blog +Ο- σφαιρα

demon May 13th, 2010

δείχνοντας προς την έξοδο…

και δεν είναι καν έξοδος κινδύνου. Η επιγραφή μοιάζει πελώρια. Μέρα με τη μέρα, ηλιαχτίδα με την ηλιαχτίδα μεγαλώνει επικίνδυνα.

Και πλέον, ναι, αναβοσβήνει σε κάθε παλμό μου. “Φεύγεις…”!

Έτσι. Φεύγεις. Σκέψεις που δεν υπήρχαν ξάφνου γίνονται καθημερινή κατάσταση. Κι ένα μέλλον ζοφερό. Ίσως ανύπαρκτο. Ίσως υπερβολή; Ίσως αρνητικό πρόσημο. Αυτό σίγουρα.

Φεύγεις. Και που πας; Αν έπαιρνα άλλες αποφάσεις για τη ζωή μου, μόλις τα τελευταία 3 χρόνια, όλα θα ήταν τελείως διαφορετικά. Και τελείως απρόβλεπτα. Δεν μπορώ ούτε καν να φανταστώ τι και πώς.

Ξέρω όμως, ότι το παράλληλο σύμπαν θα χτυπά παλαμάκια τώρα.

Δε βλέπω να φεύγεις. Αυστραλία-Ελλάδα σημειώσατε 2. Αμερική-Ελλάδα σημειώσατε 2. Και γενικώς… ό,τι κι αν πάει να ανταγωνιστεί την Ελλάδα, σα σκέψη και μέλλον, τρώει τα μούτρα του. Και μαζί κι εγώ.

Μα γιατί δε φεύγεις; Δε θέλει τόσο θάρρος. Μια ανάσα είναι. Ένα φτερούγισμα. Κι ένας ενθουσιασμός που θα έρθει. Μα γιατί δε φεύγουμε λοιπόν??

Πηγή εικόνας: cubemb.deviantart.com

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(0)

demon May 12th, 2010

Κόβει, λίγο πριν στρίψει στο στενό και χαθεί κάτω από τη μυωπική λάμπα της ΔΕΗ. Κοιτάζει με αγωνία προς το κίτρινο όχημα που πλημμυρίζει  το δρόμο. Κάτι λέει. Ήχοι ακούγονται, χωρίς να θυμίζουν γλώσσα κατανοητή. Τίποτα. Λάθος χειρονομία. Δεν ήταν για σένα.

Ξαποσταίνεις όσο κρατούν οι σκέψεις σου και παίρνεις την κατηφόρα για την επόμενη πιάτσα…

Μία μαυρούλα στο φανάρι, μόνη. Άλλες τέσσερις στη μέση αυτού του δρόμου, τρεις πίσω από τις κολώνες. Κι άλλες δυο, τελευταίες, στην άκρη. Την άλλη άκρη. Κλωστή θυμίζει. Κι αυτές οι αράχνες, που δεν αφήνουν ούτε μύγα να πλησιάσει. Κανείς δεν περνά αυτή την ώρα. Ούτε γυναίκα, αλλά κυρίως ούτε άντρας. Κι όσοι περπατούν κι ακούγονται, προτιμούν τελικά το απέναντι πεζοδρόμιο. Κι αυτό τους δίνει την ασφάλεια να σε γιουχάρουν, να σε κατακρίνουν, να σε φτύσουν με λόγια και βλέμμα.

Είστε δέκα-δώδεκα πολλές φορές κοπέλες, νέες, ψηλές, με όμορφα, δυνατά κορμιά κι έχετε πιάσει έναν δρόμο. Ένα τετράγωνο. Ένα μεροκάματο. Τελικά αυτή η λέξη μου έρχεται τώρα τελευταία στα κύτταρα του μυαλού μου. Ίσως επειδή το χάνω. Μαζί με αυτό και την ψυχή μου, την υλική αυτή τη φορά.

Πλησιάζει 6. Σας βλέπω να σπρώχνεστε. Άλλοτε εμφανίζεστε κατά τις 02:30. Όλες μαζί. Λες και σας κατεβάζει ο νταβατζής σας και σας ξαμολύει σε αυτό το κομμάτι της Πατησίων. Πριν ήσασταν αλλού; Τελευταία δυνατά αστεία μήπως σας προσέξει κάποιος διερχόμενος. Μπα. Αγκαλιές, τακούνι σπασμένο και φορεμένο σαν παντόφλα, λευκό σε κοντράστ με το σοκολατί, κολάν κι ένα μπουφάν από πάνω, να σας κρατά μακριά από την υγρασία. Η οποία διαπερνά όμως. Όπως και οι θόρυβοι. Και η πουτανιά, τελικά. Το ανησυχητικό συναίσθημα… όχι συναίσθημα, μα ένστικτο, ότι κάτι βέβηλο συμβαίνει ή θα συμβεί. Σα βιασμός.

Ξημερώνει πια. Στο μυαλό μου ίσως.

Υ.Γ. Πέρα από τα όμορφα λόγια που μπορούν να προκύψουν από άσχημες ή δυσάρεστες εικόνες και πέραν της πλάκας και της υποτιθέμενης μεγαλοψυχίας που μας έχει πιάσει να δείχνουμε τώρα τελευταία σε σχέση με την αλλοδαπία, ποιος στ’αλήθεια θέλει να έχει απέναντι από το σπίτι  του πουτάνες; Ποιος θέλει να ζει απέναντι από κωλόμπαρα; Από πρεζόνια και παρακμή; Ε; Έχουμε όλοι τη δυνατότητα να μένουμε σε “καλές”, διατηρημένες γειτονιές; Οπότε;Εγώ κι εσύ, δεν έχουμε το δικαίωμα να ζούμε καλά κι αξιοπρεπώς; Δε θέλω λοιπόν να είμαι άλλο μεγαλόψυχη. Θέλω την ηρεμία μου και ό,τι μου ανήκει. Ό,τι έχω πληρώσει, ό,τι αξίζω και ό,τι μπορεί να μου δώσει η ζωή μου. Χωρίς παράσιτα και χωρίς λεκέδες. Τ’ακούς;

Υ.Γ.1 Έχω βαρεθεί να τηλεφωνώ στους μπάτσους. Απόψε, δυο φορές κιόλας! Δεν έρχονται. Οι πουτάνες, όμως, ως δια μαγείας φεύγουν από το νούμερο που τους δίνω και πάνε στο άλλο τετράγωνο!!! Αλλά όχι πάντα. Τις περισσότερες φορές απλώς παραμένουν εδώ. Γιατί απλούστατα δεν περνά μπάτσος. Κι αν περάσει, δεν κάνει καν τον κόπο να κατέβει από το περιπολικό. Περνά και κορνάρει. Αυτό είναι. Συνθηματικό.

Συγκεκριμένα αυτοκίνητα κάνουν βόλτα, κινητά χτυπάνε μετά το τηλεφώνημά μου, νταβατζήδες πάνε κι έρχονται διαφυλάττονας την “περιουσία” τους και ήχοι (σφυρίγματα) ακούγονται συχνά-πυκνά. Α ναι, τώρα τελευταία βλέπω πιο συχνά τους νταβατζήδες. Δυο μαύροι, ο ένας με κόκκινη μπλούζα, ψηλοί, ένας κοντούλης τρίτος και ένας λευκός, ψηλός με ριγέ μπλούζα κι ελαφριά καράφλα.

(ΚΑΘΕ γαμημένο βράδυ)

α… και σε πρώτο πλάνο, τσάκωσα προχτές στο φακό και τους μαύρους νταβατζήδες τους. Αυτούς που δεν “μπορούν” να τσακώσουν οι μπάτσοι όταν τους καλούμε. Πόσο πάει το χαρτζιλίκι;

Hey motherFuckers!!! Don’t pimp MY LIFE!

• ΖΩΟΝ
• Comments(0)

demon May 11th, 2010

H ώρα είναι 06:15.

Έχω ξενυχτήσει και σήμερα, γιατί έχω προθεσμία. Πρέπει να γράψω, πρέπει να παραδώσω.

Όλο το βράδυ, τα πράγματα, έτσι για αλλαγή, ήταν ήρεμα. Η νύχτα κατάφερε αυτή τη φορά να κυλήσει ανενόχλητη χωρίς κανείς να της κλέψει τα μυστικά.

Ξημερώνει. Το καυσαέριο ξυπνά μαζί με τους κατοίκους αυτής της πόλης. Αγουροξυπνημένες μαμάδες τρέχουν αλαφιασμένες, υπάλληλοι περιμένουν να ανάψει το φανάρι, ταρίφες γυρνάνε σπίτι, τα φορτηγά ξεφορτώνουν βιαστικά και νεαροί φοιτητές μόλις που προφταίνουν να γυρίσουν σπίτι, δίχως να πάρει πρέφα η μάνα τους. Κι όμως, ακόμη και σε αυτό το ξύπνημα, υπάρχει κάτι που τραβά την προσοχή και κλέβει την αναμονή του ξημερώματος.

Βγαίνω στον εναέριο κήπο μου. Κοιτάζω απέναντι. Εκεί που τόσες ώρες υπήρχε σιωπή.

Πέντε μαυρούλες είναι καθισμένες στα κολωνάκια του πεζοδρομίου. Μιλάνε πολύ δυνατά. Μεταξύ τους. Στο κινητό. Χαχανίζουν, φωνάζουν στους διερχόμενους και αν τολμήσεις να κόψεις ταχύτητα, θα έρθουν και θα σου κολλήσουν στο τζάμι. Θες ;

Δεν ξέρω πόσες γειτονιές της Αθήνας έχουν αυτή την ώρα πουτάνες να σουλατσάρουν ανενόχλητες κάτω από το ημίφως. Φαντάζομαι όμως, όχι πολλές.

Ο κόσμος συνεχίζει να τρέχει. Για να φτάσει στη δουλειά ή στο σπίτι. Και γυρνά το κεφάλι σε κάθε στριγκλιά τους και κοιτάζω. Να που σταματά ένα πολυτελές, μπορντώ αυτοκίνητο. Βάζει αλάρμ και μέσα σε λιγότερο από 1 λεπτό, έχει κλείσει η δουλειά. Μία μαύρη λιγότερη στους δρόμους, απέναντι από το σπίτι μου. Ήταν που χάρηκα ότι ίσως σήμερα ηρεμήσουμε.

Μπα… Αγρίεψαν περισσότερο τα πράγματα. Τώρα και ξημερώματα!

• Bubbles
• Comments(5)

demon May 9th, 2010

Πήγα βόλτα σήμερα… βορείως. Στην άνοδο της Γαλατσίου τα φανάρια δε δούλευαν. Κόσμος μπόλικος έξω. Να φυλακίσει οξυγόνο. Για να αντέξει άλλη μια βδομάδα.

Είναι ακόμη αρχές Μαΐου κι έχουμε ξεπεράσει το 30άρι στη θερμοκρασία. Ουφ… Πολύ ζέστη. Κουφόβραση. Σκόνη. Μόλυνση. Κλίμα που σε πλακώνει, σε μαραίνει…

Μου ‘χει λείψει το οξυγόνο, ο καθαρός αέρας, ο φρέσκος, ο αμόλυντος, ο φυσικός.

Στην επιστροφή, είδα κι άλλα καταστήματα στην Πατησίων και τους γύρω δρόμους να έχουν κλείσει. Άλλα να νοικιάζονται, άλλα να πουλιούνται, κι άλλα ενοικιαστήρια στις εισόδους πολυκατοικιών. Πολλή αλλοδαπία, πολύ πανηγυράκι, Πακιστανούς να έχουν σκεπάσει τα φαρδιά πεζοδρόμια με την πραμάτειά τους, μαύρους με τις οικογένειές τους, φορώντας παραδοσιακές ενδυμασίες να βολτάρουν μέσα στο πυκνό καυσαέριο του κέντρου, ακόμη και άραβες ντυμένους σαν τη Χιονάτη, εξωτικά και περήφανα να περπατάνε ανέμελα, λες και βρίσκονται στην εξοχή…

Σκέφτηκα πως είναι άδικο. Και δεν έχει να κάνει τελικά με ρατσισμό. Έχει να κάνει όμως με το ότι σε πονά να βλέπεις ελληνικά καταστήματα να κλείνουν το ένα πίσω από το άλλο και στη θέση τους να ξεφυτρώνουν καταστήματα αλλοδαπών. Δηλαδή πώς γίνεται ο Έλληνας να μην έχει χρήματα, να μη βγάζει λεφτά, να αναγκάζεται να κλείνει την επιχείρησή του, την οποία μπορεί να έχει πολλά χρόνια και να έρχεται ο ξένος ν’ανοίγει το μαγαζάκι του: με τηλεφωνικά κέντρα και calling cards, υποτίθεται, με μεταφορά χρημάτων στο εξωτερικό μέσω Western Union, με Internet καφέ, υποτίθεται, με κομμωτήρια που ειδικεύονται στα μαλλιά ράστα, με ρουχάδικα που πουλάνε ξεχασμένες μόδες και ευτελή ρούχα, με μίνι μάρκετ, ταβερνάκια… Τα περισσότερα υπόγεια, ύποπτα γεμάτα, με φωνακλάδηκες φάτσες απέξω για κράχτες, να σου θυμίζουν ότι δεν είναι για σένα.

Αλλά για τους ξένους που μένουν σε αυτή την περιοχή. “Εκδιώχτηκαν” οι Έλληνες που είχαν το ψωμί τους εκεί και τους πήραν τη θέση αυτοί πoυ ήρθαν. Πως γίνεται να έχουν λεφτά αυτοί; Στο στρώμα τους τα κρύβουν;

Αλλά ναι. Όταν μένουν σε ένα διαμέρισμα 10 άτομα σαν κατσαρίδες, όταν η έξοδός τους δεν είναι ένα καλό εστιατόριο ή ένα σινεμά αλλά το τσιγάρο και οι μπύρες στο πεζοδρόμιο, κάτω από το μπαλκόνι σου, άντε και κάνα πικνίκ στο Άλσος Γαλατσίου μέσα στο χορτάρι, όταν είναι παράνομοι, φοροφυγάδες, ακαταχώρητοι και φευγάτοι, λογικό να τα φέρνουν βόλτα αλλιώς…

Κι εσύ μένεις να κοιτάς τα πωλητήρια και τα διάφορα “Habibi Calling Centers” να σε τυφλώνουν με τα μεγάλα γράμματα, τις ορδές αλλοδαπών απέξω και τις ύποπτες, πάντα, κινήσεις. ΧΩΡΟ ΝΑ ΠΕΡΑΣΩ!!!

Νομίζω, σε λίγο θα ονομάζονται οι γειτονιές όπου μένουν ακόμη Έλληνες “Η ελληνική παροικία στα Πατήσια”, “Η ελληνική κοινότητα στην Κυψέλη” και πάει λέγοντας…

P.S. Καλή βδομάδα ανθάκια μου! Ακόμη κι αν είστε περασμένα σε μαλλιά ράστα μαν…

Πηγή εικόνας: sajja.deviantart.com

• Bubbles
• Comments(3)

demon May 9th, 2010

Μωρέ καλά κάναν και σκούζαν οι “παλιοί”, να δουλεύουν οι γκόμενες, να έχουν το δικό τους ταμείο, να είναι ανεξαρτητοποιημένες.

Πλάκα-πλάκα, και η μάνα του άντρα μου τα έλεγε, αλλά ποιος την άκουγε. Πάντα εμείς ξέρουμε καλύτερα. Γιατί με εμάς, the case is different!

Αρχίδια.

Μωρέ μια χαρά, ο πόνος ίδιος είναι. Και η προδοσία. Κι αυτό το βλαμμένο συναίσθημα, ότι αφέθηκες…
και την πάτησες.

Τελικά νομίζω πως σε κάθε γυναικεία ζωή, έρχεται ο ίδιος ιστός να σε χλευάσει: Θα μείνεις ή θα φύγεις μωρή;

Κι εσύ απαντάς: Άντε γαμήσου, μόρφωμα. Που θα χάσω τα λεφτά, την εικόνα, την ασφάλεια, το σεξ. Όχι όμως, ΕΓΩ ΘΑ ΦΥΓΩ!

Γιατί ξέρω, ότι τα καταφέρνω και μόνη μου. Άλλωστε, τόσα χρόνια τα καταφέρνω. Βλέπω πώς με κοιτάνε οι νεότεροι. Έχει αλλάξει το target group, ναι. Αλλά σε κάποιους αρέσω. Όλως περιέργως, αρέσω πολύ στους νεότερους πλέον.

Οπότε; Θα ξαναγίνω ΕΓΩ! Ανεξάρτητη, ασυμβίβαστη, ατελείωτη. Τα θέλω όλα όμως. Και δε φοβάμαι. Ποτέ δε φοβόμουν . Και ίσως αυτό να είναι κακό ή να είναι κακό για τους γύρω μου.

ΔΕ ΦΟΒΑΜΑΙ ΝΑ ΜΕΙΝΩ ΜΟΝΗ… ΔΕ ΦΟΒΑΜΑΙ. ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΠΟΥ ΤΟ ΞΕΡΩ.

Εσύ;;;

Πηγή εικόνας: cristynna-necropolis.deviantart.com

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(9)

demon May 8th, 2010

Αύριο είναι η γιορτή της μητέρας. Το θυμίζω, για να μην τολμήσετε να το ξεχάσετε. Δε λέει. Κι ακόμη κι αν δεν αναγνωρίζεται ως γιορτή, όπως λέει ο άντρας, επειδή είναι ριγμένοι οι πατεράδες -εγώ πάντως στον δικό μου εύχομαι στη Γιορτή του Πατέρα ανελλιπώς-, θα χαροποιήσετε ιδιαίτερα όλοι εσείς τις μανάδες σας, με ένα τηλεφώνημα.

Εγώ θα ευχηθώ στη μάμα μου. Και θα ψιθυρίσω κι ένα “Χρόνια πολλά” και στη μαμά του άντρα, που δεν ζει πλέον δυστυχώς.

Και θα σκεφτώ και τις μανούλες, τις φρέσκες, εκείνες που θα γίνουν κι εκείνες… που θα μπορούσαν να γίνουν. Ή τους αξίζει. Αλλά δε θα γίνουν ποτέ.

Με τη μάμα μου, δεν έχουμε, φαινομενικά, καμία σχέση. Και δε μιλάω για τις αλλαγές που λάξευσαν τον ψυχισμό της όλα αυτά τα χρόνια. Γιατί κάποτε, ήταν απίστευτα δυναμική, ενεργητική και φευγάτη. Κι ακόμη είναι. Αλλά κατά τι λιγότερο.

Άλλα λέει η μία, άλλα καταλαβαίνει η άλλη. Άλλες αντοχές, γούστα, ενδιαφέροντα η μία, τελείως άλλα η άλλη. Γι’αυτό, λέει, δεν θα μπορούσε ποτέ να έκανε παρέα μαζί μου, αν δεν ήμουν κόρη της. μπδδδ

Εκείνο που νιώθω όμως εγώ, ακόμη και τις εποχές που “παίζαμε τρελό ξύλο” είναι ότι, ο ψυχισμός μας είναι ταυτόσημος. Μπορώ να καταλάβω με ευκολία τις διακυμάνσεις που συμβαίνουν μέσα της. Πάντα μπορούσα. Κι εκείνη, ακόμη πιο εύκολα από μένα. Έχουμε ένα δέσιμο, σχεδόν πνευματικό, που είναι άξιο απορίας. Ιδίως αν σκεφτεί κανείς ότι έχουμε ρίξει ομηρικούς καβγάδες. Μέχρι που έχουμε σταματήσει και να μιλάει η μία στην άλλη για διαστήματα.

Την αγαπώ τη μάμα μου. Και χαίρομαι που την έχω μάμα μου. Και όχι, δεν θα την άλλαζα. Ακόμη κι αν δεν την πείθω. Ακόμη κι αν κρατά, φυλαχτό, το παρελθόν και προσπαθεί να με πικάρει με ατάκες και γεγονότα του “παλιά”, εμμένω. Και χαμογελώ μέσα μου γιατί… που να ‘ξερε.

Δεν ξέρει. Της το λέω. Αλλά δεν ξέρει. Της το λέω όμως! Και είναι σημαντικό αυτό.

Χρόνια πολλά, Αλίκη. Να είσαι για πολλά-πολλά-πολλά -μέχρι να σε βαρεθώ πραγματικά!- χρόνια μάνα μου.

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(0)

demon May 7th, 2010

{Περιπολικό δεν πέρασε ποτέ από τη γειτονιά μου

Οι πουτάνες όμως, οι μαυρούλες, εξαφανίστηκαν με έναν πολύ μαγικό και συνοπτικό τρόπο

Έφυγαν από τη διεύθυνση που έδωσα και πήγαν στο άλλο τετράγωνο} …

===

{Συγκεκριμένο αυτοκίνητο κόβει βόλτες,

συγκεκριμένοι τύποι “προσέχουν” τα κορίτσια,

κινητά χτυπάνε που και που

σφυρίγματα ακούγονται πίσω από τα κορναρίσματα και τα φρένα}…

ΠΟΙΟΝ ΔΟΥΛΕΥΕΤΕ??

ΑΝ ΕΜΕΝΕ Η ΜΑΝΑ ΣΑΣ ΕΔΩ, ΠΑΛΙ ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΟΙ ΘΑ ΗΣΑΣΤΑΝ??

ΖΩΑ

(είναι 04:32…)

• ΖΩΟΝ
• Comments(7)

demon May 7th, 2010

Η ώρα είναι 03:46… Τηλεφωνώ στην Άμεση Δράση… Της πούτσας το κάγκελο…

Το σηκώνει μια κοπέλα. Της ζητάω να στείλει περιπολικό να μαζέψει τις πουτάνες που είναι ακροβολισμένες απέναντι από το σπίτι μου σε 2 (!) τετράγωνα και σκούζουν ξημερώματα!!! Τι κάνει η μπατσίνα;;;

Ε, δεν θα το πιστέψεις. ΜΟΥ ΚΛΕΙΝΕΙ ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ!!!

Βάζω κασετοφωνάκι να καταγράψω ΕΓΩ, έτσι για αλλαγή, τη συνομιλία, και παίρνω πίσω στο 100.

Φυσικά, η μπατσίνα την έχει κάνει κι αφήνει συνάδελφό της να σηκώσει το τηλέφωνο. Του λέω ότι θα έπρεπε να ντρέπεται και του ζητάω να μιλήσω με τη συνάδελφό του. Μου λέει ότι δεν ξέρει ποια το σήκωσε γιατί είναι πολλές εκεί μέσα κι επίσης μου λέει επί λέξη:
“Εάν θέλετε μπορείτε να έρθετε στη ΓΑΔΑ να κάνετε καταγγελία”…”. Όλη αυτή η στιχομυθία με υφάκι, έτσι;

Κοίτα να δεις φίλε μου. Είμαι Ελληνίδα. Ζω νόμιμα σε αυτό το κωλοχανείο. Πληρώνω κανονικότατα. Εργάζομαι κανονικότατα. Κι όταν παίρνω τηλέφωνο τους μπάτσους για βοήθεια, παίρνω τα αρχίδια μου! ΑΠΟ ΠΟΥ ΚΙ ΩΣ ΠΟΥ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΝΟΡΜΑΛ ΝΑ ΣΟΥ ΚΛΕΙΝΕΙ Η ΙΔΙΑ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ!

Προχτές το βράδυ που τηλεφώνησα ξανά, για τον ίδιο λόγο, έπεσε η γραμμή!!!

Βρε λες να είναι busy τα ζώα;

Sorry για την ενόχληση παιδιά. Συνεχίστε τον ύπνο και την αγένεια.

ΕΙΣΤΕ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟΙ.

Φτου σας.

Υ.Γ. Αυτή την ώρα, έχει απέναντι από το σπίτι μου 7 ΠΟΥΤΑΝΕΣ! Εσύ τι θα έκανες???

Καλή μαγκιά, έτσι; Αυτοί να ξέρουν πάντοτε ποιοι είμαστε κι εμείς ποτέ ποιοι είναι αυτοί!

• ΖΩΟΝ
• Comments(8)

demon May 6th, 2010

Ξέρεις ποιο είναι το τραγικότερο όλων; Ότι αντί να εχθρευόμαστε εκείνους που μας βλάπτουν, που μας αφαιρούν, που υποτιμούν τη ζωή μας, τελικά εναντιωνόμαστε στο γείτονά μας. Τρωγόμαστε μεταξύ μας! Έξυπνη τακτική!

Αντί να τα βάζουμε με εκείνους που ευθύνονται για τα χάλια μας, τα βάζουμε με τον απέναντι, με τον όμοιο, με εκείνον που κάλλιστα μπορεί να περνά ό,τι κι εμείς. Γελοίο δεν είναι;

Είμαι μουδιασμένη σήμερα. Απογοητευμένη πολύ. Πρώτη φορά, ο άντρας που πήζει από δουλειά και άγχος μου πρότεινε να ανεβούμε Χαλκιδική όχι μόνο για διακοπές φέτος, αλλά για μεγαλύτερο διάστημα. Για να φύγουμε από δω. Για να αποκτήσει ποιότητα η ζωή μας. Για να συνέλθουμε και οι δυο. Γιατί φυσικά μας επηρεάζει όλο αυτό. Το μικρό “όλο αυτό” και το μεγάλο, το τεράστιο, το γενικότερο.

Και το σκέφτομαι. Ίσως φύγω. Η αλήθεια όμως είναι ότι αν δεχόταν, θα πήγαινα τελικά Αυστραλία να ζήσω μόνιμα εκεί. Δε θέλει όμως. Κωλώνει. Ή είναι και άλλα στη μέση.

Ο χειμώνας είναι υποφερτός στην Πατησίων. Το καλοκαίρι όμως δεν είναι…

Πηγή εικόνας: kokojiappain.deviantart.com

• ΖΩΟΝ
• Comments(0)

demon May 6th, 2010

Σας ευχαριστώ, από καρδιάς. Σας ευχαριστώ που κατεβήκατε στην πορεία και διαδηλώσατε για μένα, για τον άντρα μου, για όλους εμάς, για σας κι εμάς. Ειλικρινά σας ευχαριστώ. Που ξελαρυγγιαστήκατε, που περπατήσατε, που κλάψατε, που μορφάσατε, που βρίσατε, που σταθήκατε, που θυμώσατε αληθινά. Ήταν απίστευτο το θέαμα.

Και δε με νοιάζει αν κατεβήκατε επειδή το ζείτε το πρόβλημα ή όχι. Επειδή ζείτε σε περιοχές σαν αυτή που ζω εγώ ή στα Β.Π.. Εάν πήγατε στην πελώρια πορεία για να κάνετε σκασιαρχείο, αν είστε επαναστατικοί τύποι, εάν σας καίγετε καρφάκι, εάν είστε κι εσείς εξοργισμένοι όπως εγώ.

Δε με νοιάζει. Με νοιάζει μόνο που κατεβήκατε σήμερα. Που πήγατε κι εσείς στην πορεία. Που σταθήκατε απέναντι από τους ΜΑΤατζήδες και κάνατε έστω και για λίγο κάποιους να καρδιοχτυπήσουν. Για τα χειρότερα…

Βέβαια τα χειρότερα, εκείνης της στιγμής, ήρθαν. Κάποιοι εκμεταλλεύτηκαν, όπως πάντα άλλωστε, τη μέρα, το χάος, το αλαλούμ κι έκαψαν, λεηλάτησαν και τελικά, ναι, δολοφόνησαν. Κάποιοι άλλοι τους υποκίνησαν, τους πλήρωσαν, τους παρότρυναν για να το πράξουν αυτό. Όπως ακριβώς κάνουν και σε κάποιες άλλες πορείες, διαδηλώσεις, ενέργειες… Έτσι ακριβώς! Τόσο αναλώσιμη η ανθρώπινη ζωή.

Αν ήμουν δικαιοσύνη, θα κάθιζα τον Βγενόπουλο στο σκαμνί, με όλα τα ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΑ Μέσα παρόντα. για “συν-αυτουργία”. Πόσο μαλάκας πρέπει να είσαι αλήθεια, για να στέλνεις, να υποχρεώνεις κάποιους να δουλέψουν τέτοια μέρα, σε τέτοιο μέρος!!! Πόσο… και πόσο πλούσιος φυσικά. ΚΑΙ ΥΠΕΡΑΝΩ!

Δε θέλω να πω τίποτα. Γιατί… δεν ξέρω. Στ’αλήθεια δεν ξέρω. Τι να πω, πώς να ζήσω, με τι να ζήσω, τι να περιμένω κι αν πρέπει να ζω, να ονειρεύομαι, να ελπίζω.

Και δεν ξέρω πώς θα είμαστε πια σε κάποια χρόνια από τώρα. Σίγουρα όμως, σε τούτη την Ελλάδα, με αυτή την ιστορία, το παρελθόν και το παρόν, οι περισσότεροι Εμείς, έχουμε πράγματι ακρωτηριαστεί. Γιατί αντί να σκέφτομαι αν θέλω να κάνω παιδί, σκέφτομαι αν αξίζει τον κόπο και αν είμαι σε θέση, οικονομικά. Αντί να σκέφτομαι ένα όμορφο γάμο, σκέφτομαι γιατί να τον πληρώσω και γιατί τελικά να τον κάνω! Αντί να σκέφτομαι ταξίδια, επιτυχίες επαγγελματικές, μπόλικη ρομαντική ευτυχία, σκέφτομαι απλώς αν θα καταφέρω να ζήσω καλά.

Άραγε… θα καταφέρω να ζήσω καλά εγώ;

Υ.Γ. Ελπίζω να μην αναρωτιέμαι σύντομα, αν θα καταφέρω να γεράσω…

Πηγή εικόνας: anderton.deviantart.com

• ΖΩΟΝ
• Comments(2)