demon August 23rd, 2009
Κάθομαι στη μαγική βεράντα.
Μια μέρα έμεινε μέχρι την επιστροφή, το αντίστροφο ταξίδι των 560 χλμ. με τη μηχανή μας.
Χθες μελαγχόλησα που τελείωσε το διάλειμμά μας. Σήμερα, όμως, το βλέπω διαφορετικά. Δε με νοιάζει και τόσο που θα γυρίσω σπίτι μου. Δε με νοιάζει και τόσο γιατί και πάλι, μαζί σου θα είμαι κι αφού καταφέραμε να επουλώσουμε την τριβή και τα τραύματα της καθημερινότητας δε με νοιάζει το πού θα είμαι. Μονάχα που θα είμαι μαζί σου.
Στα Πούλιθρα έκλεψα το τίποτα της συναίσθησης. Άνοιξα με τα χέρια τις εικονικές κουρτίνες του χρόνου και του τόπου και δεν υπήρχε τίποτα. Ένας βαθύ μπλε ορίζοντας, κενός, ήμερος, χωρίς εικόνες, χωρίς κλιμάκωση της τέλειας νότας: τέσσερα τέταρτα.
Εδώ, πάλι, στα Νέα Μουδανιά Χαλκιδικής, κλέβω τη φροντίδα που μου έδωσαν, και φέτος, οι γονείς σου και την αδιάκοπη αλητεία μας: όλη μέρα έξω∙ στη θάλασσα, στο καφέ στην παραλία, στο ταβερνάκι, στην αγορά.
demon August 23rd, 2009
Φωτιά… ΣΤΑΜΑΤΑ!
(ίσως αυτό να εύχεται ο Κωστάκης, πριν πατήσει ξανά το play)
Μόνη παρηγοριά, το ότι δεν έχουν καεί άνθρωποι. Για κάποιους είναι ένα παιχνίδι, στην πραγματικότητα είναι μια καταθλιπτική αμεροληψία. Αν κάποιοι ξέρουν πότε θα φυσήξει, ώστε να γίνει η δουλίτσα τους, εσείς πως και δεν ξέρετε πότε θα φυσήξει, ώστε να είστε πανέτοιμοι και αποτελεσματικοί, έτσι για αλλαγή;;;
demon August 23rd, 2009
Πέμπτη 20-8-09
Τον άντρα τον πείραξε η ζέστη λέει. Ναι, μια ευαισθησία την έχουμε. Μα πού την είδε τη ζέστη. Πέρα από ένα απότομο switch το οποίο, ομολογουμένως, μας έλιωσε, ΧΤΕΣ όμως, ο αέρας επέστρεψε πάνω από τα Νέα Μουδανιά Χαλκιδικής και η βεράντα είναι πάντοτε το πιο θεϊκό σημείο. Και από άποψη θέας κι ηρεμίας και από άποψη απόλαυσης των ρευμάτων.
Το συμβούλιο της μπουκλίτσας πραγματοποιήθηκε μια μέρα νωρίτερα κι αποφασίστηκε η ημερομηνία επαναπροσδιορισμού μας στα… γαμημένα Πατήσια. Είδες; Είχα καιρό να βρίσω.
Παρασκευή 21-8-09
Είναι απίστευτος αυτός ο μικρόκοσμος. Εντάξει, στην επαρχία δεν θα μπορούσα να ζήσω ποτέ. Ούτε στη Σαντορίνη, το χειμώνα. Δε μου πάει ούτε η κουτσομπολίστικη κλεισούρα, ούτε ο υπερ-προβεβλημένος νεοπλουτισμός, ούτε και αυτή η αφόρητη έλλειψη αισθητικής. Οπότε, απλώς παρατηρώ και δε μιλάω. Δε με αφορά άλλωστε το θέμα. Διακοπές ήρθα να κάνω. Μια κουβέντα όμως την είχαμε προχτές απολαμβάνοντας την Caipiroska μας. (Ναι, ναι, μάθαμε την Caipiroska, μετά την Caipirinha).
Σήμερα, αποφάσισα να μαγειρέψω εγώ για τους γονείς του άντρα κι εμάς. Nothing fancy, just a… στραπατσάδα. Με πρώτες ύλες από τον κήπο. Αλλιώτικες ντομάτες, ανόθευτες πιπεριές!
Θα πάμε να κάνουμε και μερικά ψωνάκια στο κέντρο, με εκπτώσεις που κυμαίνονται από 40%-50% (γουστάρω!), στα ρούχα κυρίως, κι από αύριο θα επιστρέψω δριμύτερη στη θάλασσα. Άντε να δούμε, θα παίξουμε ρακέτες που σε παρακαλάω;
