demon March 22nd, 2009

Με έπιασε χτες. Το μεσημέρι. Όταν πια γύρισα σπίτι μετά από δουλειές. Μαζί με τις σακούλες και τους λογαριασμούς, κουβαλούσα και τη βροχή. Κι όπως ξάπλωσα για να ελαφρύνω, έμεινα. Να ζαλίζομαι. Μαγική εικόνα γίναν τα πάντα γύρω μου. Σαν εκείνο το χάρτινο παιχνίδι, που το μέσα μένει ίδιο, το περίβλημα αλλάζει όμως. Κι είναι τόσο πολύχρωμο, τόσο φανταχτερό και φωτεινό, που κουράζεσαι να το κοιτάς για πολύ ώρα.

Μου κράτησε ώρες πολλές. Δια της βίας έφαγα. Ένιωσα στομαχικό ίλιγγο, ο οποίος όμως δεν πέρασε χρησιμοποιώντας τα κλασικά τρικ. Έφαγα αλμυρά, έφαγα καπάκι σοκολάτα, ήπια Coca-Cola. Τι άλλο;

Ξάπλωσα.

Σηκώθηκα.

Κάθισα λίγο στην τηλεόραση να δω “Mad Men”. Μόλις τελείωσε το επεισόδιο έτρεξα στο κρεβάτι και απλώθηκα. Έβαλα δυο μαξιλάρια κάτω από το σβέρκο μου. Κι ένα στα πλάγια για όταν γυρίσω.

Με κούρασαν όλες αυτές οι κινούμενες εικόνες. Που μιλάνε κιόλας!

Ήρθε το βράδυ. Και κοιμήθηκα. Κι αλάφρυνα.

Ήρθε και το σήμερα. Και μπόρεσα να σηκωθώ και να περπατήσω χωρίς να κουνά άτσαλα το σκαρί. Κι όμως. Ακόμη υπάρχει η παραζάλη. Η αστάθεια. Βγήκα στο μπαλκόνι να ταΐσω τις γάτες. Με τίποτα.

Δευτέρα πρέπει να πάω στο γιατρό. Τους σιχαίνομαι. Αυχενικό λέει η μητέρα μου. Λόγω του pc. Και καλά, σπίτι την έχω ανεβάσει την οθόνη. Να φτάνει στο ύψος των ματιών μου. Στη δουλειά που και παλιά είναι και κάνει μιάμιση ώρα να νετάρει;

Αν είναι αυχενικό.

Ό,τι κι αν είναι, δυσάρεστο είναι. Και μπελάς.

Πηγή εικόνας: two-zero-two.deviantart.com

• Bubbles
• Comments(4)

demon March 18th, 2009

Σαν πυγολαμπίδα, σαν αυτόφωτη τρεμάμενη πεταλούδα, ανάβει απέναντι, στο πάρκο, η λάμπα. Αυτή η στρογγυλή φούσκα που μέχρι πριν από μισή στιγμή ήταν σκοτεινή, αρχίζει να τσουρουφλίζεται. Να χορεύει, να πυρακτώνεται, να παίρνει φως.

Έχω πάει κοντά στα τζάμια του γραφείου και κοιτάζω όλο αυτό το γκρι σκηνικό. Σα να πέρασε κάποιος ένα αχνό φιλμ μπροστά από το πράσινο μάτι μου. Σα να μου έκρυψε με ένα θαμπό παραβάν τον κόσμο έξω. Για λίγο θυμήθηκα κάτι εκδρομές βόρεια. Σε ορεινά χωριά, γεμάτα αρωματικούς καπνούς τζακιού, αίσθηση ομίχλης και θαλπωρής. Βαριά ξύλινα έπιπλα, φλοκάτες, φαγητά σε πύλινα και μπρούσκο κρασί.

Τώρα που είμαι στη δουλειά, θυμάμαι πόσο μου έχουν λείψει αυτές οι εκδρομές. Οι υγρές, οι ξεβολεμένες. Οι γλιστεροί περίπατοι πάνω στο πλακόστρωτο που κατηφορίζει επικίνδυνα και πάει στον καφενέ του χωριού. Με τα σαλιγκάρια και τα μανιτάρια, με τα σύννεφα που μοιάζουν με βούρτσες, έτοιμα να επιτεθούν, με τα ασφυκτικά ζεστά πουλόβερ, τα ζαριασμένα χέρια, το λευκό κρύο πρόσωπο  και την κόκκινη, υγιή μυτούλα.

Γιατί βρέχει τόσο;

Άντε να ονειρευτώ λίγο ακόμα.

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(0)

demon March 17th, 2009

Ε όχι και χύμα στα άντα!

Να μου πεις ήταν το μόνο λογικό. Να φύγει το μηχανάκι σταματημένο! Που να βάλω και βαρελάκι πάνω. Ναι. Βάζεις μπρος, το ‘χεις κλειδωμένο και ξεχασμένο και τσουπ, μπλοκάρει ο τροχός. Τόσο απλό. Αμέ!

Τι μέρα. Από τη μία είχαμε επέτειο. Από την άλλη βγήκα να σκοτώσω το μικρό. Το οποίο θα το δώσω πού θα μου πάει. Αποτελεί συλλεκτικό κομμάτι. 20ετίας! Άκου σκηνικό: οι ουρανοί να ανοίγουν, μια ασπρίλα να καλύπτει τα πάντα κι εγώ να θέλω να δοκιμάσω να το καβαλήσω το ρημάδι το καινούργιο. Αφού στην ευθεία μια χαρά το πάω ρεεε…

Κι εσύ, κλασικός άντρας, να με πιέζεις. Θα βρέξει! Ε, ας βρέξει γαμώτο. Πήγαινε σπίτι. Έχω τους ρυθμούς μου σε αυτό.

Πού να προλάβω να πάω δουλειά. Με κατεστραμμένη μπαταρία που θέλει ανά 1 χιλιόμετρο τσεκάρισμα, περίμενα κάνα 40λεπτό την Moto Assistance or something και κάναμε Βύρωνα-Πατήσια σε μια ώρα και πολλά ψιλά!

Σα να έχω σκάψει αιστάνομαι. Σα να έχω κάνει καμπούρα. Κουρασμένη. Το δε αριστερό μου χέρι πώς δεν έβγαλε μελανιά, ακόμη δεν το ‘χω καταλάβει. Πολύ βάρος ο συμπλέκτης. Μαζί με το άγχος.

Όλα μαζί σήμερα.

Α, και μετά από 5 μέρες φοβερής πίεσης, τελείωσα και με όλες τις δουλειές που είχα αναλάβει ως κειμενογράφος. Μια μεγάλη δουλειά, σημαντικό σπεκ, στο οποίο έβαλα τις ιδέες για την καταχώρηση, τα σλόγκαν και το body copy. Ένα βιβλίο και ένα site. Μη ρωτήσεις τι περιεχόμενο.

Πάω να δω CSI. Να ξεσκονίσω την On. Να χαλαρώσω πίνοντας ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Να ανάψω τα κεριά μου. Τα μάτια μου. Και να ζεσταθώ κάτω από τις μαύρες γάτες μου. Άντε και τον άντρα!

Αυτό το κομμάτι το φυλάω γι’αργότερα.

Πηγή εικόνας: blackandbluewalls.deviantart.com

• Bubbles
• Comments(2)

demon March 12th, 2009

Έκανα την πρώτη μου στραπατσάδα!

Μπήκα στην κουζίνα χωρίς ποδίτσα, σήκωσα τα μανίκια, έβγαλα τα συστατικά από το ψυγείο κι έπιασα δουλειά.

Α, πριν το εγχείρημα πήρα τηλέφωνο τη μητέρα του άντρα για να μου δώσει τα φώτα της. Πανεύκολο φαγητό μου είπε πως είναι και είχε δίκιο!

Πάντως βοήθησε και η συνταγή για καλοκαιρινή στραπατσάδα που βρήκα στο διαδίκτυο.

Πιπεριές, ντοματούλες, 2 καλά χτυπημένα αβγά, αλάτι, μαύρο πιπέρι, ζάχαρη, ρίγανη. Εγώ πρόσθεσα σε μια στιγμή έμπνευσης και πάπρικα και μοσχοκάρυδο. Και στο τέλος πασπάλισα μπόλικη φέτα. Όπως αρέσει στον άντρα!

Πανάλαφρο φαγητό, εξαιρετικά νόστιμο που θα επαναλάβω πολύ σύντομα. Αν και πάντα προτιμώ τα γλυκά!

Πηγή εικόνας: nutrition.about.com

• Bubbles
• Comments(0)

demon January 26th, 2009

(Πηγή εικόνας: kaavya-krishna.deviantart.com)

Άφησε με για λιγάκι μοναχά. Έτσι. Να δώσω τα μαλλιά μου στις γυαλιστερές, υγρές, παιχνιδιάρικες κυρίες να τα στεγνώσουν.

Η βροχή σιώπησε για μερικές ώρες. Καιρός να ξαπλώσω κι εγώ κάτω από τις ρίζες, μέχρι να ξαναβγούν οι στάλες των παραμυθιών για να χορέψουν.

Βαθιά υπόκλιση… Κι ένα σπαγκάτο πάνω στη γη, καθώς οι σταγόνες ανοίγουν το σχήμα τους κι απλώνονται σα διάφανο τυράκι πάνω στις επιφάνειες. Έτσι. Σπαγκάτο. Όλο χάρη.

Λίγο πριν εξαφανιστούν. Απορροφηθούν. Λίγο πριν επιστρέψουν στην ανυπαρξία. Στην αναγέννηση.

Το μεγάλο χειροκρότημα πριν την αφόρητη, διαρκή σιωπή.

Πηγή εικόνας: ladyjanie.deviantart.com

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(0)

demon January 24th, 2009

Πονάει το αριστερό αυτάκι μου. Και λίγο ο λαιμός μου. Κορίτσια, όμορφα περάσαμε χτες στο μπαρ με τη σανγκρία, τους μεζέδες και την κουβεντούλα μας, αλλά το γιλεκάκι το στενό που φόρεσα, με πρόδωσε. Ή μήπως η βροχή μετά που με έλουσε σα λάβα;

Δε θέλω να σκεφτώ, να νιώσω, να καταλάβω τι μας συμβαίνει.

Θα μείνω, σαν παύση, στις φυλλωσιές με τις οποίες με σκέπασες χτες τα ξημερώματα, όταν επέστρεψα κοντά σου. Όταν με κοίταξες, ξάπλωσες μέσα μου και μου χάρισες λιγοστό ακόμη οξυγόνο.

«Μη με πονάς για να με πονέσεις. Δεν υπάρχει λόγος. Είμαι εδώ για σένα. Και θα είμαι για πάντα. Είσαι η ζωή μου»… ψέλλισες.

Πηγή εικόνας: thesynchronicitygrid.deviantart.com

• Σαλιάρα
• Comments(4)

demon January 15th, 2009

Έχω ανοίξει μια Μαντινεία Τσελεπού και προσπαθώ να αποφασίσω αν πρέπει να γελάσω τρανταχτά σαν παλιάτσος ή να τσιρίξω με τα σημερινά μας κατορθώματα. ΑΜΕ! Νούμερο γίναμε πάλι. Πρόζα!!!

Είχαμε και οι δύο επαγγελματικό ραντεβού κάπου στη Δάφνη. Ok μέχρι εδώ. Αρχή είναι ακόμα. Λόγω βροχής αποφασίσαμε να πάμε με μετρό. Σιχαινόμαστε τις μαζικές μεταφορές αλλά έπρεπε και να είμαστε ευπαρουσίαστοι σήμερα.

Μια και δυο σου ανέθεσα να το ψάξεις το θέμα. Πού είναι η επιχείρηση, σε ποια στάση θα κατεβούμε, να βρεις στο google τη διαδρομή που θα ακολουθήσουμε πεζοί κλπ.. Aha…

Μπαίνουμε στο μετρό και σε ρωτώ πού θα κατεβούμε. Μου λες ότι είναι το ίδιο πράγμα σύμφωνα με το google είτε κατεβούμε Νέο Κόσμο, είτε Αγ.Ιωάννη είτε Δάφνη. Εκεί άρχισε να διαφαίνεται το πράγμα. Τρεις στάσεις και είναι το ίδιο πράγμα ε?!

Το ρίχνεις στον κλήρο και κατεβαίνουμε Αγ. Ιωάννη. Γαμώ τους αγίους μου. Και τώρα; Και κυρίες και κύριοι τι κάνει το άτομο;

Ταράμμμμμμμμμ

Βγάζει από το μπουφάν το… GPS!!! Ω ναι. Έγινε και αυτό. Έλα όμως που δεν έβρισκε δορυφόρο, χάρτες και πλοηγούς με τόση συννεφιά! Για γέλια είμασταν.

Ξέρεις πού πάμε; Σε ρώτησα. Όχι. Ούτε την περιοχή? Ε, περίπου Δάφνη, Νέο Κόσμο… Άστο.

Ξεκινήσαμε με τα πόδια στα τελείως τυφλά. Πήραμε τηλέφωνο. Ούτε ο τυπάς ήξερε. Και κάπου εκεί είδα μπροστά μου την ανηφόρα που έλεγε η γκόμενα στο GPS να ανεβούμε. Να την ανεβείς εσύ ρε!

Τέλος.

Σε πρόσταξα να βρεις ταξί. Εγώ ανηφόρα έτσι δεν ανεβαίνω. Ήδη είχα αρχίσει να ανεβάζω θερμοκρασία σαν ψυγείο παλιού αυτοκινήτου.

Μπήκαμε στο ταξί και τι έγινε νομίζετε; Η γκόμενα του GPS ξαναβρήκε τη λαλιά της κι άρχισε να δίνει οδηγίες. Στον ταρίφα αυτή τη φορά. Τρελό γέλιο. Παράνοια σκέτη.

Στρίψτε αριστερά σε 20 μέτρα να μετρά εκείνη, αδιέξοδο να είναι ο δρόμος.

Κάποτε, αν μου έλεγες «άσε τη ζωή μου ήσυχη» θα σου έλεγα Πολύ Ευχαρίστως και θα καβαλούσα ξανά το συννεφάκι μου. Αυτό που με έφερε σε σένα. Ή εσένα σε μένα τελοσπάντων. Τώρα που μου είπες «άσε τη ζωή μου ήσυχη» είπα και πάλι Πολύ Ευχαρίστως. Και το σύννεφο έσπασε κι έγινε βροχή.

Πηγή εικόνας: tolagunestro.deviantart.com

• Bubbles
• Comments(2)

demon January 9th, 2009

Και 6 και 7 και 8. Πήγε 4 και 8. Κοιτάζω το φωτεινό usb hub και μέσα του το χρόνο. Ακόμη ξύπνια. Ακόμη εδώ.

Και χτες, μέχρι τις 5 το μυαλό μου χόρευε.

Ξαναφέρνω στο νου μου τα υγρά αυτοκόλλητα διαμαντάκια πάνω στη ζελατίνα του κράνους μου. Κατεβαίναν το ένα μετά το άλλο με απίστευτη ορμή σήμερα το βράδυ. Ένα διαμάντι, δύο διαμάντια… Τρεις σταγόνες. Γρήγορες. Τόσο απίστευτα αληθινές. Κι όμως να τις ψηλαφίσω δεν μπορώ.

Πήγε και μισή.

Να δω τι ώρα θα με πλησιάσει η ψυχή μου απόψε. Τι ώρα θα ζητήσει να τις σερβίρουν τα όνειρα…

Πηγή εικόνας: theshiny.deviantart.com

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(6)

demon January 5th, 2009

Άλλοτε πάνω κι άλλοτε κάτω από το κύμα.

Τόσο απλά. Τελείωσε η χαριστική περίοδος. Οι μέρες που όλα ήταν κατάλευκα, που ο χρόνος και η ισορροπία σου συγχωρούσαν τη στασιμότητα και τη λαιμαργία.

Αναμένοντας τη βροχή κι επιπλέοντας πάνω στον αέρα, ρίχνω κλεφτές ματιές στις γραμμές που είναι χαραγμένες στην άσφαλτο. Δεν άλλαξαν και πολλά.

Ας ελπίσουμε ο μαρκαδόρος που διάλεξε ο νους μου να είναι αδιάβροχος.

Πηγή εικόνας: nuninho.deviantart.com

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(0)

demon December 12th, 2008

Περπατώ στις μύτες >>>

πάνω στις σταγόνες <<<

πάνω στον αέρα…

ΚΑΛΗΜΕΡΑ σε όσους είναι εδώ!

Beautiful Day – U2

• Bubbles
• Comments(6)