Σπίθες από νερό
demon February 6th, 2009
Γιατί γουργουρίζει τόσο έντονα το στομάχι σου, πεινάς;
«Όχι. Δεν ξέρω.».
Σαν την κατάψυξή μας κάνει…
Χώνω τα χέρια σου άτσαλα πάνω στα μάτια μου και προσπαθώ να αποφύγω. Τα ονόματα που εμφανίζονται μπροστά μου σα σλάιντ και τις αράχνες που κατεβαίνουν από την κρύα κι ενοχλητική άμμο.
Άρχισα να ονειρεύομαι πάλι. Να μπαίνω σε αυτό τον κόσμο.
Μα αναρωτιέμαι. Αφού τον επισκέπτομαι με τόσο πάθος στον ξύπνιο μου, γιατί να με ενοχλεί και στον ύπνο;
Νάσου τα όνειρα γίνονται απλώς καμένα φιλμάκια της πραγματικής ζωής. Μίνι εφιάλτες. Ανθρώπων που θα γνωρίσεις. Ονομάτων που προσπαθείς ματαίως να αφήσεις πίσω. Καταστάσεων που έκλεισες και χαμόγελων που έσβησες.
Κάποια όνειρα ξεχωρίζουν. Επειδή δεν είναι ούτε πραγματικά μήτε εφιάλτες. Ξέρεις, από αυτούς που αφυδατώνουν το σάλιο και τη μιλιά σου.
Όχι.
Κάποια όνειρα απλώς μένουν μετέωρα. Χτυπούν ελαφρά τη χορδή της αλήθειας κι εκτοξεύονται στο δηλητήριο. Αλλά πριν βουτήξουν και βαφτούν στο κώνειο, επιστρέφουν στη λάμψη της εκτυφλωτικής μέρας. Ούτε να ονειρευτείς μπορείς. Ούτε να δεις.
Κάπου κει είμαι αυτές τις μέρες κι εγώ.
Πηγή εικόνας: neslepaks.deviantart.com