blog +Ο- σφαιρα

demon June 2nd, 2010

Τα κατάφερα και κρυολόγησα! Ναι.

Καλό μήνα! Δηλαδή το ελπίζω να είναι καλός ο μήνας. Όπως του πρέπει. Πάντως μια φορά εγώ αρρώστησα. Κανονικά και με το νόμο.

Δεν ξέρω πώς έγινε αυτό. Δηλαδή, σε ρεύμα δεν έκατσα. Λεπτά δεν ντύθηκα. Να έγινε στο Μουσείο της Ακρόπολης; Πήγα και σ’αυτό! Δέος, συγκίνηση, απίστευτη καλαισθησία. Άνοιξα το πράσινό μου μάτι διάπλατα. Είμαστε μεις απόγονοι αυτών των ανθρώπων;;;
Wow…

Ήρθαν τα “πεθερικά” μου. Εμ, δηλαδή ο πεθερικός μου ήρθε. Αλλά θα είναι πάντοτε μαζί, οπότε αναφέρομαι σε αυτόν στον πληθυντικό! Τα πεθερικά μου λοιπόν ήρθαν και τα φιλοξενήσαμε.

Πήγαμε τις βόλτες μας. Γνώρισαν και τους δικούς μου. Πρώτη φορά. Φάγαμε παρέα.

Πήγαμε και στο “La Pasteria”, το ανανεωμένο υποτίθεται. Στην Αχαρνών. Περίμενα κι εγώ ο Botrini να έχει τα μαγικά που υπόσχεται από τηλεοράσεως, αλλά που. Μπορεί η cream fresh να συρρικνώθηκε, πάντως μια φορά η pizza margherita που παρήγγειλα ήταν άνοστη τελείως -αν είναι…- και χωρίς ίχνος βασιλικού. Άσε που είχε μια έντονη γεύση βουτύρου. Στην αρχή και στο τέλος.

Η πλάκα είναι ότι πρόσφατα αποτόλμησα να φτιάξω χειροποίητη pizza. Χειροποίητη πέρα για πέρα! Και, αν και κουραστική εμπειρία, ήταν πεντανόστιμη! Δεύτερο wow!

Του Botrini πάντως, ΔΕΝ. Δεν ξέρω εάν τους “νοίκιασε” μόνο το όνομά του, αλλά το χεράκι του δεν το έβαλε. Αποκλείεται.

Κι όπως είπαμε να δοκιμάσουμε τις ελληνικές συγκοινωνίες, μια και το Σαββατοκύριακο δεν είχε τρένα, δοκιμάσαμε και την ελληνική γυφτιά. Μπαίνοντας στα εξωτικά Πατήσια κι αφού έπρεπε να επιδείξουμε διαβατήριο (!), ο πεθερός μου έφαγε σπρωξίδι κι αγκωνιά στο τρόλεϊ κι όταν πια φτάσαμε σπίτι του έλειπε το πορτοφόλι. Σκατά.

Ξινή του βγήκε η επίσκεψη. Ήρθε να μας δει κι έφυγε με χίλιες σκοτούρες.

Γαμώτο.

Του ανακοινώσαμε κι ότι φεύγουμε. Έχει αλλάξει μετά τον θάνατο της Βούλας. Είναι σκυθρωπός, σκεφτικός, πιο “χαμένος”, πιο ανέκφραστος, πιο ταλαιπωρημένος. Αλλά πάντοτε κύριος, γενναιόδωρος, ευγενικός. Περιμένεις μια αγκαλιά να σε κάνει, ένα αστείο να σου δώσει. Και χαίρεσαι να τον έχεις κοντά σου!

Φεύγω… Στέλνω βιογραφικά. Ενθουσιάζομαι κι απελπίζομαι. Αγχώνομαι κι ονειρεύομαι μεγάλα πράγματα, συνάμα.

Τι ζητάω. Μια καλή ζωή. Μόνο αυτό. Εδώ, εκεί, όπου… Την αξίζω γαμώτο. ΝΑΙ! Πελώριοοοοοοοοο…

Πηγή εικόνας: mOthykku.deviantart.com

• Bubbles
• Comments(2)

demon May 12th, 2010

Κόβει, λίγο πριν στρίψει στο στενό και χαθεί κάτω από τη μυωπική λάμπα της ΔΕΗ. Κοιτάζει με αγωνία προς το κίτρινο όχημα που πλημμυρίζει  το δρόμο. Κάτι λέει. Ήχοι ακούγονται, χωρίς να θυμίζουν γλώσσα κατανοητή. Τίποτα. Λάθος χειρονομία. Δεν ήταν για σένα.

Ξαποσταίνεις όσο κρατούν οι σκέψεις σου και παίρνεις την κατηφόρα για την επόμενη πιάτσα…

Μία μαυρούλα στο φανάρι, μόνη. Άλλες τέσσερις στη μέση αυτού του δρόμου, τρεις πίσω από τις κολώνες. Κι άλλες δυο, τελευταίες, στην άκρη. Την άλλη άκρη. Κλωστή θυμίζει. Κι αυτές οι αράχνες, που δεν αφήνουν ούτε μύγα να πλησιάσει. Κανείς δεν περνά αυτή την ώρα. Ούτε γυναίκα, αλλά κυρίως ούτε άντρας. Κι όσοι περπατούν κι ακούγονται, προτιμούν τελικά το απέναντι πεζοδρόμιο. Κι αυτό τους δίνει την ασφάλεια να σε γιουχάρουν, να σε κατακρίνουν, να σε φτύσουν με λόγια και βλέμμα.

Είστε δέκα-δώδεκα πολλές φορές κοπέλες, νέες, ψηλές, με όμορφα, δυνατά κορμιά κι έχετε πιάσει έναν δρόμο. Ένα τετράγωνο. Ένα μεροκάματο. Τελικά αυτή η λέξη μου έρχεται τώρα τελευταία στα κύτταρα του μυαλού μου. Ίσως επειδή το χάνω. Μαζί με αυτό και την ψυχή μου, την υλική αυτή τη φορά.

Πλησιάζει 6. Σας βλέπω να σπρώχνεστε. Άλλοτε εμφανίζεστε κατά τις 02:30. Όλες μαζί. Λες και σας κατεβάζει ο νταβατζής σας και σας ξαμολύει σε αυτό το κομμάτι της Πατησίων. Πριν ήσασταν αλλού; Τελευταία δυνατά αστεία μήπως σας προσέξει κάποιος διερχόμενος. Μπα. Αγκαλιές, τακούνι σπασμένο και φορεμένο σαν παντόφλα, λευκό σε κοντράστ με το σοκολατί, κολάν κι ένα μπουφάν από πάνω, να σας κρατά μακριά από την υγρασία. Η οποία διαπερνά όμως. Όπως και οι θόρυβοι. Και η πουτανιά, τελικά. Το ανησυχητικό συναίσθημα… όχι συναίσθημα, μα ένστικτο, ότι κάτι βέβηλο συμβαίνει ή θα συμβεί. Σα βιασμός.

Ξημερώνει πια. Στο μυαλό μου ίσως.

Υ.Γ. Πέρα από τα όμορφα λόγια που μπορούν να προκύψουν από άσχημες ή δυσάρεστες εικόνες και πέραν της πλάκας και της υποτιθέμενης μεγαλοψυχίας που μας έχει πιάσει να δείχνουμε τώρα τελευταία σε σχέση με την αλλοδαπία, ποιος στ’αλήθεια θέλει να έχει απέναντι από το σπίτι  του πουτάνες; Ποιος θέλει να ζει απέναντι από κωλόμπαρα; Από πρεζόνια και παρακμή; Ε; Έχουμε όλοι τη δυνατότητα να μένουμε σε “καλές”, διατηρημένες γειτονιές; Οπότε;Εγώ κι εσύ, δεν έχουμε το δικαίωμα να ζούμε καλά κι αξιοπρεπώς; Δε θέλω λοιπόν να είμαι άλλο μεγαλόψυχη. Θέλω την ηρεμία μου και ό,τι μου ανήκει. Ό,τι έχω πληρώσει, ό,τι αξίζω και ό,τι μπορεί να μου δώσει η ζωή μου. Χωρίς παράσιτα και χωρίς λεκέδες. Τ’ακούς;

Υ.Γ.1 Έχω βαρεθεί να τηλεφωνώ στους μπάτσους. Απόψε, δυο φορές κιόλας! Δεν έρχονται. Οι πουτάνες, όμως, ως δια μαγείας φεύγουν από το νούμερο που τους δίνω και πάνε στο άλλο τετράγωνο!!! Αλλά όχι πάντα. Τις περισσότερες φορές απλώς παραμένουν εδώ. Γιατί απλούστατα δεν περνά μπάτσος. Κι αν περάσει, δεν κάνει καν τον κόπο να κατέβει από το περιπολικό. Περνά και κορνάρει. Αυτό είναι. Συνθηματικό.

Συγκεκριμένα αυτοκίνητα κάνουν βόλτα, κινητά χτυπάνε μετά το τηλεφώνημά μου, νταβατζήδες πάνε κι έρχονται διαφυλάττονας την “περιουσία” τους και ήχοι (σφυρίγματα) ακούγονται συχνά-πυκνά. Α ναι, τώρα τελευταία βλέπω πιο συχνά τους νταβατζήδες. Δυο μαύροι, ο ένας με κόκκινη μπλούζα, ψηλοί, ένας κοντούλης τρίτος και ένας λευκός, ψηλός με ριγέ μπλούζα κι ελαφριά καράφλα.

(ΚΑΘΕ γαμημένο βράδυ)

α… και σε πρώτο πλάνο, τσάκωσα προχτές στο φακό και τους μαύρους νταβατζήδες τους. Αυτούς που δεν “μπορούν” να τσακώσουν οι μπάτσοι όταν τους καλούμε. Πόσο πάει το χαρτζιλίκι;

Hey motherFuckers!!! Don’t pimp MY LIFE!

• ΖΩΟΝ
• Comments(0)

demon April 15th, 2010

Το ένστικτό μου δεν είναι πια τόσο καλοκουρδισμένο όσο ήταν για όλα αυτά τα χρόνια της ζωής μου. Και αιστάνομαι σα να μην έχω εκείνη τη μαγική ικανότητα να διαβλέπω, να καταλαβαίνω, να ερμηνεύω. Κάτι μου λείπει. Ναι, μου λείπει πολύ είναι η αλήθεια, γιατί στηριζόμουν πάντα στο ένστικτό μου. Πάντα.

Τα τελευταία χρόνια λοιπόν φοβάμαι μη χάσω τους γονείς μου. Δεν είναι ότι μεγαλώνουν. Ότι γερνάνε, γιατί αυτή είναι η αλήθεια όσο κι αν δε μ’αρέσει. Δεν είναι όμως αυτό. Γιατί δεν είναι τόσο μεγάλοι, μη φανταστείς. Δεν είναι ότι φοβάμαι μην τους χάσω. Αν και όντως φοβάμαι. Έχουμε μια δυνατή σχέση, αν και πολύπλοκη και έντονη τον περισσότερο καιρό.

Είναι όμως ότι το ένστικτό μου έλεγε πως κάτι θα χάσω που αγαπώ πολύ. Και τρόμαζα. Όμως δε συνέβη. Ευτυχώς. Ευτυχώς! Φυσικά και θα συμβεί. Κάποτε. Ας είναι κάποτε…

Οι γονείς μου γύρισαν από την Ιαπωνία. Wow, ναι! Κάθε μέρα, όλο αυτό το διάστημα που έλειπαν, κοιτούσα ψηλά στο συννεφάκι μου κι έλεγα: “Οι γονείς μου είναι στην Ιαπωνία” και έσκαγα ένα τρελό χαμόγελο. Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη. Επέστρεψαν. Μου έλειψαν και θα τους δω σήμερα, επιτέλους!

Αυτό που θέλω να πω είναι το εξής. Αν και ξέρω ότι δε θα το διαβάσουν ποτέ. Γιατί φυσικά δε με διαβάζουν. Πριν το πω, να σου εκμυστηρευτώ πως σήμερα, νωρίτερα, σκεφτόμουν ότι η μάμα μου δε μου έχει ζητήσει ποτέ της τίποτα. Δεν ξέρω πώς προσγειώθηκε αυτή η σκέψη στη φωλιά του μυαλού μου, αλλά για κάποιο λόγο ξεπήδησε μέσα από τη φουσκίτσα της. Όντως. Θυμάμαι μόνο πριν λίγα χρόνια που μου ζήτησε να πεταχτώ σε έναν ορειβατικό σύλλογο στα Εξάρχεια, όπου ζούσα, για να πληρώσω για μια εκδρομή που θα πήγαινε. Αυτό. Δε θυμάμαι κάτι άλλο. Ποτέ…

Τις τελευταίες 4 ώρες έκατσα και δούλεψα πάνω στο βιβλίο του πελάτη μου. Το τελείωσα!!! Το είχα βάλει στόχο. Και μετά είδα στο ψηφιακό γραφτήρι μου, το AC/Ryan το τελευταίο επεισόδιο της σειράς “Lipstick Jungle”. Μ’αρέσει. Δεν έχει καμία σχέση με το βλαμμένο “Sex & the City”. Εδώ τα πράγματα είναι προσγειωμένα και όχι επιχρυσωμένα… Και τώρα είπα να μπω και να σου γράψω.

Να σου πω ότι…

Μακάρι και στην επόμενη ζωή να σε έχω μάνα μου! Θα είναι τιμή μου, ειλικρινά.

Και μακάρι και στην επόμενη ζωή να σε έχω πατέρα μου. Θα είμαι ιδιαίτερη τυχερή αν συμβεί αυτό.

Όπως μακάρι και στην επόμενη ζωή να έχω τη Βούλα πεθερά μου (κλείσαμε 2 μήνες σήμερα). Αλλά να έχουμε περισσότερο χρόνο στη διάθεσή μας. Ίσως αυτός ο χρόνος απλώς να μας κάνει να μισηθούμε τελικά. Αλλά αξίζει τον κόπο. Τις αγκαλιές που θα σου δώσω, αιστανόμενη κάθε φορά ότι τις χρειάζεσαι!

Λοιπόν κοίτα. Ξέρω ότι δε θα με διαβάσεις ποτέ. Λίγο με νοιάζει αυτό. Απλώς ήθελα να σου το πω, εντάξει; Να το γράψω εδώ μέσα.

Σε θέλω μάνα μου και στην επόμενη ζωή. Οκ? (υποσχέσου…)

Πηγή εικόνας: lostinlight666.deviantart.com

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(4)

demon October 1st, 2009

Καλό μήνα ψαράδες του αέρα!

Για να δω τι καλούδια θα μου προσγειώσει στην αγκαλιά μου ο Οκτώβρης.

wish wish

ful ful

Ένα φιλί στο μάγουλο για να ροδίσει και πάλι *

Πηγή εικόνας: wildplaces.deviantart.com

• Bubbles
• Comments(0)

demon August 18th, 2009

Κυριακή 16-8-09

Χαλαρή μέρα η σημερινή. Φάγαμε οικογενειακά, κάναμε το μπανάκι μας το απόγευμα και χωθήκαμε στην άμμο μέχρι που ο ήλιος έγινε πορτοκαλής και χώρεσε στη φωτογραφική σου μηχανή. Τώρα εγώ γιατί αιστάνομαι σα να είναι Δευτέρα; Οι εφημερίδες τα φταίνε, που κυκλοφόρησαν μια μέρα νωρίτερα…

Οι διακοπές μας τελειώνουν σε μια βδομάδα. Όμως ίσως καθίσουμε κι άλλο. Μου είπες. Θα γίνει συμβούλιο της μπουκλίτσας και θα αποφασίσουμε κοινά… Ό,τι και να είναι, έχουμε χρόνο.

Δευτέρα 17-8-09

Δεν είχαμε φτιάξει κάτι για σήμερα κι έτσι αποφασίστηκε να φάμε όλοι μαζί σ’ένα μεζεδοπωλείο στην παραλία. Χτυπήσαμε σαφρίδι, σαρδέλες και καλαμαράκι, σαλάτες και τυροκαυτερή, με την παρέα τσίπουρου, για να μην ξεχνιόμαστε. Ένα διαφορετικό γεύμα. Είχε την πλάκα του.

Το απογευματάκι επισκεφτήκαμε και τη θάλασσα, η οποία δεν ήταν όμως τόσο καθαρή. Παρόλα αυτά τις βουτιές και τις υγρές αγκαλιές μας, τις κάναμε. Και το βραδάκι, μετά από σύντομα ψώνια στο κέντρο, επιστρέψαμε. Λουστήκαμε, καθαρίσαμε, φορέσαμε δροσερά ρουχαλάκια κι αράξαμε στη βεράντα, να ικανοποιήσουμε την υπογλυκαιμία που μας χτύπησε σαν κεραυνός απότομα!

Άντε, ήρθε και η περίοδος, αφού μου χάρισε δυο μπανάκια ακόμη.

• Μέσα στο ταξίδι
• Comments(4)

demon August 16th, 2009

Παρασκευή 14-8-09

Μας ήρθε το Τσίρκο “Roma”. Έστησε την αστεία, κίτρινη τέντα του, σαν ατελείωτη κουρτίνα ή σαν μυτερό, μεξικάνικο καπέλο και ξεκίνησε τη γύρα της περιοχής, με μεγάφωνα κι αφίσες. Μίζερα πράγματα…

Α, έμαθα κι ότι έρχονται, λέει, από τα γύρω χωριά εδώ σωρηδόν, με πούλμαν (!), για να δούνε τη… λαϊκή αγορά, κάθε Τετάρτη. Φοβερό αξιοθέατο. Έχει πάει η άλλη με το καροτσάκι, το θανατηφόρο, να πάρει κολοκυθάκια, να μαγειρέψει το μεσημέρι και πέφτει πάνω στον περίεργο «τουρίστα» που ήρθε να κάνει χάζι την καθημερινότητά σου.

Ε ρε ακατανόητα πράγματα.

Το βράδυ ήμουν κουλουριασμένη μέσα στη λευκή, ανοιξιάτικη κουβερτούλα, στη βεραντάρα. Με είχαν ζώσει τα αναμμένα «φιδάκια» από παντού και λίγο ακόμη και θα γινόμουν μια πρώτης τάξεως… Πυθία! Καπνισμένη και μαστουρωμένη από τα αντικουνουπικά. Έχει δροσιά εδώ τα βράδια και δεν τη βγάζεις χωρίς ζακετάκι.

Ξενυχτήσαμε σήμερα, 1 η ώρα κι ακόμη εδώ. Ήθελα να δω ένα ντοκιμαντέρ για την τρομοκρατία στον ΣΚΑΙ και οι αθεόφοβοι το έβαλαν, καλοκαιριάτικα, στις 00:00! Ας είναι. Με το laptop αγκαλιά, ενημερώθηκα και για τον κόσμο γύρω μου. Πάω για νάνι, φιλιά *

• Μέσα στο ταξίδι
• Comments(0)

demon August 2nd, 2009

Ξυπνήσαμε στις 06:30. Κατά τις 07:30 είχαμε δέσει και ήμασταν πανέτοιμοι για αναχώρηση. Μέσα σε ένα άνετο, σχετικά, ταξίδι αν εξαιρέσεις τον αέρα στην εθνική και τα λιγοστά έργα κατά μήκους της, φτάσαμε στην Αθήνα, Κυριακάτικα στις 10:10! Σχεδόν δυόμισι ώρες μετά, δηλαδή. Σημειωτέον πως στο «πήγαινε» μας πήρε 4 ώρες, αφού ψιλοχαθήκαμε με τις εξόδους, το GPS, δυσκολευτήκαμε σχετικά με την αρκετά αλλόκοτη διαδρομή και τα απότομα στροφιλίκια.

ΠΗΓΑΜΕ! και ήρθαμε…

Ο μυστικός προορισμός λοιπόν ήταν τα Πούλιθρα, λίγο μετά το Λεωνίδιο, στην Πελοπόννησο: 231 χλμ. μακριά! Απίστευτο μέρος. Όσο χρειάζεται ζωή, όσο χρειάζεται θάνατος.

Άνοιγα, κάθε σούρουπο, με τα χέρια μου τις φανταστικές κουρτίνες και ατένιζα το απίστευτο ΤΙΠΟΤΑ! Και τι τίποτα!!! Το χρειαζόμουν αυτό το τίποτα, ναι.

Ήμερη θάλασσα, μαβιά χρώματα παντού τριγύρω, μια θαμπάδα να λούζει το πελώριο βουνό (τον Πάρνωνα), πυκνή βλάστηση να μας αγκαλιάζει και να μας χαρίζει χασμουρητά με το πλούσιο οξυγόνο της κι ένα χωριουδάκι όσο πρέπει μικρό, φιλόξενο, απομονωμένο στον εαυτό του.

Με μετρημένα σπίτια στον παραλιακό δρομάκο κι ελάχιστα κρυμμένα από πίσω. Με ένα μικρό λιμανάκι και κάποιες αδιάφορες ψαροταβέρνες κει πάνω. Με συμπαθητικές παραλίες, με βότσαλο δυστυχώς, ένα πάρα πολύ καλό ταβερνάκι να γλείφει το κύμα, που το εντοπίζεις δύσκολα, ενοικιαζόμενα δωμάτια, διαμερίσματα, εκπληκτικά πετρόχτιστα σπίτια που μύριζαν χειμώνα και… αυτά!

Α, κι ένα εστιατόριο, με το όνομα Μυρτώο, τελείως Ψυρρή κατάσταση, τελείως δήθεν. Είναι και η πρώτη φορά στη ζωή μου, που κάθομαι σε ένα μέρος και μετά από ένα 10λεπτο αδιαφορίας φεύγω! Να ‘ναι καλά ο Μποτρίνι…

Τουναντίον, στον «Ζάβαλη» φάγαμε ψαράκι δυο μέρες στη σειρά και το φχαριστηθήκαμε. Είδαμε και τις πάπιες που μας ήρθαν από το αρχαίο λιμάνι του Λεωνιδίου, είδαμε κόσμο συμπαθητικό, οικογενειακό ως επί τω πλείστον τουρισμό και περαντζάδα σε έναν πολύ καθαρό τόπο, με το σωστό χαμηλό φωτισμό και τα αστέρια να δίνουν κάθε βράδυ τη δική τους παράσταση. Solo…

Μείναμε 3 βράδια σε ένα πολύ ξεχωριστό μέρος, στο «Ακρογιάλι». Νοικιάσαμε διαμέρισμα με τη δική του κουζινίτσα, σαλόνι κι ένα μπαλκόνι ποδοσφαιρικών διαστάσεων. Και κάναμε τις εκδρομούλες μας, μέχρι το πανέμορφης αρχιτεκτονικής Λεωνίδιο, το λιμάνι του Τυρού για ψάρι και τα Σαπουνακαίικα∙ ένα χωριό σκαρφαλωμένο με μια φοβερή ταβέρνα να τα ‘χει όλα στα πόδια της. Αλλά δυστυχώς εμείς πήγαμε μεσημεράκι κι αυτή ήταν κλειστή.

Στους φτερωτούς φίλους το συστήσω αυτό το μέρος για εκδρομή. Αν κινήσετε για κει, βάλτε οπωσδήποτε γάντι, αλλιώς θα καείτε κι εσείς στα χέρια. Ο ήλιος είναι πάντα εκεί, κι ας φυσά.

Δεν θα έλεγα όχι για ακόμη 5 μερούλες, πάντως. Στα Πούλιθρα. Στην τσουλήθρα, στη ρουφήχτρα, στη σφυρίχτρα, στην ουρήθρα. Θα εξακολουθούσα να ανοίγω με τα χέρια τις κουρτίνες και να λέω, γελώντας: «Still nothing!». Να πετάω τις σαγιονάρες και να χαϊδεύω με τα πόδια μου τα βότσαλα. Να μένω στην παραλία μέχρι τις 20:00 και να ακούω μονάχα τα μπερδεμένα μαλλιά του κύματος. Αχ, το είχα ανάγκη αυτό.

Υποσημείωση: Μην πάτε Σαββατοκύριακο. Καθημερινές να πάτε. Να ξαφνιαστείτε με την απομόνωση αυτού του τόπου. Δίχως όμως να είναι πεθαμένο.

Άντε και σε μια βδομάδα ετοιμάζομαι για τα 560 χιλιόμετρα, τη δόση μου! Άντε, άντε! Μ’έπιασε ανυπομονησία τώρα, λαιμαργία.

Goodbye beautiful… nothing!

• Μέσα στο ταξίδι
• Comments(11)

demon May 4th, 2009

Πέρασα πανέμορφα. Ήταν από τις εκπληκτικότερες μέρες όλης μου της ζωής και φυσικά, από τα πιο εξαιρετικά γενέθλια ever! Κι ευχαριστώ όσους με σκέφτηκαν θετικά αυτές τις μέρες, όσους έκαναν αιθέριες ευχές για μένα, αλλά και όσους με τίμησαν με μια επίσκεψη από το πραγματικό μου σπίτι κι από το διαδικτυακό: την blogosfaira μου! Η οποία, κλείνει σήμερα τη συλλογή 18 ολόκληρων κλειδιών-μηνών κοντά σας…

Όλα μαζί!

Και τι δεν έκανα την περασμένη βδομάδα. Έκλεισα δουλειές, έκλεισα συμφωνίες, έκλεισα ανοιχτούς λογαριασμούς. Αντιμετώπισα πανάθλιους, δειλούς ανθρώπους, σφούγγισα τα σάλια τους και τα έκανα στάχτες!

Γιόρτασα κοντά με ανθρώπους που μου είναι σημαντικοί, που με κάνουν σημαντική και που μου έχουν προσφέρει ό,τι έχουν. Βγήκα βόλτες, περπάτησα, διάλεξα, χάζεψα, φόρεσα, γεύτηκα, φωτογραφήθηκα, έπαιξα, αγκάλιασα, φίλησα, χόρεψα, χάιδεψα και είδα. Γνώρισα και πάλι τη σημαντικότητα του να έχεις ανθρώπους γύρω σου.

Ανθρώπους που να θέλουν να είναι μαζί σου. –

Φέτος, σε αντίθεση με άλλες χρονιές, ο 2ήμερος εορτασμός των γενεθλίων μου, έγινε… 3ήμερος. Τελείως όργιο δηλαδή!

Κι η Πρωτομαγιά, η ΜΕΡΑ ΜΟΥ, ήταν αρωματισμένη με απίστευτη αγάπη και συντροφικότητα. Με ένα πρωινό γεμάτο σοκολάτα, με δώρα, με σπιτικό δείπνο, με εκπλήξεις και κυρίως με την τόλμη του άντρα να μπει σε κατάστημα, να διαλέξει ό,τι του αρέσει και να μου το προσφέρει ανυπόμονα!

Ξετρελάθηκα.

Και το Σάββατο στόλισα τον εαυτό και το σπιτικό μου και προσκάλεσα ανθρώπους που μου είναι συμπαθείς, που θέλω να τους γνωρίσω καλύτερα αλλά και ανθρώπους που έχουν ήδη αποδείξει ότι θέλουν να είναι στη ζωή μου.

Την Κυριακή έπεσε φυσικά φασίνα. Τέσσερα πλυντήρια, συμμάζεμα, η… αναστήλωση του σπιτιού και της κουζίνας (lol), οι γάτες, το μπάσκετ κι ένα δίμετρο κορμί (σιωπή!) που χρειαζόταν επειγόντως έναν να το κρατάει κι έναν να το περιποιείται! Γλυκιά κούραση.

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

+

ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ Μιχάλη μου! (για όλα)

• Bubbles
• Comments(14)

demon April 30th, 2009

Κοίτα αυτό το θεόρατο ρολόι που γυαλίζει πάνω από τα κεφάλια όλων των ουρανοξυστών! Σαν κάτι απόκοσμο, που επηρεάζει όλα τα πλάσματα της γης.

Ο δείκτης κόλλησε μισό δευτερόλεπτο πριν ο καθρέφτης αλλάξει πρόσωπο.

Κολοκύθες, σκουπόξυλα, πασουμάκια, ένα καπνισμένο τζάκι, πολλή σκόνη και κλειδιά να κρέμονται από το σύρμα που απλώνουμε τα ρούχα.

Το ξέρεις ότι σε μια μέρα έχω γενέθλια;

Μπορείς να το δεις κι αλλιώς όμως.

Σε μια ολόκληρη μέρα αλλάζει ο κύκλος μου. ή

Σε μια μόλις μέρα η ψυχή μου θα γίνει ακόμη πιο σοφή.

Να μου κρεμάσουν ένα ζάρι. Ναι. Και σε κάθε δυσκολία, αγωνία, ανασφάλεια, να το ξεκρεμάω από την πινέζα και να το στρίβω το άτιμο. Σε πράσινο φόντο. Να βλέπω τις βούλες να γυαλίζουν και να μη λένε να σταματήσουν.

Σαν τζόγος. Πόσες πλευρές έχει το ζάρι;

Τελευταία ευχή. Μόλις που προλαβαίνω. Μία και σήμερα δαίμονα!

Συντροφικότητα. Να μη χάσω ποτέ το στήριγμά σου, τη γλυκάδα σου, αυτό που βλέπω όταν κοιτάζω τα μάτια, το χαμόγελο, τις γκριμάτσες σου κι ακούω τους ήχους που μαζί γεννήσαμε και τα όνειρα που μαζί πραγματώνουμε. Να μην πάψω ποτέ να βλέπω δίπλα μου αυτό το όμορφο πλάσμα. Να μη σταματήσουμε ποτέ να αγκαλιαζόμαστε, να λέμε χιλιάδες σ’αγαπώ. Να με θες ρε και να μην πάψεις ποτέ να με λατρεύεις! Μπδδδδ. Α, και να μην ξεχάσω να συνεχίσω να σε πατάω κάθε βράδυ, λίγο πριν αποκοιμηθώ!

(αυτό Μου εύχομαι)

στο αfιερώνω

Πηγή εικόνας: owel.deviantart.com

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(2)

demon April 15th, 2009

Τραγούδι στις σειρήνες. Τραγούδι στα κύματα που χώνονται, μαζεύουν το μέσα τους για να το ξεράσουν με δύναμη και κραυγή πάνω στον αιθέρα.

Ένας αέναος καβγάς που τελειώνει άλλοτε με συμβίωση αφρίζουσα κι άλλοτε με ένα ανακάτεμα και ασχήμια κι από τα δύο στοιχεία.

Απόψε μίλησα μέσα από τα καλώδια ώρα πολλή. Καιρό είχα να το κάνω. Άκουσα κι έζησα αγωνίες άλλων. Μακάρι να μπορούσα να σε αγκαλιάσω και να σου δείξω ό,τι βλέπω εγώ για σένα. Ένα χαριτωμένο βιτρό, από το οποίο το φως διαπερνά τους κρυστάλλους για να δώσει μαγεία!

Μαγεία στο φως.

Μαγεία και στο σκοτάδι.

Λέξεις φίλων. Λέξεις ταξιδιών. Λέξεις λήθης.

Ναι. Συνήθως είμαι προβληματισμένη θαρρώ. Συνήθως σκέφτομαι. Πολύ και πολλά. Κάπου ξέχασα το κουμπάκι pause. Και ψάχνω. Συνεχώς ανακατεύω, σηκώνω, τινάζω, κοιτάζω, σκύβω, πατάω στις μύτες, ξεφυλλίζω, ακούω, κολυμπάω. Μα δε βρίσκω ποτέ αυτό το κουμπάκι… το pause.

το αφιερώνω στις σειρήνες που ξυπνούν το βλέμμα μας!

• Μέσα στο ταξίδι
• Comments(8)