Μυστικός προορισμός: ΠΟΥΛΙΘΡΑ!
demon August 2nd, 2009
Ξυπνήσαμε στις 06:30. Κατά τις 07:30 είχαμε δέσει και ήμασταν πανέτοιμοι για αναχώρηση. Μέσα σε ένα άνετο, σχετικά, ταξίδι αν εξαιρέσεις τον αέρα στην εθνική και τα λιγοστά έργα κατά μήκους της, φτάσαμε στην Αθήνα, Κυριακάτικα στις 10:10! Σχεδόν δυόμισι ώρες μετά, δηλαδή. Σημειωτέον πως στο «πήγαινε» μας πήρε 4 ώρες, αφού ψιλοχαθήκαμε με τις εξόδους, το GPS, δυσκολευτήκαμε σχετικά με την αρκετά αλλόκοτη διαδρομή και τα απότομα στροφιλίκια.
ΠΗΓΑΜΕ! και ήρθαμε…
Ο μυστικός προορισμός λοιπόν ήταν τα Πούλιθρα, λίγο μετά το Λεωνίδιο, στην Πελοπόννησο: 231 χλμ. μακριά! Απίστευτο μέρος. Όσο χρειάζεται ζωή, όσο χρειάζεται θάνατος.
Άνοιγα, κάθε σούρουπο, με τα χέρια μου τις φανταστικές κουρτίνες και ατένιζα το απίστευτο ΤΙΠΟΤΑ! Και τι τίποτα!!! Το χρειαζόμουν αυτό το τίποτα, ναι.
Ήμερη θάλασσα, μαβιά χρώματα παντού τριγύρω, μια θαμπάδα να λούζει το πελώριο βουνό (τον Πάρνωνα), πυκνή βλάστηση να μας αγκαλιάζει και να μας χαρίζει χασμουρητά με το πλούσιο οξυγόνο της κι ένα χωριουδάκι όσο πρέπει μικρό, φιλόξενο, απομονωμένο στον εαυτό του.
Με μετρημένα σπίτια στον παραλιακό δρομάκο κι ελάχιστα κρυμμένα από πίσω. Με ένα μικρό λιμανάκι και κάποιες αδιάφορες ψαροταβέρνες κει πάνω. Με συμπαθητικές παραλίες, με βότσαλο δυστυχώς, ένα πάρα πολύ καλό ταβερνάκι να γλείφει το κύμα, που το εντοπίζεις δύσκολα, ενοικιαζόμενα δωμάτια, διαμερίσματα, εκπληκτικά πετρόχτιστα σπίτια που μύριζαν χειμώνα και… αυτά!
Α, κι ένα εστιατόριο, με το όνομα Μυρτώο, τελείως Ψυρρή κατάσταση, τελείως δήθεν. Είναι και η πρώτη φορά στη ζωή μου, που κάθομαι σε ένα μέρος και μετά από ένα 10λεπτο αδιαφορίας φεύγω! Να ‘ναι καλά ο Μποτρίνι…
Τουναντίον, στον «Ζάβαλη» φάγαμε ψαράκι δυο μέρες στη σειρά και το φχαριστηθήκαμε. Είδαμε και τις πάπιες που μας ήρθαν από το αρχαίο λιμάνι του Λεωνιδίου, είδαμε κόσμο συμπαθητικό, οικογενειακό ως επί τω πλείστον τουρισμό και περαντζάδα σε έναν πολύ καθαρό τόπο, με το σωστό χαμηλό φωτισμό και τα αστέρια να δίνουν κάθε βράδυ τη δική τους παράσταση. Solo…
Μείναμε 3 βράδια σε ένα πολύ ξεχωριστό μέρος, στο «Ακρογιάλι». Νοικιάσαμε διαμέρισμα με τη δική του κουζινίτσα, σαλόνι κι ένα μπαλκόνι ποδοσφαιρικών διαστάσεων. Και κάναμε τις εκδρομούλες μας, μέχρι το πανέμορφης αρχιτεκτονικής Λεωνίδιο, το λιμάνι του Τυρού για ψάρι και τα Σαπουνακαίικα∙ ένα χωριό σκαρφαλωμένο με μια φοβερή ταβέρνα να τα ‘χει όλα στα πόδια της. Αλλά δυστυχώς εμείς πήγαμε μεσημεράκι κι αυτή ήταν κλειστή.
Στους φτερωτούς φίλους το συστήσω αυτό το μέρος για εκδρομή. Αν κινήσετε για κει, βάλτε οπωσδήποτε γάντι, αλλιώς θα καείτε κι εσείς στα χέρια. Ο ήλιος είναι πάντα εκεί, κι ας φυσά.
Δεν θα έλεγα όχι για ακόμη 5 μερούλες, πάντως. Στα Πούλιθρα. Στην τσουλήθρα, στη ρουφήχτρα, στη σφυρίχτρα, στην ουρήθρα. Θα εξακολουθούσα να ανοίγω με τα χέρια τις κουρτίνες και να λέω, γελώντας: «Still nothing!». Να πετάω τις σαγιονάρες και να χαϊδεύω με τα πόδια μου τα βότσαλα. Να μένω στην παραλία μέχρι τις 20:00 και να ακούω μονάχα τα μπερδεμένα μαλλιά του κύματος. Αχ, το είχα ανάγκη αυτό.
Υποσημείωση: Μην πάτε Σαββατοκύριακο. Καθημερινές να πάτε. Να ξαφνιαστείτε με την απομόνωση αυτού του τόπου. Δίχως όμως να είναι πεθαμένο.
Άντε και σε μια βδομάδα ετοιμάζομαι για τα 560 χιλιόμετρα, τη δόση μου! Άντε, άντε! Μ’έπιασε ανυπομονησία τώρα, λαιμαργία.
Goodbye beautiful… nothing!
