας πραγματοποιήθηκε μια μέρα νωρίτερα κι αποφασίστηκε η ημερομηνία επαναπροσδιορισμού μας στα… γαμημένα Πατήσια. Είδες; Είχα καιρό να βρίσω.

Παρασκευή 21-8-09

Είναι απίστευτος αυτός ο μικρόκοσμος. Εντάξει, στην επαρχία δεν θα μπορούσα να ζήσω ποτέ. Ούτε στη Σαντορίνη, το χειμώνα. Δε μου πάει ούτε η κουτσομπολίστικη κλεισούρα, ούτε ο υπερ-προβεβλημένος νεοπλουτισμός, ούτε και αυτή η αφόρητη έλλειψη αισθητικής. Οπότε, απλώς παρατηρώ και δε μιλάω. Δε με αφορά άλλωστε το θέμα. Διακοπές ήρθα να κάνω. Μια κουβέντα όμως την είχαμε προχτές απολαμβάνοντας την Caipiroska μας. (Ναι, ναι, μάθαμε την Caipiroska, μετά την Caipirinha).

Σήμερα, αποφάσισα να μαγειρέψω εγώ για τους γονείς του άντρα κι εμάς. Nothing fancy, just a… στραπατσάδα. Με πρώτες ύλες από τον κήπο. Αλλιώτικες ντομάτες, ανόθευτες πιπεριές!

Θα πάμε να κάνουμε και μερικά ψωνάκια στο κέντρο, με εκπτώσεις που κυμαίνονται από 40%-50% (γουστάρω!), στα ρούχα κυρίως, κι από αύριο θα επιστρέψω δριμύτερη στη θάλασσα. Άντε να δούμε, θα παίξουμε ρακέτες που σε παρακαλάω;

• Μέσα στο ταξίδι
• Comments(0)

demon August 21st, 2009

Τρίτη 18-8-09

Καθίσαμε μέχρι τα μεσάνυχτα στη βεράντα. Είχαμε γυναικεία κουβέντα, η μητέρα του άντρα κι εγώ. Αιστάνθηκα ότι θα ήθελε να γνωρίζει κάποια πράγματα παραπάνω. Πράγματα, τα οποία από λεπτότητα δεν θα ρωτούσε ποτέ η ίδια.

Κι έτσι της άνοιξα τις σκέψεις μου. Ήθελα να νιώσει ασφάλεια. Όχι πως δεν βλέπει. Κι ήθελα να ξέρει, πως μπορούμε να μιλήσουμε. Δεν ξέρω αν έπρεπε να κάνω αυτό το βήμα. Οικειότητα υπάρχει, μέχρι ενός σημείο. Και συμπάθεια. Αλλά το να περνάς αυτή τη γραμμή και να λες σε μια μάνα, όσο προχωρημένη κι αν είναι, τι ονειρεύεσαι για το μέλλον σου με το γιο της; Μέσες άκρες τα λέω. Δεν ξέρω πώς να μεταφέρω στον ηλεκτρονικό μου πάπυρο αυτά που μοιραστήκαμε απόψε. Δεν ήταν δα ούτε τόσο ευτελή όσο «αιστάνομαι αυτά για τον γιο σου», ούτε τόσο κατινίστικα.

Δεν θα γινόταν ποτέ τέτοια συζήτηση. Δεν τίθεται θέμα έγκρισης ή γνωριμίας. Στο σπίτι τους κάνουμε τις διακοπές μας άλλωστε. Μας βλέπουν.

Κι εκείνη μου είπε. Τα δικά της, τα του άντρα. Πώς ήταν μικρός. Πώς δεν έχει αλλάξει και πολύ!

Εντάξει, σκάω.

Πήγαμε βολτίτσα στην παραλία σήμερα. Ναι, την είδα από μακριά. Ήπια το Cuba Libre μου κάτω από την ξύλινη ομπρέλα, συζητήσαμε με τον άντρα κάποια επαγγελματικά πράγματα, χαζολογήσαμε για μηχανές, για τα project της Google, για τις αδυναμίες, αισθητικά, του Gmail, για το CBR μου, για το πόσο αστείο είναι, κάθε φορά, όταν ακούς την ίδια ιστορία να στη διηγούνται δύο άνθρωποι. Καθείς με την οπτική του και με την εντύπωση που θέλει να αφήσει…

Τετάρτη 19-8-09

Τι ζέστη κι αυτή σήμερα. Σεις που έχετε αέρηδες, λέει, στην Αθήνα, παίρνετε τώρα την εκδίκησή σας. Εμείς εδώ πάνω είχαμε 31-32 βαθμούς, στην καλύτερη. Και τρελή άπνοια. Να δω πότε θα κάνουμε καμιά απόδραση στις εξωτικές ομορφιές της Χαλκιδικής.

Μετά από ένα πολύ σύντομο διάλειμμα για πίτσα και παγωτό (εξάρσεις της περιόδου), επιστρέψαμε, σήμερα, στο χειροποίητο ψάρι: τσιπούρα και γοφάρι! Νόστιμο πράγμα.

Υ.Γ.: Ρώτησα τον μπαμπά του άντρα πώς έφτιαχνε το τσίπουρο (μέχρι πριν από λίγα χρόνια) κι επιφυλάσσομαι να ποστάρω, άτσαλα μεν επιμορφωτικά δε, τη διαδικασία!

Υ.Γ. 1: Το ξέρω πως οι φωτό είναι άσχετες, αλλά είναι ειδική παραγγελία! So, bare with me.

• Μέσα στο ταξίδι
• Comments(8)

demon August 14th, 2009

Τετάρτη 12-8-09

Δεν είδαμε τελικά τις Περσίδες το βράδυ, ούτε και ψηλαφίσαμε την αστρική σκόνη. Είχε τόση συννεφιά, που το αναψοκοκκινισμένο φεγγάρι με κόπο περπατούσε.

Πέμπτη 13-8-09

Ήλιος! Ναι, κυρίες και κύριοι. Τώρα που πλησιάζει η περίοδός μου (Κυριακή λέω) –καταμεσής των διακοπών μου, στο άνθος της ξεκούρασής μου!- εμφάνισε ο ουρανός τον περιβόητο ήλιο του.

Ακόμη σπίτι είμαστε. Έχω βάλει στη διαπασών, σχετικά, Therion και φτιάχνω χωριάτικη σαλάτα. Ο άντρας δουλεύει πάνω στον καινούργιο server, στη Γερμανία. Τελικά το χαίρεται το laptop μας.

Εμένα μ’έχει πιάσει ανυπομονησία να πάμε θάλασσα. Να χαρούμε τον ΉΛΙΟ και τη θέρμη του, όσο είναι μέρα. Γιατί με τους αέρηδες εδώ, αυτές τις μέρες, ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου φέρουν από Θεσσαλονίκη και Πολύγυρο.

Σου είπα ότι τρώμε κάθε μέρα φρέσκο ψάρι; Τόσο πολύ ψάρι, μαζεμένο, δεν έχω ξαναφάει στη ζωή μου. Τι τσιπούρα, τι λαυράκι, τι χιόνα. Κι όλα στα κάρβουνα (από ξύλο ελιάς), στον ξυλόφουρνο που έχουν αγοράσει οι γονείς του άντρα! Yummy.

• Μέσα στο ταξίδι
• Comments(4)

demon August 6th, 2009

Ετοιμάζομαι για το μεγάλο ταξίδι.

Αυτή ήταν η δεύτερη έκπληξη του άντρα. Η πρώτη ήταν η μυστική απόδραση στα Πούλιθρα και τώρα, επισπεύδουμε την αναχώρηση για τις διακοπές μας: ΑΥΡΙΟ!

Αύριο, εκτός απροόπτου –κανένα απρόοπτο!- θα ξεκινήσουμε πολύ νωρίς το ταξίδι των 560 χιλιομέτρων (!). Με τη μηχανή!

Το ξέρω πως τούτη τη φορά η διαδρομή θα είναι πιο κουραστική. Θα συναντήσουμε αέρηδες, θα διασχίσουμε πιθανών βροχές και ίσως το, αγύμναστο πια, σώμα μας να μην αντέξει όλη αυτή την πίεση, στον αυχένα, στο κεφάλι.

Παρόλα αυτά, το αναμένω αυτό το ταξίδι. Είναι κάτι σαν κάθαρση. Εσύ κι εγώ, συνοδοιπόροι απόλυτοι σε μια αμιγώς σιωπηλή διαδρομή. Κάτι κοινό, κάτι θαυμάσιο, κάτι εσωτερικό.

Σχεδόν 5½ ώρες ταξίδι, με 2 σύντομα διαλείμματα για ανεφοδιασμό και stretching. Μπρος και πίσω. Με τα χέρια στο τιμόνι, στην ταχύτητα, στον αέρα, στο σημείο που πλησιάζει. Και η ρόδα να καλπάζει.

Να βλέπουμε χιλιόμετρα ασφάλτου, σύννεφων, ήλιου, πρασίνου, διερχόμενων αυτοκινήτων, κενού τοπίου, γεμάτων εικόνων.

Μια ατελείωτη, ευρύχωρη γραμμή από την Αθήνα προς το Βορρά.

ΦΕΥΓΩ λοιπόν.

Πηγή εικόνας: mariangelkiss.deviantart.com

• Μέσα στο ταξίδι
• Comments(8)

demon July 30th, 2009

Σου ‘χω νέα. Ετοιμάζομαι για ανατροπή. Αύριο το πρωί φεύγουμε, λέει. Για μια φευγαλέα εκδρομή. Μερικές μερούλες. Κάπου… Που? Δε μου λέει. Είναι αστείο, το ξέρω, αλλά δεν γνωρίζω πού πάμε!

Να δω ποιες ασφάλτους θα γλείψουμε τούτη τη φορά. Ποια τοπία θα μας φιλοξενήσουν και ποια φύση θα ζηλέψουμε. ΜΙΖΑ! Πάτα συμπλέκτη.

Κι όταν επιστρέψω θα σου τα ράψω όλα. Με αέρινες κλωστές. Απ’τις καλές, τις ακριβές. Τις ανθεκτικές. Τις γυαλιστερές. Έτσι, να ζυμώσω όνειρα. Να ξεθάψω μακροβούτια.

Θα σου πω για τα μάτια μου που έκλαψαν ενώ ήταν σφαλισμένα.

Θα σου πω και για τα ζευγάρια που είδα, τα ευτυχισμένα. Εγώ δεν ήμουν… Ήμουν;

Θα σου πω και για την αλλοδαπία. Ναι, μας την άδειασαν τη γωνιά. Κι άφησαν και ραβασάκι για εκδίκηση. Αμέ! Θα σου πω…

Θα σου πω, τέλος, και για τη μαύρη γάτα μου που με είδε να χτενίζομαι και να παραμιλάω.

Η ψυχή μου σκεφτόταν φωναχτά∙ έκλαιγε και τα μάτια μου το ’νιωθαν.

Άντε, καλό μας ταξίδι! Να με σκέφτεσαι, ε? Μην ξεμυτίσεις χωρίς τη σκέψη μου! Σου είπα ότι δεν ξέρω που πάμε, ε? Ok…

Πηγή εικόνας: throughthemonsoonxx.deviantart.com

• Μέσα στο ταξίδι
• Comments(4)

demon July 22nd, 2009

Ένα συνεχές φύσημα.

Ένα, ένα-δύο.

Ένα συνεχές πέταγμα, ένα βουητό, ένα μελισσο-κυνηγητό.

Και δώσ’του τρέχουν τα χείλη μου να προλάβουν δράση.

Το ύφασμα διαμαρτύρεται, πάλλεται από τον γερό αέρα, ξεσηκώνεται και προσπαθεί να βρει μια βολική θέση.

Μάταια.

Η φουρτούνα στον άνεμο θα είναι πάντοτε άβολη, απρόσμενη, εντυπωσιακή και δυνατή.

Και τα λογής υφάσματα θα χαροπαλεύουν στα μαστιγώματα της μυτερής της γλώσσας.

Ένα, ένα-δύο. Ακούει κανείς;

Ένα ?

Πηγή: tauku.deviantart.com

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(0)