ΔΕ ΧΩΡΑΩ ! !!
demon February 12th, 2009
Είναι τόσο λεπτά κάποια όρια. Ίσως όλα να είναι. Ίσως όλα να έχουν τριγύρω τους ένα κουκούλι. Τόσο εύθραυστο. Τόσο μαλακό. Εύπλαστο. Αραχνιασμένο. Μωρουδίστικο.
Πατάς σε αυτά τα όρια και βυθίζεσαι. Τραμπαλίζεσαι. Εκσφενδονίζεσαι.
Μα πώς να τα αποφύγεις.
Για να ονειρευτείς, για να τραγουδήσεις, για να παίξεις πρέπει να αφήσεις τον εαυτό σου να φύγει. Να απλωθεί σα χρωματιστό αέριο, σα τρελό σπρέι, παντού.
Και για να μιλήσεις, να ξεχωρίσεις, πρέπει να ψιθυρίσεις ακριβώς αυτό που θες. Ακόμη και στα αυτιά εκείνων που φοβάσαι. Εκείνων που σε αγνοούν. Που σε αμφισβητούν.
Μα όταν σκέφτομαι πόσο ωχρά και συνάμα έντονα είναι κάποια όρια, τόσο δυστυχώ. Γιατί καταπιέζομαι. Πιέζομαι. Να υπάρξω μέσα τους. Να χωρέσω. Να αρκεστώ.
Και συχνά λέω να κάνω τα δικά μου. Όπως τα αιστάνομαι εγώ τίμια. Παραβλέποντας το κέλυφος. Τον κανόνα. Δε γίνεται όμως. Γίνεται;
