demon July 13th, 2009
Όσο εξαρτόμαστε από πολυτέλειες (μικρές και μεγάλες) κι από την ύλη, δύσκολα θα επαναστατήσουμε ποτέ!
Την έχεις ανάγκη τη βολή σου. Την έχεις ανάγκη την ασφάλεια, την ψευδαίσθηση της ύλης σου.
Πότε θα θυμηθείς ότι υπάρχεις όμως; Ότι υπήρχες και πολύ πριν αποκτήσεις?
Τρελή μαστούρα η αίσθηση ότι σου ανήκει κάτι, ε?!
Και τρελή αυτοκτονία όταν το χάνεις…
Πηγή εικόνας: 7thnovember.deviantart.com
demon July 4th, 2009
Μ’αρέσει να είμαι με αυτό τον άνθρωπο. Δε λέω. Θα άλλαζα την ακτινοβολία κάποιων στιγμών. Ή θα άλλαζα ακόμη και αυτές. Τις ίδιες τις στιγμές. Αλλά ποτέ την παρουσία αυτού του ανθρώπου στη ζωή μου. Στη ζωή μας.
Ήμασταν ξαπλωμένοι το μεσημεράκι. Γυμνοί, κάτω από το παράθυρο, τις ριγέ, κοντές κουρτίνες και το λουλουδάκι που είναι ζωγραφισμένο στον γλόμπο του δωματίου. Μοναδική στιγμή! Κολλημένοι ο ένας δίπλα στον άλλο. Ο ένας δίπλα στον χτύπο, στη σκέψη, στην καύλα, στην ικανοποίηση του άλλου.
Βουβοί μα χαμογελαστοί. Με ένα χαζό ύφος και οι δύο. Σχεδόν υπνωτισμένο. Υπναλέο.
Και λέω, πως γύρω από το σύμπαν των σκέψεών σου πρέπει να ψάρεψες πολλές. Εκείνη τη στιγμή. Τη δική μας, βωβή στιγμή. Κι εγώ, μάζεψα σκέψεις πολλές. Βωβές. Και σκέφτομαι. Ενώ εκείνη η στιγμή ήταν σιωπηρή και οι δυο μας θα μπορούσαμε να σκεφτόμαστε χιλιάδες άσχετα πράγματα με το «τότε», εντούτοις αυτή η στιγμή ήταν η δική μας, κοινή, μαγική στιγμή. Παράξενο…
Blog + O- sfaira, το κέρδισες και το 20ό κλειδί σου. Αλήθεια, όταν κοντεύεις να κλείσεις 2 χρόνια στον ιντερνετικό πλανήτη, τι θα πει; Ότι έχεις αρχίσει να ξεμωραίνεσαι ή πως… καλά πας?!
Πηγή εικόνας: r3ality66.deviantart.com
demon June 27th, 2009
(Πηγή εικόνας: negativefeedback.deviantart.com)
~
Όλοι οι άνθρωποι αναζητούν έναν άνθρωπο. Να τον κοιτάξουν και να κοιταχτούν. Να φιλήσουν. Να ζήσουν. Να δώσουν. Να μοιραστούν. Να πουν επιτέλους. Να αφήσουν. Να κάνουν μαζί.
Εγώ ποτέ δεν το ένιωσα αυτό. Το σκέφτηκα σαν προοπτική, αλλά ποτέ σαν καρδιοχτύπι. Και ποτέ δεν το ζύγισα, δεν το θυσίασα, δεν το προσκάλεσα. Κι αν το προσκάλεσα, δεν κράτησα την πόρτα μου κλειστή!
Όχι, την άνοιξα. Διάπλατα. Της κόλλησα άπειρα sticker να δείχνουν την έξοδο. Και το ήξερα. Και το ήθελα. Ήταν η ισορροπία μου.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι, ξέρεις, να πονέσεις κάποιον. Όχι κάποιον. Αυτόν. Τον άνθρωπό σου. Αυτόν που έχεις προσκαλέσει και κλειδώσει στο χώρο και στο χρόνο σου. Αυτόν στον οποίο έχεις δώσει τις στιγμές και τη δυστυχία σου, τα ψέματα, τις φοβίες, τις ντροπές και τα θέλω σου. Πολλοί τρόποι…
Υπάρχουν και τα σαλιγκάρια. Βλέπεις το μισό τους. Το άλλο μισό είναι από κάτω. Γλείφει τη διαδρομή. Και περιμένει. Σου κρύβεται. Δε σου δίνεται. Παίζει.
Πηγαίνω βόλτα. Το μυαλό μου. Το κρατώ. Πάντοτε θα το κρατώ. Ελεύθερο. Μαστουρωμένο από οξυγόνο. Από φαντασία. Από μένα. Πάντοτε θα το φυσάω όλο και πιο ψηλά. Κάποτε, κάποιος με ρώτησε τι αγαπώ πιο πολύ: εκείνον ή τη μουσική. Λάθος ερώτηση!
~
Πηγή εικόνας: niclake13.deviantart.com
demon June 9th, 2009
Μόλις είδα στην OΝ (Off !) το ντοκιμαντέρ για τη Γη «Home (feel good)» κι έπαθα την πλάκα μου με τα πλάνα και με την τόσο πολύπλοκα, απίστευτα αρμονικά και χρωματιστά σμιλεμένη ομορφιά του πλανήτη Γη. Που, όσο κι αν ακούγεται απίστευτο, είναι ο πλανήτης που με φιλοξενεί για 30 κάτι μέχρι τώρα χρόνια.
Σε αυτή την εξαιρετικά ισορροπημένη δουλειά των παραγωγών Luc Besson και Denis Carot, όπου η φωνή της Glenn Close δουλεύει σαν ένα δεύτερο πινέλο, ο πλανήτης μας, με σχεδόν αποκλειστικά εναέρια πλάνα, πρωταγωνιστεί. Ο όμορφος και υγιής πλανήτης μας. Γιατί από τη μέση του ντοκιμαντέρ κι έπειτα: Οι βιομηχανίες, η αποψίλωση, η λάσπη, οι πυρκαγιές, ο άνθρακας, οι πάγοι που λιώνουν, τα φαλακρά βουνά, τα θηλαστικά που πιάνονται στα δίχτυα, τα τεχνητά νησιά, το νερό που χρησιμοποιείται στην άμμο για να εκμεταλλευτούμε τον άνθρακα που αυτή περιέχει, τα πηγάδια που στερεύουν, χωράφια που χρησιμοποιούν απολιθωμένο νερό, κοραλλιογενείς ύφαλοι, των οποίων η ισορροπία είναι εύθραυστη…
Και μερικά νούμερα για εκείνους που λατρεύουν την καταστροφή όταν αυτή γράφεται με κιμωλία (τα σημείωσα ειδικά για εσάς):
*Μέχρι το 2025, 2 δις άνθρωποι θα έχουν επηρεαστεί από την έλλειψη νερού!
*Η γη καλύπτεται σήμερα από 900 εκατομμύρια αυτοκίνητα!
*Μέχρι το 2050 ο πληθυσμός της γης θα έχει σχεδόν τριπλασιαστεί!
*Συνολικά 5.000 άνθρωποι πεθαίνουν κάθε μέρα από ακάθαρτο νερό!
*Το 1 δις του πληθυσμού δεν έχει κάθε μέρα πρόσβαση σε φαγητό!
*Ο μισός από τον πτωχό πληθυσμό της γης κατοικεί σε πλουτοπαραγωγικές χώρες!
*Μέχρι το 2050 θα υπάρξουν 200 εκ. κλιματικοί πρόσφυγες!
*Στο Freiburg της Γερμανίας έχει δημιουργηθεί μία κοινότητα 15.000 οικόφιλων σπιτιών!
*Στην Κόστα Ρίκα κατήργησαν το στρατό κι επενδύουν πλέον τα χρήματά τους στην εκπαίδευση, στο περιβάλλον, στον οικοτουρισμό.
Στη γη ζούμε σήμερα 9 δισεκατομμύρια άνθρωποι!!!
«Είναι αργά για να είμαστε απαισιόδοξοι…».
Όποιος δει αυτές τις ομορφιές, δεν είναι δυνατόν να μη νοιαστεί. Και μακάρι να ήταν υποχρεωτικό να δουν όλα αυτού του είδους τα ντοκιμαντέρ, όλοι οι μαθητές και κυρίως, όλοι οι δάσκαλοι, όλοι οι πολιτικοί, όλοι οι βιομήχανοι, όλοι οι εφοπλιστές… Και κάποιος να παίρνει απουσίες!
(Πηγή εικόνας: ferrysetiawan.deviantart.com)
P.S. Να το δείτε. Εγώ θα το ξαναδώ! Και θέλω οπωσδήποτε το “soundtrack”.
demon May 10th, 2009
Παιχνίδι! Και το χρειάζομαι. Με κάλεσε η Ευούλα.
Πλάκα τρελή θα είχε να χιονίσει αυτή τη βδομάδα.
Πάνω στα βλέφαρά μου, πάνω στο κορμί μου, στις ρώγες μου και στη φαντασία μου. Τόσο δυνατά που να το πιστέψω. Και να το δω.
Έρχονται οι 5 ευχές που θα κάνω. Αλλά με βάλαν να το γειώσω γιατί ποιος με κατεβάζει μετά από το συννεφάκι μου, οπότε θα ακολουθήσω τη συνταγή, για να μην ξεχωρίσω από το πλήθος αυτή τη φορά!
Τι θα έκανα αν είχα πολλά-πολλά-ασφυκτικά πολλά χρήματα. Αλλά… μόνο 5 πράγματα! Είπαμε. Αν πετάξω γω κει πάνω, ούτε κεραυνός δε με κατεβάζει. Μόνο χιόνι. Χιόνι ίσως!
Θα αγόραζα τη μηχανή των ονείρων μου και θα την έφτιαχνα στα μέτρα μου. Α, και θα την έτρεχα στην πίστα μου. 1
Θα έχτιζα ένα γυάλινο σπίτι πάνω στην κατάδική μου παραλία, με κανονικό στούντιο ηχογραφήσεων μέσα! (ή μήπως θέλω βουνό; Το στούντιο μένει πάντως.) 2
Ακούω Ella και Louis και λιώνω με «Can’t we be friends?” Βάσκες! Πάμε παρακάτω.
Θα ταξίδευα σε όλο τον κόσμο και θα ζούσα για μερικούς μήνες σε αρκετές από τις χώρες που επισκέπτομαι. 3
Θα χάριζα τα πιο όμορφα πράγματα που βρίσκω μπροστά μου στους φίλους μου, σε ανθρώπους που εκτιμώ και που μπορεί να μην είναι φίλοι μου (ακόμη) και φυσικά, στους γονείς και θείους μου. 4
Θα έφτιαχνα ένα δικό μου νησί από την αρχή. Με καινούργιους νόμους (!) αναρχίας κι αξιοπρέπειας, στο οποίο θα ζούσαν κανονικά κάτοικοι. Πολύ ευτυχισμένοι και νιώθοντας αξιοκρατία και δικαιοσύνη, ελπίζω. τέλος
Ονειρευτείτε ρε… να δω τι θα καταλάβετε! Υπνωτίζω τους: αγγελάκι, πολυμορφικό αυτοκινητάκι, Βάσκες, Μάνο και Johnny boy! Έεεετσι, μόνο άντρες.
Πηγή εικόνας: dm3t-7zen.deviantart.com
demon May 8th, 2009
Ένα σύντομο ταξίδι έκανα χτες. Επέστρεψαν οι γονείς μου από Πορτογαλία, όπου έμειναν για πάνω από 10 μέρες και είχαν πολλά να μου διηγηθούν.
Για ξενοδοχεία 18 ορόφων που ήταν πύργοι, για ποτάμια και ομίχλες, για ταξιτζήδες που πήγαιναν σαν τρελοί ακούγοντας κλασική μουσική, για απίστευτα μοντέρνα γλυπτά και κατασκευές ακόμη και σε κάθε χωριό, για ευγένεια και θρησκευτικότητα, για κρέας και ψάρι, για εμφανισιακές ομοιότητες με εμάς, τους Έλληνες.
Χάρηκα απίστευτα πολύ που αυτοί οι δύο άνθρωποι, πέρασαν ή έχουν αρχίσει να περνάνε όπως τους αξίζει. Που βάζουν σιγά-σιγά και πάλι την πολυτέλεια στη ζωή τους. Που φεύγουν από την καθημερινότητα, την οποία δε χρειάζονται και δεν τους επιβάλλεται πλέον.
Ταξίδια.
Ξεκινάς. Φτάνεις. Προσπαθείς να γνωρίσεις όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα. Να μάθεις, να απολαύσεις, να δοκιμάσεις, να μοιάσεις, να εκτιμήσεις.
Ταξίδια… παντού. Κάθε στιγμή που φεύγεις.
Αλλά εκείνα που σε μεταφέρουν σε πραγματικές τοποθεσίες είναι απίστευτος θησαυρός.
Πηγή εικόνας: rochellelea.deviantart.com
demon May 4th, 2009
Πέρασα πανέμορφα. Ήταν από τις εκπληκτικότερες μέρες όλης μου της ζωής και φυσικά, από τα πιο εξαιρετικά γενέθλια ever! Κι ευχαριστώ όσους με σκέφτηκαν θετικά αυτές τις μέρες, όσους έκαναν αιθέριες ευχές για μένα, αλλά και όσους με τίμησαν με μια επίσκεψη από το πραγματικό μου σπίτι κι από το διαδικτυακό: την blogosfaira μου! Η οποία, κλείνει σήμερα τη συλλογή 18 ολόκληρων κλειδιών-μηνών κοντά σας…
Όλα μαζί!
Και τι δεν έκανα την περασμένη βδομάδα. Έκλεισα δουλειές, έκλεισα συμφωνίες, έκλεισα ανοιχτούς λογαριασμούς. Αντιμετώπισα πανάθλιους, δειλούς ανθρώπους, σφούγγισα τα σάλια τους και τα έκανα στάχτες!
Γιόρτασα κοντά με ανθρώπους που μου είναι σημαντικοί, που με κάνουν σημαντική και που μου έχουν προσφέρει ό,τι έχουν. Βγήκα βόλτες, περπάτησα, διάλεξα, χάζεψα, φόρεσα, γεύτηκα, φωτογραφήθηκα, έπαιξα, αγκάλιασα, φίλησα, χόρεψα, χάιδεψα και είδα. Γνώρισα και πάλι τη σημαντικότητα του να έχεις ανθρώπους γύρω σου.
Ανθρώπους που να θέλουν να είναι μαζί σου. –
Φέτος, σε αντίθεση με άλλες χρονιές, ο 2ήμερος εορτασμός των γενεθλίων μου, έγινε… 3ήμερος. Τελείως όργιο δηλαδή!
Κι η Πρωτομαγιά, η ΜΕΡΑ ΜΟΥ, ήταν αρωματισμένη με απίστευτη αγάπη και συντροφικότητα. Με ένα πρωινό γεμάτο σοκολάτα, με δώρα, με σπιτικό δείπνο, με εκπλήξεις και κυρίως με την τόλμη του άντρα να μπει σε κατάστημα, να διαλέξει ό,τι του αρέσει και να μου το προσφέρει ανυπόμονα!
Ξετρελάθηκα.
Και το Σάββατο στόλισα τον εαυτό και το σπιτικό μου και προσκάλεσα ανθρώπους που μου είναι συμπαθείς, που θέλω να τους γνωρίσω καλύτερα αλλά και ανθρώπους που έχουν ήδη αποδείξει ότι θέλουν να είναι στη ζωή μου.
Την Κυριακή έπεσε φυσικά φασίνα. Τέσσερα πλυντήρια, συμμάζεμα, η… αναστήλωση του σπιτιού και της κουζίνας (lol), οι γάτες, το μπάσκετ κι ένα δίμετρο κορμί (σιωπή!) που χρειαζόταν επειγόντως έναν να το κρατάει κι έναν να το περιποιείται! Γλυκιά κούραση.
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
+
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ Μιχάλη μου! (για όλα)
demon April 29th, 2009
Πέταλα ορθάνοιχτα, πεντακάθαρα, διαυγή σα μάτια. Απλώνονται σα δίχτυα, σαν πλοκάμια ή σαν ένα μωρό που τεντώνεται, και γεμίζουν όλη την επιφάνεια του δωματίου. Κάθε κουτάκι του ξύλινου πατώματος. Ντόμινο.
Αριθμοί.
Όχι πάλι αριθμοί. Μη με αναγκάσεις να πρέπει να θυμάμαι καινούργιους αριθμούς. Μεγαλύτερους.
«Πρέπει να είσαι ο μοναδικός άνθρωπος που χαίρεται τόσο με το θέμα γενέθλια» μου χαχάνισε μια φίλη. «Εγώ χωρίς πάρτυ δεν ένιωθα γενέθλια», μου συμπλήρωσε το μεσημεράκι που τα λέγαμε στα πεταχτά.
Εγώ πάλι χωρίς χαρά δε νιώθω τα γενέθλιά μου. Είναι σα μαγνήτης που με καλεί σε διονυσιακά, εγκεφαλικά όργια, με κάποια ύλη, πολλή σοκολάτα, σαμπάνια, χρώμα, έλξη, φαντασιώσεις, επιθυμίες, απληστίες και τις όποιες ελλείψεις να λειτουργούν σα πώμα. Όχι πτώμα ρε. Πώμα.
Κείνο κει που κουμπώνει στο στόμα του μπουκαλιού, για να μην τρέχουν άλλο τα σάλια του. Η θλίψη, η μιζέρια, η φοβία, ο εφιάλτης, η δυστυχία. Χάρισμά τους!
Και με συνοπτικές διαδικασίες πάμε στην ευχούλα, γιατί… 2 και σήμερα!
Δεν μπορώ να το αποφύγω. Υγεία. Υγεία ναι. Αυτό θα ζητήσω. Θυμάσαι τότε που έλεγα πως αν έχεις υγεία αλλά είσαι δυστυχής δε θα την απολαύσεις, ενώ αν είσαι άρρωστος αλλά τουλάχιστον ευτυχισμένος με κάποιον τότε είσαι σε καλύτερη μοίρα; Εξακολουθώ να το πιστεύω. Αλλά επειδή μεγαλώνουμε, μαζί και οι γονείς, οι συγγενείς και οι φίλοι μας, άντε και οι γατούλες μας, υγεία λέω. Πρώτα για τους αγαπημένους μου και μετά για μένα. Όχι άλλες ζαλάδες. Τ’ακούς; Αλλιώς θα πάρω τη μηχανή μου όπως και να ‘χει και θα φύγω. Που θα το κάνω δηλαδή… Έχω χρόνια ακόμη για να γεράσω. Ας γίνω πρώτα σοφή και μετά… ερείπιον.
(αυτό Μου εύχομαι)
Πηγή εικόνας: akaeya-lovely.deviantart.com
demon April 10th, 2009
Το χέρι μου παίζει νευρικά πάνω στο delete. Λες και στέλνει σήματα Μορς. Μετά από ακόμα μία μέρα στους δρόμους, με εκπλήξεις, κινήσεις προσφοράς και καλοσύνης που σε σκλαβώνουν και σκέψεις που μοιάζουν περισσότερο με σταγόνες καταρρακτώδους βροχής, αναρωτιέμαι… Πόσο προκλητική και άνιση μπορεί να γίνει η συμπεριφορά κάποιων ανθρώπων.
Και μετά το αφήνω αυτό το θέμα πίσω μου και πηγαίνω σε όμορφα κανάλια. Αναλύω πράξεις ανθρώπων που μου είναι πραγματικά συμπαθείς. Πόσο μπορεί να φοβάται κανείς να πλησιάσει κάποιον; Πόσο χρόνο μπορεί να χρειάζεται το μάτι και η ψυχή του μέχρι να περπατήσει μόνος, χωρίς μπαστούνι;
Πόσο μπορεί να έχει πληγώσει κάποιον ένας άνθρωπος ο οποίος από την πολλή του ανασφάλεια πουλά μια φιλία; Πόσο φτηνά, ζηλόφθονα, κακιασμένα μπορεί να φερθεί κάποιος όταν παίρνει ανάσα μονάχα όταν εσύ φεύγεις; Γιατί όσο είσαι εκεί του έχει σωθεί το οξυγόνο από την υπερπροσπάθεια να φανεί κι αυτός, να ξεχωρίσει, να μη δείξει πως όντως είναι λίγος.
Τελικά δεν έχει σημασία πόσο σίγουρος είσαι για ό,τι έχεις.
Ίσως μάλιστα να έχει μεγαλύτερη σημασία το να γνωρίζεις τι λείπει.
Άλλωστε κανείς δε θα προσέξει τα πολλά κομμάτια που μπορεί να λείπουν από ένα παζλ.
Όλοι όμως θα εστιάσουν στο ένα και μοναδικό που λείπει από ένα δύσκολο παζλ.
Πηγή εικόνας: yuko-no-hatsu.deviantart.com
demon April 4th, 2009
Χρόνια μου πολλά. Μπλογκ +0- σφαιρα μηνών 17. Ντροπή μου που ξέχασα τα προηγούμενα. Αλλά όλο και κάτι πιο σημαντικό θα έκανα!
Αυτές τις μέρες σκεφτόμουν πόσο έχουμε αλλάξει. Σαν πόλη, σα χώρα πιθανών, σαν άνθρωποι που ζουν και κινούνται μέσα και γύρω από άλλους ανθρώπους.
Την κουβέντα πυροδότησαν τα προχτεσινά επεισόδια. Με το κάρφωμα των μπάτσων. Την επόμενη μέρα κοιταχτήκαμε με τον άντρα. Εγώ τα έζησα αφού ήμουν ξύπνια και πάνω από τις ρόδες και τα ενοχλητικά φώτα των ανύπαρκτων. Εκείνος κοιμόταν. Οπότε είχε χρόνο να σκεφτεί… Κι αναφώνησε πόσο αγριεμένα έχουν γίνει τα πράγματα. Και πόσο πλέον απαγορευτικό είναι το να τρυπώνεις σε δουλειές άλλων.
Δηλαδή αν δεις στο δρόμο τους μπάτσους να χτυπάνε κάποιον ή να του φέρονται προσβλητικά ενώ κάνουν απλώς έλεγχο, εξακρίβωση στοιχείων, δε θα κάνεις τίποτα; Ρώτησα.
-Όχι, δε θα εμπλακώ. Δεν είναι δουλειά μου και δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει τελικά…
Ε όχι ρε γαμώτο. Για ένα πράγμα ήμασταν γνωστοί οι Έλληνες. Μπορεί να είμαστε τεμπέληδες και φιλάργυροι και κουτοπόνηροι και αναβλητικοί και γενικώς με ένα στιλ ζωής που μόνο εμείς καταλαβαίνουμε. Νιώθουμε και δείχνουμε όμως πάντοτε αλληλεγγύη.
Την τελευταία φορά που πήγα Γερμανία, με έσπρωξε ένας τύπος μέσα στο λεωφορείο κι έπεσα. Κανείς δεν σηκώθηκε να βοηθήσει. Ούτε καν βλεφάρισαν…
-«Κοίταξαν τη δουλειά τους». Φυσικά…
Στην Ελλάδα ξέρεις πως είτε έχεις χαθεί είτε απλώς σου συμβαίνει κάτι, όλο και κάποιος θα σε βοηθήσει.
Να ξυπνήσω;
(σκατά)
Πηγή εικόνας: mharmanlikli.deviantart.com