blog +Ο- σφαιρα

demon March 4th, 2010

Βλέπεις μέσα από τη γυάλινη οθόνη το σώμα να σκύβει τσακισμένο, ζωώδες και το χέρι να πιέζει το κεφάλι προς τα κάτω, βίαια. Το αντρικό όργανο να εισβάλει στον πρωκτό της γυναίκας. Δεν ξέρω εάν σε ανάβει. Ψευτογελάς και κοκκινίζεις.

Πιάνω τον εαυτό μου να μαζεύεται, να ζαρώνει, να κλείνει σα σαλιγκάρι, να κρύβεται και να φεύγει μακριά από αυτό το θέαμα, που δεν θυμίζει σε τίποτα τρυφεράδα, ανάγκη. Οι ήχοι όμως είναι οι ίδιοι κι αυτό είναι που με προβληματίζει.

Ήχοι ίδιοι ή τουλάχιστον παρόμοιοι ακόμη και κάτω από τον μεγεθυντικό φακό. Πράξη που θυμίζει άλλη πράξη, άγριο έρωτα αλλά όχι βιασμό ή εμπορική τσόντα προς διάθεση κι εκμετάλλευση.

Και αναρωτιέμαι αν σου αρέσει έστω και λίγο αυτό που βλέπεις. Το φοβάμαι.

Κι ενοχλούμαι. Και σκέφτομαι. Και θυμάμαι. Κι αναπολώ… Και με ρωτάς τι έχω. Μα τι να σου πω ακριβώς; Για τη γυναικεία ιδιοσυγκρασία, το θυμό και την αηδία που νιώθω τώρα δα, για την ψυχή μου που ίσως να μην τη μοιραστώ ποτέ μου ολότελα με σένα;

Τι με ρωτάς;

Παίρνω το 28ο κλειδί, την επέτειο της blogosfairas μου και πετάω ψηλά, σαν αράχνη με φτερά πεταλούδας.

Γεια σου κατάντια.

Τελικά δε μου λείπεις και τόσο…

Πηγή εικόνας: my-eyes-your-windows.deviantart.com

• Μέσα στο ταξίδι
• Comments(9)

demon February 25th, 2010

Δε θέλω να ξαναζήσω κηδεία για πολύ καιρό. Πάρα πολύ καιρό.

Ούτε θέλω να ξαναδώ τόση απόγνωση στα μάτια μου. Στο πράσινο μάτι μου. Απόγνωση. Ένταση. Ερωτηματικό.

Ήμουν χαμένη. Και ήμουν στο επίκεντρο. Και δεν ήξερα. Και δεν ήθελα. Ένα αέναο, κατάμαυρο τσίρκο. Με εμάς πρωταγωνιστές. Δε θα έπρεπε. Η θλίψη είναι κάτι το προσωπικό.

Μια αγρυπνία. Εσύ κι εγώ καρφωμένοι για πάνω από 10 ώρες σε ψάθινες καρέκλες, στην κουζίνα. Αγρυπνία. Ζωντανά λουλούδια πάνω σε νεκρό σώμα.

Ένα ταλαιπωρημένος άνθρωπος να κάθεται δίπλα στο φέρετρο και όλοι να τον κοιτούν. Και να αναρωτιούνται, να συζητούν για εμάς. Γιατί δεν είμαστε κι εμείς εκεί μπροστά, να κλαίμε και να κοιτάμε το νεκρό μας.

Και την άλλη μέρα, η εκκλησία. Και ξανά να με ζητάς εκεί πάνω, στο κέντρο, εκεί που συναντιούνται τα χαλιά και φωτίζει βαρύς ο πολυέλαιος. Δίπλα σε ένα μικρόφωνο. Δεν ήταν δημοσιογραφικό αυτή τη φορά. Ούτε έπαιρνα εγώ τη συνέντευξη.

Μιλούσε ένας μαυροφορεμένος που δεν τον ήξερα. Έψελνε. Ήταν τόσο αδιάφορος και τόσο βαρετός. Τόσο ανύπαρκτος εκείνη τη στιγμή. Όπως και οι δεκάδες πιστοί εκεί μέσα, που ήρθαν να αποχαιρετήσουν, για τώρα.

Και μετά, στην ανηφοριά, όλοι κάναμε φιδάκι. Λες και πηγαίναμε για πικ-νικ κάτω από τα κυπαρίσσια, κρατώντας λουλούδια και κεριά αντί για καλαθάκια και υφασμάτινες πετσέτες, τυρί και κρασί. Και ήρθε ξανά το φέρετρο. Δεν του γλιτώναμε. Βγήκε από το αυτοκίνητο που τόσα λεπτά ακολουθούσαμε. Βγήκε. Προσπέρασε τη ζωή.

Το κουβάλησαν άχαρα κι ασυγκίνητα μπροστά μας. Περάσαν τα χοντρά κορδόνια, τα σκοινιά με τους κόμπους της ζωής από κάτω. Το σύραν όπως-όπως μέσα στη γη. Στο τετράγωνο, χωμάτινο φέρετρο μπήκε το ξύλινο, τυπικό φέρετρο. Το ανοιχτό. Το γεμάτο…

Το μπουκωμένο από λουλούδια. Ανθοδέσμες. Χρώματα πάνω στο θάνατο. Να μπορούσε να ήταν αστείο!

Σε ράντισαν με λάδι. Γέμισαν την αγαπημένη σου μαξιλαροθήκη με χώμα. Σου πέταξαν τη ζωή στα μούτρα. Και σε στείλαν πιο μέσα στις ρίζες, στις πλάκες, στους κόκκους.

Και μετά η βύθιση μέσα στην συμπαγή κολυμπήθρα. Πουθενά νερό ή χώρος να αναπνεύσεις. Μονάχα μερικά εκατοστά σου αναλογούν εδώ κάτω. Μέχρι να την κάνεις με τεράστιες απλωτές. Γρήγορες, ακατάπαυστες. Να αφήσεις φτερά πίσω σου. Πουπουλάκια. Να δείξεις ότι αποφάσισες εσύ να φύγεις. Για κάπου αλλού. Που;

* “Στην υγειά της Βούλας
και στην υγειά τη δική μας…”

• Μέσα στο ταξίδι
• Comments(8)

demon February 14th, 2010

Φεύγω εκτάκτως. Ανεβαίνω Χαλκιδική. Θεσσαλονίκη. Ή κάπου στη μέση.

Ελπίζω μονάχα να προλάβω. Και να με ψηλαφίσει πριν πετάξει στο βάθος των στιγμών και του σύμπαντος.

Είναι άδικο, ναι. Σχεδόν πάντα είναι.

Βέλο. Δαντελωτό. Και πάντα μαύρο. Βέλο να καλύψει σημάδια. Θλίψη. Λογικό να λείπει η λογική. Τι να την κάνεις. Εκεί, μέσα στη θάλασσα, κάτω από την άμμο και τις άγκυρές της, η λογική είναι πολύ βαριά για να σε αφήσει να ταξιδέψεις. Κι εσύ πρέπει να μείνεις εκεί ενδιάμεσα, στις υγρές ράβδους. Και η λογική σε κρατά πάντα κάτω. Αλλά αυτό δεν έχει πάτο.

Φεύγω εκτάκτως. Μαζί σου. Μακάρι να μην υπήρχε θάνατος. Όχι τώρα. Πολύ αργότερα, ίσως.

Ελπίζω να μην τσακίσεις σα φτερά βεντάλιας.

Θα είμαι εκεί. Πάντοτε δίπλα σου. Αλλά δες! Έχεις ζωή ξέρεις. Μαζί μου.

Έλα να μπούμε στο αερο-τουτού, να πάμε κοντά τους. Να αγγίξω το πρόσωπό της. Αλλά μετά, όταν γυρίσουμε, μετά, να ξαναξυπνήσεις, εντάξει;

• Μέσα στο ταξίδι
• Comments(9)

demon February 4th, 2010

Είμαι ένα βήμα πριν και ένα μετά. Γαμώτο… και θέλω τόσο να δημοσιεύσω το site Ζαχαροπλαστικής μου… αλλά έχει μερικά τεχνικά θεματάκια ακόμη. Αν και… Είναι στον αέρα και μετράει βηματισμούς λιγούρηδων!

Λοιπόν, λοιπόν, συγκεντρωθείτε. Η blogosfaira μου γιορτάζει. ΠΑΛΙ! Δε βαρέθηκε;

Αν και μου την έχει σπάσει ο καιρός, η αστάθεια, η παγωμάρα των στιγμών και των τοίχων, η απουσία γενικά… Λέω βίβα. Γιορτάζω ρε.

Άντε και να σου πω κάτι; Χέστηκα. Κι ας μην είναι πανέτοιμο. Εγώ θα το ανεβάσω. Οσωνούπω.

Λοιπόν, μυτερές καρδιές μου. Σας ευχαριστώ που με ανέχεστε και που, κάποιοι, με γουστάρετε κιόλας.

Φιλί *
Cheers

Πηγή εικόνας: katyt.deviantart.com

• Μέσα στο ταξίδι
• Comments(4)

demon January 6th, 2010

Είναι υπέροχο. Ήταν υπέροχο. Ένας ολόκληρος κόσμος, ένας πλανήτης τόσο απόλυτα τόσο αφαιρετικά και τόσο ολωτικά να γιορτάζει το ίδιο γεγονός. Ο χρόνος άλλαξε, ο χρόνος φούσκωσε, ο χρόνος πέρασε και αυτό το πορτάκι…

Το 2010 μπήκε σα διαμάντι. Ή θα ρουφήξει ή θα δώσει ή και τα δυο!

Κάπου σκουντούφλησε αλλά τελικά μου έφερε κι εμένα το κλειδί μου. Το 25ο κλειδί στα γενέθλια της blogosfairas! Άλλος ένας μήνας για ακόμη ένα χρόνο…

Ελπίζω η καθίζηση που αιστάνομαι να είναι παροδική. Μου έχουν λείψει τα δώρα. Μου έχουν λείψει τόσα. Ελπίζω να προσγειωθεί σύντομα το ουράνιο τόξο στο μέτωπό μου επάνω.

• Μέσα στο ταξίδι
• Comments(0)

demon December 3rd, 2009

Αγγίζω το χρυσάφι γύρω μου. Το μαζεύω με σαλιωμένα δάχτυλα και το ακουμπάω στις ατελείωτες τζαμαρίες. Το σέρνω και προκαλώ αυτό τον συρτό, εκκωφαντικό, ενοχλητικό, λαστιχένιο θόρυβο. Ζωγραφίζω σύννεφα από χρυσάφι.

Βλέπω το χρυσάφι πάνω μου. Και το ξηλώνω!

Χρόνια πολλά σου blogosfaira. Ψάρεψες κι άλλα τόσα κλειδιά. Κι έφτασες τα 25, αισίως.

Άραγε οι πατημασιές χαμογελάνε; Ή μονάχα οι δαχτυλιές;

ΣΜΑΤΣ…

Πηγή εικόνας: butterfly-cool.deviantart.com

• Μέσα στο ταξίδι
• Comments(2)

demon November 5th, 2009

Ψύχος. Μπήκε ο πραγματικός χειμώνας τελικά.

Αποφάσισα προχτές να οδηγήσω. Είχα ξεσυνηθίσει αυτό το συναίσθημα που τελικά είναι τόσο γνώριμο• το πρόσωπό μου να παγώνει, να διαπερνάται από κρύα ρεύματα και να γεμίζω εσωτερικά από το ψύχος της νύχτας.

Ξεσυνηθίζω, ναι. Κάνω κέφι την οδήγηση του αέρα, της άνοιξης και των αστεριών. Κι όταν τελικά ξανάρχεται, αναπόφευκτα, ο χειμώνας, μπαίνω σε αυτό το τούνελ. Ψύχος, παγωμένος αέρας, ρεύματα, κρύο, μούδιασμα, τα μάτια να μην αντέχουν να είναι για ώρα ανοιχτά και το τζαμάκι τους να γίνεται εύθραυστο.

Χρόνια πολλά blogosfaira. Πριν από δύο χρόνια, 4 Νοεμβρίου, άνοιξες τα πατζούρια σου, τα διαδικτυακά. Κοίταξες απέξω και είδες όλα αυτά τα χαλίκια, τα ελαφριά του πλανήτη, γνωστούς, γνώριμους, συμπαθητικούς και μαζί με αυτούς, ευχές, σκέψεις να σε συντροφεύουν, αλλά και ανθρώπους με παράλληλα συναισθήματα να σε νιώθουν.

Χρόνια μου πολλά. Ευχαριστώ για το εφεδρικό οξυγόνο που μου δίνεις, που μου δίνετε.

Πηγή εικόνας: villesgodgirl.deviantart.com

• Μέσα στο ταξίδι
• Comments(7)

demon October 4th, 2009

Έχει Πανσέληνο απόψε…

Και εκλογές νωρίτερα.

Και Moto GP το μεσημεράκι.

Έχει και φαγητό έξω με καλή παρέα. Δεν ξέρω αν θα πάμε Πόρτο Ράφτη για ψαράκι ή κάπου minimal για γεύση με καρυκεύματα και εικόνες λευκές, μπερδεμένες.

Η blogosfaira μου γιορτάζει σήμερα. Πάλι. Κλείσαμε τους 23 μήνες εδώ μέσα. Διαδικτυακοί πάπυροι με μελάνια που δε σβήνουν. Με θεατές και θέαμα την ίδια την ψυχή.

Με πολύ αυτομαστίγωμα, αυτοέκθεση, αυτάρκεια και διάθεση για μοιρασιά. Ίσια μοιρασιά.

Χρόνια πολλά άγνωστο αλλά πολύχρωμο σύμπαν. Σε νιώθω που και που. Καρδιοχτυπάς σα νότα κι εσύ. Είδες; Έχουμε τελικά κάτι κοινό…

Πηγή εικόνας: wcia.deviantart.com

• Μέσα στο ταξίδι
• Comments(0)

demon September 4th, 2009

Παίρνω το κλειδί μου και φεύγω.

Blog +O- sfaira… χρόνια μας πολλά. My precious.

Τρέχω, βιάζομαι. Έβαλα κατακόκκινο φόρεμα, δαντελωτό, κεντημένο με πούλιες, άφησα τα μαλλάκια μου κάτω, έβαψα το πράσινό μου μάτι έντονο, τα χειλάκια ίσα-ίσα να γυαλίζουν, βάζω τα χαμηλά μου τακουνάκια, περνώ την πορτοκαλιά τσάντα από τον ώμο και κατεβαίνω.

Τώρα… σού’ρχομαι! Ματς. Γεια…

Πηγή εικόνας: bigskystudio.deviantart.com

• Μέσα στο ταξίδι
• Comments(0)

demon August 28th, 2009

Πάρε ένα κολάζ.

Πάρε και το μάτι μου το πράσινο.

Ξεθωριάζει ο Αύγουστος. Αλλά αυτές οι γαμημένες εικονικές κουρτίνες θα με κρατάνε ζωντανή για πολύ ακόμα.

Έτσι… να τις ανοίγω με τα δαχτυλάκια και να βλέπω ό,τι θέλω!

Ό,τι γουστάρω εγώ γαμώτο.

Κι άσε τα αυτοκινητάκια να τρέχουν και τον κόσμο να ξυπνάει αξημέρωτα, το χρόνο να αυτομαστιγώνεται που δεν μπορεί ποτέ του να σταματήσει και τα σύννεφα να συγκρούονται.

Πάρε εικόνες…

Πάρε ψυχή συμπαγή, στεντόρεια, θεόρατη και πάλι!

ΝΑΙ!

• Μέσα στο ταξίδι
• Comments(0)