Ολική έκλειψη

June 18th, 2012

Άδειο… ακατοίκητο, απομονωμένο, εγκαταλελειμμένο, παρατημένο, κενό.

Ξεκίνησα μια ενήλικη ζωή, οπλισμένος με απίστευτη ενέργεια, φαντασία, το όνειρο της επιτυχίας και της ευτυχίας. Ολικής.

Ταξίδεψα μέσα και γύρω από ανθρώπους, ατάκες, συμφωνίες, εικόνες, χώρους, αιχμηρά αντικείμενα. Πιάστηκα από το σχοινί και σκαρφάλωσα. Άλλοτε γλιστρούσα, άλλοτε μπερδευόταν το πόδι μου, άλλοτε πατούσα αίμα και γυάλινες επιφάνειες. Πείστηκα ότι θα γευτώ ό,τι αξίζω. Ολικά.

Διάλεξα τα πιο νοθευμένα, τα πιο δυσκολοχώνευτα, τα πλέον «πειραγμένα». Έγραψα κι «έγραψα». Με πειθώ, με ταυτότητα. Όσο γέλασα τόσο έκλαψα κι όσο πόνεσα τόσο ευτύχησα. Όσο κρατάνε οι ψιχάλες.

Και κάπου εκεί, που φλέρταρα με το άγγιγμα, με τις καμπύλες της κορυφής, με το χαμόγελο της ανακούφισης και της επιβράβευσης συνάμα, έχασα. Ολικά.

Τον εαυτό μου. Τη γυάλα μου. Το παρόν και το μέλλον. Ξαφνικά τα πάντα γέμισαν ασφυκτικά με ιστούς και σκόνες. Μονόχρωμες, θαμπές. Ούτε ξεκίνησε, ούτε τελείωσε με μένα…

Και δεν ξέρω ποια τροφή θα με σώσει. Εμένα κι εσένα. Δεν γνωρίζω αν θα επιστρέψω ποτέ εκεί. Στους ανθρώπους μου, σε σένα.

Κάποιος αποφάσισε να τραβήξει την κουρτίνα. Εγώ αποφάσισα να φύγω. Και κάποιες άλλες ψυχές «διάλεξαν» να φύγουν ολικά. Κι όλο τούτο μοιάζει δύσκολο εξαιρετικά. Ξαφνικά δεν αναρωτιέμαι αν θα τα καταφέρω. Αν θα γίνω. Αλλά αν θα επιβιώσω. Αν υπάρχω… Όχι μερικά… ολικά.

Γιατί αυτό χρειάζομαι. Την ολική, απόλυτη, αναρχική ύπαρξή μου. Να ανατέλλει και να δύει με νόημα.

ΘΕΛΩ ΝΑ ΥΠΑΡΧΩ.
Φοίβη.-

ΝΑΙ

June 14th, 2011

2 μέρες μέχρι τα γενέθλιά μου

April 29th, 2011

Ο ουρανός είπε να μας κάνει επίσκεψη, χτες. Φόρεσε τον πιο σκούρο του μανδύα και γλίστρησε προς τη γη, χρησιμοποιώντας τις ρίζες της. Τις τράβηξε σαν γκέμια και κατηφόρισε με ακρίβεια κι ασφάλεια. Έμοιαζε σαν ποτάμι όλο αυτό.

Έμοιαζε σα να τούμπαρε για λίγο το σύμπαν. Το νερό και τα κύματα ανέβηκαν, σαν πλημμυρίδα. Και το σκέπαστρο, το ταβάνι της γης βυθίστηκε κι ακούμπησε τα ψηλότερα δέντρα, τους πύργους, τα αλεξικέραυνα και τα τεμένη.

Ο ουρανός είπε απλώς να μας φοβίσει, σήμερα. Κάρφωσε τα πιο άγρια συννεφάκια στο ξύλινο κενό, σαν παιχνίδι και μας απείλησε με χαμένο φως και σταγονίδια. Σιώπησε όμως όλο αυτό. Σίγησε. Κι έτσι έστησα τον εναέριο κήπο μου. Εδώ.

Ξανά.

Από την αρχή.

Με περισσή φροντίδα.

Ένα-ένα… Κουκίδες, ψηφίδες, μωσαϊκά από φύλλα, χρώματα, σχέδια και πράσινη, αέναη ζωή.

Ξέρω τι μου έλειψε. Να στο ζητήσω;

Να το ζητήσω;

ΞΕΓΝΟΙΑΣΙΑ!

(είναι η λέξη που ψάχνω χρόνια τώρα)

10 μέρες μέχρι τα γενέθλιά μου…

April 20th, 2011

… αλλά δεν είμαι εδώ. Δεν είμαι πουθενά. Πλέον. Σκεφτόμουν… Άραγε φέτος θα τα προσμένω και τελικά θα τα γιορτάσω με τον ίδιο παιδικό ενθουσιασμό όπως πάντα; Τριήμερη φιέστα; Ή θα μελαγχολήσω, επειδή μεγαλώνω κι εγώ; Έφτασα στα μισά της ζωής μου. Υποτίθεται.

Μα τι μου λες τώρα. Όχι δε μελαγχόλησα. Δεν ξέρω. Δεν το εξηγώ. Όταν πλησιάζουν τα γενέθλιά μου με πιάνει ένας άκρατος ενθουσιασμός, αισιοδοξία, μια ανόητη φούσκα την οποία κλωτσάω και κλωτσάω και την παίρνω μαζί μου εκεί ψηλά που κρύβομαι και τρέχω και λαχανιάζω και γελάω. Γελάω.

Άσχετο όμως. Τώρα κάνω εκείνες τις σκέψεις. Εκείνες τις περίεργες σκέψεις που βυθίζουν.

Τι κάνω εδώ; Τι μαλακίες συμβαίνουν; Εδώ οι αχινοί τα ‘χουν όλα λυμένα. Υποτίθεται. Η γη της παραπλάνησης. Το νησί της υπεροψίας, της σνομπαρίας, του ρατσισμού, της ματαιοδοξίας, της ανυπαρξίας. Του φόβου. Γυάλινη ζωή. Κλειστή. Που πήγαν οι άνθρωποι;

Όχι, δεν περνάω καλά. Δε ζω καλά εδώ. Και το χειρότερο είναι πως αισθάνομαι και πάλι εγκλωβισμένη. Γιατί είναι σα να ξέρω ότι δεν θα γυρίσω ποτέ. Τι σκατά κάνουμε εδώ. Περιμένω την εξαίρεση. Τη μεγάλη εξαίρεση. Ένας ολόκληρος λαός σάπιος. Δεν μπορεί.

Κι όμως…

Γενέθλια. 10 μέρες ακόμη. Και μετά περνάω στο δεύτερο ημισφαίριο. Στο δεύτερο μισό. Στο δεύτερο όνειρο.

Δε θέλω να είμαι. Δε θέλω να υπάρχω. Δε θέλω να έχω σχέση. Δε μου συμβαίνει τίποτα καλό εδώ. Όχι, δεν απογοητεύομαι. Ελπίζω ότι θα γίνει ανεκτό όλο αυτό. Ότι θα βρεθεί κάποιος που δε θα μοιάζει με τους υπόλοιπους.

Με ρώτησες για καριέρα. Ποια καριέρα; Ο πλανήτης γκρεμίζεται. Κι ενώ πάντα ήθελα να κάνω καριέρα και να εξελίξω ό,τι είμαι, βλέπω ότι έχουμε καταντήσει να μιλάμε για επιβίωση. Ποια καριέρα λοιπόν; Καριέρα σε τι ακριβώς;

Με ρώτησες αν είναι καλά για να έρθεις. Μακριά από εδώ… Το εννοώ. Θα δυστυχήσεις.

10 μέρες. Και μετράω. Ροζ και γκρι μαζί. Σα σύννεφο από ελεφαντάκι. Τώρα καλά τώρα όχι. Τώρα εγώ τώρα εδώ. 10, 9, 8 …

Καλημέρα. Τεράστια Καλημέρα!

February 25th, 2011

Έβρεξε κι ούτε που το κατάλαβα. Έριξε νεροποντή για ένα 10λεπτο. Μάλλον στα όνειρά μου θα ‘μουν. Είχε πολλή κίνηση απόψε εκεί μέσα. Εικόνες εναλλάσσονταν, μυτερά χωνάκια λάμπανε, πέταλα βγαλμένα από το φεγγάρι με οδηγούσαν όλο και πιο βαθιά. Στην ψυχή μου. Και σε όσα δε θέλω να ξέρω. Μα τα γνωρίζω.

Είναι παράξενο. Είμαι εδώ κι αιστάνομαι πως μου συμβαίνουν πιο γρήγορα τα πράγματα. Είμαι δω μονάχα 6 μήνες (ναι, τους έκλεισα) κι όμως, έχουν διαδραματιστεί πολλές σκηνές κι έχουν προκληθεί αμυχές.

Αλλά ξέρεις, είναι ίσως η πρώτη φορά στην ηλεκτρονική ζωή μου, που νιώθω πως δεν μπορώ να τα γράψω στον διαδικτυακό μου πάπυρο. Γιατί… γιατί δε θέλω να είμαι άδικη, γιατί δε θέλω να αποκρυσταλλώσω τίποτε ακόμα, γιατί δε θέλω να κάνω κείνο που δε μου αρέσει να μου κάνουν. Ξέρω γιατί ήρθα ‘δω. Πως μπορώ λοιπόν και μάλιστα να το γράψω, να εκφράσω τι δε μου αρέσει; Κι είναι πολλά…

Από την άλλη, πάντα ήμουν τυχερός άνθρωπος. Κι εδώ, στην Κύπρο, με έχει πιάσει για πρώτη φορά στη ζωή μου μια απίστευτη κακοτυχία. Το πιστεύω. Δεν ξέρω τι άλλαξε, ποια χορδή τρύπησε την αύρα μου και ξεχύθηκαν όλα τα χρώματα έξω. Αλλά πρέπει τώρα, με έναν μαγικό τρόπο, να γραπώσω την απόχη μου και να τα βρω όλα, ένα προς ένα. Να τα φέρω πίσω. Σε μένα.

Πάντως, ο τροχός εξακολουθεί να γυρίζει. Ευτυχώς.

Καλημέρα. Παρασκευή. Καλή μέρα.

10 μέρες έμειναν…

July 16th, 2010

… για το φευγιό μου το μεγάλο. Είναι ίσως το πιο γρήγορο πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου. Μερικά χρόνια το καψάλιζα με τις ίνες του εγκεφάλου μου, αλλά μέσα σε 1 μήνα το πραγματοποιώ.

Τι κι αν άλλαξε ο προορισμός; Κι αυτό ΤΑΞΙΔΙ ΕΙΝΑΙ!

Ταξίδι… Τι πανέμορφη λέξη. Τα περιέχει όλα. Κι όνειρα και πραγματικότητα. Και φόβους μα και ελπίδες πολλές, λαμπερές, με τοσοδά ουρίτσες να φέγγουν, να σβήνουν, να θυμίζουν, να εκπλήσσουν!

ΌΛΑ , όλα! ~

Το σπίτι μοιάζει πια βομβαρδισμένο τοπίο. Ένα Σαββατοκύριακο έμεινε για να πακεταριστούν και οι τελευταίες υλικές αναμνήσεις του “εδώ”.

Θα προλάβω άραγε; Πάτωμα, συρτάρια, ντουλάπια, κουτάκια, τα κεριά μου οπωσδήποτε, μουσική, τα πατάρια, το Χριστουγεννιάτικο δέντρο… Ναι, ΦΥΣΙΚΑ και θα το πάρω ΚΑΙ αυτό μαζί.

Μα από τώρα ονειρεύομαι τα Χριστούγεννα στην άλλη μου χώρα. Την Κύπρο. Έχω βρει και που θα το στήσω. Να φέγγει ολάκερο το σαλόνι. Μη σου πω, να φαίνεται και στο γείτονα. Με το τέλειο βιλάκι.

Αμέ!

Η γάτα έχει τρελαθεί. Τόσες κούτες… Ποιος φεύγει! Τις κοιτάζει και κλαίει. Κανείς δεν απαντά. Κι όταν εμφανίζομαι ανάβει η φωνή της με ανακούφιση. Α, εδώ είσαι εσύ… Μμμμ…

Το σκατούλι θα ‘ρθει κι αυτό ΦΥΣΙΚΑ μαζί. Θα ταλαιπωρηθεί μαζί με εμάς, τις βαλίτσες και το προσωπάκι μας, αλλά θα ‘ρθει. Απαραιτήτως.

Σταμάτησα πριν κάνα μισάωρο. Βούτηξα στο ντους να διώξω τη σκόνη του γύρω-γύρω. Και τώρα ετοιμάζομαι να βγω. Να δω φίλους και γνωστούς. Που θέλουν να με αποχαιρετίσουν. Ε, όσοι δεν προλάβουν έχουμε και την ερχόμενη βδομάδα. Τη στερνή!

Είχαμε και την προηγούμενη… Οι καλοί φρόντισαν να κλείσουν θέση και για το αεροδρόμιο. λολ. Μαντιλάκια τρύπια κουνηθείτε!

Άντε να δούμε. Δευτέρα πρωί-πρωί έρχεται ο μεταφορέας. Και το container. Και τα πραγματάκια μου φεύγουν. Bye-bye. Θα σας ξαναδώ κάτω.

Όσο για εσάς… Εδώ τριγύρω δεν θα είστε κι εσείς?! ***

Πηγή εικόνας: meisterdeszirkuss.deviantart.com

Cyprus it is…

July 6th, 2010

Ναι μωρέ, δίπλα είναι. Το ξέρω. Όπως και το ότι το θεωρούμε, οι περισσότεροι, σα να είναι Ελλάδα. Φυσικά. Άλλο η Αυστραλία που ήταν η δική μου πρόταση, κι άλλο η Κύπρος που ήταν η έξυπνη αντιπρόταση του άντρα.

Και όχι. Δε χωρίσαμε! Ούτε φεύγω μόνη μου… Μαζί πάμε. Σαν κανονικό ζευγάρι. λολ

Έκλεισε λοιπόν ladies and gents. Κύπρος it is. Τόσο μεγαλόπρεπα, τόσο μακριά ή κοντά, τόσο διαφορετικά. Μόλις συμφώνησα, μετά από αρκετό ψαχτήρι και ραντεβού και τη μεταφορική εταιρεία που θα αναλάβει το μεγαλύτερο ποσοστό αυτής της μετάβασης. Είπαμε, θα το φάω μόνη μου το λούκι της μετακόμισης, το ξέρω, αλλά θα μου αρέσει. Και αυτό το ξέρω, ναι!

Στις 26, το μεσημεράκι, πετάμε για Τσίπρον και από την επομένη, χτίζουμε τη νέα μας ζωή. Και το ευχάριστο είναι πως και οι δύο, το ίδιο εναρμονισμένα πλέον, προσβλέπουμε σε αυτή την ανανέωση. Και επαγγελματικά και σε επίπεδο αλλαγής χώρας, νοοτροπίας, επιπέδου.

Διότι αυτό που μου έλειπε τα τελευταία χρόνια στην γΕλλάδα ήταν και είναι η ποιότητα. Αυτή η τόσο σύντομη και ουτοπική λέξη, που πολλά λέει και ίσως τίποτα σε κάποιους.

Και γι’αυτό κάθε χρόνο τα τελευταία 3 έτη, τσιγκλούσα τον άντρα και του έλεγα: “Μήπως να το σκεφτείς να φύγουμε από την Ελλάδα”. Κι ευτυχώς φέτος ωρίμασε αυτή η σκέψη και τώρα, 1 μήνα μετά γίνεται πράξη! Χωρίς φανφάρες, χωρίς ίσως τόση πολλή σκέψη. Αλλά οργανωμένοι είμαστε. Και το ψάξαμε και το καλλιεργήσαμε και το είδαμε.

Τον τελευταίο 1 μήνα έχω διαβάσει απίστευτα πολλά για την Κύπρο, έχω μιλήσει γι’αυτό το νησί, έχω κάνει κάποιες γνωριμίες ήδη, την έχω επισκεφτεί, έχω στείλει τα άπειρα βιογραφικά, είδα κόσμο, περπάτησα ελάχιστα στο κέντρο της και προσπάθησα να ρουφήξω ένα μήνα τώρα, το “είναι” της…

Και νομίζω ότι μπορούμε να έχουμε μια καλή ζωή εκεί.

Δεν έχει σημασία που δεν ξεμακραίνουμε όσο να αλλάξουμε ήπειρο τελικά, για να μπορεί να το ονομαστεί αυτό “φευγιό” ή “ξεριζωμός” ή όπως θες πες το. Εγώ ξέρω πως σαν άλλη χελωνίτσα, παίρνω στη ράχη μου το σπίτι μας, τα υπάρχοντά μας τα λιγοστά, εμένα κι εσένα και φεύγουμε.

Σε μια υπέροχη, δυναμική, απείρως δημιουργική και διαφορετική δουλειά, σε ένα εξαιρετικό σπίτι ονείρων που το βλέπω κάθε βράδυ όταν σέρνομαι μέχρι το συννεφάκι μου και ξερογλείφομαι! Σε μια ζωή που τελικά μπορείς να την έχεις όπου θες κι όπου τολμήσεις!!!

ΦΕΥΓΩ ΓΑΜΩΤΟ —

(σε 20…)

Πηγή εικόνας: nina-y.deviantart.com

Slide… glide!

June 28th, 2010

Επέστρεψα…

… για λίγο έστω. Ιδιαίτερα λίγο. Και είμαι πραγματικά καλά. Τόσο που ελπίζω να μην πάθω τίποτα από την υπερφόρτωση και την έντονη ακτινοβολία! λολ

Φτου-φτου. ΜακριάαααααΑ

Είμαι διχασμένη μεταξύ 2 χωρών. Την οποία μία θα αφήσω πίσω μου πολύ σύντομα, δίχως τύψεις, δίχως δεσμεύσεις, δίχως προσμονές.

Και άρα… ΦΕΥΓΩ guys. Ναι, φεύγω!!!

Συμφώνησα με την καλύτερη δουλειά που θα μπορούσα να είχα ζητήσει. Και ανακάλυψα το καλύτερο σπίτι που θα μπορούσα να έχω βρει.

Τέλος Ιουλίου φεύγω.

Από τη γΕλλάδα.

Χάρισμά σας. Όχι σε σένα, μα σε όσους θέλουν να συνεχίσουν να αναπνέουν το δηλητήριό της.

Εγώ δε θέλω άλλο. Μου έφτασε. Αν έχω να ζήσω ακόμη άλλα τόσα (;) χρόνια, τότε θέλω να αρχίσω να μου δίνω και να κάνω για μένα. Μόνο. Φτάνει η μαλακία.

Προτιμώ να φορτίζομαι επειδή π.χ. βρέχει, επειδή σχόλασα μισή ώρα αργότερα, επειδή έχει κίνηση, επειδή λέκιασα το αγαπημένο μου φόρεμα, επειδή η γλάστρα μου δεν εμφάνισε ακόμη τα μπουμπούκια της, επειδή μου τελείωσα το γάλα, επειδή δεν πρόλαβα το Mall ανοιχτό, επειδή βαριέμαι να λουστώ, επειδή ξέχασα να πλύνω τα πιάτα, επειδή μου τελείωσε το απορρυπαντικό, επειδή βαριέμαι να ξεπακετάρω την τελευταία βαλίτσα, επειδή έκανα λάθος κι αγόρασα μια καλύτερη κρέμα προσώπου!

ΝΑΙ –

Μετρώ -κι εσείς ελπίζω μαζί μου- τις μέρες μέχρι να εξαφανιστώ από αυτό τον πλανήτη. Και μετά πάλι στο συννεφάκι μου θα είμαι.

Πάλι στον ηλεκτρονικό μου πάπυρο θα αφιερώνομαι. Αλλά θα έχω και τόσα άλλα, πολλά…

Μέχρι και οι επέτειοι πήγαν στράφι αυτό το μήνα. Το 31ο κλειδί μού το κλέψαν οι νεράιδες των σκέψεών μου και σε λίγο, θα μπω στη σοφίτα να πάρω από τη φωλιά το επόμενο της blogosfairas.

Λίγο ακόμη απέμεινε. … ΝΑΙ!!!

Πηγή εικόνας: kittyd.deviantart.com

Κάτι ιδιαίτερο :

June 23rd, 2010

Ελπίζω να μου δοθεί η ευκαιρία να κάνω κάτι πολύ καλό και μεγάλο για εμάς…

Δυόμιση χρόνια και κάτι ψιλά τώρα, κάνεις εσύ κι εγώ κάθομαι πίσω κι απολαμβάνω. Το χρόνο μου, τον εαυτό μου, τη δυνατότητα του να επιλέγω το τίποτα.

Μέχρι που με βρήκε αυτό το τίποτα.

Ο χρόνος γυρίζει. Μαυρίζει, τροχίζει και δακρύζει πάνω στην πέτσα μου.

Φεύγω λοιπόν για λίγο. Για ελάχιστα. Μια Μεγάλη Βδομάδα και για μένα.

Μία και μοναδική ευκαιρία.

Να σταματήσω τον ρημαδο-χρόνο. Να του κλέψω όλους τους δείκτες που έχει σπείρει στο σύμπαν το λευκό.

Και να αρχίσω εγώ αυτή τη φορά κάτι για εμάς. Να σου δείξω πώς ονειρεύομαι αυτό… ΑΥΤΟ! Ξέρεις…

σ’αγαπώ κι ελπίζω να γυρίσω με χρυσές αποσκευές. Άδειες. Γιατί το μέλλον ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΡΑΦΤΕΙ ΑΛΛΟΥ ΓΙΑ ΜΑΣ…

σ’αγαπώ μέχρι να στερέψουν όλα τα χρώματα του κόσμου.

τσουυυυππππ!

Πηγή εικόνας: maiarcita.deviantart.com

Χωρίς τους Ύπνους μου +

June 9th, 2010

Το ανακάλυψα σε ένα κιτρινισμένο τεφτέρι, μέσα σε ένα κλειδωμένο κουτί. Μου κίνησε αμέσως την περιέργεια. Ξεκλείδωσα τα μεσαιωνικά, μεταλλικά μέρη με προσοχή, πήρα στα δάχτυλά μου τις ξεχασμένες σελίδες, τις φυλλομέτρησα και σταμάτησα μπροστά…
στους Ύπνους μου.

“Ξάπλωσα κατά τα μεσάνυχτα και 3 ώρες αργότερα, με ξύπνησε το σώμα μου που διψούσε κι άξαφνα πύρωσε.

Αν και απουσιάζω τα βράδια, το σώμα μου εξακολουθεί να αιστάνεται και να υπάρχει, λες και το οδηγεί ένας δεύτερος  εαυτός, σκέφτηκα με δέος. Ή ίσως και να μη χρειάζεται καθόλου εμένα.

Όπως ο γερανός· το κουβούκλιο το βλέπεις, στέκει εκεί. Ο οδηγός είναι αυτός που μπαίνει μέσα και το κινεί. Έτσι και στο σώμα μου: Διπλοβάρδια από οδηγούς…”!

Πηγή εικόνας: sugarock99.deviantart.com

Next »