blog +Ο- σφαιρα

demon January 20th, 2009

Μασουλάω νευρικά καραμέλες. Χώνω το χέρι μου ολόκληρο στο βαθύ, σπασμένο μπολ και τραβάω πολύχρωμα σελοφάν, με προσοχή διπλωμένα, τσακισμένα. Ανοίγω κάνοντας θόρυβο το περιτύλιγμα και γλείφω το περιεχόμενο. Γεύσεις. Φρούτα. Ζάχαρη.

Προσπαθώ να θυμηθώ πως ήμουν και τι ήθελα να γίνω. Όταν ήμουν μικρή. Πέρσι ακόμη. Ήθελα τόσο να σηκωθώ να φύγω. Να γεμίσω ένα σακίδιο με ελάχιστα πράγματα και να φτάσω στην Αυστραλία.

Κάπου στο ενδιάμεσο ξεχάστηκα. Είπα να συνεχίσω να ζω. Να επιμηκύνω όλες τις εδώ αναμνήσεις.

Και τώρα, χωρίς άλλοθι και δικαιολογίες πια, θέλω και πάλι να πάω εκεί. Να πάω μακριά. Να μην είμαι εδώ. Να δοκιμάσω κάτι τελείως αλλόκοτο, παρακινδυνευμένο, χωρίς δίχτυ ασφαλείας, τυχοδιωκτικό.

Μα πες μου στ’αλήθεια, να μείνω να κάνω τι? Η Αθήνα, η πόλη μου, είναι αγνώριστη. Επιθετική, μονίμως αγουροξυπνημένη, αιφνιδιασμένη, πάντα άδικη, με μάτια μονίμως γουρλωμένα, αγενή, βίαια και χέρια πεινασμένα. Πόλη-αρπακτικό. Πόλη ερημωμένη.

Πόλη θαμμένη. Φάντασμα του εαυτού της.

Πηγή εικόνας: niquita.deviantart.com

• Μέσα στο ταξίδι
• Comments(4)

demon December 3rd, 2008

Δεν ξέρω πόσα κεριά να βάλω μπρος για να καθαρίσει αυτή η μαυρίλα που σε περιβάλλει τις τελευταίες ώρες.

Δεν μπορώ να θυμηθώ πόσο χαρτί φύσηξα μέσα στην ψυχή σου τους τελευταίους μήνες. Μα αν χρειαστεί θα κατεβάσω όλους τους αέρηδες και θα τους δέσω κοντά σου, στο προσκεφάλι σου, για να διώξουν αυτή την άγκυρα.

Να σταματήσεις.

Να φύγεις μόνος.

Να σηκώσεις το νερό και να κοιτάξεις από κάτω.

Θα ζήσει. Αλλά κι αν δε μείνει εδώ, μαζί σου, θα ξέρεις, πως μέχρι το τέλος το ήθελε. Ξέρει ότι την έχεις ανάγκη. Ξέρει ότι ένα μεγάλο κομμάτι σου ζει μαζί της.

Πήγαινε -

`

στο αfιερώνω. να της το δώσεις ~

Πηγή εικόνων: www.pictures-of-cats.org

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(2)

demon November 28th, 2008

ΝΕΚΡΟΣ & ΖΩΝΤΑΝΟΣ

θα διάλεγες να ήσουν νεκρός για μια μέρα;

εκπνοή…

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(10)

demon November 15th, 2008

Ο άντρας ετοιμάζεται να δει μπάσκετ. Σαλονικιώτικος ο σημερινός αγώνας. ΆΡΗΣ-Πάοκ. Εγώ ρουφώ τις μύξες μου και με έχω δέσει σαν παλαμάρι μέσα σε μια μάλλινη, πετρόλ κουβερτούλα.

Δευτέρα ξεκινώ, εκτός απροόπτου σε μια νέα δουλειά, part-time. Θα ακολουθήσω τη συνταγή του άντρα. Έτσι για αλλαγή και για μια φορά στη ζωή μου, αντί να πεθάνω από την αγωνία και την υπευθυνότητα πριν καν πάω, θα το αφήσω όσο χαλαρά αντέχω. Και θα μείνω όσο δε με δυσκολεύει μέσα μου. Άλλωστε υπάρχει λόγος που μετά από 12 χρόνια έφυγα από τη δημοσιογραφία. Όσο δύσκολο κι αν ήταν/είναι να σταματήσω το χρόνο.

Έχω πέσει στην παγίδα να πλέκω αγωνίες. Και πολύ συχνά πια, παίρνω στο χέρι τον αναδευτήρα κι αναμειγνύω τους ονειρικούς, μακρόστενους εφιάλτες με τις νεφελώδεις σκέψεις μου. Και σήμερα που ξύπνησα, χρειάστηκα πολλές στιγμές τελικά για να ξεμπλέξω από όλο αυτό το σενάριο που φώλιασε στα κλειστά μου μάτια. Άσχημο όνειρο και τόσο, μα τόσο αληθοφανές γαμώτο.

Αληθινή ζωή. Κι αληθινός εφιάλτης.

Πηγή εικόνας: wings-of-dust.deviantart.com

• Bubbles
• Comments(0)

demon November 3rd, 2008

ΟΥΣΤ… Κάτω τα χέρια από τη σφαίρα μου. Τ’ακούς;

Μου ‘ρθε μια συγκοπή σήμερα. Πήγα κι εγώ να αφουγκραστώ τα mail της μπλογκόσφαιρας και… τσακ… τίποτα, ΠΟΥΘΕΝΑ!

Τι έγινε ρε παιδιά; Βγήκε η μπλογκόσφαιρά μου στο σφυρί; Άντρα,,, ???

Ρε άντρα, δε σου είπα να πληρώσεις το λογαριασμό; Γαμώ το hosting μου.

Ok, δεν έσπασε κανείς τίποτα; Είμαστε όλοι εδώ; «Ανελέητο παιχνίδι»; Παρών! «Νυσταγμένη παράσταση;» Παρούσα! «Το μαγαζάκι τα’ουρανού»; Παρών κι εγώ! «Καναπέ;» Παρών!

Εντάξει. Ψιτ, ψιτ κύριε;

Η blog +O- σφαιρα θα πεθάνει από τα δικά μου χέρια! (Κι ας είναι και μικρά…)

Πηγή εικόνας: marak24.deviantart.com

• ΖΩΟΝ
• Comments(8)

demon October 29th, 2008

Έχω τυλιχτεί γύρω από τον εαυτό μου σα φίδι ή τόπι κι αφήνομαι μέσα στο στριφογυριστό μονοπάτι, να δω πού θα με βγάλει τούτη τη φορά…

Και στα μισά της διαδρομής, πέφτω πάνω στο πανό που κρατά το Μαλινάκι. Πριν συνεχίσω την αεροφαντασία μου, να παίξω, λέει, σε αυτό το παιχνίδι. Πέντε ερωτήσεις. Οι τέσσερις προς αγνώστους –ή όχι;- και μία προς εμένα. Ω…

Πέντε ερωτήσεις και μια μούντζα. Μου αρέσει. ΠΑΜΕ!

Ερώτηση προς έναν φιλόσοφο:
-Νιώθεις πιο πλήρης τώρα ή πιο μόνος;

Ερώτηση προς έναν παλιό έρωτα:
-Υπάρχεις ακόμη εσύ?!

Ερώτηση προς ένα μέντιουμ:
-Όταν έρθει ο Θάνατός μου, θα είμαι τουλάχιστον ευτυχισμένη, ικανοποιημένη από τη ζωή μου;

Ερώτηση προς ένα παιδί:
-Παίζουμε;!

Ερώτηση σε έναν καθρέφτη:
-… Γεια! Τι βλέπεις;

Ο δαίμων, αν και με καθυστέρηση, σέρνει το παιχνίδι σα να ήταν χορός στους κάτωθι κολλημένους με το διαδίκτυο: αγγελάκι, Kalynama, Lockheart, Πενθεσίλεια, Dreamerland.

Πηγή εικόνας: charles-elie.deviantart.com

• Παίζω-παίζεις... δε με παίζετε!
• Comments(12)

demon October 21st, 2008

(Πηγή εικόνας: mcr-raven.deviantart.com)

Οι κόγχες μου λύγισαν ξανά. Δάκρυα κύλησαν από το μέτωπό μου, σχηματίζοντας μια μάσκα πάνω στα μάτια, τα χείλη, τη μύτη μου.

Η μαβιά πεταλούδα ήρθε και χτένισε με προσοχή τα μαλλιά μου, από τις ρίζες τους μέχρι τη φιδίσια τους απόληξη.

Κι αυτή την ώρα που θαμπά βλέπω τη μπλουζιάρικη μουσική στο στερεοφωνικό, πετάγεται η καυτή σκέψη: Πάλι τα ίδια;

Με γυροφέρνει κρίση. Σα να ήταν κρυολόγημα. Κρίση του να αφήσω τώρα δα αυτά τα σακιά που φοράω και να γίνω γρήγορος καπνός. Ίλιγγος. Άλογο.

(Μαγεία…)

Χρόνος

Χωρίς

Χώμα

Πηγή εικόνας: fyta.deviantart.com

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(8)

demon October 19th, 2008

Σα να ‘μαι μέσα σε φέρετρο αιστάνομαι. Έχω γύρω μου τόσα λουλούδια. Με λεπτοκαμωμένο, μακρύ λαιμό, φουντωτά, απαλά φουστάνια, ζωηρούς χρωματισμούς κι αρώματα εξωτικά.

Έτσι είναι το μαγαζάκι που μου στήσανε τριγύρω. Τριαντάφυλλα πολλά. Λευκά, ροζ και πορτοκαλί. Φυλλωσιές που θυμίζουν δάσος ζωντανό. Νερό καθάριο μέσα σε πανέμορφα μεγάλα βάζα με καμπύλες και τεράστια στόμια.

Είναι τόσο ιδιαίτερο να έχεις λουλούδια, πέταλα, άνθη, ζωή γύρω σου. Χρωματισμένη ζωή. Διαλεγμένη ζωή. Κάποιο χέρι πέταξε πάνω από την αύρα τους και την άγγιξε, σα να χτυπά με δάχτυλα την επιφάνεια τη στρογγυλή του νερού.

Από μακριά, ο προσωπικός μου χώρος, το βασίλειό μου, το γραφείο μου μοιάζει με κήπο. Κι από κοντά αιστάνεσαι σαν ένα πλέγμα λουλουδιασμένο να σε προστατεύει από τα φώτα, τα τζάμια, την κίνηση.

Πηγή εικόνας: logia.pblogs.gr

(σου ‘κλεψα την εικόνα Πενθεσίλεια!)

• Bubbles
• Comments(2)

demon September 2nd, 2008

Σκεφτόμουν…
τι απογίνονται οι συνήθειες, οι απολαύσεις, οι επιλογές, το παρελθόν όταν γίνεσαι ζευγάρι; Ναι, βάζεις προτεραιότητες. Όπως βάζεις και ισορροπίες. Και υποχωρήσεις. Αλλά μέχρι που αλλάζεις, για τη σχέση, για τον άλλο;

Στεναχωρέθηκα πολύ σήμερα. Έγινε ένα μπλέξιμο, το οποίο ήταν προδιαγεγραμμένος θάνατος. Από την πρώτη στιγμή.

Μπουρδουκλωθήκαμε πολλοί σε μια σχέση κι ο κρίκος έσπασε κάπου. Και δάκρυσα που ίσως έχασες κάποιον εξαιτίας μου. Που όμως πάλι δεν ήταν τόσο εξαιτίας μου, αλλά τι σημασία έχει. Γιατί το ζευγάρι μιλά μεταξύ του. Οι φίλοι όμως; Που σταματάς; Που μιλάς; Κι αν ο άλλος δεν ξέρει πώς να το διαχειριστεί και φερθεί σπασμωδικά, όπερ κι έγινε, τελικά μοιάζεις εσύ το φάντασμα με το δάχτυλο στον αέρα να κάνει τον μαέστρο. Να κάνει μπαμ!

Πόσο κρατάμε το παρελθόν μας όταν μπαίνουμε σε μια ζωή; Πόσο επιτρέπουμε να αλλάξουμε; Πόσο πιέζουμε να αλλάξει;
Πόσο πρέπει να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να πει τη γνώμη του για πρόσωπα που ο άλλος γνώρισε πριν από μας; Πόσο μπορούμε να επηρεάσουμε και πόσο να καταχραστούμε;

Κι εγώ τώρα γιατί νοιάζομαι, γιατί στεναχωριέμαι και γιατί προσπαθώ να βρω ένα τρόπο να μην μπλεχτώ στη ζωή σου; Στη ζωή που μου αφιερώνεις κομματάκι-κομματάκι. Έρωτα τον έρωτα. Λεπτό το λεπτό. Μήνα με τον μήνα;

Γιατί, αφού ξέρω μάλιστα, πως δεν θα το προσέξεις ποτέ! Και τελικά, δε σε νοιάζει, λες. Εγώ σε νοιάζω. Να μπορούμε εμείς οι δυο να είμαστε καλά. Μα γιατί; Μας αρκούμε εμείς; Αντέχουμε χωρίς κανέναν άλλο στη ζωή μας; Σ’αγαπώ. Το ξέρεις.

Κι όσο βλέπω, τόσο θα ζωγραφίζω. Κι όταν πια χάσω τις νότες μου και παραφωνήσω, τότε απλώς θα ξαπλώσω μέσα σου και θα σ’αφήσω να ζωγραφίσεις εσύ με τα δικά μου χέρια. Κι εγώ, θα μυρίζω τα σαλάκια της ψυχής σου…

Πηγή εικόνας: jteh.deviantart.com

• Σαλιάρα
• Comments(6)

demon July 8th, 2008

Βυθίστηκα στα σεντόνια των αναμνήσεων σήμερα.

Ξάπλωσα για ελάχιστα λεπτά το μεσημέρι στο δωμάτιο. Άνοιξα τα πάντα διάπλατα και προσκάλεσα τον αέρα να χορέψει και να φωτίσει τα πάντα.

Και ταξίδεψα πάνω στις τσαλάκες του υφάσματος, σα να ‘ταν ένα κομμάτι σκληρό φύλλο κι εγώ, πάνω του, μικροκαμωμένο αερικό.

Θυμήθηκα τότε που η μητέρα μου αγωνιούσε για μένα. Πονούσε μαζί μου. Και με ανεχόταν. ΠΑΝΤΑ.

Θυμήθηκα τότε που μου ήρθε πρώτη φορά περίοδος κι έγινα άσπρη σαν πανί. Χλώμιασα όλη και η μαμά μου σκιάχτηκε. Από τις λίγες φορές.

Το κατάλαβα, κι όταν πια μου πέρασε ο πόνος ο πολύς, τη ρώτησα: «Τρόμαξες ε;». Για να μου πει: «Ναι, νόμιζα ότι θα πέθαινες».

Όλο και πιο συχνά τα τελευταία 2-3 χρόνια θυμάμαι φάσεις, εποχές, στιγμιότυπα κατά τα οποία η μητέρα μου υπέφερε εξαιτίας μου. Είτε επειδή αλήτευα κι εξαφανιζόμουν από το σπίτι. Είτε επειδή κουβαλούσα γκόμενους και κοιμόμουν μαζί τους στο διπλανό δωμάτιο. Είτε επειδή είχα όλο φαεινές ιδέες, ήμουν ατίθαση, τολμηρή, ίσως και ασταθής.

Τα σκέφτομαι τώρα. Τώρα που ξεκινώ δική μου ζωή. Τώρα που σου επιστρέφω λίγες-λίγες τις πατερίτσες με το ροζ φιόγκο που μου χάρισες όταν με γέννησες. Τα σκέφτομαι και τώρα που αρχίζω να νιώθω εσένα σα μωρό. Σα να έκανα μωρό και να μην το κατάλαβα.

Κάνεις ό,τι έκανα εγώ στη μάνα μου όταν ήμουν 15, 20, 25. Κι εσύ, σαν τραχιά εκδίκηση, τα κάνεις όλα μαζεμένα σε μένα. Μόνο που εγώ δεν είμαι η μάνα σου.

Α ρε μάμα… MUTTER.

Είσαι το δίχτυ, το αόρατο, οι πινελιές στον αποστεωμένο πόνο, η κλεψύδρα και πάντα η ευγνωμοσύνη μου.

Σ’αγαπώ να το ξέρεις. Με τις ρίζες του μυαλού μου και με όλα μου τα ακροδάχτυλα σε αγκαλιάζω σφιχτά.

~

Αλίκη…

Πηγή εικόνας: gwarf.deviantart.com

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(6)