Μαύρη γάτα – λευκή απώλεια

October 22nd, 2009

Τίποτα…

Το Κουβαράκι δεν είναι πουθενά. Κι όμως… διαισθάνομαι ότι είναι τόσο κοντά. Ίσως και στις διπλανές πολυκατοικίες!

Την έψαξα. Την ψάξαμε. Μαζί με τον άντρα. Μεσημεράκι με το φως. Βράδυ που είναι πιο ήρεμα και θα μπορούσα, ενδεχομένως, να την ακούσω.

Με μια κονσέρβα κι ένα κουτάλι στο χέρι. Να το χτυπάω ανά ένα μέτρο, σαν την τρελή της γειτονιάς. Κι όμως… τίποτα.

Είναι τόσο ψυχοφθόρο όλο αυτό. Και είναι τόσο δεδομένο ότι και το Ματάκι θα ξαναφύγει. Θα πέσει από τον εναέριο κήπο μας. Σκέφτομαι σοβαρά να της φορέσω κάποια συσκευή εντοπισμού, για να μη τη χάσω κι αυτήν…

Μπορεί να μην ήταν η αδυναμία μου το Κουβάρι. Αλλά το αγαπούσα. Και είχα αρχίσει να την μαθαίνω κι αυτήν πράγματα. Να ακούει. Να καταλαβαίνει. Και τη χάιδευα. Στο πρόσωπο. Τη μουσούδα της. Τη φώναζα κι έτρεχε σαν την παλαβή, σαν πεταλούδα μαύρη.

Τέλος αυτά.

Το Μάτι πλαντάζει στο κλάμα κάθε βράδυ, όταν έρχεται η ώρα να μείνει μόνη έξω στο μπαλκόνι και να κοιμηθεί μόνη της.

Αλλά δε μου δείχνει τίποτα. Δε δείχνει πού μπορεί να είναι η αδελφή της. Απλώς κλαίει.

Κι εγώ μιλάω σα να υπάρχει κοντά μας το Κουβαράκι ακόμη. Έχω δυο γάτες… Εμ, μία.

Κι όμως. Δύο είναι τα μπολάκια τους. Δύο τα κουβαδάκια με την άμμο τους. Άλλα τα νάζια, άλλες οι συνήθειες.

Πέρασαν 4 μέρες πια. Και απογοητεύομαι. Το Μάτι αρχίζει να ακούγεται όπως το Κουβάρι. Γυρνάει το κεφάλι της ανάποδα, όταν την έχω αγκαλιά, λες και είναι το Κουβάρι. Και μυρίζει συνεχώς το σκαμπό και την κουβέρτα της αδελφής της.

Τελικά είναι εκπληκτικό. Το πώς τα γατιά, όταν είναι αδέλφια και η μία χάνεται ή πεθαίνει, κατορθώνουν να μοιάσουν, να υιοθετήσουν, να αντιγράψουν αυτόματα χαρακτηριστικά το ένα του άλλου! Είναι απίθανο.

Πως διαγράφεις ένα ζώο που έχεις αγαπήσει κι έχει χαθεί; Και θα μπορούσε να είναι ζωντανό; Και να βρίσκεται κοντά στο σπίτι σου αλλά εσύ να μην το ξέρεις; Άραγε που είναι;

Καληνύχτα Κουβαράκι. Ακούω το κουδουνάκι της και το συναχωμένη, ναζιάρικη φωνή της. Μιάουυυυ! Καληνύχτα μυξούλα.

my-black-cat.gif

Ανάσα. STOP!

May 16th, 2009

Εκκίνηση.

Πρωινά χάδια. Στρώσιμο κρεβατιού. Πλύσιμο δόντια, πρόσωπο, σαπούνι, τονωτική lotion, αποσμητικό, καθάρισμα αυτάκια, χτένισμα, πιάσιμο μαλλιών. Ντύσιμο και μετά παπούτσια. Τάισμα οι γατούλες, άλλαγμα στο νερό τους, άντε και μπόλικο παιχνίδι μαζί τους.
Τσεκάρισμα τι περιέχει το σακίδιο. Πορτοφόλι, γυαλιά ηλίου, κραγιόνι, κλειδιά, χαρτιά, κλειδί μηχανής, κάρτα πάρκινγκ, κινητό τηλέφωνο.

Διαδρομή. Ανάσα. STOP!

Σύνταγμα. Συνάντηση στον 6ο. Το ταχύτερο ραντεβού ever. Μόλις 7 λεπτά και φεύγω με τις κασέτες μέσα σε μια μοβ σακουλίτσα. Την πήρα τη δουλειά. Έχω μια βδομάδα μπροστά μου για να τα καταφέρω. Από τα πιο δύσκολα πράγματα που έχω κάνει, επαγγελματικά.
Πέρασμα από το αγαπημένο μου κατάστημα στην Πλάκα. Αγορά ενός μεταξωτού ¾ παντελονιού. Και μετά, ένα γρήγορο πέρασμα από τον 2ο όροφο του Hondos στην Ερμού, για να πάρω ακόμη ένα FILA σουτιέν, μαύρο αυτή τη φορά, χωρίς μπανέλα. Με έχουν κουράσει τα θηλυκά σουτιέν. Το στήθος μου διαμαρτύρεται. Κι αυτό είναι τελικά το αντίτιμο του να έχεις μεγάλο στήθος. Δυο σακούλες, ένα χαμόγελο κι επιστροφή στη μηχανή.

Δυο-τρία γρήγορα τηλεφωνήματα για τη συνέχεια. Έχω ραντεβού στις 17:30 κι ενδιάμεσα πολύ δουλειά.

Επιστροφή στο σπίτι. Διαδρομή. Ανάσα. STOP!

Αλλαγή σε ρούχα άνετα, δροσερά, λίγα! Ξυπόλητη (πάντα), με τα μαλλιά σηκωμένα. Χαϊδεύω τις γάτες, τις βάζω μέσα στο σπίτι, ανοίγω όλα τα παράθυρα. Την πόρτα στην κουζίνα. Βάζω μουσική. Κάτι σε Epica, Theatre of Tragedy ή Haggard. Συγκέντρωση όλων των σημειώσεών μου, άνοιγμα υπολογιστή, τοποθέτηση μαύρου τηλεφώνου δίπλα μου. Και ξεκινώ μέχρι να ξεχάσω τι κάνω!

Τερματισμός.

Κάπου κει, στο τελευταίο στοπ τελειώνει και η σημερινή μου διαδρομή. Μέσα σε μια κλεψύδρα από τζάμι τσουλάω κι εγώ από τη μία θήκη στην άλλη. Με γυρνάνε και ξανά από την αρχή. Μόνο που για τώρα, ευτυχώς, πέφτω στα μαλακά. Πάνω σε εκατομμύρια κόκκους άμμου!

Καλό Σαββατοκύριακο, guys.

Πηγή εικόνας: inertiak.deviantart.com

White Voice (σε 1…)

April 30th, 2009

Κοίτα αυτό το θεόρατο ρολόι που γυαλίζει πάνω από τα κεφάλια όλων των ουρανοξυστών! Σαν κάτι απόκοσμο, που επηρεάζει όλα τα πλάσματα της γης.

Ο δείκτης κόλλησε μισό δευτερόλεπτο πριν ο καθρέφτης αλλάξει πρόσωπο.

Κολοκύθες, σκουπόξυλα, πασουμάκια, ένα καπνισμένο τζάκι, πολλή σκόνη και κλειδιά να κρέμονται από το σύρμα που απλώνουμε τα ρούχα.

Το ξέρεις ότι σε μια μέρα έχω γενέθλια;

Μπορείς να το δεις κι αλλιώς όμως.

Σε μια ολόκληρη μέρα αλλάζει ο κύκλος μου. ή

Σε μια μόλις μέρα η ψυχή μου θα γίνει ακόμη πιο σοφή.

Να μου κρεμάσουν ένα ζάρι. Ναι. Και σε κάθε δυσκολία, αγωνία, ανασφάλεια, να το ξεκρεμάω από την πινέζα και να το στρίβω το άτιμο. Σε πράσινο φόντο. Να βλέπω τις βούλες να γυαλίζουν και να μη λένε να σταματήσουν.

Σαν τζόγος. Πόσες πλευρές έχει το ζάρι;

Τελευταία ευχή. Μόλις που προλαβαίνω. Μία και σήμερα δαίμονα!

Συντροφικότητα. Να μη χάσω ποτέ το στήριγμά σου, τη γλυκάδα σου, αυτό που βλέπω όταν κοιτάζω τα μάτια, το χαμόγελο, τις γκριμάτσες σου κι ακούω τους ήχους που μαζί γεννήσαμε και τα όνειρα που μαζί πραγματώνουμε. Να μην πάψω ποτέ να βλέπω δίπλα μου αυτό το όμορφο πλάσμα. Να μη σταματήσουμε ποτέ να αγκαλιαζόμαστε, να λέμε χιλιάδες σ’αγαπώ. Να με θες ρε και να μην πάψεις ποτέ να με λατρεύεις! Μπδδδδ. Α, και να μην ξεχάσω να συνεχίσω να σε πατάω κάθε βράδυ, λίγο πριν αποκοιμηθώ!

(αυτό Μου εύχομαι)

στο αfιερώνω

Πηγή εικόνας: owel.deviantart.com

Το γλειφιτζούρι

April 14th, 2009

Θα περιμένω να ξυπνήσω αύριο για να σου πω τι είμαι.

Σήμερα ήμουν μια μηχανόβια, αχαλίνωτη γκόμενα που λατρεύει όλα όσα υπάρχουν μπροστά της. Σαν προοπτική, σαν οπτική, σα σύννεφο μες το σύννεφο. Το βλέπεις, αλλά είναι το σημάδι, ο στόχος, το κέντρο. Υπάρχει και το γύρω-γύρω, μα με αφήνει παγερά αδιάφορη.

Μετά τα προχθεσινά δοκιμαστικά για το Moto GP, τα οποία απόλαυσα, στρώθηκα σήμερα για τον αγώνα. Μα να βρέξει χτες στο Κατάρ; Εκεί έχουν μέσο όρο 8 μέρες το χρόνο βροχή. Ωραία πρόταση. Να μην την επαναλάβω.

Ο Stoner, αυτό το κωλοπαιδάκι από την Αυστραλία, πήγαινε σφαίρα (ναι, ναι, με Ducati φυσικά) και τις προάλλες και σήμερα. Δικαίως νίκησε και φάνηκε να είναι περίπατος γι’αυτόν. Ο γιατρός, δεύτερος, με προβληματάκια. Και το ατύχημα (που παρολίγο να κοστίσει στον Pedrosa μια θεαματική πτώση το λιγότερο), όσες φορές κι αν το είδα στα highlights ήταν απίστευτο.

Είναι μοναδική κάβλα οι μηχανές. Για όποιον έχει καβαλήσει, έστω και ως συνοδηγός, ίσως γνωρίζει αυτό το συναίσθημα. Του να μην είσαι εκεί, αλλά όλως παραδόξως να οδηγείς ή έστω να παίζεις ένα μικρό ρόλο στην πορεία της μηχανής. Να νιώθεις όλο αυτό το κενό αέρος να σε λούζει, το πρόσωπό σου να τραβιέται και το σώμα σου σα να ίπταται πάνω από την άσφαλτο. Κι απλώς να νιώθεις. Σα να μη συμβαίνει. Πηγαίνεις. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο.

Κάθε φορά. Η ταχύτητα είναι τέλειο αφροδισιακό. Δε χρειάζεσαι πριν και μετά. Έχεις το τιμόνι, το γκάζι, το δρόμο και τον αέρα που σε προκαλεί να τον ρουφήξεις για να φτάσεις στην άλλη πλευρά. Με ένα εργαλείο που δε σου ανήκει. Ποτέ! Αλλά δεν έχει και σημασία. Γιατί κι εσύ απιστείς, ούτως ή άλλως.

Η βδομάδα πήγε στο 14 ε; Αλητοπαρέα, να το ξανακάνουμε. Αλλά να έχω φάει και να μην παίζουμε κυνηγητό. Ούτε και τυφλόμυγα με τις λέξεις! Ακούτε γυναίκες; Ευτυχώς εκείνη τη μέρα, είχα έναν απροσδόκητο σύμμαχο στο πλευρό μου. Να με προσέχει. Και νομίζω πως με συμπάθησε. Καλό ταξίδι dada. Θα είμαι δίπλα σου, τ’ακούς; Εσύ με το τουτού σου, εγώ με τη μηχανή. Την κόκκινη!

Πηγή εικόνας: ponto.deviantart.com

Τι βλέπεις στον καθρέφτη;

April 1st, 2009

Έχω κάνει το σπίτι κάμπριο! Διάτρητο. Ανοιχτή κάθε πιθανή ίντσα. Παράθυρα και φεγγίτες, πορτάκια και σχισμές. Να ξαναγεννηθεί οξυγόνο. Να φύγει η σκόνη, η υγρασία, η σαπίλα. Η ανία ίδιων στιγμών, ίδιων προσώπων, ίδιων λαθών.

Τι λάθος κι αυτό. Και τι προβλέψιμο άλλωστε.

Κι ο καθρέφτης του… Τι άσχημος, κι άκομψος κι αυτός.

Ίδιο σκίσιμο χαρτιού. Ίδια τσαλάκα. Ίδια ρυτίδα.

Αν κλείσεις τα μάτια σου και φυσήξω το απειροελάχιστο κενό που σχηματίζουν οι σκέψεις σου, πάω στοίχημα ότι, όταν τα ξανανοίξεις θα είναι διαφορετικά. Πιο λαμπερά. Και θα βλέπουν καλύτερα. Πιο μακριά…

Ακούω στον Μιντιακό Πίθηκο Malmsteen και πίνω champagne.

Γεια σου! Αν σ’αρέσει η αλήθεια, σου αφιερώνω έναν κόκκο της!

Μην πεις μόνο πως ψεύδομαι. Μόνο αυτό μην ξαναπείς! Γιατί θα ραγίσουν τα χέρια σου.

Γεια ~

Πηγή εικόνας: nickynovacaine.deviantart.com

Συννεφάκι μου, σου ‘ρχομαι!

March 26th, 2009

Τράβα! Άσε με να γλιστρήσω πάνω σου λοιπόν!

Με βλέπω στρογγυλοκαθισμένη σε ένα δροσερό φύλλο. Σχηματίζω με το σώμα μου εικόνες μέσα στο νερό. Έναν κύκνο, ένα σπίτι, ένα κλειδί.

Πάει καιρός που έβλεπα γλυκά όνειρα. Μελένια. Ξαναγύρισαν οι δείκτες μου στην πραγματικότητα. Με πρόσωπα υπαρκτά και καταστάσεις φθίνουσες.

Με στριγκλιές και μαχαιρώματα, σφύρες έτοιμες να αποκολληθούν από το δέντρο και διάτρητα τζάμια στην κορυφή.

Είμαι επίπεδη. Χρειάζομαι αέρα. Να ξαναποκτήσω σχήμα και να βγω από τις ρωγμές.

Χρειάζομαι να γίνω καλά και να σταματήσω να πονάω. Να αλαφρύνω και πάλι. Να σκαρφαλώσω στο συννεφάκι μου!

Πηγή εικόνας: suzanastojanovic.deviantart.com

Σπασμένο βότσαλο

March 18th, 2009

Σαν πυγολαμπίδα, σαν αυτόφωτη τρεμάμενη πεταλούδα, ανάβει απέναντι, στο πάρκο, η λάμπα. Αυτή η στρογγυλή φούσκα που μέχρι πριν από μισή στιγμή ήταν σκοτεινή, αρχίζει να τσουρουφλίζεται. Να χορεύει, να πυρακτώνεται, να παίρνει φως.

Έχω πάει κοντά στα τζάμια του γραφείου και κοιτάζω όλο αυτό το γκρι σκηνικό. Σα να πέρασε κάποιος ένα αχνό φιλμ μπροστά από το πράσινο μάτι μου. Σα να μου έκρυψε με ένα θαμπό παραβάν τον κόσμο έξω. Για λίγο θυμήθηκα κάτι εκδρομές βόρεια. Σε ορεινά χωριά, γεμάτα αρωματικούς καπνούς τζακιού, αίσθηση ομίχλης και θαλπωρής. Βαριά ξύλινα έπιπλα, φλοκάτες, φαγητά σε πύλινα και μπρούσκο κρασί.

Τώρα που είμαι στη δουλειά, θυμάμαι πόσο μου έχουν λείψει αυτές οι εκδρομές. Οι υγρές, οι ξεβολεμένες. Οι γλιστεροί περίπατοι πάνω στο πλακόστρωτο που κατηφορίζει επικίνδυνα και πάει στον καφενέ του χωριού. Με τα σαλιγκάρια και τα μανιτάρια, με τα σύννεφα που μοιάζουν με βούρτσες, έτοιμα να επιτεθούν, με τα ασφυκτικά ζεστά πουλόβερ, τα ζαριασμένα χέρια, το λευκό κρύο πρόσωπο  και την κόκκινη, υγιή μυτούλα.

Γιατί βρέχει τόσο;

Άντε να ονειρευτώ λίγο ακόμα.

είμαι ένα μοβ λαμπατέρ -> πάτα με!

February 26th, 2009

Θες να με τραβήξεις μαζί σου. Να με σύρεις στα σκοτεινά, μουσικά υπόγεια, γεμάτα πρόσωπα, στάχτες, δάχτυλα, νυχιές, αλκοόλ, black light, ταβάνια που σε κοιτάζουν επιθετικά και σκαλοπάτια που γλιστρούν.

Τι θα ντυθώ? Τα ρούχα μου δε φτάνουν? Τα εσώρουχά μου έστω!!!

Καλά λοιπόν. If I must… Άνοιξα διάπλατα την ξύλινη ντουλάπα κι έψαξα. Μου χαμογέλασαν διάφορα ρούχα. Μία φούστα λιλά με υφασμάτινους, ντελικάτους, λεπτούς φιόγκους. Ένα φανελάκι μοβ με δαντέλα και παχιές τιράντες. Ένα ανοιξιάτικο κόκκινο πουλοβεράκι επίσης μου ‘κλεισε το μάτι και δεν άντεξα. Το έβγαλα από την κρεμάστρα και το πέρασα στο χέρι μου. Ένα καλσόν πολύ λεπτό μαύρο, μποτάκια του Άμλετ στενά από καστόρι κι ένα χοντρό παλτό για να αντικρούσω τη νύχτα.

ΜΟΒ ΛΑΜΠΑΤΕΡ λοιπόν!

Θα μου ζωγραφίσεις μοβ το πρόσωπο? Με καμπύλες κι απαλούς κύκλους? Θα εμφανίσεις στο μέτωπό μου το κουμπί ON?

Με μάσκα ολόσωμη απόψε…

Πηγή εικόνας: turkish-romeo-boy.deviantart.com

Το πρόσωπό μου δεν μπορεί να ζηλέψει!

February 11th, 2009

Α, ξέχασα να σου πω… Ήταν πολύ αστείο το Σάββατο που, μπαίνοντας σε κείνο κει, το ντυμένο με άσπρα πανιά δωμάτιο, μου ζήτησαν να παίξω. Μια στημένη βιντεοκάμερα κι ένα μπολ γεμάτο χαρτάκια περίμενε τα υποψήφια… ψώνια. Και φυσικά, δέχτηκα! Γίνεται να μην παίξω εγώ;

Για κακή μου τύχη, το χέρι μου αποφάσισε να επιλέξει το «συναίσθημα» της ζήλειας. Κι αυτό έπρεπε να το αποτυπώσω μπροστά στο φακό. Σε αργή κίνηση!

Μα ναι, αφού στο έχω ξαναπεί. Δε θεωρώ πως η ζήλεια είναι συναίσθημα. Και κάπως έτσι, απέμεινα να κοιτάζω την παρέα μου. Ρε σεις, πώς βγαίνει στο πρόσωπο, χωρίς λόγο ή βοηθητικό στοιχείο, η ζήλεια;

ΔΕ ΒΓΑΙΝΕΙ! Ή τουλάχιστον εμένα δε μου βγαίνει.

Κι έτσι, ξανάχωσα τα δάχτυλά μου μέσα στα χαρτάκια και τράβηξα, αυτή τη φορά, το Φόβο! Κι ήταν εύκολο και είχε τη φάση του και στο τέλος, κουλουριάστηκα. Αγκάλιασα το σώμα μου, έσκυψα το κεφάλι και… cut!

Κι ας γελούσα την ώρα που φοβόμουν. Τι ήθελες να κάνω; Αφού το απόλαυσα ρεεε.

hartobalotof.jpg

And the blog-winner is…

January 30th, 2009

proximityaward.jpg

Το βραβείο Proximidade περιγράφεται ως εξής:«Αυτό το blog επενδύει και πιστεύει στην εγγύτητα – την εγγύτητα στο χώρο, το χρόνο και τις σχέσεις. Αυτά τα blog είναι εξαιρετικά γοητευτικά. Αυτοί οι bloggers προσπαθούν να βρουν και να γίνουν φίλοι. Δεν ενδιαφέρονται σε βραβεία για την προσωπική τους άνοδο! Η ελπίδα μας είναι όταν κοπούν οι κορδέλες των βραβείων αυτών, να αναπαραχθούν ακόμη περισσότερες φιλίες.Παρακαλώ δώστε περισσότερη προσοχή σ’ αυτούς τους συγγραφείς!».

~

Το φρικιό μου με βράβευσε. Γιατί είμαι γεμάτη συναισθήματα και εικόνες, είπε. Και με τίμησε. Με ξεχώρισε και με φώναξε να παραλάβω το παραπάνω βραβείο από το blog του. Οκτώ πρέπει να διαλέξω. Οκτώ blogs, οκτώ ανθρώπους; Θα ξεκινήσω και θα δω πού θα με πάει η δαιμονισμένη πένα μου αυτή τη φορά…

ε Βάλε κατάμαυρο 123. Μόνος σου έβαλες αυτό τον περιορισμό στον εαυτό σου. Ίσως να τον χριεάζεσαι αυτό τον περιορισμό, επειδή έχεις πολλά να γράψεις. Εμένα μ’αρέσει η γραφή και η αισθητική σου και γι’αυτό σε ξεχώρισα.

υ Βάλε μπλε ελεκτρίκ αγγελάκι. Σε είδα και με είδες όπως είμαστε στ’αλήθεια. Και σε γουστάρω για την ορμή του μυαλού σου κι εκείνο το βραχιολάκι που φοράς. Θυμάσαι; Μου την είχες πει ελαφρώς, κάποτε…

χ Βάλε ένα μοβ ελαφρύ, ρε συ Βάσκες. Με έχεις δει ερωτική, γρήγορη, χαμένη. Και μου έχεις γράψει ένα κομμάτι. Ο ντετέκτιβ κι εκείνη… Και με κολάκεψες. Και είσαι εδώ. Συχνά-πυκνά. Και είσαι άντρας. Και μου αρκεί! Αφιερωμένο λοιπόν.

α Βάλε το πιο τρυφερό ροζ, kalynama. Πόσες φορές γράφοντας αυτή τη λέξη, σκέφτηκα να γράψω mama αντί για nama. Ξέρω μονάχα πως σε δύσκολες στιγμές μου έγινες καθρέφτης του γύρω μου κι όχι του μέσα μου, ευτυχώς. Και με ξύπνησες, για να δω τριγύρω και να επιστέψω στη ζωή και στο φωτεινό μου πρόσωπο.

ρ Βάλε καφέ Μαλινάκι. Αν και η σχέση μας άλλαξε με τους μήνες και το μεγεθυντικό φακό, εκτιμώ τις ιστορίες και την ιστορία που θες να γράψεις. Είσαι όμορφη όταν αφήνεσαι κι όταν γελάς.

ι Βάλε πράσινο σκούρο, Πενθεσίλεια. Από τις πιο λυρικές γραφές που δοκίμασα ένα χρόνο τώρα. Δε θα σε άφηνα.

σ Βάλε τρελό πορτοκαλί Κωστή. Και γίνε πορτοκάλι. Γουστάρω που γουστάρεις και σκέφτομαι πόσο σούπερ θα περνούσα αν είμασταν παρέα. Που και που μ’εκπλήσσεις, γι’αυτό και δεν ξεκολλάω.

τ Βάλε κόκκινο πορφυρό, μαλακό πριγκιπέσσα. Δεν έγινες μάνα μου, αν και το ‘θελα. Στα περίεργά μου όμως, νομίζω πως είσαι εδώ.

Ω!

« Prev - Next »