demon September 4th, 2009
Παίρνω το κλειδί μου και φεύγω.
Blog +O- sfaira… χρόνια μας πολλά. My precious.
Τρέχω, βιάζομαι. Έβαλα κατακόκκινο φόρεμα, δαντελωτό, κεντημένο με πούλιες, άφησα τα μαλλάκια μου κάτω, έβαψα το πράσινό μου μάτι έντονο, τα χειλάκια ίσα-ίσα να γυαλίζουν, βάζω τα χαμηλά μου τακουνάκια, περνώ την πορτοκαλιά τσάντα από τον ώμο και κατεβαίνω.
Τώρα… σού’ρχομαι! Ματς. Γεια…
Πηγή εικόνας: bigskystudio.deviantart.com
demon August 21st, 2009
Τρίτη 18-8-09
Καθίσαμε μέχρι τα μεσάνυχτα στη βεράντα. Είχαμε γυναικεία κουβέντα, η μητέρα του άντρα κι εγώ. Αιστάνθηκα ότι θα ήθελε να γνωρίζει κάποια πράγματα παραπάνω. Πράγματα, τα οποία από λεπτότητα δεν θα ρωτούσε ποτέ η ίδια.
Κι έτσι της άνοιξα τις σκέψεις μου. Ήθελα να νιώσει ασφάλεια. Όχι πως δεν βλέπει. Κι ήθελα να ξέρει, πως μπορούμε να μιλήσουμε. Δεν ξέρω αν έπρεπε να κάνω αυτό το βήμα. Οικειότητα υπάρχει, μέχρι ενός σημείο. Και συμπάθεια. Αλλά το να περνάς αυτή τη γραμμή και να λες σε μια μάνα, όσο προχωρημένη κι αν είναι, τι ονειρεύεσαι για το μέλλον σου με το γιο της; Μέσες άκρες τα λέω. Δεν ξέρω πώς να μεταφέρω στον ηλεκτρονικό μου πάπυρο αυτά που μοιραστήκαμε απόψε. Δεν ήταν δα ούτε τόσο ευτελή όσο «αιστάνομαι αυτά για τον γιο σου», ούτε τόσο κατινίστικα.
Δεν θα γινόταν ποτέ τέτοια συζήτηση. Δεν τίθεται θέμα έγκρισης ή γνωριμίας. Στο σπίτι τους κάνουμε τις διακοπές μας άλλωστε. Μας βλέπουν.
Κι εκείνη μου είπε. Τα δικά της, τα του άντρα. Πώς ήταν μικρός. Πώς δεν έχει αλλάξει και πολύ!
Εντάξει, σκάω.
Πήγαμε βολτίτσα στην παραλία σήμερα. Ναι, την είδα από μακριά. Ήπια το Cuba Libre μου κάτω από την ξύλινη ομπρέλα, συζητήσαμε με τον άντρα κάποια επαγγελματικά πράγματα, χαζολογήσαμε για μηχανές, για τα project της Google, για τις αδυναμίες, αισθητικά, του Gmail, για το CBR μου, για το πόσο αστείο είναι, κάθε φορά, όταν ακούς την ίδια ιστορία να στη διηγούνται δύο άνθρωποι. Καθείς με την οπτική του και με την εντύπωση που θέλει να αφήσει…
Τετάρτη 19-8-09
Τι ζέστη κι αυτή σήμερα. Σεις που έχετε αέρηδες, λέει, στην Αθήνα, παίρνετε τώρα την εκδίκησή σας. Εμείς εδώ πάνω είχαμε 31-32 βαθμούς, στην καλύτερη. Και τρελή άπνοια. Να δω πότε θα κάνουμε καμιά απόδραση στις εξωτικές ομορφιές της Χαλκιδικής.
Μετά από ένα πολύ σύντομο διάλειμμα για πίτσα και παγωτό (εξάρσεις της περιόδου), επιστρέψαμε, σήμερα, στο χειροποίητο ψάρι: τσιπούρα και γοφάρι! Νόστιμο πράγμα.
Υ.Γ.: Ρώτησα τον μπαμπά του άντρα πώς έφτιαχνε το τσίπουρο (μέχρι πριν από λίγα χρόνια) κι επιφυλάσσομαι να ποστάρω, άτσαλα μεν επιμορφωτικά δε, τη διαδικασία!
Υ.Γ. 1: Το ξέρω πως οι φωτό είναι άσχετες, αλλά είναι ειδική παραγγελία! So, bare with me.
demon August 16th, 2009
Παρασκευή 14-8-09
Μας ήρθε το Τσίρκο “Roma”. Έστησε την αστεία, κίτρινη τέντα του, σαν ατελείωτη κουρτίνα ή σαν μυτερό, μεξικάνικο καπέλο και ξεκίνησε τη γύρα της περιοχής, με μεγάφωνα κι αφίσες. Μίζερα πράγματα…
Α, έμαθα κι ότι έρχονται, λέει, από τα γύρω χωριά εδώ σωρηδόν, με πούλμαν (!), για να δούνε τη… λαϊκή αγορά, κάθε Τετάρτη. Φοβερό αξιοθέατο. Έχει πάει η άλλη με το καροτσάκι, το θανατηφόρο, να πάρει κολοκυθάκια, να μαγειρέψει το μεσημέρι και πέφτει πάνω στον περίεργο «τουρίστα» που ήρθε να κάνει χάζι την καθημερινότητά σου.
Ε ρε ακατανόητα πράγματα.
Το βράδυ ήμουν κουλουριασμένη μέσα στη λευκή, ανοιξιάτικη κουβερτούλα, στη βεραντάρα. Με είχαν ζώσει τα αναμμένα «φιδάκια» από παντού και λίγο ακόμη και θα γινόμουν μια πρώτης τάξεως… Πυθία! Καπνισμένη και μαστουρωμένη από τα αντικουνουπικά. Έχει δροσιά εδώ τα βράδια και δεν τη βγάζεις χωρίς ζακετάκι.
Ξενυχτήσαμε σήμερα, 1 η ώρα κι ακόμη εδώ. Ήθελα να δω ένα ντοκιμαντέρ για την τρομοκρατία στον ΣΚΑΙ και οι αθεόφοβοι το έβαλαν, καλοκαιριάτικα, στις 00:00! Ας είναι. Με το laptop αγκαλιά, ενημερώθηκα και για τον κόσμο γύρω μου. Πάω για νάνι, φιλιά *
demon July 17th, 2009
Γιατί με ενοχλείς αφού δε σε ενοχλώ εγώ; Ε???
Σε δέχτηκα στη ζωή μου, στην πολυκατοικία όπου μένω, στο διαμέρισμά μου δίπλα, στην καθημερινότητά μου, στους ήχους, στις χαρές και τις δυσκολίες μου. Και προσπάθησα να μη σου δείξω πως διαφέρεις. Πως δεν έχεις παιδεία ή τρόπους. Πως υστερείς οικονομικά. Πως δε σε πολυενδιαφέρει κι αν πιάσεις φιλίες εδώ μέσα που ζούμε εμείς οι υπόλοιποι.
Κι εσύ τι κάνεις;
Λες και θέλεις σώνει και καλά ν’αποδείξεις ότι πρέπει να γίνω ρατσίστρια, πως πρέπει να σε μισήσω, πρέπει να αλλάξω οπτική, πρέπει να αρχίσω να παίρνω στα σοβαρά τη ζωή μου, το χρόνο μου, την αξιοπρέπεια, το sex μου, το χέσιμό μου, τις ισορροπίες μου, με κάνεις να θέλω να σε αποβάλλω, να σε σβήσω, να σε απομονώσω. Προκαλείς θορύβους όλη την ώρα.
Το πρωί ξυπνάω με τις στριγκλιές του ενός από τα δύο μωρά σου. Το ένα κλαίει συνεχώς και το άλλο στριγκλίζει κάθε ώρα, κάθε στιγμή.Το μεσημέρι, κατά τις 15:00 ξεκινάς το show. Έναν τρικούβερτο καβγά με την αδελφή σου και τη μάνα σου. Έτσι. Να σκούζεις, να χτυπιέσαι, να στριγκλίζεις στα Αφγανικά και να κοπανάς πόρτες πίσω σου. Τι «σκάσε» τρως από όλη την πολυκατοικία. Η κυρία από τον δεύτερο, διαφέρει πάντοτε: “Παρακαλώ κάντε ησυχία!”. Δε σε πτοούν.
Φυσικά.Το όλο event κρατά μέχρι τις 16:50. Όπως διαπιστώνεις κι εσύ, καλύπτει όλο το φάσμα της μεσημεριανής ώρας κοινής ησυχίας.Πως είπατε;Το βράδυ φροντίζεις να διακοσμήσεις και το δικό μας σπίτι, με οσμές γεμάτες κάρρυ, φωτιές, πικάντικα αρώματα, χλωρίνες, κατρουλιές, χεσιές κι έντονες γεύσεις φαγητών. Κάπου στις 23:00 ξαναρχίζουν τα παιδιά σου να ακούγονται… απλώς πιο δυνατά από ό,τι συνήθως. Άνι, άνι… το μικρό. Μάμα, μάμα το μεγαλύτερο. Κλάματα, στριγκλιές, παράπονα, αρρώστιες, ένας μπαμπάς που λείπει?
Και η μάνα, να την ακούς να τη σέρνει από τα μαλλιά ο πατέρας? Ο γκόμενος? Ο παππούς; Ο νταβατζής; Να χτυπά στα έπιπλα. Να κλαίει. Να διαμαρτύρεται. Ο άντρας να βρίζει. Η γυναίκα να οδύρεται. Και τα παιδιά να σπαράζουν.Από το βάθος, ο παππούς, η κωλόγρια, η φίλη, η αδελφή και τα αλητάκια της παρέας, απλοί θεατές.
Μένω στον 4 όροφο. Από κάτω μου μένουν σε ένα δυάρι, 8 Αφγανοί. Εδώ και 3 μήνες τους έχω αφήσει επανειλημμένα ραβασάκια με τις ώρες κοινής ησυχίας, παρακαλώντας τους να τις σεβαστούν. Τους έχω χτυπήσει το κουδούνι στις 4 τα ξημερώματα που με ξύπνησαν από τις φωνές τους (κάθε βράδυ τα ίδια!) και μόνο που δε με χτύπησαν επειδή τους ξύπνησα, λέει, τα μικρά με το κουδούνι. Τους έχω απειλήσει, τελικά, ότι αν δε σκάσουν και δε σεβαστούν ότι συμβιώνουν και με άλλους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, θα τους φέρω την αστυνομία.
Το ξέρω πως είναι παράνομοι στη χώρα μου. Το ξέρω και πως δεν έχουν μισθωτήριο. Κυνηγάω και τον ιδιοκτήτη. Άσε.
ΝΑΑΑΑ!
Τίποτα δεν τους πτόησε στην ιδέα ότι μπορεί και να σταλούν πακέτα στο Αφγανιστάν. Ο ένας γιος Κορυδαλλό, λέει, επειδή σκότωσε κάποιον με κλωτσιές στην είσοδο της πολυκατοικίας. Ο άλλος, πίσω, στη χώρα του. Οι άνθρωποι αυτοί, κατεβάζουν τα σκουπίδια με τα χέρια κάτω. Και το ασανσέρ φιλοξενεί μονίμως μια λίμνη από υγρά. Έχουμε κατ’επανάλειψη βρει στην είσοδο της πολυκατοικίας μας σκατά αλλά και αίμα.
Και ρωτώ, επειδή κάποιοι πρώην (για μένα) συνάδελφοι έγραψαν στην Καθημερινή (την οποία διαβάζω) πως δεν τα φταίνε οι αλλοδαποί:
Εγώ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ? Μήπως να φύγω από τη χώρα μου???
demon July 10th, 2009
Έλα να σκαρφαλώσουμε στ’όνειρο
Έλα να θυμίσουμε στίχους καραμελένιους
Μ’έχουν νοικιάσει ούτως ή άλλως σε τούτη ζωή
Δανεική κι αγύριστη είμαι κι όταν βαρεθώ θα φύγω!
~
Δεν ξέρω τι να βάλω στο βάζο σου απόψε, κι έτσι θα σου αφήσω μουσική. Γλείψε τα πέταλά της.
~
demon June 24th, 2009
Παίζω θρίλερ adventure μέσα σε ένα εγκαταλελειμμένο εξοχικό ξυλόσπιτο. Παντού πτώματα, σκουριασμένες καταπακτές, τρύπια πατώματα που τρίζουν και δωμάτια-παγίδες.
Οι μαύρες γάτες μου, έξω, έχουν ξεσαλώσει. Πλησιάζει πανσέληνος;
Ο άντρας έχει πάει για ύπνο. Άλλο πτώμα.
Προσπαθώ να ηρεμήσω τις τρίχες μου που χοροπηδάνε πάνω στο δέρμα μου, σε κάθε τρίξιμο, σε κάθε σκιά. Θα το αφήσω μάλλον για απόψε. Πάει αργά.
Κι έχω να συγκεντρώσω και θερμίδες, νούμερα, λογής φαγιά, να τα καταχωρήσω στον θερμιδομετρητή. Εμ, έτσι όπως τα έκανα. Καταθλιπτική διαδικασία.
Βγαίνω από το κουτί μου. Το hi-tech. Θα πάω να κάνω ένα δροσερό ντουσάκι, να φορέσω ένα καθαρό βρακάκι και να χωθώ κάτω από το σεντόνι, μακριά από τις κουρτίνες, τις στριγκλιές, το θάνατο του παιχνιδιού και την ενόχληση που τόσο απλόχερα μας χαρίζουν οι από κάτω, το τελευταίο διάστημα. Κακός μπελάς.
Πάω να κλειδώσω το κουτί μου. Και να ανοίξω ένα καινούργιο. Α, και να κάνω και μια ανάληψη ύπνου! Τη χρειάζομαι κομματάκι.
Τα λέμε αύριο…
Πηγή εικόνας: fb101.deviantart.com
demon June 18th, 2009
Αγόρασα… κερασομπήχτη χτες από το Cook Shop και μία από αυτές τις μέρες, λέω να καθίσω ένα βραδάκι και να φτιάξω κερασόπιτα! Και μόνο το όνομα αυτού του γλυκού με κάνει να τρελαίνομαι από άρωμα και σκούρο χρώμα.
Προς το παρόν απολαμβάνω το πεπόνι μου καθισμένη στον εναέριο κήπο μου. Το σπίτι κοχλάζει, οι μαύρες γάτες μου τα έχουν παίξει τελείως όλη μέρα κι ο άντρας στημένος στην τηλεόραση, προσπαθεί να ανασάνει μέσα από τους έλικες του ανεμιστήρα.
Κι εγώ εδώ σκέφτομαι και κοιτάζω τριγύρω. Τα μπατσικά που (ξανά)περνούν, τους απέναντι που φυσιούνται, το ζευγάρι που παίζει τάβλι, την κυρία που απλώνει ρούχα και τους από κάτω που ακούνε στη διαπασών ανατολίτικα. Σε λίγο θα ποτίσω, να φρεσκάρω τα λουλούδια μου. Και μετά, και πάλι ντους και ύπνος. Ή τουλάχιστον ξάπλα.
Ξεκίνησα υγιεινή διατροφή πριν ελάχιστες μέρες. Σαλατούλες, πολλά φρούτα, αρκετά υγρά. Αλλά και παγωτό. Όχι, δεν θα το στερηθώ το γλυκό. Απλώς θα κόψω τις πολλές μπούρδες, γιατί το έχω παρακάνει και με την ευγενική συνεισφορά του άντρα.
Μέχρι πρόσφατα δεν είχα κανένα απολύτως πρόβλημα. Μια ζωή ήμουν 49-50 κιλά με «όμορφο κορμάκι» που έλεγε και η μάμα μου. Μεγάλο στήθος, λεπτή μέση, γυμνασμένο σώμα, μύες. Καμπύλες κι ένα φυσιολογικότατο κορμί. Τώρα… έγινα πιο μαμαδίστικη. Άνοιξα σαν ντουλάπα. Το σώμα μου μεταλλάχτηκε, αλλοιώθηκε τελείως.
Και δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι να ξαναμαζευτώ ή τουλάχιστον να φτάσω κοντά στο φυσικό μου καλούπι, στο σωματότυπό μου, αλλά μπορώ να προσπαθήσω να ξαναγίνω όσο πιο όμορφη αντέχω!
Και η κερασόπιτα δική σας! Θα την κάνω όμως. Και θα τη γευτώ. Με φειδώ. Εμ, έχουμε κι αδυναμίες…
Πηγή εικόνας: thedustyphoenix.deviantart.com
demon June 8th, 2009
Περιμένω και βλέπω. Μετράω κενούς χρόνους.
Το βράδυ μού λες το πρωί και το πρωί μου δείχνεις το βράδυ.
Και λέω: Αυτές οι άπειρες ψιχάλες που πέφτουν τριγύρω μου, μακάρι να ήταν οι επιθυμίες που γίνονται κι όχι αυτές που φεύγουν…
Πηγή εικόνας: yagodka.deviantart.com
demon May 28th, 2009
Τελείωσε. Η τσιχλόφουσκα έσκασε στον τοίχο, αφήνοντας φούξια αποχρώσεις, σαν πατημασιές πεταλούδας!
Την τελείωσα τη δουλειά, ναι! Μεγάλο project, δύσκολη, επίπονη δουλειά, πολύ καλή εμπειρία με τελικό αποδέκτη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Γουστάρω. Γύρω στις 10 μέρες μου πήρε. Απανωτά 12ωρα, κυρίως σωματική κούραση, αφού βιδώθηκα σε μια καρέκλα με ακουστικά στα αυτιά μου και πλήκτρα κάτω από τα δάχτυλα.
Έλειψα μερούλες από τη διαδικτυακή μου ίνα που με συνδέει με σας. Από τον πάπυρο και τη σφαίρα μου, μέσα από την οποία όλα τα βλέπω, όλα τα αγγίζω, όλα τα γράφω με φτερά παπαρούνας.
Γλιστράω καθώς κρατιέμαι από το πανί του φεγγαριού. Θα σας δω κι απόψε. Ναι. Θα επισκεφτώ το παραθύρι σας για να κλέψω το γλυκό που κρέμεται από το πατζούρι.
Και σε σένα θα έρθω. Δε σε ξεχνώ. Κι ας μη μου μιλάς πια. Ζάρωσε κι αυτό το παραμύθι, τράβηξε προς τα μέσα τις κεραίες του, σα σαλιγκάρι. Θα ξανακοιτάξεις, που θα πάει. Και θα με ξαναδείς.
Εδώ είμαι! Κι εδώ είμαι!
Πηγή εικόνας: ronaaa.deviantart.com
demon May 25th, 2009
Δυο μέρες ακόμη. Έτσι λέω. Δυο μέρες ακόμη στον κόσμο της ψύχωσης, της πίεσης, της θολούρας. Σα να με έχουν σφυρηλατήσει νιώθω τώρα. Μόλις σταμάτησα για απόψε. Κι επειδή ξέρω πως σε έχω παραμελήσει, σου ήρθα για λίγο. Για πολύ λίγο. Ίσα να σου αφήσω το δακτυλικό μου αποτύπωμα. Άντε κι ένα κομματάκι γυάλινο από την ψυχή μου. Που έχει γίνει πυραμίδα αυτό το διάστημα.
Να με νιώθεις, τ’ακούς? Μη φύγεις. Ή τουλάχιστον αν φύγεις, μην είναι πολύ μακριά μου…
Πηγή εικόνας: rosiehardy.deviantart.com
Καλή βδομάδα… ξανά!