Διακοπές στη Χαλκιδική
demon August 16th, 2009
Σάββατο 15-8-09
Εμφανίστηκε χτες το βραδάκι ένα απίστευτο πλασματάκι στη βεράντα μας. Ένα κάτασπρο γατούνι, 4 μηνών, κοριτσάκι με απίστευτη οικειότητα, καθαριότητα και ευφυία.
Κάπως έτσι, κάναμε πέρα όλες τις άλλες γάτες της γειτονιάς που ερχόντουσαν για το ψάρι και το γάλα, αλλά κατά τα άλλα το «χου» πήγαινε σύννεφο. Αγριεμένες φάτσες και νύχια έτοιμα για πόλεμο.
«Πώς θα το βγάλουμε», ρώτησα τον μπαμπά του Μιχάλη. «Α, δεν έχω τέτοια κολλήματα. Τα γατιά δεν ακούνε σε ονόματα». Ναι, αλλά πρέπει να του δώσουμε ένα όνομα αν είναι να το κρατήσουμε. Το Ματάκι μου, ακούει στο όνομά του, από πολύ μικρό. «Ε, τότε το προφανές», μου είπε ο Νίκος, «Ασπρούλα». «Χιονάτη», διόρθωσα εγώ.
Εντάξει λοιπόν, Χιονάτη!
Φάγαμε οικογενειακώς σήμερα. Έφεραν τη γιαγιά, τη μητέρα της Βουλιώς, μαμάς του άντρα, και φάγαμε όλοι μαζί, αφού πέρασα από ένα σύντομο τεστ αισθητικής και κομψότητος.
Φάγαμε πεντανόστιμη σαρδέλα και γόπα, ήπιαμε κι ένα ποτηράκι τσίπουρο, δυνατό-δυνατό -όχι σαν τα Κρητικά, που λέει κι ο μπαμπάς του άντρα- και μπήκαμε στη φάση της χώνεψης, με θέα τα «πόδια» της Χαλκιδικής και τη θάλασσα. Αχ, φύσηξε… Δεν έχει μπάνιο σήμερα. Έχει ρομαντζάδα στη βεράντα, μες στο κτήμα με τις ελιές και τα λουλούδια, με τη Χιονάτη να τρέχει πάνω-κάτω και να κάνει γιουβαρλάκια για να την προσέξουμε και με την ηρεμία, την ανάπαυση και την απλότητα να βασιλεύει.
Κάπου-κάπου ακούγονται βεγγαλικά από μακριά, που τα φέρνει το φόρεμα του ανέμου και φαντάζομαι τα γλέντια που έχουν στηθεί σε κάποιες αυλές.
Υ.Γ. Για εκείνους που αρέσκονται στο να ψήνουν χειροποίητα, ο μπαμπάς του άντρα λέει πως το καλύτερο κάρβουνο προέρχεται από το δέντρο της ελιάς. Ποιος ξέρει γιατί.
