blog +Ο- σφαιρα

demon February 24th, 2010

Μια λάμα, μπηγμένη στον πάγο. Σε ατελείωτες ρηνίδες πάγου, που χαϊδεύουν όλη τη γη. Την άσπιλη γη, την υπομονετική γη, τη ζωντανή, θαρραλέα γη. Που γεννά και σπέρνει, που ελπίζει και περιμένει, που καλοσωρίζει και αποχαιρετά.

Πως να αποχαιρετήσεις όμως;

Πως να αποχαιρετήσεις;

Κανείς δε σου ζητά να ξεχάσεις. Αλίμονο.

Πολλοί περιμένουν να παρελάσεις από μπροστά τους με δάκρυα-κρυσταλλάκια κολλημένα άγαρμπα σε μέτωπο και μάγουλα. Δάκρυα που δε στεγνώνουν ποτέ. Άλλωστε το γυαλί δε στεγνώνει. Δεν κολλάει. Δεν ταιριάζει, ούτε εναρμονίζεται.

Η θλίψη είναι κάτι το τόσο προσωπικό, πως περιμένεις να το διαβάσω εμπρός σου;

Ούτε να το κρύψω, μήτε να το διαδώσω.

Πονάω. Ναι.

Να αποχαιρετήσω. Στα 27.000 πόδια. Κάπου κει, ανάμεσα σε Αθήνα και Χαλκιδική. Να αποχαιρετήσω μέσα από δαντέλες συμπυκνωμένου αέρα, βεντάλιες ομίχλης, όνειρα φουσκωμένα.

Πώς θα ήθελα να αντέξεις, να σε γευόμουν ακόμη περισσότερα καλοκαίρια, να σου ψιθυρίσω κι άλλες πολλές χαρές, μυστικά που θα ‘ρθούν, σκέψεις, ανάγκες, παρέα.

Ευτυχώς σου είχα πει πως σ’αγαπώ. Τελικά αυτό είναι σημαντικό. Το να προλαβαίνεις να πεις πως αγαπάς.

Και θα σε θυμάμαι όμορφα, χαμογελαστή, πάντα εκεί, γενναιόδωρα.

Α, και θα σ’αγαπώ…

ΑΝΤΙΟ για τώρα.

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(6)

demon February 12th, 2010

Να λοιπόν που το έκανα κι εγώ. Παραμέλησα τον εαυτό μου. Άρχισα.

Και μέσα στις σταγόνες και τα λέπια που βγήκαν πάνω μου, ξεκίνησα να σκέφτομαι ποιος μιλά γι’αυτά “τα πράγματα”. Για τις αλλαγές, τις δυσάρεστες, στη σχέση, για τη συνήθεια ή την ανία, το σεξ που φθίνει ή αλλάζει, τα συναισθήματα που μαγειρεύονται με τις ευθύνες και την απογοήτευση απλών ημι-στιγμών, για πολλά που γίνονται πιο πολύπλοκα. ΌΛΑ γίνονται πιο πολύπλοκα.

Και δε γνωρίζω εάν κάποια στιγμή όλα ξεδιαλύνουν, ξανά-απλοποιούνται και καβαλούν και πάλι τις ράγες, αλλά θα περιμένω. Και ίσως τελικά, να συνεχίσω να παραμελώ τον εαυτό μου που και που, δίνοντάς του την πολυτέλεια να φέρεται σα να είναι και πάλι εργένης, ξεχασμένος, ρέμπελος, άνετος!

Και τα δυσάρεστα θα τα πω στον ηλεκτρονικό μου πάπυρο σύντομα. Θα τα καταγράψω, θα τα συζητήσω με τον άνεμο και με όσους επισκέπτονται τις πατημασιές μου, τις λασπώδεις!

Για τώρα, μένω στις ζυμώσεις. Τις χημικές. Τις άνοστες. Τις παράφωνες. Τις σχεδόν νεκρικές. Γιατί, ξέρεις, δε θέλω να μας ενώσει ένας θάνατος. Τον χαρίζω στον επόμενο. Γιατί να πρέπει άραγε να ενώνονται δυο άνθρωποι από τα θλιβερά; Γιατί ένας θάνατος να μας φέρει πιο κοντά; Δε θέλω.

Για τον εαυτό μου τώρα, που τον άφησα λίγο να… ανθίσει (!), που άφησα το ξυραφάκι στη θήκη του κι επέτρεψα στο καλοσχηματισμένο σαλιγκάρι μου να βγάλει φύλλα στις κεραίες του, ένα έχω να πω, στην αποψινή σου ατάκα “Μωρό μου, μήπως να κάνουμε κάτι για το δασάκι σου;”. Αφού έκανα μια περιστροφή κι άπλωσα το χέρι βασιλικά πάνω στα χείλη σου, σου είπα με απίστευτο τουπέ: “Ναι, αλλά το δάσος παίρνει πιο εύκολα φωτιά!”.

ΧΑ!

Πάω να ξυριστώ mate. Να δω τι θα ανάψεις μετά! lol

• Bubbles
• Comments(4)

demon January 26th, 2010

Απίστευτη μέρα! Βγήκα το πρωί και αιστάνθηκα μέσα από τη ζελατίνα το χιονόνερο να μου παγώνει το πρόσωπο και το λαιμό, ψηλά και να μου υγραίνει το πράσινο μάτι.

Παρόλο που ήμουν ντυμένη υπερβολικά ανθεκτικά, ένιωθα τον έντονο αέρα και το ψύχος που ερχόταν. Δυσάρεστο. Χειμώνας. Ξαφνικός.
Μαζεύτηκα κατά το μεσημέρι νωρίς. Ήρθες κι εσύ σα Σούπερμαν. Με την μπέρτα του, με την αναμπουμπούλα, ο μάγος με τα δώρα!

Μου ζήτησες να σου δώσω το μικρό λαχανί σκαμπό κάτω από το γραφείο μου. That’s a new one…

Σκύβω και τι να δω; Με περίμενε Η ΈΚΠΛΗΞΗ. Αυτό που αναμένω τόσο καιρό με αγωνία μεγάλη. Το ΜΙΞΕΡ Μου!!! Ολοκαίνουργιο, κατευθείαν παραγγελία από Γαλλία, με όλα τα high tech εξαρτήματά του και το ειδικό βάρος του, φυσικά-φυσικά. Wow… Ήθελες να μου το χαρίσεις τα Χριστούγεννα αλλά δεν είχε βγει ακόμη και το καπάρωσες.

Μου λες να σου δώσω το φορτιστή της μηχανής σου κι όπως απλώνω το χέρι πιάνω μια βιντεοκάμερα! Έλα ρεεεε ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ!!! Κι άλλο δώρο; Αυτό είναι για εμάς, για το site μας και για κοινή χρήση, αλλά τι σημασία έχει; Είναι δώρο. Και είναι τέλειο. Η μαγεία συνεχίζεται.

Μπαίνω στην κουζίνα να στήσω την ομορφιά μου και με περιμένουν δύο κουτάκια σοκολατάκια Max Perry. Ήσουν Χαλάνδρι και με σκέφτηκες. Άντρα μουυυυυ…. Δεν έχω λόγια. Με σκλάβωσες, με κάρφωσες, με ευχαρίστησες, με σκέφτηκες.

Σ’ευχαριστώ. Μεγάλο.

P.S. Μη δίνεις σημασία. Μόλις ξύπνησα. Δεν ήθελα να κοιμηθώ άλλο.

• Σαλιάρα
• Comments(0)

demon January 16th, 2010

Λυσσομανάει. Παρατηρώ την τέντα να μεταμορφώνεται σε αγριεμένο, θολωμένο κύμα, να ανεβοκατεβαίνει κλίμακες, φθόγγους, σημεία στίξης και συναισθήματα του οξυγόνου.

Τη βλέπω και μέσα από την τεράστια γυάλα με το νερολούλουδο. Παραμορφωμένη, φουσκωμένη, ξενυχτισμένη, μακρινή. Και τώρα έτοιμη για όλα είναι.

Έτοιμη να τυλιχτεί γύρω από τον εαυτό της. Έτοιμη να ταξιδέψει μέχρι κάτω, τις ρίζες του δρόμου και μέχρι τις φουσκάλες του ορίζοντα.

Έτοιμη να πλανέψει, να πλανευτεί και να διακτινιστεί μακριά. Εκεί που ο ήλιος δεν είναι ποτέ ηττημένος.

Πηγή εικόνας: 2sad-eyes.deviantart.com

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(0)

demon December 15th, 2009

Είναι πολύ αστείο, δεν ξέρω. Έχουμε χωρίσει τη ζωή μας σε βάρδιες. Είτε μέχρι να βγει το site μας στον αέρα είτε μέχρι να πέσει ένας από τους δύο κάτω.

Σε ξυπνάω κάθε πρωί στις 09:30. Εδώ και δυόμισι χρόνια. Πιάνεις δουλειά. Έρχεσαι στο γραφείο, ανάβεις αυτά τα απαίσια κατάλευκα φώτα (λάμπες φθορίου) που μεταμορφώνουν το δωμάτιο σε χώρο νοσοκομείου, χάνεσαι στην κοσμάρα σου, μιλάς στα τηλέφωνα, απορροφάσαι, βρίζεις που και που, αγχώνεσαι, πιέζεσαι.

Πάει μεσημέρι. Εξαφανίζομαι εγώ. Πάω για ύπνο. Για βραδινό ύπνο. Κοιμάμαι κατά τις 15:00 ή λίγο αργότερα, ξυπνάω τα μεσάνυχτα. Νταννννν…

Ναι. Και πιάνω βάρδια. Δουλεύω τους πελάτες μου και κυρίως, το site μας, το δικό μας project, που προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να βγάλουμε στον αέρα πριν τα Χριστούγεννα. Ή καλύτερα πριν φύγουμε, την άλλη Δευτέρα. Είναι κι αυτό.

Κάπως έτσι, συναντιόμαστε το βράδυ στο κρεβάτι, όταν εσύ ξαπλώνεις για βράδυ κι εγώ σηκώνομαι για μέρα. Και μου λες… “καλημέρα!”. Και σκάμε στα γέλια.

Κάνω τη μισή βάρδιά μου, μέχρι να πάει 09:30. Τότε έρχομαι να σε σηκώσω. Με φιλιά, αστειάκια, χάδια απίστευτα και αυτοκόλλητα αγγίγματα. Κι όταν πια με το καλό σηκωθείς και ξεκινήσεις κι εσύ τη μέρα σου, γυρνάω στο γραφείο μου. Μέχρι τις 15:00 ή λίγο αργότερα…

Πηγή εικόνας: smxdeadlydesignz.deviantart.com

• Bubbles
• Comments(6)

demon December 4th, 2009

Έχει γενέθλια ο Πανούλης μου σήμερα. Ο μαγικός θείος! Ο οποίος πήγε χτες και εμβολιάστηκε κατά του κακού ιού. Έτσι.

Και όπως τον πήρα σήμερα τηλέφωνο, μου είπε για όλη τη φάση, για το φυλλάδιο που του έδωσε η γιατρίνα, για τις αμελητέες αντενδείξεις κλπ.. Βέβαια ο θείος ανήκει στις ευπαθείς ομάδες, μια και έχει κάνει εγχείρηση πνεύμονα. Και φυσικά φτάσαμε στο δια ταύτα και ο μαγικός θείος με ρώτησε αν σκοπεύουμε εγώ κι ο άντρας να κάνουμε το πολυπόθητο και πολυσυζητημένο εμβόλιο. Όχι!

Η απάντηση ήταν πιο σύντομη από ό,τι ανέμενε, φαντάζομαι. Γιατί; Μα για πολλούς λόγους.

Είναι θέμα, είναι. Αλλά ξέρεις, δεν προλαβαίνω κιόλας τώρα να ασχοληθώ.

Το σχέδιο έχει ως εξής:

Φουλάρισμα τρελό κι απίστευτο γκάζι μέχρι τις 20 Δεκεμβρίου, οπότε κι έχουμε βάλει στόχο να βγει το site ΜΑΣ στον αέρα! Μετά, ανεβαίνουμε με την ανεμόσκαλα στο αεροπλανάκι και προσγειωνόμαστε Θεσσαλονίκη, με τελικό προορισμό τη Χαλκιδική για… Merry-Merry X-Mas με την αγαπημένη φαμίλια του άντρα μου!

Και μετά, επιστροφή Αθήνα για την δεύτερη πιο σημαντική, για μένα, γιορτή του χρόνου: την Πρωτοχρονιά! Γιατί η πρώτη είναι ΦΥΣΙΚΑ τα γενέθλιά μου. Όχι που θα είχες αμφιβολίες.

Πρωτοχρονιά. Η μέρα που, κλείνει ένα κουτί κι ανοίγει ένα πορτάκι προς επόμενο δάσος, επόμενα χρώματα, επόμενα μονοπάτια, τα οποία θα διασταυρωθούν με το παρελθόν και το μέλλον.

Αυτό είναι το πλάνο. Αυτή είναι η ιδέα. Αυτή είναι η κόκκινη αναμονή. Η κορδέλα με τα χιλιάδες γκι επάνω, τα πλαστικά κοφτερά αστεράκια και τις καραμελένια μπαστουνάκια με τα ριγέ όνειρα!

Α, παραλίγο και θα το ξέχναγα: αύριο στολίζω δέντρο! Χρόνια πολλά Πανούλη. Να αντέξεις για πολύ ακόμη… plz!

Πηγή εικόνας: angelusnoir.deviantart.com

• Bubbles
• Comments(2)

demon December 1st, 2009

Μου φέραν κάτι φίλοι από τη Νάξο τυριά. Παράξενα, γεμάτα καπνιστές, αλμυρές και βαριές μυρωδιές. Να τα χαρώ. Να τα γευτώ. Από την Τυροκομία Νάξου κατευθείαν στο πιάτο μου, στην Αθήνα!

Έτσι!

Άνοιξα κι εγώ ένα μπουκάλι κρασί από ένα γνωστό οινοποιό στο Διμηνιό της Κορινθίας, όπου κάποτε περνούσα τα καλοκαίρια μου στο εξοχικό μας, έκοψα άγαρμπα δείγμα από τη τυριά, προσπαθώντας σκληρά να μην τα τραυματίσω, να μην τα θρυμματίσω. Δύσκολο.

Το ένα έμοιαζε με Έμενταλ. Στο χαρίζω! Το άλλο με καλή γραβιέρα. Και το τρίτο ήταν ένα σκληρό τυρί, με άρωμα γλυκάνισου, τυλιγμένο σε μαύρο σουσάμι.

Πεπαλαιωμένο τυριά. Σαν το ουίσκι ένα πράγμα. Προσωπικά προτιμώ το gin.

Γέμισα μια τεράστια πιατέλα από φυσητό γυαλί, πρόσθεσα και μερικές ελίτσες γεμιστές, πήρα και το ποτήρι μου σχεδόν ξεχειλισμένο και κάθισα στην πολυθρόνα.

Να τα πω λιγάκι με τις σκέψεις μου, πριν ζαχαρώσω. Πριν χαλαρώσω. Πριν ζαλιστώ όσο πρέπει για έναν γλυκό, γρήγορο ύπνο.

Καλό μήνα να πω; Α ναι. Είναι κι αυτό. Μπήκε. Όχι που θα κώλωνε! Μπήκε κι ο Δεκέμβρης. Μαζί και η ολόγιομη κυρά.

Σεργιάνι πάνω από τα κεφάλια μας. Μην ρίχνεις τρίμματα καλέ! Εκτός κι αν είναι όνειρα…

Πηγή εικόνας: the-dark-silhouette.deviantart.com

• Bubbles
• Comments(8)

demon November 17th, 2009

Όταν ήμουν μικρή, κοιτούσα το κατακόκκινο πλαστικό μπαλόνι πάνω από το κεφάλι μου, να χορεύει, να λικνίζεται, να παίρνει σχήματα, να μου μιλά, να γελά και να ονειρεύεται τον ουρανό.

Το κρατούσα σφιχτά, το κοιτούσα και ήμουν τόσο περήφανη που το έχω συντροφιά, ήμουν χαρούμενη με τον λαστιχένιο ήχο του που γεμίζει τα διαφανή όνειρα. Έκανα μερικά βήματα κάτω από το μπαλόνι μου και μετά απλώς το άφηνα να γλιστρήσει πάνω στο δέρμα μου και να πάει ψηλά, πολύ ψηλά, να γνωρίσει κι άλλους κόσμους. Εκεί ίσως ταιριάξει καλύτερα.

Μεγάλωσα και σταμάτησα να φορτώνω πάνω στο κεφάλι μου κόκκινα μπαλόνια. Ακόμη τα λαχταράω. Τα ζηλεύω που γεμίζουν έτσι, χρωματιστά, τον αέρα. Σπανίως όμως τα κλέβω και τα χαζεύω.

Κι όταν συμβεί αυτό, τότε δεν μπορώ να τα αποχωριστώ. Δεν μπορώ να ανοίξω το χέρι μου και να τα στείλω εκεί ψηλά. Απλώς δεν ξέρω πώς να αφήσω το μπαλόνι να ταξιδέψει παρακάτω.

Δεν ξέρω πώς!

Πηγή εικόνας: garrit.deviantart.com

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(0)

demon November 12th, 2009

Κάτω από κάθε βήμα έβρισκα όλα αυτά τα έτη άνισα κομμάτια καθρέφτη. Όλα τους γυαλισμένα καλά, δίχως ίχνος βρωμιάς, σκόνης, σάλιου ή δακτυλικού αποτυπώματος.

Και τα σήκωνα αυτά τα κομμάτια γυαλιού. Τα έχωνα μέσα στα χέρια μου, στις τσέπες των χεριών μου τα έβαζα.

Και τα φυλούσα και τα μετρούσα και τα θυμόμουν.

Δε σε συζητάω πια. Παράξενο είναι. Βγαίνω να περπατήσω γύρω από την πάχνη των σύννεφων και δεν είσαι πια το επίκεντρό μου.

Οι λέξεις και οι κουβέντες δε σε μαγνητίζουν πια. Δεν αιστάνομαι την ανάγκη να μιλάω συνεχώς για σένα.

Και ίσως είναι και πιο ανακουφιστικό έτσι.

Δεν ξέρω.

Τον καθρέφτη θα τον συμπληρώσω μια μέρα όμως.

Που ξέρεις; Ίσως στο τέλος, λίγο πριν χαρίσω την ψυχή μου στον αέρα, να γίνω εγώ το εσωτερικό του. Το είδωλό του, και το δικό μου. Το αληθινό… για πάντα ;

Πηγή εικόνας: indelirium.deviantart.com

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(0)

demon November 5th, 2009

Ψύχος. Μπήκε ο πραγματικός χειμώνας τελικά.

Αποφάσισα προχτές να οδηγήσω. Είχα ξεσυνηθίσει αυτό το συναίσθημα που τελικά είναι τόσο γνώριμο• το πρόσωπό μου να παγώνει, να διαπερνάται από κρύα ρεύματα και να γεμίζω εσωτερικά από το ψύχος της νύχτας.

Ξεσυνηθίζω, ναι. Κάνω κέφι την οδήγηση του αέρα, της άνοιξης και των αστεριών. Κι όταν τελικά ξανάρχεται, αναπόφευκτα, ο χειμώνας, μπαίνω σε αυτό το τούνελ. Ψύχος, παγωμένος αέρας, ρεύματα, κρύο, μούδιασμα, τα μάτια να μην αντέχουν να είναι για ώρα ανοιχτά και το τζαμάκι τους να γίνεται εύθραυστο.

Χρόνια πολλά blogosfaira. Πριν από δύο χρόνια, 4 Νοεμβρίου, άνοιξες τα πατζούρια σου, τα διαδικτυακά. Κοίταξες απέξω και είδες όλα αυτά τα χαλίκια, τα ελαφριά του πλανήτη, γνωστούς, γνώριμους, συμπαθητικούς και μαζί με αυτούς, ευχές, σκέψεις να σε συντροφεύουν, αλλά και ανθρώπους με παράλληλα συναισθήματα να σε νιώθουν.

Χρόνια μου πολλά. Ευχαριστώ για το εφεδρικό οξυγόνο που μου δίνεις, που μου δίνετε.

Πηγή εικόνας: villesgodgirl.deviantart.com

• Μέσα στο ταξίδι
• Comments(7)