Συνάντηση στα εξωτικά Πατήσια

June 2nd, 2010

Τα κατάφερα και κρυολόγησα! Ναι.

Καλό μήνα! Δηλαδή το ελπίζω να είναι καλός ο μήνας. Όπως του πρέπει. Πάντως μια φορά εγώ αρρώστησα. Κανονικά και με το νόμο.

Δεν ξέρω πώς έγινε αυτό. Δηλαδή, σε ρεύμα δεν έκατσα. Λεπτά δεν ντύθηκα. Να έγινε στο Μουσείο της Ακρόπολης; Πήγα και σ’αυτό! Δέος, συγκίνηση, απίστευτη καλαισθησία. Άνοιξα το πράσινό μου μάτι διάπλατα. Είμαστε μεις απόγονοι αυτών των ανθρώπων;;;
Wow…

Ήρθαν τα “πεθερικά” μου. Εμ, δηλαδή ο πεθερικός μου ήρθε. Αλλά θα είναι πάντοτε μαζί, οπότε αναφέρομαι σε αυτόν στον πληθυντικό! Τα πεθερικά μου λοιπόν ήρθαν και τα φιλοξενήσαμε.

Πήγαμε τις βόλτες μας. Γνώρισαν και τους δικούς μου. Πρώτη φορά. Φάγαμε παρέα.

Πήγαμε και στο “La Pasteria”, το ανανεωμένο υποτίθεται. Στην Αχαρνών. Περίμενα κι εγώ ο Botrini να έχει τα μαγικά που υπόσχεται από τηλεοράσεως, αλλά που. Μπορεί η cream fresh να συρρικνώθηκε, πάντως μια φορά η pizza margherita που παρήγγειλα ήταν άνοστη τελείως -αν είναι…- και χωρίς ίχνος βασιλικού. Άσε που είχε μια έντονη γεύση βουτύρου. Στην αρχή και στο τέλος.

Η πλάκα είναι ότι πρόσφατα αποτόλμησα να φτιάξω χειροποίητη pizza. Χειροποίητη πέρα για πέρα! Και, αν και κουραστική εμπειρία, ήταν πεντανόστιμη! Δεύτερο wow!

Του Botrini πάντως, ΔΕΝ. Δεν ξέρω εάν τους “νοίκιασε” μόνο το όνομά του, αλλά το χεράκι του δεν το έβαλε. Αποκλείεται.

Κι όπως είπαμε να δοκιμάσουμε τις ελληνικές συγκοινωνίες, μια και το Σαββατοκύριακο δεν είχε τρένα, δοκιμάσαμε και την ελληνική γυφτιά. Μπαίνοντας στα εξωτικά Πατήσια κι αφού έπρεπε να επιδείξουμε διαβατήριο (!), ο πεθερός μου έφαγε σπρωξίδι κι αγκωνιά στο τρόλεϊ κι όταν πια φτάσαμε σπίτι του έλειπε το πορτοφόλι. Σκατά.

Ξινή του βγήκε η επίσκεψη. Ήρθε να μας δει κι έφυγε με χίλιες σκοτούρες.

Γαμώτο.

Του ανακοινώσαμε κι ότι φεύγουμε. Έχει αλλάξει μετά τον θάνατο της Βούλας. Είναι σκυθρωπός, σκεφτικός, πιο “χαμένος”, πιο ανέκφραστος, πιο ταλαιπωρημένος. Αλλά πάντοτε κύριος, γενναιόδωρος, ευγενικός. Περιμένεις μια αγκαλιά να σε κάνει, ένα αστείο να σου δώσει. Και χαίρεσαι να τον έχεις κοντά σου!

Φεύγω… Στέλνω βιογραφικά. Ενθουσιάζομαι κι απελπίζομαι. Αγχώνομαι κι ονειρεύομαι μεγάλα πράγματα, συνάμα.

Τι ζητάω. Μια καλή ζωή. Μόνο αυτό. Εδώ, εκεί, όπου… Την αξίζω γαμώτο. ΝΑΙ! Πελώριοοοοοοοοο…

Πηγή εικόνας: mOthykku.deviantart.com

τι ΔΕΝ έχω

May 31st, 2010

Κοιτάς λίγο τον διπλανό σου κι αναστενάζεις. Τι έχεις, τι σου λείπει.

Είσαι καλά. Κοιτάζεις τον διπλανό σου. Σχολιάζεις τι θα μπορούσε να έχει.

Δεν είσαι καλά. Δεν έχεις τίποτα. Κόβεις φλέβες… Κοιτάς ξανά τον διπλανό σου. Τι παραπάνω έχει αυτός. Γιατί!

Είναι ώρα να κοιτάξεις πολύ τριγύρω σου. Όχι τον διπλανό σου. Αλλά πιο μακριά. Χωρίς να ψάχνεις κάτι να βρεις. Κάτι καλύτερο. Κάτι χειρότερο.

Και μετά, είναι ώρα να κοιτάξεις εσένα. Τι μπορείς να έχεις. Και να πας να το αποκτήσεις!

Πήγαινε…

Πηγή εικόνας: sacredbough.deviantart.com

Γυμνή μέσα στην μπανιέρα

May 24th, 2010

Αιωρούμαι…

Το σώμα μου με τοποθετεί αργά και προσεκτικά μέσα στην αλαβάστρινη μπανιέρα. Εκεί ψηλά. Κάπου ανάμεσα στα σύννεφα και τις ηλιαχτίδες της σελήνης. Βυθίζομαι μέσα στη διαφάνεια του νερού.

Βουτάω τα μαλλιά μου κι αρχίζω να τα χορεύω σαν ανεξέλεγκτα φίδια κάτω από τη σιγή του όλου. Βουτάω τα δάχτυλά μου και τα αραιώνω σαν νερουλά σχεδιάκια μέσα σε σβώλο.

Αρχίζω να ανασαίνω. Να μιλάω. Να τραγουδώ. Να διαβάζω τα φωνήεντα της σκέψης μου.

Με ακούω. Την αναπνοή μου. Δυνατά. Στεντόρεια. Πεντακάθαρα. Και είναι τόσο μαγικός αυτός ο ήχος. Μέσα στο νερό. Η καρδιά μου. Η ζωή μου.

Ανοίγω τα μάτια και τα παίζω, πιτσιλώντας την ίριδά μου.

Τα τύμπανά μου πιάνουν όλους τους ήχους μου, σα να έχω βιδώσει στον πάτο της μπανιέρας μου ηχείο.

Ανάσα. Καρδιοχτύπι. Ηχείο. Μπανιέρα.

Εκεί ψηλά.

Όπου βασιλεύουν οι σκέψεις, οι τύψεις, η καλοσύνη και η δοτικότητα.

Χωρίς αναπνευστήρα!

Και χωρίς μπρατσάκια.

Φεύγω…

Πηγή εικόνας: anilorakgoldini.deviantart.com

NEVER!!!

May 18th, 2010

Δε θα σας αφήσω να με πιάσετε ζωντανή… ΠΟΤΕ!

Η Ελλάδα είναι τελικά η μοναδική χώρα που αφανίστηκε… χωρίς πόλεμο. Σαν τη μαύρη τρύπα ένα πράγμα.

Ε λοιπόν την πήρα την απόφασή μου εγώ, χτες.

Την πήραμε την απόφαση. Θα φύγουμε!

Και θα σας φτύσουμε φεύγοντας. Όχι εσένα. Εσύ μπορείς ακόμη να νιώθεις όπως εγώ. Το ίδιο δυνατά.

Αλλά εσάς! Τους πολλούς. Τους “λίγους” αλλά όχι εκλεκτούς.

Τα βάλαμε λοιπόν κάτω. Άλλωστε οι γονείς μου γνωρίστηκαν στη Γερμανία. Φοιτούσαν και οι δύο εκεί. Παντρεύτηκαν εκεί. Εργάστηκαν εκεί. Και βλακωδώς… επέστρεψαν ΕΔΩ. Στο μπουρδέλο. Που όλοι αναγνωρίζουμε. Πως περίμεναν ότι δεν θα ακολουθήσω τα χνάρια τους; Θέλω τόσο, τόσο καιρό να φύγω.

Πριν λίγο έπεσε μαχαίρωμα. Μεταξύ των μαύρων. Για το ποιος νταβάς έχει τα περισσότερα “τετράγωνα” της Πατησίων. Λογικό δεν είναι; Πλάκα είχε. Να κυλιούνται ξημερώματα στην άσφαλτο, πάνω στις λευκές και γκρίζες γραμμές και τα διερχόμενα αμάξια να κόβουν απότομα. Κι όμως… Δεν κόρναρε κανείς τους! Κότες!!! Ώστε έτσι ε; Είναι λοιπόν φυσιολογικό, έχει γίνει λοιπόν φυσική αυτή η φοβία… Με τους ξένους.

Να προσέξω λοιπόν. Να μη μου την πέσουν. Κι εσύ την αποδέχεσαι αυτή τη φοβία. Τι γελοίο…

Εγώ θα φύγω. Κι εσύ θα μείνεις πίσω. Εκλεκτέ! Για να δούμε —

Πηγή εικόνας: ioneek.deviantart.com

EXIT sign

May 13th, 2010

δείχνοντας προς την έξοδο…

και δεν είναι καν έξοδος κινδύνου. Η επιγραφή μοιάζει πελώρια. Μέρα με τη μέρα, ηλιαχτίδα με την ηλιαχτίδα μεγαλώνει επικίνδυνα.

Και πλέον, ναι, αναβοσβήνει σε κάθε παλμό μου. “Φεύγεις…”!

Έτσι. Φεύγεις. Σκέψεις που δεν υπήρχαν ξάφνου γίνονται καθημερινή κατάσταση. Κι ένα μέλλον ζοφερό. Ίσως ανύπαρκτο. Ίσως υπερβολή; Ίσως αρνητικό πρόσημο. Αυτό σίγουρα.

Φεύγεις. Και που πας; Αν έπαιρνα άλλες αποφάσεις για τη ζωή μου, μόλις τα τελευταία 3 χρόνια, όλα θα ήταν τελείως διαφορετικά. Και τελείως απρόβλεπτα. Δεν μπορώ ούτε καν να φανταστώ τι και πώς.

Ξέρω όμως, ότι το παράλληλο σύμπαν θα χτυπά παλαμάκια τώρα.

Δε βλέπω να φεύγεις. Αυστραλία-Ελλάδα σημειώσατε 2. Αμερική-Ελλάδα σημειώσατε 2. Και γενικώς… ό,τι κι αν πάει να ανταγωνιστεί την Ελλάδα, σα σκέψη και μέλλον, τρώει τα μούτρα του. Και μαζί κι εγώ.

Μα γιατί δε φεύγεις; Δε θέλει τόσο θάρρος. Μια ανάσα είναι. Ένα φτερούγισμα. Κι ένας ενθουσιασμός που θα έρθει. Μα γιατί δε φεύγουμε λοιπόν??

Πηγή εικόνας: cubemb.deviantart.com

Περιμένοντας μια χούφτα ζωή (don’t pimp my life!!!)

May 12th, 2010

 pezodromio.jpg

Κόβει, λίγο πριν στρίψει στο στενό και χαθεί κάτω από τη μυωπική λάμπα της ΔΕΗ. Κοιτάζει με αγωνία προς το κίτρινο όχημα που πλημμυρίζει  το δρόμο. Κάτι λέει. Ήχοι ακούγονται, χωρίς να θυμίζουν γλώσσα κατανοητή. Τίποτα. Λάθος χειρονομία. Δεν ήταν για σένα.

Ξαποσταίνεις όσο κρατούν οι σκέψεις σου και παίρνεις την κατηφόρα για την επόμενη πιάτσα…

Μία μαυρούλα στο φανάρι, μόνη. Άλλες τέσσερις στη μέση αυτού του δρόμου, τρεις πίσω από τις κολώνες. Κι άλλες δυο, τελευταίες, στην άκρη. Την άλλη άκρη. Κλωστή θυμίζει. Κι αυτές οι αράχνες, που δεν αφήνουν ούτε μύγα να πλησιάσει. Κανείς δεν περνά αυτή την ώρα. Ούτε γυναίκα, αλλά κυρίως ούτε άντρας. Κι όσοι περπατούν κι ακούγονται, προτιμούν τελικά το απέναντι πεζοδρόμιο. Κι αυτό τους δίνει την ασφάλεια να σε γιουχάρουν, να σε κατακρίνουν, να σε φτύσουν με λόγια και βλέμμα.

whores.jpg

Είστε δέκα-δώδεκα πολλές φορές κοπέλες, νέες, ψηλές, με όμορφα, δυνατά κορμιά κι έχετε πιάσει έναν δρόμο. Ένα τετράγωνο. Ένα μεροκάματο. Τελικά αυτή η λέξη μου έρχεται τώρα τελευταία στα κύτταρα του μυαλού μου. Ίσως επειδή το χάνω. Μαζί με αυτό και την ψυχή μου, την υλική αυτή τη φορά.

Πλησιάζει 6. Σας βλέπω να σπρώχνεστε. Άλλοτε εμφανίζεστε κατά τις 02:30. Όλες μαζί. Λες και σας κατεβάζει ο νταβατζής σας και σας ξαμολύει σε αυτό το κομμάτι της Πατησίων. Πριν ήσασταν αλλού; Τελευταία δυνατά αστεία μήπως σας προσέξει κάποιος διερχόμενος. Μπα. Αγκαλιές, τακούνι σπασμένο και φορεμένο σαν παντόφλα, λευκό σε κοντράστ με το σοκολατί, κολάν κι ένα μπουφάν από πάνω, να σας κρατά μακριά από την υγρασία. Η οποία διαπερνά όμως. Όπως και οι θόρυβοι. Και η πουτανιά, τελικά. Το ανησυχητικό συναίσθημα… όχι συναίσθημα, μα ένστικτο, ότι κάτι βέβηλο συμβαίνει ή θα συμβεί. Σα βιασμός.

Ξημερώνει πια. Στο μυαλό μου ίσως.

Υ.Γ. Πέρα από τα όμορφα λόγια που μπορούν να προκύψουν από άσχημες ή δυσάρεστες εικόνες και πέραν της πλάκας και της υποτιθέμενης μεγαλοψυχίας που μας έχει πιάσει να δείχνουμε τώρα τελευταία σε σχέση με την αλλοδαπία, ποιος στ’αλήθεια θέλει να έχει απέναντι από το σπίτι  του πουτάνες; Ποιος θέλει να ζει απέναντι από κωλόμπαρα; Από πρεζόνια και παρακμή; Ε; Έχουμε όλοι τη δυνατότητα να μένουμε σε “καλές”, διατηρημένες γειτονιές; Οπότε;Εγώ κι εσύ, δεν έχουμε το δικαίωμα να ζούμε καλά κι αξιοπρεπώς; Δε θέλω λοιπόν να είμαι άλλο μεγαλόψυχη. Θέλω την ηρεμία μου και ό,τι μου ανήκει. Ό,τι έχω πληρώσει, ό,τι αξίζω και ό,τι μπορεί να μου δώσει η ζωή μου. Χωρίς παράσιτα και χωρίς λεκέδες. Τ’ακούς;

Υ.Γ.1 Έχω βαρεθεί να τηλεφωνώ στους μπάτσους. Απόψε, δυο φορές κιόλας! Δεν έρχονται. Οι πουτάνες, όμως, ως δια μαγείας φεύγουν από το νούμερο που τους δίνω και πάνε στο άλλο τετράγωνο!!! Αλλά όχι πάντα. Τις περισσότερες φορές απλώς παραμένουν εδώ. Γιατί απλούστατα δεν περνά μπάτσος. Κι αν περάσει, δεν κάνει καν τον κόπο να κατέβει από το περιπολικό. Περνά και κορνάρει. Αυτό είναι. Συνθηματικό.

Συγκεκριμένα αυτοκίνητα κάνουν βόλτα, κινητά χτυπάνε μετά το τηλεφώνημά μου, νταβατζήδες πάνε κι έρχονται διαφυλάττονας την “περιουσία” τους και ήχοι (σφυρίγματα) ακούγονται συχνά-πυκνά. Α ναι, τώρα τελευταία βλέπω πιο συχνά τους νταβατζήδες. Δυο μαύροι, ο ένας με κόκκινη μπλούζα, ψηλοί, ένας κοντούλης τρίτος και ένας λευκός, ψηλός με ριγέ μπλούζα κι ελαφριά καράφλα.

prob1.jpg

(ΚΑΘΕ γαμημένο βράδυ)

α… και σε πρώτο πλάνο, τσάκωσα προχτές στο φακό και τους μαύρους νταβατζήδες τους. Αυτούς που δεν “μπορούν” να τσακώσουν οι μπάτσοι όταν τους καλούμε. Πόσο πάει το χαρτζιλίκι;

pimps.jpg

Hey motherFuckers!!! Don’t pimp MY LIFE!

Όταν το κέρατο πάει σύννεφο…

May 9th, 2010

Μωρέ καλά κάναν και σκούζαν οι “παλιοί”, να δουλεύουν οι γκόμενες, να έχουν το δικό τους ταμείο, να είναι ανεξαρτητοποιημένες.

Πλάκα-πλάκα, και η μάνα του άντρα μου τα έλεγε, αλλά ποιος την άκουγε. Πάντα εμείς ξέρουμε καλύτερα. Γιατί με εμάς, the case is different!

Αρχίδια.

Μωρέ μια χαρά, ο πόνος ίδιος είναι. Και η προδοσία. Κι αυτό το βλαμμένο συναίσθημα, ότι αφέθηκες…
και την πάτησες.

Τελικά νομίζω πως σε κάθε γυναικεία ζωή, έρχεται ο ίδιος ιστός να σε χλευάσει: Θα μείνεις ή θα φύγεις μωρή;

Κι εσύ απαντάς: Άντε γαμήσου, μόρφωμα. Που θα χάσω τα λεφτά, την εικόνα, την ασφάλεια, το σεξ. Όχι όμως, ΕΓΩ ΘΑ ΦΥΓΩ!

Γιατί ξέρω, ότι τα καταφέρνω και μόνη μου. Άλλωστε, τόσα χρόνια τα καταφέρνω. Βλέπω πώς με κοιτάνε οι νεότεροι. Έχει αλλάξει το target group, ναι. Αλλά σε κάποιους αρέσω. Όλως περιέργως, αρέσω πολύ στους νεότερους πλέον.

Οπότε; Θα ξαναγίνω ΕΓΩ! Ανεξάρτητη, ασυμβίβαστη, ατελείωτη. Τα θέλω όλα όμως. Και δε φοβάμαι. Ποτέ δε φοβόμουν . Και ίσως αυτό να είναι κακό ή να είναι κακό για τους γύρω μου.

ΔΕ ΦΟΒΑΜΑΙ ΝΑ ΜΕΙΝΩ ΜΟΝΗ… ΔΕ ΦΟΒΑΜΑΙ. ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΠΟΥ ΤΟ ΞΕΡΩ.

Εσύ;;;

Πηγή εικόνας: cristynna-necropolis.deviantart.com

Τα βάζουμε με λάθος… λάθος!

May 6th, 2010

Ξέρεις ποιο είναι το τραγικότερο όλων; Ότι αντί να εχθρευόμαστε εκείνους που μας βλάπτουν, που μας αφαιρούν, που υποτιμούν τη ζωή μας, τελικά εναντιωνόμαστε στο γείτονά μας. Τρωγόμαστε μεταξύ μας! Έξυπνη τακτική!

Αντί να τα βάζουμε με εκείνους που ευθύνονται για τα χάλια μας, τα βάζουμε με τον απέναντι, με τον όμοιο, με εκείνον που κάλλιστα μπορεί να περνά ό,τι κι εμείς. Γελοίο δεν είναι;

Είμαι μουδιασμένη σήμερα. Απογοητευμένη πολύ. Πρώτη φορά, ο άντρας που πήζει από δουλειά και άγχος μου πρότεινε να ανεβούμε Χαλκιδική όχι μόνο για διακοπές φέτος, αλλά για μεγαλύτερο διάστημα. Για να φύγουμε από δω. Για να αποκτήσει ποιότητα η ζωή μας. Για να συνέλθουμε και οι δυο. Γιατί φυσικά μας επηρεάζει όλο αυτό. Το μικρό “όλο αυτό” και το μεγάλο, το τεράστιο, το γενικότερο.

Και το σκέφτομαι. Ίσως φύγω. Η αλήθεια όμως είναι ότι αν δεχόταν, θα πήγαινα τελικά Αυστραλία να ζήσω μόνιμα εκεί. Δε θέλει όμως. Κωλώνει. Ή είναι και άλλα στη μέση.

Ο χειμώνας είναι υποφερτός στην Πατησίων. Το καλοκαίρι όμως δεν είναι…

Πηγή εικόνας: kokojiappain.deviantart.com

ΔΕΝ ΞΕΡΩ

May 6th, 2010

Σας ευχαριστώ, από καρδιάς. Σας ευχαριστώ που κατεβήκατε στην πορεία και διαδηλώσατε για μένα, για τον άντρα μου, για όλους εμάς, για σας κι εμάς. Ειλικρινά σας ευχαριστώ. Που ξελαρυγγιαστήκατε, που περπατήσατε, που κλάψατε, που μορφάσατε, που βρίσατε, που σταθήκατε, που θυμώσατε αληθινά. Ήταν απίστευτο το θέαμα.

Και δε με νοιάζει αν κατεβήκατε επειδή το ζείτε το πρόβλημα ή όχι. Επειδή ζείτε σε περιοχές σαν αυτή που ζω εγώ ή στα Β.Π.. Εάν πήγατε στην πελώρια πορεία για να κάνετε σκασιαρχείο, αν είστε επαναστατικοί τύποι, εάν σας καίγετε καρφάκι, εάν είστε κι εσείς εξοργισμένοι όπως εγώ.

Δε με νοιάζει. Με νοιάζει μόνο που κατεβήκατε σήμερα. Που πήγατε κι εσείς στην πορεία. Που σταθήκατε απέναντι από τους ΜΑΤατζήδες και κάνατε έστω και για λίγο κάποιους να καρδιοχτυπήσουν. Για τα χειρότερα…

Βέβαια τα χειρότερα, εκείνης της στιγμής, ήρθαν. Κάποιοι εκμεταλλεύτηκαν, όπως πάντα άλλωστε, τη μέρα, το χάος, το αλαλούμ κι έκαψαν, λεηλάτησαν και τελικά, ναι, δολοφόνησαν. Κάποιοι άλλοι τους υποκίνησαν, τους πλήρωσαν, τους παρότρυναν για να το πράξουν αυτό. Όπως ακριβώς κάνουν και σε κάποιες άλλες πορείες, διαδηλώσεις, ενέργειες… Έτσι ακριβώς! Τόσο αναλώσιμη η ανθρώπινη ζωή.

Αν ήμουν δικαιοσύνη, θα κάθιζα τον Βγενόπουλο στο σκαμνί, με όλα τα ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΑ Μέσα παρόντα. για “συν-αυτουργία”. Πόσο μαλάκας πρέπει να είσαι αλήθεια, για να στέλνεις, να υποχρεώνεις κάποιους να δουλέψουν τέτοια μέρα, σε τέτοιο μέρος!!! Πόσο… και πόσο πλούσιος φυσικά. ΚΑΙ ΥΠΕΡΑΝΩ!

Δε θέλω να πω τίποτα. Γιατί… δεν ξέρω. Στ’αλήθεια δεν ξέρω. Τι να πω, πώς να ζήσω, με τι να ζήσω, τι να περιμένω κι αν πρέπει να ζω, να ονειρεύομαι, να ελπίζω.

Και δεν ξέρω πώς θα είμαστε πια σε κάποια χρόνια από τώρα. Σίγουρα όμως, σε τούτη την Ελλάδα, με αυτή την ιστορία, το παρελθόν και το παρόν, οι περισσότεροι Εμείς, έχουμε πράγματι ακρωτηριαστεί. Γιατί αντί να σκέφτομαι αν θέλω να κάνω παιδί, σκέφτομαι αν αξίζει τον κόπο και αν είμαι σε θέση, οικονομικά. Αντί να σκέφτομαι ένα όμορφο γάμο, σκέφτομαι γιατί να τον πληρώσω και γιατί τελικά να τον κάνω! Αντί να σκέφτομαι ταξίδια, επιτυχίες επαγγελματικές, μπόλικη ρομαντική ευτυχία, σκέφτομαι απλώς αν θα καταφέρω να ζήσω καλά.

Άραγε… θα καταφέρω να ζήσω καλά εγώ;

Υ.Γ. Ελπίζω να μην αναρωτιέμαι σύντομα, αν θα καταφέρω να γεράσω…

Πηγή εικόνας: anderton.deviantart.com

Με ποιο δικαίωμα μου ακρωτηριάζουν το μέλλον;;;

May 4th, 2010

Χέστηκαν για μένα και σένα. Χέστηκαν για μένα και μένα. Μα δεν το κάνουν για μας. Διότι εάν το έκαναν, τη μεγάλη θυσία δηλαδή, για εμάς, τους ανθρώπους, τους Έλληνες άντε και όσους ζουν εδώ, τότε δεν θα μας ακρωτηρίαζαν πρωτύτερα κοινωνικά, οικονομικά, συναισθηματικά και πάει λέγοντας.

Άρα το μόνο που απομένει είναι να διατηρηθεί η κοινωνική πυραμίδα, οι κανόνες, οι νόμοι ΤΟΥΣ, η εικόνα της χώρας ΤΟΥΣ, η εισροή χρήματος για ΑΥΤΟΥΣ και φυσικά, το ροδαλό μέλλον ΤΟΥΣ.

Οπότε;

Μου έκανε τραγική εντύπωση χτες στον Πρετεντέρη -καλά, ο ίδιος είναι από τους τραγικότερους και ούτε καν ποιητής-, όταν σχολίαζαν κάποιοι αρνητικά την κατάληψη από αδιόριστους εκπαιδευτικούς του στούντιο της ΕΡΤ. Ε μα, πως θα δείξουν λοιπόν αυτοί, εμείς, οι περισσότεροι τελικά, την αγανάκτησή μας; Με την πορεία σήμερα και αύριο;

Η πορεία θα γίνει κι εσείς περιμένετε πότε θα τελειώσει. Ούτε ρουθούνι. Πως λοιπόν να σας ταράξουν; Πως να σας ταρακουνήσουν; Να κάνουν κάτι που δε θα το περιμένετε!!! Γιατί εκεί είναι το θέμα. Ο αιφνιδιασμός, η ενόχληση και τελικά η φωνή. Όχι τα λάθος πλάνα. Εκείνα που πουλάνε. Πάντα. Αλλά τα σωστά. Αυτά, για τα οποία γίνονται όλα.

Η ζωή .-

Υ.Γ. Αναρωτιέμαι πως δεν έχει οπλιστεί ακόμη κάνας psycho (υπερβολή εκ μέρους μου!) και δεν την έχει “ανάψει” σε κάναν πολιτικό. Όχι στον Απόστολο Κακλαμάνη, που και συμπαθής είναι και σε τίποτα δεν φταίει. Αλλά π.χ. στον άλλο Κακλαμάνη, τον Νικηταρά τον δεντροφάγο που ξέρει, επειδή δεν έχει μάλλον να τρώει χρήματα, να “τρώει” πράσινο, δέντρα! Στον Κωστάκη που λιάζεται σαν τη φάλαινα στα βραχάκια, ανέμελος και αρτιμελής! Και σε παρόμοιες, κακής αισθητικής φιγούρες που, είναι “απλώς” θρασύτατες, το λιγότερο. Και τόσο απίστευτα πλαδαρά, μιαρά και σιχασιάρικα τα λάθη και οι χλαπάτσες τους, που μας κρύβουν το μέλλον!

Πηγή εικόνας: srebrnica.deviantart.com

« Prev - Next »