Φεύγω εκτάκτως

February 14th, 2010

Φεύγω εκτάκτως. Ανεβαίνω Χαλκιδική. Θεσσαλονίκη. Ή κάπου στη μέση.

Ελπίζω μονάχα να προλάβω. Και να με ψηλαφίσει πριν πετάξει στο βάθος των στιγμών και του σύμπαντος.

Είναι άδικο, ναι. Σχεδόν πάντα είναι.

Βέλο. Δαντελωτό. Και πάντα μαύρο. Βέλο να καλύψει σημάδια. Θλίψη. Λογικό να λείπει η λογική. Τι να την κάνεις. Εκεί, μέσα στη θάλασσα, κάτω από την άμμο και τις άγκυρές της, η λογική είναι πολύ βαριά για να σε αφήσει να ταξιδέψεις. Κι εσύ πρέπει να μείνεις εκεί ενδιάμεσα, στις υγρές ράβδους. Και η λογική σε κρατά πάντα κάτω. Αλλά αυτό δεν έχει πάτο.

Φεύγω εκτάκτως. Μαζί σου. Μακάρι να μην υπήρχε θάνατος. Όχι τώρα. Πολύ αργότερα, ίσως.

Ελπίζω να μην τσακίσεις σα φτερά βεντάλιας.

Θα είμαι εκεί. Πάντοτε δίπλα σου. Αλλά δες! Έχεις ζωή ξέρεις. Μαζί μου.

Έλα να μπούμε στο αερο-τουτού, να πάμε κοντά τους. Να αγγίξω το πρόσωπό της. Αλλά μετά, όταν γυρίσουμε, μετά, να ξαναξυπνήσεις, εντάξει;

water-on-my-hand.jpg

Για τις… λερωμένες γκόμενες (who cares)

February 12th, 2010

Να λοιπόν που το έκανα κι εγώ. Παραμέλησα τον εαυτό μου. Άρχισα.

Και μέσα στις σταγόνες και τα λέπια που βγήκαν πάνω μου, ξεκίνησα να σκέφτομαι ποιος μιλά γι’αυτά “τα πράγματα”. Για τις αλλαγές, τις δυσάρεστες, στη σχέση, για τη συνήθεια ή την ανία, το σεξ που φθίνει ή αλλάζει, τα συναισθήματα που μαγειρεύονται με τις ευθύνες και την απογοήτευση απλών ημι-στιγμών, για πολλά που γίνονται πιο πολύπλοκα. ΌΛΑ γίνονται πιο πολύπλοκα.

Και δε γνωρίζω εάν κάποια στιγμή όλα ξεδιαλύνουν, ξανά-απλοποιούνται και καβαλούν και πάλι τις ράγες, αλλά θα περιμένω. Και ίσως τελικά, να συνεχίσω να παραμελώ τον εαυτό μου που και που, δίνοντάς του την πολυτέλεια να φέρεται σα να είναι και πάλι εργένης, ξεχασμένος, ρέμπελος, άνετος!

Και τα δυσάρεστα θα τα πω στον ηλεκτρονικό μου πάπυρο σύντομα. Θα τα καταγράψω, θα τα συζητήσω με τον άνεμο και με όσους επισκέπτονται τις πατημασιές μου, τις λασπώδεις!

Για τώρα, μένω στις ζυμώσεις. Τις χημικές. Τις άνοστες. Τις παράφωνες. Τις σχεδόν νεκρικές. Γιατί, ξέρεις, δε θέλω να μας ενώσει ένας θάνατος. Τον χαρίζω στον επόμενο. Γιατί να πρέπει άραγε να ενώνονται δυο άνθρωποι από τα θλιβερά; Γιατί ένας θάνατος να μας φέρει πιο κοντά; Δε θέλω.

Για τον εαυτό μου τώρα, που τον άφησα λίγο να… ανθίσει (!), που άφησα το ξυραφάκι στη θήκη του κι επέτρεψα στο καλοσχηματισμένο σαλιγκάρι μου να βγάλει φύλλα στις κεραίες του, ένα έχω να πω, στην αποψινή σου ατάκα “Μωρό μου, μήπως να κάνουμε κάτι για το δασάκι σου;”. Αφού έκανα μια περιστροφή κι άπλωσα το χέρι βασιλικά πάνω στα χείλη σου, σου είπα με απίστευτο τουπέ: “Ναι, αλλά το δάσος παίρνει πιο εύκολα φωτιά!”.

ΧΑ!

Πάω να ξυριστώ mate. Να δω τι θα ανάψεις μετά! lol

green.jpg

Καλημέρα Αϊτή!

January 23rd, 2010

Εάν είστε ξύπνιοι και θέλετε να νιώσετε και να δώσετε τον παλμό σας στην Αϊτή, βάλτε ΤΩΡΑ το ελληνικό Mtv και παρακολουθήστε το “Hope for Haiti Now: A global benefit for earthquake relief”, τον παγκόσμιο, δίωρο τηλεμαραθώνιο που διοργανώνει το MTV International, με στόχο την άμεση συμπαράσταση στους σεισμοπαθείς της Αϊτής. Συμμετέχουν τραγουδιστές και ηθοποιοί από όλο τον πλανήτη!

Παίζει τώρα, 03:00 και η συναυλία θα επαναπροβληθεί σε επανάληψη σήμερα, Σάββατο 23/1 στις 21:00 από το Mtv Ελλάδας και την Κυριακή ξανά στις 21:00.

Καλή μέρα Αϊτή!

Υ.Γ. Έπεσα τυχαία πάνω στην ανακοίνωση και το παρακολουθώ τώρα και το μοιράζομαι μαζί σας.

Προτιμώ να ζω τη σκιά της μέρας

December 9th, 2009

Μόλις ξύπνησα.

Ούτε 5 ώρες.

Μα δεν άντεχα άλλο. Τα έχω κάνει σκατά. Κοιμάμαι στις 11:00, ξυπνάω στα μισά της μέρας και δουλεύω όλο το βράδυ: η χαρά μου.
Αλλά και το βράδυ σώνεται κάποτε… Η μοίρα του και η απογοήτευσή μου.

Κάπως έτσι είπα να κόψω μια μέρα στη μέση, σα ζουμερό λεμόνι, και να κοιμηθώ από τα μεσάνυχτα. Να ξυπνήσω όπως οι υπόλοιποι άνθρωποι νωρίς-νωρίς -μισώ τους νορμάλ ανθρώπους-, και να γυρίσω τούμπα την κλεψύδρα.

Τα λατρεύω τα βράδια. Πάντα μπορούσα να αποδώσω καλύτερα όταν το τεράστιο μαντεμένιο καπάκι σκέπαζε το φως. Από το σχολείο. Είναι στα γονίδια. Είναι και στο κεφάλι. Είναι και στο κέφι. Και στη λόξα μου.

Κάπως έτσι, έχει πάει 05:28 κι εγώ είμαι στη μέση του πουθενά, ανάμεσα σε σαλόνι και γραφείο, να χαζεύω τη σειρά με τα λαμπιόνια που τρέχουν σα φωτεινά μυρμήγκια πάνω-κάτω στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Άναψα και τα κεριά μου γύρω μου, έβαλα και το Μάτι μέσα που χάλαγε κόσμο -πάλι!- και προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τι κάνω!

Άντε, καλή δουλίτσα… Καλημέρα κόσμε της γης. Για άλλη μια μέρα!

x-mas-tree.jpg

Έχω στη χούφτα μου αγκάθια

November 30th, 2009

Είχαμε βγει απόψε μια μεγάλη παρέα, όλο ζευγάρια! Για φαγητό σε ένα μεζεδοπωλείο που ανακάλυψα πάνω στη Φωκίωνος Νέγρη. Περιοχή που παλιότερα δεν εκτιμούσα, λόγω της περαντζάδας και της ομοιότητάς της με άλλες περιοχές και μέρη. Τώρα όμως που μετακόμισα κάπου εδώ, έχει την πλάκα της όλη αυτή η απλωσιά. Φυσικά αρκετά άλλαξαν. Μαγαζιά έκλεισαν και χώροι έμειναν αδειανοί.

Έχει ζωή όμως εδώ. Κάθε ώρα. Έχει και πλάκα να βλέπεις τα δυο παρκάκια της Φωκίωνος Νέγρη να έχουν καταληφθεί ουσιαστικά από τους ιδιοκτήτες σκύλων, που τα βγάζουν βόλτα εδώ πέρα.

Έχει και τα πρεζόνια του αυτό το κομμάτι. Μου θύμισε πολύ Εξάρχεια. Έχει όμως και μια ενέργεια. Και άσχετα άτομα. Χαμένα μπαρ να το παίζουν… after hours club, στην καλύτερη! Έχει και την αγορά. Και τα μεζεδοπωλεία. Και τις παρακμιακές καφετέριες…

Εδώ μέσα κάπου χώθηκα κι εγώ απόψε. Σε ένα από αυτά τα σπιτάκια τα διάτρητα, τα τζαμένια. Μαζί με άλλα τόσα άτομα, να τσιμπήσουμε μεζέδες, να πιούμε ρακές, να γελάσουμε βροντερά, να ευχηθούμε στους εαυτούς μας και να ανακαλύψουμε τη διαφορετικότητα στη βαρεμάρα, την απόσταση των ανθρώπων, ακόμη κι αν είναι 21 ολόκληρα χρόνια μαζί! Με 6 κουτσούβελα παρακαλώ. Από 2 (το μικρότερο) μέχρι 19 χρόνων!

Είδα δυο ανθρώπους τόσο απομακρυσμένους, που η Αμερική μοιάζει άξαφνα κοντά. Δυο ανθρώπους τόσο χτικιασμένους ο ένας από τον άλλο, που σε κάνει να αναρωτιέσαι. Πόσο νόημα έχει. Και άλλους δυο, που αιστάνονται τόση αηδία ο ένας για τον άλλο, ώστε αυτή η ουσία έχει χτενίσει το πάτωμα.

Και θυμήθηκα τις προάλλες που τα έλεγα διαδικτυακά με μια γνωστή, στα ξένα. Κι έσπευσε όταν πιάσαμε τα προσωπικά μας, να μου πει πως η δουλειά στο σπίτι τα φταίει. Ο κοινός επαγγελματικός χώρος. Έλα όμως που όσο κι αν ακούγεται πειστικό κάτι τέτοιο, ξέρεις, δεν είναι πανάκεια αυτή η συμβουλή!

Πως μπορείς να με συμβουλεύσεις ή να δεις αν έχω πρόβλημα, όταν έχεις κάτω από τη μασχάλη μια θήκη μαγική, από την οποία τραβάς μαντήλια πολύχρωμα; Και γιατί εγώ, εμείς, θα έπρεπε να ταιριάξουμε σε αυτή την ψεύτικη μαγεία; Ε;

Όχι λοιπόν. Υπάρχουν και πιο δύσκολα πράγματα. Να σκεφτείς. Και ξέρεις, μπορεί να μην έχεις και απάντηση. Επειδή μπορεί να μην ξέρεις τον άλλο, επειδή μπορεί απλώς να συμβαίνουν περισσότερα ή λιγότερα. Λίγα πράγματα είναι πραγματικά απλά. Ειδικά όταν τα γεννάνε δυο άνθρωποι.

Ναι λοιπόν. Συζητώντας σχεδόν πείστηκα πως, μπορεί και να ‘χεις δίκιο. Φεύγοντας όμως, σχεδόν αμέσως συνήλθα. Πόσο μακριά είσαι. Απλώς σ’ενδιέφερε μια εικόνα που έχεις για μένα, να τη βάλεις να δουλέψει και μέσα στη σχέση.

Πραγματικά. Υπάρχουν και οι λευκές κάρτες με το ερωτηματικό από πίσω. Χρησιμοποίησέ τες.

Καλή βδομάδα χαλικάκια του ανεμοστρόβιλου!

Πηγή εικόνας: bingevil.deviantart.com

Κάποτε…

November 10th, 2009

Τα, πλέον, τρία μέλη της οικογένειας μπουκλίτσα, γιόρτασαν προχτές την ονομαστική γιορτή του άντρα, σπιτικά, γύρω από την τηλεόραση (… τζάκι), με ένα μπολ φακές (… λονδρέζικα σοκολατάκια) και ένα ζεστό ποτήρι κόκκινο κρασί με κανέλα (… σαμπάνια). Μου θύμισε Γερμανία, τελείως!

Ευχαριστούμε για τις ευχές, όποιος μας θυμήθηκε. Όποιος μας ξέχασε… θα έχει άλλη μια ευκαιρία, του χρόνου πια!

Σκεφτόμουν ξανά πόσο δύσκολο είναι να είσαι υγιής άνθρωπος και να κυκλοφορείς σε αυτή τη γη.

Να πατινάρεις, να φωτογραφίζεις, να κολυμπάς γύρω από άλλους ανθρώπους, να γεύεσαι ξένες αύρες, ξένα φώτα, ξένα κοχύλια.

Ναι, είναι δύσκολο να είσαι υγιής άνθρωπος και να υπάρχεις.

Χωρίς εμμονές, χωρίς φοβίες, χωρίς παράνοιες, ασθένεις και ανισορροπίες.

Φόνους, διαρρήξεις ξένων ψυχών. Εντάξει, εάν έχεις κλέψει τη δική σου, μπορείς πάντοτε και να επιστρέψεις τη λεία. Έστω και τραυματισμένη.

Να υπάρχεις λοιπόν, ισορροπημένος, ολοκληρωμένος, με όλες σου τις μνήμες καλά συνδεδεμένες.

Χωρίς μετάνοια, χωρίς λαιμαργία.

Να κοιτάς και να γνωρίζεις, να σκανάρεις και να μπορείς να λειτουργείς. Χωρίς να σου κρέμονται λέπια, σάλια και ματαιοδοξίες.

Σοφία που να σε δένει με τον εαυτό σου. Εσύ κι εσύ …

Πηγή εικόνας: dreameeer.deviantart.com

Χρόνια Πολλά: Το 24ο κλειδί

November 5th, 2009

Ψύχος. Μπήκε ο πραγματικός χειμώνας τελικά.

Αποφάσισα προχτές να οδηγήσω. Είχα ξεσυνηθίσει αυτό το συναίσθημα που τελικά είναι τόσο γνώριμο• το πρόσωπό μου να παγώνει, να διαπερνάται από κρύα ρεύματα και να γεμίζω εσωτερικά από το ψύχος της νύχτας.

Ξεσυνηθίζω, ναι. Κάνω κέφι την οδήγηση του αέρα, της άνοιξης και των αστεριών. Κι όταν τελικά ξανάρχεται, αναπόφευκτα, ο χειμώνας, μπαίνω σε αυτό το τούνελ. Ψύχος, παγωμένος αέρας, ρεύματα, κρύο, μούδιασμα, τα μάτια να μην αντέχουν να είναι για ώρα ανοιχτά και το τζαμάκι τους να γίνεται εύθραυστο.

Χρόνια πολλά blogosfaira. Πριν από δύο χρόνια, 4 Νοεμβρίου, άνοιξες τα πατζούρια σου, τα διαδικτυακά. Κοίταξες απέξω και είδες όλα αυτά τα χαλίκια, τα ελαφριά του πλανήτη, γνωστούς, γνώριμους, συμπαθητικούς και μαζί με αυτούς, ευχές, σκέψεις να σε συντροφεύουν, αλλά και ανθρώπους με παράλληλα συναισθήματα να σε νιώθουν.

Χρόνια μου πολλά. Ευχαριστώ για το εφεδρικό οξυγόνο που μου δίνεις, που μου δίνετε.

Πηγή εικόνας: villesgodgirl.deviantart.com

Η Ελλάδα γράφει πλέον μονάχα επιλόγους…

September 2nd, 2009

Συζητούσα σήμερα με μια παρέα για το πώς, για να ζήσεις ανθρώπινα και με ένα χ επίπεδο, πρέπει να σκάσεις € 600, το λιγότερο, για ένα 2άρι. Αν είναι…

Για το πώς πρέπει να πουληθείς για να αγοράσεις.

Για το πώς πρέπει να επιβιώνεις από το κάθε γλοιώδη αρπακτικό στην καριέρα σου.

Πώς πρέπει να αναμετρηθείς με τον κάθε άσχετο.

Α, και συνήθως, θα χάσεις στο τέλος, κιόλας.

ΣΤΟΠ! Γαμώτο. Είναι δυνατόν; Βλέπω ειδήσεις. Και βλέπω πάντα και μόνο τα «μετά». Δεν βλέπω τα πριν, τα πώς, τον τρόπο για να μην πιαστώ, να μη φανώ μαλάκας. Και λέω: Η Ελλάδα γράφει πλέον μονάχα επιλόγους. Ούτε εισαγωγή, ούτε κορμό. Πόσο μάλλον ιστορία.


Πηγή εικόνας: intenebris.deviantart.com

Πύρινο “παιχνίδι”

August 23rd, 2009

Φωτιά… ΣΤΑΜΑΤΑ!

(ίσως αυτό να εύχεται ο Κωστάκης, πριν πατήσει ξανά το play)

Μόνη παρηγοριά, το ότι δεν έχουν καεί άνθρωποι. Για κάποιους είναι ένα παιχνίδι, στην πραγματικότητα είναι μια καταθλιπτική αμεροληψία. Αν κάποιοι ξέρουν πότε θα φυσήξει, ώστε να γίνει η δουλίτσα τους, εσείς πως και δεν ξέρετε πότε θα φυσήξει, ώστε να είστε πανέτοιμοι και αποτελεσματικοί, έτσι για αλλαγή;;;

dsc_0296.jpg

Διακοπές στη Χαλκιδική, Part IIΙ

August 21st, 2009

Τρίτη 18-8-09

Καθίσαμε μέχρι τα μεσάνυχτα στη βεράντα. Είχαμε γυναικεία κουβέντα, η μητέρα του άντρα κι εγώ. Αιστάνθηκα ότι θα ήθελε να γνωρίζει κάποια πράγματα παραπάνω. Πράγματα, τα οποία από λεπτότητα δεν θα ρωτούσε ποτέ η ίδια.

dsc_0201.jpg

Κι έτσι της άνοιξα τις σκέψεις μου. Ήθελα να νιώσει ασφάλεια. Όχι πως δεν βλέπει. Κι ήθελα να ξέρει, πως μπορούμε να μιλήσουμε. Δεν ξέρω αν έπρεπε να κάνω αυτό το βήμα. Οικειότητα υπάρχει, μέχρι ενός σημείο. Και συμπάθεια. Αλλά το να περνάς αυτή τη γραμμή και να λες σε μια μάνα, όσο προχωρημένη κι αν είναι, τι ονειρεύεσαι για το μέλλον σου με το γιο της; Μέσες άκρες τα λέω. Δεν ξέρω πώς να μεταφέρω στον ηλεκτρονικό μου πάπυρο αυτά που μοιραστήκαμε απόψε. Δεν ήταν δα ούτε τόσο ευτελή όσο «αιστάνομαι αυτά για τον γιο σου», ούτε τόσο κατινίστικα.

Δεν θα γινόταν ποτέ τέτοια συζήτηση. Δεν τίθεται θέμα έγκρισης ή γνωριμίας. Στο σπίτι τους κάνουμε τις διακοπές μας άλλωστε. Μας βλέπουν.

Κι εκείνη μου είπε. Τα δικά της, τα του άντρα. Πώς ήταν μικρός. Πώς δεν έχει αλλάξει και πολύ!

Εντάξει, σκάω.

dsc_0196.jpg

Πήγαμε βολτίτσα στην παραλία σήμερα. Ναι, την είδα από μακριά. Ήπια το Cuba Libre μου κάτω από την ξύλινη ομπρέλα, συζητήσαμε με τον άντρα κάποια επαγγελματικά πράγματα, χαζολογήσαμε για μηχανές, για τα project της Google, για τις αδυναμίες, αισθητικά, του Gmail, για το CBR μου, για το πόσο αστείο είναι, κάθε φορά, όταν ακούς την ίδια ιστορία να στη διηγούνται δύο άνθρωποι. Καθείς με την οπτική του και με την εντύπωση που θέλει να αφήσει…

Τετάρτη 19-8-09

Τι ζέστη κι αυτή σήμερα. Σεις που έχετε αέρηδες, λέει, στην Αθήνα, παίρνετε τώρα την εκδίκησή σας. Εμείς εδώ πάνω είχαμε 31-32 βαθμούς, στην καλύτερη. Και τρελή άπνοια. Να δω πότε θα κάνουμε καμιά απόδραση στις εξωτικές ομορφιές της Χαλκιδικής.

dsc_0199.jpg

Μετά από ένα πολύ σύντομο διάλειμμα για πίτσα και παγωτό (εξάρσεις της περιόδου), επιστρέψαμε, σήμερα, στο χειροποίητο ψάρι: τσιπούρα και γοφάρι! Νόστιμο πράγμα.

Υ.Γ.: Ρώτησα τον μπαμπά του άντρα πώς έφτιαχνε το τσίπουρο (μέχρι πριν από λίγα χρόνια) κι επιφυλάσσομαι να ποστάρω, άτσαλα μεν επιμορφωτικά δε, τη διαδικασία!

Υ.Γ. 1: Το ξέρω πως οι φωτό είναι άσχετες, αλλά είναι ειδική παραγγελία! So, bare with me.

« Prev - Next »