Πένα γεμάτη ευχές…

May 3rd, 2010

Πεντανόστιμο το ψαράκι στην αυλή της Ελευσίνας. Αυθεντικό, καλοψημένο, ζουμερό, γεμάτο αλμύρα, ιστορίες και μαλακή σάρκα. Όμορφες οι βόλτες το πρωινό και τ’απογευματινό. Ο ξεχασμένος έρωτας που αναγεννήθηκε σαν την Αφροδίτη, κολασμένος, αλλά σε συσκευασία ροζ!

Αναπάντεχα, γλυκά, λίγο αμαρτωλά, πονηρά σίγουρα! Καλή η έκπληξη…

Ενδιαφέρουσα η βολτούλα στο παζάρι της Φιλαδέλφειας με χίλια-μύρια καλούδια να κρέμονται από κλωστές, σπάγκους, βάζα κι ενυδρεία!

Και πολύ τρυφερή η νύχτα μας στο ιταλικό εστιατόριο που ανακάλυψα στη Γλυφάδα. Μου είχε λείψει μια τέτοια, ρομαντική έξοδος μαζί σου. Οι δυο μας αποκλειστικά. Μια μικρή πολυτέλεια, γαρνιρισμένη σωστά.

Απολογισμός: Καλός! Ευτυχισμένος. Πολύ κοντά σε αυτό που ονειρεύομαι. Με τους ανθρώπους που αγαπώ, εσένα πάντα…

Πήρα ευχές από κει που δεν το περίμενα. Από ανθρώπους που ούτε που ήξερα, νόμιζα, πως έχω γενέθλια Πρωτομαγιά. Και με ξέχασαν άνθρωποι που τους περίμενα και την ήθελα την ευχούλα τους. Δεν πειράζει, η γεύση και η επίγευση κυρίως που έκλεψα φέτος στα γενέθλιά μου, ήταν εποικοδομητική.

Λίγο πικρή, όπως και οι τελευταίοι, δύσκολοι μήνες της ζωής μου, αλλά σίγουρα ένιωσα ότι έχω ανθρώπους που με στηρίζουν, που με αγαπούν και που μου δίνουν. Και είναι ίσως η πρώτη φορά στη ζωή μου, που έχω την ωριμότητα και τη γυάλινη “σοφία” να το δω αυτό. Και είναι πολύτιμο το συναίσθημα, τελικά.

Ακούω πάλι σειρήνες στο δρόμο. Είναι η 15η φορά σήμερα. Τι έγινε, σε Χάρλεμ εξελιχτήκαμε; Ζω σε κουκούλι. Δεν ξέρω τι θα γίνει όταν μου το τρυπήσουν όμως.

Πρωτομαγιά. Χρόνια μου πολλά. Και σας ευχαριστώ guys που σπαταλάτε μερικά δευτερόλεπτα που και που πάνω μου!

Αλήθεια. Ευχαριστώ.

Πηγή εικόνας: ioneek.deviantart.com

1 ακόμη και… ταράααααμ!

April 30th, 2010

Άντε, τον φάγαμε το γάιδαρο… Ας φάμε και την τούρτα! Και να ‘ναι και Πάβλοβα ε?! Με φράουλες ολοζώντανες, να σκεπάζουν την τραγανιστή μαρέγκα και να βουτάνε στη μαλακή σαντιγί!

Φρέσκια τούρτα, λαχταριστά υλικά, όλα τα σύνεργα αραδιασμένα στον πάγκο της κουζίνας κι εγώ πανέτοιμη να το γιορτάσω ιδανικά.

Θα βγω, θα περπατήσω, θα σεργιανίσω, θα κλέψω μαργαρίτες, θα πλέξω λεπτά στεφάνια και θα ντυθώ νεράιδα του ανέμου!

Κάτσε να δω τι θα πρωτοευχηθώ φέτος. Θέλω… Ναι θέλω…

Μόλις ο δείκτης ξεπεράσει τα μεσάνυχτα, μπορώ να σβήσω αυτή τη μέρα. Τη δική μου μέρα. Πρωτομαγιά!

Ευχή! ΕΥΧΕΣ!!! Κερί… Φουυυυυυ. Λίγο ακόμη…

Πηγή εικόνας: bpc73.deviantart.com

2 και σήμερα!

April 29th, 2010

Πέμπτη ε? Χμμμ, Πέμπτη γεννήθηκα. Αλλά φέτος τα γενέθλιά μου πέφτουν Σάββατο.

Λουλούδια, αρώματα, μίσχος, ανθάκια, φύλλα, ρίζες, βολβοί, στεφάνια πάνω στη γη… παντού…

Τι ομορφιά θεέ μου…

Έχω πει να γράψω. Να σημειώσω. Να θυμηθώ και να ομολογήσω.

Τι ΔΕΝ έχω κάνει. Θα γίνω αόρατη. Μαύρη. Γεμάτη ιστούς και τρίχινα πλέγματα αν το αποτολμήσω αυτό.

Πρέπει να με φτιάξεις από την αρχή. Κι εσύ κι εγώ, ξέρεις.

Πρέπει να φυσήξω όσο δυνατά αντέχω.

Και να διώξω το ίδιο μου το σύννεφο. Το ανάπηρο. Το αναγκαίο.

Καλή κι η συννεφιά, δε λέω. Αλλά το φυσικό φως, εκείνο που χύνει το στέμμα και το κερί μου, έχει άλλη ενέργεια.

Ήλιος -

Κερί -

Κορδόνια φωτός… Μονοπάτια. Σαλιγκαράκια. Ουρές. Ξανά εδώ.

Πλησιάζει.

Μεγάλη, ήρεμη ανάσα. Χαμογέλα βλαμμένο μου!

Υ.Γ. Με υπερβολικές δόσεις από έρωτα, χάδια, βόλτες-εικόνες και αγάπη! Έτσι θέλω να τα περάσω…

Πηγή εικόνας: sjoeman.deviantart.com

Ζώντας μέσα σε τσιχλόφουσκα

March 29th, 2010

Χτες (Σάββατο) απόλαυσα τον εαυτό μου. Έχω εδώ και αρκετό καιρό χαλασμένη διάθεση. Πως λέμε χαλασμένο στομάχι; Ευτυχώς όχι αυτό.

Κι έτσι, αποφάσισα να κάνω πράγματα για τον εαυτό μου. Μικρά, φιλήδονα, μάταια και σαχλά πραγματάκια που καμιά φορά είναι ικανά, αν και ανέλπιστα είναι η αλήθεια, να σε τονώσουν.

Μια και δυο, αποφάσισα να πάω σε ένα ινστιτούτο ομορφιάς, ξέρεις, από αυτά που κοροϊδεύουμε εμείς οι σώφρονες άνθρωποι, που εκτιμάμε το χρόνο μας και απέχουμε από κουτσομπολιά και γυναικεία χάχανα. Εντούτοις, το αποτόλμησα. Τους βρήκα μέσω Internet, έκλεισα δειλά ραντεβού, μπήκα ακόμη πιο δειλά, κάθισα, περίμενα και μισή ώρα και μετά από αυτή την καθυστέρηση περιποιήθηκα τον εαυτό μου. Χαλάρωσα, γέλασα κι αιστάνθηκα όμορφη ξανά.

Και μετά, περπατώντας προς το σπίτι, σταμάτησα και σε ένα τεράστιο, χλιδάτο αν και συνοικιακό κομμωτήριο, άνευ ραντεβού, και έφτιαξα τα μαλλάκια μου (που σημαίνει, τα ίσιωσα).

Κι έτσι, φτάνοντας πια στην εξώπορτα του σπιτιού μου, ήμουν ξανά ανάλαφρη, ανανεωμένη (το βασικό!) και το “εγώ” μου είχε γίνει και πάλι υπαρκτό…

P.S. Καλή, ΜΕΓΑΛΗ βδομάδα guys (αλήθεια είναι μεγαλύτερη από τις άλλες;!)

Πηγή εικόνας: longeye33.deviantart.com

Έφυγε ένα ολόγιομο αστέρι…

February 24th, 2010

Μια λάμα, μπηγμένη στον πάγο. Σε ατελείωτες ρηνίδες πάγου, που χαϊδεύουν όλη τη γη. Την άσπιλη γη, την υπομονετική γη, τη ζωντανή, θαρραλέα γη. Που γεννά και σπέρνει, που ελπίζει και περιμένει, που καλοσωρίζει και αποχαιρετά.

Πως να αποχαιρετήσεις όμως;

Πως να αποχαιρετήσεις;

Κανείς δε σου ζητά να ξεχάσεις. Αλίμονο.

Πολλοί περιμένουν να παρελάσεις από μπροστά τους με δάκρυα-κρυσταλλάκια κολλημένα άγαρμπα σε μέτωπο και μάγουλα. Δάκρυα που δε στεγνώνουν ποτέ. Άλλωστε το γυαλί δε στεγνώνει. Δεν κολλάει. Δεν ταιριάζει, ούτε εναρμονίζεται.

Η θλίψη είναι κάτι το τόσο προσωπικό, πως περιμένεις να το διαβάσω εμπρός σου;

Ούτε να το κρύψω, μήτε να το διαδώσω.

Πονάω. Ναι.

Να αποχαιρετήσω. Στα 27.000 πόδια. Κάπου κει, ανάμεσα σε Αθήνα και Χαλκιδική. Να αποχαιρετήσω μέσα από δαντέλες συμπυκνωμένου αέρα, βεντάλιες ομίχλης, όνειρα φουσκωμένα.

Πώς θα ήθελα να αντέξεις, να σε γευόμουν ακόμη περισσότερα καλοκαίρια, να σου ψιθυρίσω κι άλλες πολλές χαρές, μυστικά που θα ‘ρθούν, σκέψεις, ανάγκες, παρέα.

Ευτυχώς σου είχα πει πως σ’αγαπώ. Τελικά αυτό είναι σημαντικό. Το να προλαβαίνεις να πεις πως αγαπάς.

Και θα σε θυμάμαι όμορφα, χαμογελαστή, πάντα εκεί, γενναιόδωρα.

Α, και θα σ’αγαπώ…

ΑΝΤΙΟ για τώρα.

burrier1.jpg

Όταν θες είσαι ο θεός μου!

January 26th, 2010

Απίστευτη μέρα! Βγήκα το πρωί και αιστάνθηκα μέσα από τη ζελατίνα το χιονόνερο να μου παγώνει το πρόσωπο και το λαιμό, ψηλά και να μου υγραίνει το πράσινο μάτι.

Παρόλο που ήμουν ντυμένη υπερβολικά ανθεκτικά, ένιωθα τον έντονο αέρα και το ψύχος που ερχόταν. Δυσάρεστο. Χειμώνας. Ξαφνικός.
Μαζεύτηκα κατά το μεσημέρι νωρίς. Ήρθες κι εσύ σα Σούπερμαν. Με την μπέρτα του, με την αναμπουμπούλα, ο μάγος με τα δώρα!

Μου ζήτησες να σου δώσω το μικρό λαχανί σκαμπό κάτω από το γραφείο μου. That’s a new one…

Σκύβω και τι να δω; Με περίμενε Η ΈΚΠΛΗΞΗ. Αυτό που αναμένω τόσο καιρό με αγωνία μεγάλη. Το ΜΙΞΕΡ Μου!!! Ολοκαίνουργιο, κατευθείαν παραγγελία από Γαλλία, με όλα τα high tech εξαρτήματά του και το ειδικό βάρος του, φυσικά-φυσικά. Wow… Ήθελες να μου το χαρίσεις τα Χριστούγεννα αλλά δεν είχε βγει ακόμη και το καπάρωσες.

Μου λες να σου δώσω το φορτιστή της μηχανής σου κι όπως απλώνω το χέρι πιάνω μια βιντεοκάμερα! Έλα ρεεεε ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ!!! Κι άλλο δώρο; Αυτό είναι για εμάς, για το site μας και για κοινή χρήση, αλλά τι σημασία έχει; Είναι δώρο. Και είναι τέλειο. Η μαγεία συνεχίζεται.

Μπαίνω στην κουζίνα να στήσω την ομορφιά μου και με περιμένουν δύο κουτάκια σοκολατάκια Max Perry. Ήσουν Χαλάνδρι και με σκέφτηκες. Άντρα μουυυυυ…. Δεν έχω λόγια. Με σκλάβωσες, με κάρφωσες, με ευχαρίστησες, με σκέφτηκες.

Σ’ευχαριστώ. Μεγάλο.

P.S. Μη δίνεις σημασία. Μόλις ξύπνησα. Δεν ήθελα να κοιμηθώ άλλο.

blue-rose.jpg

Χρόνια πολλά – Το 25ο κλειδί

January 6th, 2010

Είναι υπέροχο. Ήταν υπέροχο. Ένας ολόκληρος κόσμος, ένας πλανήτης τόσο απόλυτα τόσο αφαιρετικά και τόσο ολωτικά να γιορτάζει το ίδιο γεγονός. Ο χρόνος άλλαξε, ο χρόνος φούσκωσε, ο χρόνος πέρασε και αυτό το πορτάκι…

Το 2010 μπήκε σα διαμάντι. Ή θα ρουφήξει ή θα δώσει ή και τα δυο!

Κάπου σκουντούφλησε αλλά τελικά μου έφερε κι εμένα το κλειδί μου. Το 25ο κλειδί στα γενέθλια της blogosfairas! Άλλος ένας μήνας για ακόμη ένα χρόνο…

Ελπίζω η καθίζηση που αιστάνομαι να είναι παροδική. Μου έχουν λείψει τα δώρα. Μου έχουν λείψει τόσα. Ελπίζω να προσγειωθεί σύντομα το ουράνιο τόξο στο μέτωπό μου επάνω.

time-train.jpg

ΦΤΟΥ! … με την καλή έννοια.

December 7th, 2009

Ναι, ναι σου λέω! Είμαι ακόμη ξύπνια. Τα πάντα όλα! Μα όλα… Κι όταν θα τεζάρω τα ίδια θα λέω. Να μου το θυμηθείς.

Ένα χάος γλυκό. Μία δίνη δημιουργική που συνεπαίρνει τη διάθεση και τη φαντασία και παίρνει όλους τους δείκτες του φάσματος μαζί. Επιχείρηση σκούπα. Από την καλή κι από την ανάποδη.

Εσύ όμως να πας, ε; Να ξυπνήσεις, τα πλυθείς, να διαλέξεις ρούχα και πρόσωπο, να βγεις, να οδηγήσεις, να γνωρίσεις, να μιλήσεις, να σκεφτείς και να πράξεις. Και μετά να μπεις και πάλι στο κουρδιστό κουτί σου.

Άντε, καλή βδομάδα. Ξενυχτισμένη θα είναι. Αλλά άμα ξετρελαθείς τελικά κι εσύ με το αποτέλεσμα, τι θα μου λες;

Κούκλα, κούκλα βγαίνει. ΦΤΟΥ ~

Πηγή εικόνας: kbauer.deviantart.com

Σχέδια πριν κάτσω κάτω από το γκι!

December 4th, 2009

Έχει γενέθλια ο Πανούλης μου σήμερα. Ο μαγικός θείος! Ο οποίος πήγε χτες και εμβολιάστηκε κατά του κακού ιού. Έτσι.

Και όπως τον πήρα σήμερα τηλέφωνο, μου είπε για όλη τη φάση, για το φυλλάδιο που του έδωσε η γιατρίνα, για τις αμελητέες αντενδείξεις κλπ.. Βέβαια ο θείος ανήκει στις ευπαθείς ομάδες, μια και έχει κάνει εγχείρηση πνεύμονα. Και φυσικά φτάσαμε στο δια ταύτα και ο μαγικός θείος με ρώτησε αν σκοπεύουμε εγώ κι ο άντρας να κάνουμε το πολυπόθητο και πολυσυζητημένο εμβόλιο. Όχι!

Η απάντηση ήταν πιο σύντομη από ό,τι ανέμενε, φαντάζομαι. Γιατί; Μα για πολλούς λόγους.

Είναι θέμα, είναι. Αλλά ξέρεις, δεν προλαβαίνω κιόλας τώρα να ασχοληθώ.

Το σχέδιο έχει ως εξής:

Φουλάρισμα τρελό κι απίστευτο γκάζι μέχρι τις 20 Δεκεμβρίου, οπότε κι έχουμε βάλει στόχο να βγει το site ΜΑΣ στον αέρα! Μετά, ανεβαίνουμε με την ανεμόσκαλα στο αεροπλανάκι και προσγειωνόμαστε Θεσσαλονίκη, με τελικό προορισμό τη Χαλκιδική για… Merry-Merry X-Mas με την αγαπημένη φαμίλια του άντρα μου!

Και μετά, επιστροφή Αθήνα για την δεύτερη πιο σημαντική, για μένα, γιορτή του χρόνου: την Πρωτοχρονιά! Γιατί η πρώτη είναι ΦΥΣΙΚΑ τα γενέθλιά μου. Όχι που θα είχες αμφιβολίες.

Πρωτοχρονιά. Η μέρα που, κλείνει ένα κουτί κι ανοίγει ένα πορτάκι προς επόμενο δάσος, επόμενα χρώματα, επόμενα μονοπάτια, τα οποία θα διασταυρωθούν με το παρελθόν και το μέλλον.

Αυτό είναι το πλάνο. Αυτή είναι η ιδέα. Αυτή είναι η κόκκινη αναμονή. Η κορδέλα με τα χιλιάδες γκι επάνω, τα πλαστικά κοφτερά αστεράκια και τις καραμελένια μπαστουνάκια με τα ριγέ όνειρα!

Α, παραλίγο και θα το ξέχναγα: αύριο στολίζω δέντρο! Χρόνια πολλά Πανούλη. Να αντέξεις για πολύ ακόμη… plz!

Πηγή εικόνας: angelusnoir.deviantart.com

Μια νύχτα για μένα

December 1st, 2009

Μου φέραν κάτι φίλοι από τη Νάξο τυριά. Παράξενα, γεμάτα καπνιστές, αλμυρές και βαριές μυρωδιές. Να τα χαρώ. Να τα γευτώ. Από την Τυροκομία Νάξου κατευθείαν στο πιάτο μου, στην Αθήνα!

Έτσι!

Άνοιξα κι εγώ ένα μπουκάλι κρασί από ένα γνωστό οινοποιό στο Διμηνιό της Κορινθίας, όπου κάποτε περνούσα τα καλοκαίρια μου στο εξοχικό μας, έκοψα άγαρμπα δείγμα από τη τυριά, προσπαθώντας σκληρά να μην τα τραυματίσω, να μην τα θρυμματίσω. Δύσκολο.

Το ένα έμοιαζε με Έμενταλ. Στο χαρίζω! Το άλλο με καλή γραβιέρα. Και το τρίτο ήταν ένα σκληρό τυρί, με άρωμα γλυκάνισου, τυλιγμένο σε μαύρο σουσάμι.

Πεπαλαιωμένο τυριά. Σαν το ουίσκι ένα πράγμα. Προσωπικά προτιμώ το gin.

Γέμισα μια τεράστια πιατέλα από φυσητό γυαλί, πρόσθεσα και μερικές ελίτσες γεμιστές, πήρα και το ποτήρι μου σχεδόν ξεχειλισμένο και κάθισα στην πολυθρόνα.

Να τα πω λιγάκι με τις σκέψεις μου, πριν ζαχαρώσω. Πριν χαλαρώσω. Πριν ζαλιστώ όσο πρέπει για έναν γλυκό, γρήγορο ύπνο.

Καλό μήνα να πω; Α ναι. Είναι κι αυτό. Μπήκε. Όχι που θα κώλωνε! Μπήκε κι ο Δεκέμβρης. Μαζί και η ολόγιομη κυρά.

Σεργιάνι πάνω από τα κεφάλια μας. Μην ρίχνεις τρίμματα καλέ! Εκτός κι αν είναι όνειρα…

Πηγή εικόνας: the-dark-silhouette.deviantart.com

« Prev - Next »