blog +Ο- σφαιρα

demon April 15th, 2010

Το ένστικτό μου δεν είναι πια τόσο καλοκουρδισμένο όσο ήταν για όλα αυτά τα χρόνια της ζωής μου. Και αιστάνομαι σα να μην έχω εκείνη τη μαγική ικανότητα να διαβλέπω, να καταλαβαίνω, να ερμηνεύω. Κάτι μου λείπει. Ναι, μου λείπει πολύ είναι η αλήθεια, γιατί στηριζόμουν πάντα στο ένστικτό μου. Πάντα.

Τα τελευταία χρόνια λοιπόν φοβάμαι μη χάσω τους γονείς μου. Δεν είναι ότι μεγαλώνουν. Ότι γερνάνε, γιατί αυτή είναι η αλήθεια όσο κι αν δε μ’αρέσει. Δεν είναι όμως αυτό. Γιατί δεν είναι τόσο μεγάλοι, μη φανταστείς. Δεν είναι ότι φοβάμαι μην τους χάσω. Αν και όντως φοβάμαι. Έχουμε μια δυνατή σχέση, αν και πολύπλοκη και έντονη τον περισσότερο καιρό.

Είναι όμως ότι το ένστικτό μου έλεγε πως κάτι θα χάσω που αγαπώ πολύ. Και τρόμαζα. Όμως δε συνέβη. Ευτυχώς. Ευτυχώς! Φυσικά και θα συμβεί. Κάποτε. Ας είναι κάποτε…

Οι γονείς μου γύρισαν από την Ιαπωνία. Wow, ναι! Κάθε μέρα, όλο αυτό το διάστημα που έλειπαν, κοιτούσα ψηλά στο συννεφάκι μου κι έλεγα: “Οι γονείς μου είναι στην Ιαπωνία” και έσκαγα ένα τρελό χαμόγελο. Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη. Επέστρεψαν. Μου έλειψαν και θα τους δω σήμερα, επιτέλους!

Αυτό που θέλω να πω είναι το εξής. Αν και ξέρω ότι δε θα το διαβάσουν ποτέ. Γιατί φυσικά δε με διαβάζουν. Πριν το πω, να σου εκμυστηρευτώ πως σήμερα, νωρίτερα, σκεφτόμουν ότι η μάμα μου δε μου έχει ζητήσει ποτέ της τίποτα. Δεν ξέρω πώς προσγειώθηκε αυτή η σκέψη στη φωλιά του μυαλού μου, αλλά για κάποιο λόγο ξεπήδησε μέσα από τη φουσκίτσα της. Όντως. Θυμάμαι μόνο πριν λίγα χρόνια που μου ζήτησε να πεταχτώ σε έναν ορειβατικό σύλλογο στα Εξάρχεια, όπου ζούσα, για να πληρώσω για μια εκδρομή που θα πήγαινε. Αυτό. Δε θυμάμαι κάτι άλλο. Ποτέ…

Τις τελευταίες 4 ώρες έκατσα και δούλεψα πάνω στο βιβλίο του πελάτη μου. Το τελείωσα!!! Το είχα βάλει στόχο. Και μετά είδα στο ψηφιακό γραφτήρι μου, το AC/Ryan το τελευταίο επεισόδιο της σειράς “Lipstick Jungle”. Μ’αρέσει. Δεν έχει καμία σχέση με το βλαμμένο “Sex & the City”. Εδώ τα πράγματα είναι προσγειωμένα και όχι επιχρυσωμένα… Και τώρα είπα να μπω και να σου γράψω.

Να σου πω ότι…

Μακάρι και στην επόμενη ζωή να σε έχω μάνα μου! Θα είναι τιμή μου, ειλικρινά.

Και μακάρι και στην επόμενη ζωή να σε έχω πατέρα μου. Θα είμαι ιδιαίτερη τυχερή αν συμβεί αυτό.

Όπως μακάρι και στην επόμενη ζωή να έχω τη Βούλα πεθερά μου (κλείσαμε 2 μήνες σήμερα). Αλλά να έχουμε περισσότερο χρόνο στη διάθεσή μας. Ίσως αυτός ο χρόνος απλώς να μας κάνει να μισηθούμε τελικά. Αλλά αξίζει τον κόπο. Τις αγκαλιές που θα σου δώσω, αιστανόμενη κάθε φορά ότι τις χρειάζεσαι!

Λοιπόν κοίτα. Ξέρω ότι δε θα με διαβάσεις ποτέ. Λίγο με νοιάζει αυτό. Απλώς ήθελα να σου το πω, εντάξει; Να το γράψω εδώ μέσα.

Σε θέλω μάνα μου και στην επόμενη ζωή. Οκ? (υποσχέσου…)

Πηγή εικόνας: lostinlight666.deviantart.com

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(4)

demon April 14th, 2010

Δεν ξέρω γιατί, αλλά με απασχολεί αυτό: Δεν είναι η σύγκριση του ποιος είναι πιο ευτυχισμένος ή για να νιώσω πιο σκατά ή πιο καλά. Είναι απλώς για να κατανοήσω εάν έτσι είναι τα ζευγάρια. Ξέρεις, εάν είναι νορμάλ αυτό που μας συμβαίνει, αυτό που ζούμε, οι αλλαγές, οι συμπεριφορές, οι συνήθειες, ο τόνος, ο τρόπος, η μικρή ανοχή πια… Όλα ρε παιδί μου.

Το σπίτι άρχισε να καταρρέει, οπότε μια δεύτερη επίσκεψη μέσα σε μια βδομάδα (!)  στο ΙΚΕΑ ήταν επιτακτική. Έπεσε σχεδόν ο τοίχος στο κεφάλι του άντρα, άρα κάπου αλλού θα πρέπει να βάλουμε τις πετσέτες, τις μαξιλαροθήκες και τα πετσετάκια.

Το κλείσαμε το μαγαζί. Και φεύγοντας με τον κολλητό μου, η κουβέντα ήρθε από μόνη της. “Ρε συ, είναι φυσιολογικό όλο αυτό. Εσύ με την Ελένη έτσι ήσασταν;” -”Ναι, και γι’αυτό χωρίσαμε κιόλας!

“Καλά, κορόιδευε εσύ…”

Όλο αυτό που ζεις το βάζεις σε μια ζυγαριά, μου είπες ως σοφός κολλητός, που μετράς αρκετά χρονάκια ήδη. Το θέμα είναι όταν αρχίσουν και βαραίνουν επικίνδυνα τα αρνητικά, εκείνα που σε ενοχλούν και σε βγάζουν εκτός εαυτού. Τότε, αναγκαστικά βάζεις κι εσύ χεράκι στον ποπό του τασιού, για να το κρατήσεις και να παραμείνει σχεδόν σε ισορροπία το καλό με το κακό. Το θέμα είναι τι γίνεται αν βαρεθείς να κρατάς. Σε μένα αυτό συνέβη. Αλλά τι σε νοιάζει τι κάνουν οι άλλοι;

“Μα δε με νοιάζει ρε thrash. Χέστηκα. Με νοιάζει όμως τι είναι φυσιολογικό. Τι συμβαίνει και πώς μετριέται. Εντάξει, κάποιος αντέχει πολύ, άλλος λίγο. Κάποιος είναι μαζόχα κι άλλος τη βρίσκει με το ξύλο. Ξέρω εγώ. Υπάρχει όμως και η αντικειμενική μεζούρα, no; Εκείνη που λες ότι ναι, εάν συμβαίνει αυτό τότε… σκέψου! Είναι εκείνο που σου λένε: Βάλε σε ένα χαρτί τα θετικά, τράβα μια γραμμή κι απέναντι γράψε τα σκατά. Ε…”

-”Κοίτα, άλλοι αφήνουν το ποτήρι να γεμίσει και μετά την κάνουν. Άλλοι πάλι την κάνουν πολύ πριν ξεχειλίσει. Κι άλλοι κάθονται και κοιτάνε τις σταγόνες να έχουν πέσει στο πάτωμα”.

“Ναι ρε thrash… και η αγάπη γίνεται… σφουγγαρίστρα; Δηλαδή μπορεί να αντιστραφεί όλο αυτό; Να αλλάξει η μαλακία; Γιατί εγώ δε θέλω η αγάπη μου να μοιάσει με σφουγγαρίστρια”.

Τ’ακούς;

((P.S. Την επόμενη φορά θα σου πω πώς ξέρω ότι δεν είμαι ρατσίτρια. Εντάξει;))

Πηγή εικόνας: evilxelf.deviantart.com

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(4)

demon February 24th, 2010

Μια λάμα, μπηγμένη στον πάγο. Σε ατελείωτες ρηνίδες πάγου, που χαϊδεύουν όλη τη γη. Την άσπιλη γη, την υπομονετική γη, τη ζωντανή, θαρραλέα γη. Που γεννά και σπέρνει, που ελπίζει και περιμένει, που καλοσωρίζει και αποχαιρετά.

Πως να αποχαιρετήσεις όμως;

Πως να αποχαιρετήσεις;

Κανείς δε σου ζητά να ξεχάσεις. Αλίμονο.

Πολλοί περιμένουν να παρελάσεις από μπροστά τους με δάκρυα-κρυσταλλάκια κολλημένα άγαρμπα σε μέτωπο και μάγουλα. Δάκρυα που δε στεγνώνουν ποτέ. Άλλωστε το γυαλί δε στεγνώνει. Δεν κολλάει. Δεν ταιριάζει, ούτε εναρμονίζεται.

Η θλίψη είναι κάτι το τόσο προσωπικό, πως περιμένεις να το διαβάσω εμπρός σου;

Ούτε να το κρύψω, μήτε να το διαδώσω.

Πονάω. Ναι.

Να αποχαιρετήσω. Στα 27.000 πόδια. Κάπου κει, ανάμεσα σε Αθήνα και Χαλκιδική. Να αποχαιρετήσω μέσα από δαντέλες συμπυκνωμένου αέρα, βεντάλιες ομίχλης, όνειρα φουσκωμένα.

Πώς θα ήθελα να αντέξεις, να σε γευόμουν ακόμη περισσότερα καλοκαίρια, να σου ψιθυρίσω κι άλλες πολλές χαρές, μυστικά που θα ‘ρθούν, σκέψεις, ανάγκες, παρέα.

Ευτυχώς σου είχα πει πως σ’αγαπώ. Τελικά αυτό είναι σημαντικό. Το να προλαβαίνεις να πεις πως αγαπάς.

Και θα σε θυμάμαι όμορφα, χαμογελαστή, πάντα εκεί, γενναιόδωρα.

Α, και θα σ’αγαπώ…

ΑΝΤΙΟ για τώρα.

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(6)

demon February 14th, 2010

Χρόνια πολλά βέλη θανατηφόρα, που μετράτε παλμούς και ζωτικά όργανα, υπερένταση και εξάψεις.

Λίγο πριν εκπνεύσει το τέλος, βγαίνει παγανιά ο Άγιος Βαλεντίνος με κόκκινο σκουφί και διάφανο μάτι και ψάχνει για θύμα. Γυμνό ή ντυμένο.

Καρδούλες παντού, καρδούλες στα όνειρα, χαραγμένες σε σοκολατένιες φέτες, μα μια καρδιά ίσως σπάσει και χυθεί από μέσα μπλε μελάνι, άσπιλο, αγνό.

Χρόνια πολλά Βαλεντίνε της πλάκας και της αφασίας. Του παραποιημένου και του τώρα.

Βέλη και δηλητήριο, μαζί στο χορό. Λευτεριά στον Βαλεντίνο λοιπόν. Στρώσε τις σταγόνες ζωή!

Πηγή εικόνας: mrmotts.deviantart.com

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(4)

demon February 10th, 2010

Χρόνια πολλά μαμά…

Θα είμαι πάντα το κωλόπαιδό σου. Η αλήτισσα, που τα πάντα καταστρέφει, τα πάντα δοκιμάζει και πάντα σε ξαφνιάζει!

Εντάξει, δεν είμαι τόσο κωλόπαιδo πλέον, αλλά διατηρώ επάξια τον τίτλο. Αν το θες!

Χρόνια πολλά μαμά! Να υπάρχεις στη ζωή μου, στη ζωή μας για ακόμη τόσα χρόνια, εύχομαι. Να ταξιδέψεις ακόμη μακρύτερα. Να κοιτάξεις (επιτέλους) τον εαυτό σου, θέλω. Και να πάρεις άπειρα δώρα. Μικρά και μεγάλα, που να σε γεμίσουν ενθουσιασμό και ικανοποίηση.

Εύχομαι. Δεν μπορώ να αλλάξω όσα σε στεναχωρούν, γιατί αν μπορούσα και το έκανα, θα άλλαζα όλη τη ρότα. Τη δική σου, τη δική μου. Ίσως και την ύπαρξή μου…

Χρόνια πολλά μαμά. Ναι, πέρασαν 34 χρόνια, όπως λες, για να σε πω “μαμά” αλλά τελικά το σημαντικό είναι αυτό που έχω μέσα μου για σένα. Είτε το πιστεύεις είτε δε θες.

Χρόνια πολλά Αλίκη, λοιπόν. Να είσαι υγιής, ακμαία, δημιουργική και τόσο γενναιόδωρη όσο ήσουν στη μισή ζωή μου.

Σ’αγαπώ να ξέρεις…

• Bubbles
• Comments(2)

demon January 26th, 2010

Απίστευτη μέρα! Βγήκα το πρωί και αιστάνθηκα μέσα από τη ζελατίνα το χιονόνερο να μου παγώνει το πρόσωπο και το λαιμό, ψηλά και να μου υγραίνει το πράσινο μάτι.

Παρόλο που ήμουν ντυμένη υπερβολικά ανθεκτικά, ένιωθα τον έντονο αέρα και το ψύχος που ερχόταν. Δυσάρεστο. Χειμώνας. Ξαφνικός.
Μαζεύτηκα κατά το μεσημέρι νωρίς. Ήρθες κι εσύ σα Σούπερμαν. Με την μπέρτα του, με την αναμπουμπούλα, ο μάγος με τα δώρα!

Μου ζήτησες να σου δώσω το μικρό λαχανί σκαμπό κάτω από το γραφείο μου. That’s a new one…

Σκύβω και τι να δω; Με περίμενε Η ΈΚΠΛΗΞΗ. Αυτό που αναμένω τόσο καιρό με αγωνία μεγάλη. Το ΜΙΞΕΡ Μου!!! Ολοκαίνουργιο, κατευθείαν παραγγελία από Γαλλία, με όλα τα high tech εξαρτήματά του και το ειδικό βάρος του, φυσικά-φυσικά. Wow… Ήθελες να μου το χαρίσεις τα Χριστούγεννα αλλά δεν είχε βγει ακόμη και το καπάρωσες.

Μου λες να σου δώσω το φορτιστή της μηχανής σου κι όπως απλώνω το χέρι πιάνω μια βιντεοκάμερα! Έλα ρεεεε ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ!!! Κι άλλο δώρο; Αυτό είναι για εμάς, για το site μας και για κοινή χρήση, αλλά τι σημασία έχει; Είναι δώρο. Και είναι τέλειο. Η μαγεία συνεχίζεται.

Μπαίνω στην κουζίνα να στήσω την ομορφιά μου και με περιμένουν δύο κουτάκια σοκολατάκια Max Perry. Ήσουν Χαλάνδρι και με σκέφτηκες. Άντρα μουυυυυ…. Δεν έχω λόγια. Με σκλάβωσες, με κάρφωσες, με ευχαρίστησες, με σκέφτηκες.

Σ’ευχαριστώ. Μεγάλο.

P.S. Μη δίνεις σημασία. Μόλις ξύπνησα. Δεν ήθελα να κοιμηθώ άλλο.

• Σαλιάρα
• Comments(0)

demon January 20th, 2010

Περάσαμε εξαιρετικά!

Αυτή ήταν βραδιά. Η δική σου βραδιά. Και την περίμενα πως και πως. Η έκπληξη πέτυχε, όλη η παρέα πέρασε φίνα και τα δώρα που έλαβες ήταν απίθανα. Είχα πει σε όλους τι θες και τι χρειάζεσαι και τα απέκτησες. Έτσι, ως δια μαγείας…

Σου έκανε εντύπωση κάθε φορά που άνοιγες  και κοιτούσες τα δώρα σου και σα μικρό παιδί, γυρνούσες προς το μέρος μου και μου ‘λεγες: Κοίτα… ένα… Τι ωραία! Κι εγώ σου έλεγα με ανακούφιση και χαρά: Το ξέρω!

Ήταν αστείο. Ήταν πετυχημένο. Ήταν απλώς πολύ καλό.

Είχα καταστρώσει σχέδιο και είχα και συνεργούς. Εξαφανίστηκα προχτές από το σπίτι, δήθεν ότι είχα να γράψω κάτι κείμενα και να βοηθήσω έναν φίλο. Το πλάνο ήταν αυτό: Πέρασα από ένα ζαχαροπλαστείο και πήρα ένα μεγάλο κουτί για τούρτες. Το συναρμολόγησα. Ήρθα σπίτι σου, σήκωσα τα μανίκια και μπήκα στην κουζίνα για να φτιάξω την τούρτα: Sachertorte. Ζαχαρένια τούρτα με χώρα προέλευσης την Αυστρία.

Διακόσμησα το γλυκό, το άφησα στο ψυγείο σου να κρυώσει, σου άφησα και το κουτί και οδηγίες φυσικά κι έφυγα.

Κι απόψε, βγήκαμε. Και 1 λεπτό μετά τις 00:00, η μουσική ακούστηκε, τα κεράκια φάνηκαν και μια γλυκιά σοκολατένια τούρτα ξεπρόβαλλε σε μια γυάλα. Ήταν η τούρτα σου. Η τούρτα σας. Η τούρτα μας!

Τη φύσηξες κι ευχήθηκες. Ελπίζω μόνο να ήταν κάτι δυνατό.

Κι απολαύσαμε τα γέλια σου και το καταπληκτικό, τρυφερό σου πράσινο βλέμμα, τη ντροπαλότητά σου καθώς όλοι σου ευχόμασταν και τη χαρά σου όταν έπαιρνες τα δώρα. Ένα προς ένα. Ό,τι ήθελες καρδιά μου.

ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ σύντροφέ μου. Για πάντα…

• Σαλιάρα
• Comments(2)

demon January 19th, 2010

Προχτές είχαμε επέτειο. Και είμαστε τόσο απεγνωσμένα παιχνιδιάρηδες και ανταγωνιστικοί ως προς το ποιος θα ευχηθεί πρώτος, που τους τελευταίους μήνες… το ξεχνάμε και οι δύο! Παρόλα αυτά, ενστικτωδώς -κι αυτό με εντυπωσιάζει- είχες φροντίσει για την έκπληξή σου.

Ξύπνησα, σηκώθηκα, πήγα να κάνω πιπί μου και βρήκα στο κουμπί για το καζανάκι ένα γαλάζιο τριαντάφυλλο (το αγαπημένο μου!). Βγήκα να πάρω τη βούρτσα μου να χτενίσω τα μαλλιά μου και άγγιξα το δεύτερο, πύρινο τριαντάφυλλο. Κι όταν ήρθα προς την κουζίνα να σε φιλήσω, με περίμενε στην πόρτα ένα τρίτο, λευκό τριαντάφυλλο κι εσύ με ένα ποτήρι φυσικό χυμό!

Έχουν αλλόκοτη δυναμική οι μέρες αυτές. Σήμερα έχει γενέθλια η θεία μου. Αύριο έχει τα γενέθλιά του ο σύντροφός μου, ο κουμπαράς μου! Είναι αρρωστούλης, έχει ευαίσθητο στομαχάκι και νομίζω πως ο οργανισμός του το σκέφτεται σοβαρά να αρρωστήσει. Μα κι εγώ είμαι ανάμεσα σε “αψού” και ζέστη-κρύο. Αλλά εγώ λέω να τη σκαπουλάρω πάλι!

Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που είναι τα γενέθλιά σου. Τολμώ να πω πως χαίρομαι παραπάνω από σένα! Μεγαλώνεις, μου έρχεσαι, σου δίνεται η δυνατότητα να δεις κάποια, πολλά πράγματα αλλιώς. Και ζεις μια άλλη δεκαετία της ζωής σου.

Είσαι ο κουμπαράς μου! Και με τρελαίνεις ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ! Είσαι ό,τι πιο τρυφερό μπορούσα να ευχηθώ για μένα!

Και σ’αγαπώ.
(κάθε φορά)

Πηγή εικόνας: poivre.deviantart.com

• Σαλιάρα
• Comments(2)

demon January 12th, 2010

Ένα υπέροχο τραπέζι γεμάτο καλούδια, αγγελάκια να φυσάνε ζεστά όνειρα πάνω από τα κεφάλια μας και το τζάκι λίγο πιο μακριά να προσπαθεί μάταια να συγκεντρώσει το βλέμμα μας.

Έχω καιρό να γράψω για εμάς. Ή έτσι νομίζω; Και τελικά, όταν δεν μας ποστάρω “εδώ μέσα”, λες και είμαστε ένα ακόμη ταξίδι που βλέπω έξω από το τζάμι μου, όλα πάνε καλά. Καλύτερα.

Κι όμως, δεν μπορώ να αντισταθώ. Δεν μπορώ το ημερολόγιό μου να το έχω άδειο χωρίς πλαστικές, μαβιές, έντονες φωτογραφίες!

Κάπως έτσι, ο έρωτας υπάρχει, ο έρωτας γίνεται, ο έρωτας ξεφτίζει μέχρι να εκπλήξει και πάλι, να ανασάνει λίγο πιο βαθειά, λίγο πιο γρήγορα, λίγο πιο κυκλικά.

Τόσα συμβαίνουν τελικά εκεί που λέω πως κάθισα κι εγώ σε αυτό το θρόνο. Ευτυχώς.

• Bubbles
• Comments(0)

demon October 22nd, 2009

Κοιμήθηκα με το Μάτι χτες. Παράτησα τον άντρα και το κρεβάτι μας, έστρωσα στον καναπέ και κοιμήθηκα με τη μαύρη γάτα στα πόδια μου.

Δεν κοιμήθηκα δηλαδή. Το Ματάκι δεν έχει μάθει να κοιμάται μέσα στο σπίτι. Ανέβαινε, κατέβαινε. Πήγαινε στα διάφορα μαξιλάρια της, στο σκαμπό, στις κουρτίνες, στο πρόσωπό μου, στην πλάτη, στην κοιλιά, στους μηρούς μου.

Κάποια στιγμή κούρνιασε και κοιμήθηκε κάνα δίωρο. Μέχρι που στριφογύρισα εγώ. Μετά ήθελε πιπί της. Και μετά, προσοχή και χάδια.

Είδα σήμερα τη φωτογραφία του Κουβαριού που έχω βάλει πιο κάτω. Την καλή.

Είπα να δακρύσω. Αλλά το έκανα από μέσα μου.

Δειλό πολύ γατί. Φοβισμένο. Υποχθόνιο ώρες-ώρες. Αλλά και τρυφερό. Και χαδιάρικο. Κουβάρι.

Όχι, δε θέλω να το συζητήσω. Ευχαριστώ.

• ΖΩΟΝ
• Comments(8)