blog +Ο- σφαιρα

demon March 14th, 2010

Εγώ ξέρω απλώς ότι ο άντρας μου έστειλε μήνυμα κατά τις 00:20 ότι βρέχει (στα Πατήσια) και 3 και κάτι ώρες αργότερα όταν έβγαινα από το “Ζυγό” έβρεχε πολύ ψιλά αλλά αρκετά στην Πλάκα. Και είχε την πλάκα του όλος αυτός ο κόσμος σαν ποταμάκι, να λικνίζεται και να πηδά σα βατραχάκι στις πλάκες της Κυδαθηναίων. Και ήταν πράγματι αλλόκοτη αυτή η βροχή: πολύ-πολύ ψιλή σα χάντρες από διαλυμένο κολιέ, να πέφτει στο πλακόστρωτο της γης.

Πολλά “σα” έχω χρησιμοποιήσει ήδη… Mmm….

Ναι, λοιπόν. Πήγα στο “Ζυγό”. Εγώ που δε συνηθίζω να βγαίνω πλέον Παρασκευο-Σάββατα ούτε και να πηγαίνω σε μαγαζιά που συγκεντρώνουν τόσο κόσμο. Δεν έπεφτε καρφίτσα, υπόψιν.

Αλλά ο Μαχαιρίτσας μου αρέσει. Και η παρέα ήταν καλή. Και η πρόταση, επίσης συγκυριακά συμπαθητική.

Να πω ότι για μένα, το πρόγραμμα ήταν άνισο. Δηλαδή χόρτασαν σκηνή, χειροκρότημα και κέφι τα “Κίτρινα Ποδήλατα”, η Αφροδίτη Μάνου και σε δεύτερο πλάνο ο Γιάννης Κότσιρας, που προσωπικά δε μου κάνει κάτι ιδιαίτερο. Βασικά δε μου αρέσουν τα τραγούδια του. Αλλιώς η σκηνική παρουσία, μια χαρά.

Λαυρέντη δεν χόρτασα, αν και τον είχα δει στο σχήμα με τον Ζουγανέλη-Παπακωνσταντίνου κι εκεί δώσαν ρέστα. Ήταν όλοι τους ένας κι ένας και είχαν δέσει ΚΑΙ μουσικά!

Όχι όμως σε αυτό το σχήμα. Από μουσική, ξεσηκωτική “αλητεία” του σήμερα στα μπασταρδεμένα ταγκό που θύμιζαν Κουστουρίτσα κι άλλη κουλτούρα, και από ζεϊμπέκικα έστω και σε light μορφή (not) στον πάντα επίκαιρο Λαυρέντη. Κοίτα να δεις που έγινα φαν και δεν το γνώριζα!

Εντάξει, η ελληνική μουσική δεν είναι το φόρτε μου. Σημειωτέον, η έκπληξη είναι η Ζηνοβία Αρβανιτίδη, νέο κι ενδιαφέρον αίμα, υπέροχη φωνή και πλήκτρα.

Να δω, σήμερα θα βρέξει τελικά; Γιατί πρέπει να πάω Αγία Παρασκευή για ένα γύρισμα. Δέχομαι στοιχήματα! lol

Καλή Κυριακή, guys…

Υ.Γ. Α, ξέχασα να πω ότι παρολίγο να πιαστώ στα χέρια με έναν τύπο μπροστά, ο οποίος εννοούσε να καπνίσει 2 ολόκληρα πούρα μέσα σε ένα μισάωρο… “Ευτυχώς” που προς το τέλος, κάπνιζε “μονάχα” το 1/4 του μαγαζιού. Αν και δεν έχω καταλάβει γιατί θα πρέπει να υποστώ έστω και αυτό. Α, ναι. Και κάπως έτσι θυμήθηκα γιατί δεν πάω ή δεν πήγαινα σε τέτοια μαγαζιά. Πέρα από το στριμωξίδι…

Πηγή εικόνας: j-rimaz.deviantart.com

• Bubbles
• Comments(8)

demon January 20th, 2010

Περάσαμε εξαιρετικά!

Αυτή ήταν βραδιά. Η δική σου βραδιά. Και την περίμενα πως και πως. Η έκπληξη πέτυχε, όλη η παρέα πέρασε φίνα και τα δώρα που έλαβες ήταν απίθανα. Είχα πει σε όλους τι θες και τι χρειάζεσαι και τα απέκτησες. Έτσι, ως δια μαγείας…

Σου έκανε εντύπωση κάθε φορά που άνοιγες  και κοιτούσες τα δώρα σου και σα μικρό παιδί, γυρνούσες προς το μέρος μου και μου ‘λεγες: Κοίτα… ένα… Τι ωραία! Κι εγώ σου έλεγα με ανακούφιση και χαρά: Το ξέρω!

Ήταν αστείο. Ήταν πετυχημένο. Ήταν απλώς πολύ καλό.

Είχα καταστρώσει σχέδιο και είχα και συνεργούς. Εξαφανίστηκα προχτές από το σπίτι, δήθεν ότι είχα να γράψω κάτι κείμενα και να βοηθήσω έναν φίλο. Το πλάνο ήταν αυτό: Πέρασα από ένα ζαχαροπλαστείο και πήρα ένα μεγάλο κουτί για τούρτες. Το συναρμολόγησα. Ήρθα σπίτι σου, σήκωσα τα μανίκια και μπήκα στην κουζίνα για να φτιάξω την τούρτα: Sachertorte. Ζαχαρένια τούρτα με χώρα προέλευσης την Αυστρία.

Διακόσμησα το γλυκό, το άφησα στο ψυγείο σου να κρυώσει, σου άφησα και το κουτί και οδηγίες φυσικά κι έφυγα.

Κι απόψε, βγήκαμε. Και 1 λεπτό μετά τις 00:00, η μουσική ακούστηκε, τα κεράκια φάνηκαν και μια γλυκιά σοκολατένια τούρτα ξεπρόβαλλε σε μια γυάλα. Ήταν η τούρτα σου. Η τούρτα σας. Η τούρτα μας!

Τη φύσηξες κι ευχήθηκες. Ελπίζω μόνο να ήταν κάτι δυνατό.

Κι απολαύσαμε τα γέλια σου και το καταπληκτικό, τρυφερό σου πράσινο βλέμμα, τη ντροπαλότητά σου καθώς όλοι σου ευχόμασταν και τη χαρά σου όταν έπαιρνες τα δώρα. Ένα προς ένα. Ό,τι ήθελες καρδιά μου.

ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ σύντροφέ μου. Για πάντα…

• Σαλιάρα
• Comments(2)

demon December 25th, 2009

Έγινε και αυτό! Εγώ δοκίμασα από τη… χηνόπαπια και έφαγα, ναι έφαγα, γέμιση σήμερα. Απίστευτο. Έχω και τα πειστήρια, αμέ.

Χθες το βραδάκι λοιπόν, αφού την έσπασα σε όλους παραγγέλνοντας πίτσα (!), ανοίξαμε 3-4 διαφορετικά κρασιά και μετά τις 00:00 καθίσαμε κοντά στο τζάκι, πίναμε, μιλάγαμε, γελάγαμε, ακούγαμε μουσική, θυμόμασταν, ευτυχούσαμε! Πόσο μου αρέσουν τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά δεν περιγράφεται.

Νωρίτερα είχε ξεκινήσει η διαδικασία για την χηνόπαπια και τη γέμισή της. Βοήθησα κι εγώ στο γέμισμα. Φτιάξαμε και σγουρόπιτα. Δε μου άρεσε ιδιαίτερα, εξαιτίας του φύλλου της. Μύρισε το σπίτι πορτοκάλι και δαμάσκηνα και κουκουνάρι και κάστανα και… οικογένεια!

Χρόνια πολλάααααα… Είναι καλά. Είμαι καλά. Και του χρόνου να υπάρχουμε για να ξαναβρεθούμε γύρω από μια ιδέα, ένα τραπέζι, ένα γέλιο βροντερό και πολλά χάδια στο μυαλό μας.

Υ.Γ. Έλαβα δώρο από τα «πεθερικά» μου, ένα περιδέραιο. Ευχαριστώ σας…

• Xxx You !
• Comments(7)

demon December 22nd, 2009

Προσγειωθήκαμε Θεσσαλονίκη και οδικώς φτάσαμε μέσα σε 40’, περίπου, στα Νέα Μουδανιά Χαλκιδικής. Είχαμε ένα ευχάριστο ταξίδι. Προτίμησα την Ολυμπιακή αντί της Aegean, για να δοκιμάσω αυτή τη «νέα εποχή» της, να δω πόσο νέα είναι. Και τελικά, ευγενέστατοι ήταν όλοι, 3 αεροσυνοδοί παρακαλώ μέσα για ένα ταξίδι ούτε μιας ώρας, και υγρά μας προσέφεραν αλλά και χριστουγεννιάτικα κουλουράκια. Α, και το πιο σημαντικό, τα καθίσματα δε θύμιζαν με τίποτα αυτά των αεροσκαφών της Aegean, που και κλειστοφοβικώς να μην είσαι, γίνεσαι! Άνεση…

Φτάσαμε λοιπόν. Γλυκός καιρός με μία υποβόσκουσα ψύχρα, κάποια συννεφιά και τις καμινάδες των σπιτιών να αχνίζουν νοσταλγικά…

Η οικογένεια του άντρα μας περίμενε, σύσσωμη. Συζητήσαμε κάμποση ώρα, φάγαμε όλοι παρέα και μετά ξαπλώσαμε εμείς, μια και δεν είχαμε κοιμηθεί καθόλου. Μέχρι τις 05:04’ δούλευα, μετά έκανα ντους, πήραμε την πραμάτεια μας και από τα Πατήσια φτάσαμε Σύνταγμα (με τρένο μέχρι Ομόνοια και μετρό μετά) από όπου πήραμε το Express X95 με προορισμό το Ελ.Βενιζέλ.

Το δε Σύνταγμα πολύ μου άρεσε νυχτιάτικα. Με νέον μπλε και μοβ φωτισμούς θύμιζε προαύλιο χώρο από κλαμπ.

Οπότε… κοιμόμασταν όλη μέρα και τώρα, πρωί, σχεδόν μεσημεράκι πια, Τρίτης, είμαι ξεκούραστη. Κυκλοφορώ πάνω-κάτω με μια φόρμα, ένα φανελάκι και τα καλτσάκια μου και το παίζω χειμερινή ανάπαυλα στη Χαλκιδική, darling. Με τζάκι, κάστανα και πάπλωμα, με γατούλες να περιφέρονται, με τον ξυλόφουρνο να έχει ολοκληρωθεί από το καλοκαίρι, με τα πόδια της Χαλκιδικής να στέκουν χειμωνιάτικα μπρος από τη βεραντάρα και το σπίτι να είναι καταστόλιστο από λαμπιόνια, διακοσμητικά και μια διάθεση όλη ΆΣΠΡΟ-ΚΟΚΚΙΝΟ!

Καλές γιορτές guys!

• Xxx You !
• Comments(0)

demon December 9th, 2009

Μόλις ξύπνησα.

Ούτε 5 ώρες.

Μα δεν άντεχα άλλο. Τα έχω κάνει σκατά. Κοιμάμαι στις 11:00, ξυπνάω στα μισά της μέρας και δουλεύω όλο το βράδυ: η χαρά μου.
Αλλά και το βράδυ σώνεται κάποτε… Η μοίρα του και η απογοήτευσή μου.

Κάπως έτσι είπα να κόψω μια μέρα στη μέση, σα ζουμερό λεμόνι, και να κοιμηθώ από τα μεσάνυχτα. Να ξυπνήσω όπως οι υπόλοιποι άνθρωποι νωρίς-νωρίς -μισώ τους νορμάλ ανθρώπους-, και να γυρίσω τούμπα την κλεψύδρα.

Τα λατρεύω τα βράδια. Πάντα μπορούσα να αποδώσω καλύτερα όταν το τεράστιο μαντεμένιο καπάκι σκέπαζε το φως. Από το σχολείο. Είναι στα γονίδια. Είναι και στο κεφάλι. Είναι και στο κέφι. Και στη λόξα μου.

Κάπως έτσι, έχει πάει 05:28 κι εγώ είμαι στη μέση του πουθενά, ανάμεσα σε σαλόνι και γραφείο, να χαζεύω τη σειρά με τα λαμπιόνια που τρέχουν σα φωτεινά μυρμήγκια πάνω-κάτω στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Άναψα και τα κεριά μου γύρω μου, έβαλα και το Μάτι μέσα που χάλαγε κόσμο -πάλι!- και προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τι κάνω!

Άντε, καλή δουλίτσα… Καλημέρα κόσμε της γης. Για άλλη μια μέρα!

• Bubbles
• Comments(0)

demon November 30th, 2009

Είχαμε βγει απόψε μια μεγάλη παρέα, όλο ζευγάρια! Για φαγητό σε ένα μεζεδοπωλείο που ανακάλυψα πάνω στη Φωκίωνος Νέγρη. Περιοχή που παλιότερα δεν εκτιμούσα, λόγω της περαντζάδας και της ομοιότητάς της με άλλες περιοχές και μέρη. Τώρα όμως που μετακόμισα κάπου εδώ, έχει την πλάκα της όλη αυτή η απλωσιά. Φυσικά αρκετά άλλαξαν. Μαγαζιά έκλεισαν και χώροι έμειναν αδειανοί.

Έχει ζωή όμως εδώ. Κάθε ώρα. Έχει και πλάκα να βλέπεις τα δυο παρκάκια της Φωκίωνος Νέγρη να έχουν καταληφθεί ουσιαστικά από τους ιδιοκτήτες σκύλων, που τα βγάζουν βόλτα εδώ πέρα.

Έχει και τα πρεζόνια του αυτό το κομμάτι. Μου θύμισε πολύ Εξάρχεια. Έχει όμως και μια ενέργεια. Και άσχετα άτομα. Χαμένα μπαρ να το παίζουν… after hours club, στην καλύτερη! Έχει και την αγορά. Και τα μεζεδοπωλεία. Και τις παρακμιακές καφετέριες…

Εδώ μέσα κάπου χώθηκα κι εγώ απόψε. Σε ένα από αυτά τα σπιτάκια τα διάτρητα, τα τζαμένια. Μαζί με άλλα τόσα άτομα, να τσιμπήσουμε μεζέδες, να πιούμε ρακές, να γελάσουμε βροντερά, να ευχηθούμε στους εαυτούς μας και να ανακαλύψουμε τη διαφορετικότητα στη βαρεμάρα, την απόσταση των ανθρώπων, ακόμη κι αν είναι 21 ολόκληρα χρόνια μαζί! Με 6 κουτσούβελα παρακαλώ. Από 2 (το μικρότερο) μέχρι 19 χρόνων!

Είδα δυο ανθρώπους τόσο απομακρυσμένους, που η Αμερική μοιάζει άξαφνα κοντά. Δυο ανθρώπους τόσο χτικιασμένους ο ένας από τον άλλο, που σε κάνει να αναρωτιέσαι. Πόσο νόημα έχει. Και άλλους δυο, που αιστάνονται τόση αηδία ο ένας για τον άλλο, ώστε αυτή η ουσία έχει χτενίσει το πάτωμα.

Και θυμήθηκα τις προάλλες που τα έλεγα διαδικτυακά με μια γνωστή, στα ξένα. Κι έσπευσε όταν πιάσαμε τα προσωπικά μας, να μου πει πως η δουλειά στο σπίτι τα φταίει. Ο κοινός επαγγελματικός χώρος. Έλα όμως που όσο κι αν ακούγεται πειστικό κάτι τέτοιο, ξέρεις, δεν είναι πανάκεια αυτή η συμβουλή!

Πως μπορείς να με συμβουλεύσεις ή να δεις αν έχω πρόβλημα, όταν έχεις κάτω από τη μασχάλη μια θήκη μαγική, από την οποία τραβάς μαντήλια πολύχρωμα; Και γιατί εγώ, εμείς, θα έπρεπε να ταιριάξουμε σε αυτή την ψεύτικη μαγεία; Ε;

Όχι λοιπόν. Υπάρχουν και πιο δύσκολα πράγματα. Να σκεφτείς. Και ξέρεις, μπορεί να μην έχεις και απάντηση. Επειδή μπορεί να μην ξέρεις τον άλλο, επειδή μπορεί απλώς να συμβαίνουν περισσότερα ή λιγότερα. Λίγα πράγματα είναι πραγματικά απλά. Ειδικά όταν τα γεννάνε δυο άνθρωποι.

Ναι λοιπόν. Συζητώντας σχεδόν πείστηκα πως, μπορεί και να ‘χεις δίκιο. Φεύγοντας όμως, σχεδόν αμέσως συνήλθα. Πόσο μακριά είσαι. Απλώς σ’ενδιέφερε μια εικόνα που έχεις για μένα, να τη βάλεις να δουλέψει και μέσα στη σχέση.

Πραγματικά. Υπάρχουν και οι λευκές κάρτες με το ερωτηματικό από πίσω. Χρησιμοποίησέ τες.

Καλή βδομάδα χαλικάκια του ανεμοστρόβιλου!

Πηγή εικόνας: bingevil.deviantart.com

• Bubbles
• Comments(0)

demon November 18th, 2009

Κακή μέρα περιμένω να έρθει. Και το γνωρίζω. Άσχημο αυτό.

Έχω γκαζώσει τελείως στη δουλειά. Ξενυχτάω. Και προσπαθώ να κοιμάμαι περισσότερο τη μέρα. Αλλά αύριο πέφτουν όλα πάνω μου.
Θα είμαι μόνη και θα πρέπει να διακτινιστώ σε χιλιάδες μέρη, να συναντήσω κόσμο, τεχνίτες, να κλείσω “τρύπες”, κενά, προβλήματα, διαρροές.

Δύσκολη μέρα θα είναι και αγχώνομαι γιατί θα το φορτωθώ όλο αυτό μόνη.

Κι έχω τρελή δουλειά κατά τα άλλα. Μου θυμίζει μια φίλη που με κορόιδεψε τις προάλλες: «Σιγά, να κάνεις και κάνα διάλειμμα, ε;». Και θέλω να αντέξω, να τα καταφέρω, να έχω διάθεση και οίστρο. Χέσε τους γύρω μου και το χρόνο τον ίδιο!

Γίνεται;
Pretty please?

Πηγή εικόνας: zztorazz.deviantart.com

• Bubbles
• Comments(0)

demon November 5th, 2009

Ψύχος. Μπήκε ο πραγματικός χειμώνας τελικά.

Αποφάσισα προχτές να οδηγήσω. Είχα ξεσυνηθίσει αυτό το συναίσθημα που τελικά είναι τόσο γνώριμο• το πρόσωπό μου να παγώνει, να διαπερνάται από κρύα ρεύματα και να γεμίζω εσωτερικά από το ψύχος της νύχτας.

Ξεσυνηθίζω, ναι. Κάνω κέφι την οδήγηση του αέρα, της άνοιξης και των αστεριών. Κι όταν τελικά ξανάρχεται, αναπόφευκτα, ο χειμώνας, μπαίνω σε αυτό το τούνελ. Ψύχος, παγωμένος αέρας, ρεύματα, κρύο, μούδιασμα, τα μάτια να μην αντέχουν να είναι για ώρα ανοιχτά και το τζαμάκι τους να γίνεται εύθραυστο.

Χρόνια πολλά blogosfaira. Πριν από δύο χρόνια, 4 Νοεμβρίου, άνοιξες τα πατζούρια σου, τα διαδικτυακά. Κοίταξες απέξω και είδες όλα αυτά τα χαλίκια, τα ελαφριά του πλανήτη, γνωστούς, γνώριμους, συμπαθητικούς και μαζί με αυτούς, ευχές, σκέψεις να σε συντροφεύουν, αλλά και ανθρώπους με παράλληλα συναισθήματα να σε νιώθουν.

Χρόνια μου πολλά. Ευχαριστώ για το εφεδρικό οξυγόνο που μου δίνεις, που μου δίνετε.

Πηγή εικόνας: villesgodgirl.deviantart.com

• Μέσα στο ταξίδι
• Comments(7)

demon October 22nd, 2009

Τίποτα…

Το Κουβαράκι δεν είναι πουθενά. Κι όμως… διαισθάνομαι ότι είναι τόσο κοντά. Ίσως και στις διπλανές πολυκατοικίες!

Την έψαξα. Την ψάξαμε. Μαζί με τον άντρα. Μεσημεράκι με το φως. Βράδυ που είναι πιο ήρεμα και θα μπορούσα, ενδεχομένως, να την ακούσω.

Με μια κονσέρβα κι ένα κουτάλι στο χέρι. Να το χτυπάω ανά ένα μέτρο, σαν την τρελή της γειτονιάς. Κι όμως… τίποτα.

Είναι τόσο ψυχοφθόρο όλο αυτό. Και είναι τόσο δεδομένο ότι και το Ματάκι θα ξαναφύγει. Θα πέσει από τον εναέριο κήπο μας. Σκέφτομαι σοβαρά να της φορέσω κάποια συσκευή εντοπισμού, για να μη τη χάσω κι αυτήν…

Μπορεί να μην ήταν η αδυναμία μου το Κουβάρι. Αλλά το αγαπούσα. Και είχα αρχίσει να την μαθαίνω κι αυτήν πράγματα. Να ακούει. Να καταλαβαίνει. Και τη χάιδευα. Στο πρόσωπο. Τη μουσούδα της. Τη φώναζα κι έτρεχε σαν την παλαβή, σαν πεταλούδα μαύρη.

Τέλος αυτά.

Το Μάτι πλαντάζει στο κλάμα κάθε βράδυ, όταν έρχεται η ώρα να μείνει μόνη έξω στο μπαλκόνι και να κοιμηθεί μόνη της.

Αλλά δε μου δείχνει τίποτα. Δε δείχνει πού μπορεί να είναι η αδελφή της. Απλώς κλαίει.

Κι εγώ μιλάω σα να υπάρχει κοντά μας το Κουβαράκι ακόμη. Έχω δυο γάτες… Εμ, μία.

Κι όμως. Δύο είναι τα μπολάκια τους. Δύο τα κουβαδάκια με την άμμο τους. Άλλα τα νάζια, άλλες οι συνήθειες.

Πέρασαν 4 μέρες πια. Και απογοητεύομαι. Το Μάτι αρχίζει να ακούγεται όπως το Κουβάρι. Γυρνάει το κεφάλι της ανάποδα, όταν την έχω αγκαλιά, λες και είναι το Κουβάρι. Και μυρίζει συνεχώς το σκαμπό και την κουβέρτα της αδελφής της.

Τελικά είναι εκπληκτικό. Το πώς τα γατιά, όταν είναι αδέλφια και η μία χάνεται ή πεθαίνει, κατορθώνουν να μοιάσουν, να υιοθετήσουν, να αντιγράψουν αυτόματα χαρακτηριστικά το ένα του άλλου! Είναι απίθανο.

Πως διαγράφεις ένα ζώο που έχεις αγαπήσει κι έχει χαθεί; Και θα μπορούσε να είναι ζωντανό; Και να βρίσκεται κοντά στο σπίτι σου αλλά εσύ να μην το ξέρεις; Άραγε που είναι;

Καληνύχτα Κουβαράκι. Ακούω το κουδουνάκι της και το συναχωμένη, ναζιάρικη φωνή της. Μιάουυυυ! Καληνύχτα μυξούλα.

• ΖΩΟΝ
• Comments(2)

demon October 6th, 2009

Έχω βαρεθεί το σουξέ που έχουν οι διαφημίσεις με γηραιούς πρωταγωνιστές.

Τουναντίον, χτες έπεσα πάνω σε καταχώρηση, με την οποία ανακοινώνεται η απόσυρση… μαγειρικών σκευών. Αποκτήστε τεντζερέδες μάρκας Χ, με έκπτωση 20%. Έξυπνο και πρωτότυπο.

Η άλλη ανακάλυψη που έκανα, είναι η διαφορετική, επίσης γερμανική, βερσιόν του Lidl που άνοιξε στη Λυκόβρυση, ονόματι Aldi. Άκουσα συμπαθητικά λόγια, οπότε θα πάω τις επόμενες μέρες όπως και δήποτε. Αμέ. Έτσι να καταναλώσω. Αν όχι η τσέπη μου, τουλάχιστον να καταναλώσει το μάτι μου!

Άντε, σε αφήνω τώρα. Δεν προλαβαίνω να σου πω άλλα. Είμαι γενικώς χωμένη στο άγχος μου. Να προλάβω, να κάνω, να πετύχω σε αυτό που έβαλε ο νους μου τελευταίως. Ναι, το θέλω! Άντε… την άλλη φορά λέω να σου πω για το Γκάζι που επισκέφτηκα την Κυριακή κι ένα βραδάκι την περασμένη βδομάδα. Τι όμορφο που έγινε. Κάτι μεταξύ Θησείου και Φωκίωνος Νέγρη, ε;

Πηγή εικόνας: blacknash.deviantart.com

• Bubbles
• Comments(0)