demon April 26th, 2009
Για τις επόμενες 5 μέρες θα κάνω κάτι εξαιρετικά βαρετό, φαντάζομαι για σένα και τελείως εγωιστικό για μένα! Να, είναι που με πιάνει μια χαρά, τόσο στροβιλιστική, τόσο παιδική, τόσο δυνατή, που με παρασέρνει στο προσωπικό μου πανηγύρι. Μετράω και ξαναμετράω. Μία τα βγάζω έτσι μία αλλιώς. Άλλοτε τα βγάζω πάντα ίδια, οπότε πάει η σπαζοκεφαλιά για το πού είν’ το λάθος.
Και φέτος και πέρσι, έπιασα πολλές πεταλούδες. Βέβαια φέτος είναι νωρίς ακόμη. Αλλά αν αρχίσω να αγχώνομαι από τώρα για το πόσες θηλιές έχει η απόχη μου, τότε θα χάσω και το μέτρημα και τα δώρα!
Γι’αυτό σου λέω, μέτρα πόσες στιγμές έχει το νόημά μου κι άσε το πού είναι η κλωστή δεμένη! Γιατί οι στροφές είναι πολλές και ζαλίζουν. Και μέχρι να φτάσεις κει ψηλά, να δεις κάτω το παζλ, αυτό θα έχει διαλυθεί και τα κομμάτια θα έχουν γυρίσει τούμπα.
ξέρεις, δε με απασχολεί η ηλικία μου, αυτό έλειπε. ποτέ δε με απασχολούσε. απλώς η ψυχή μου γεννά αγωνίες κι ερωτήματα που καμιά φορά είναι καινούργια κι αναρωτιέμαι πόσο “φυσιολογικά” είναι και μετά βλέπω διάφορα μάταια γύρω μου που δε θα κάνω ποτέ! ή που κάνω ήδη ή που ονειρεύομαι να κάνω!
Για παράδειγμα, πόσο φυσιολογικό είναι για μια γυναίκα να μη θέλει να κάνει παιδί; Να μην την ενδιαφέρει και να μη το σκαλίζει;
Πόσο φυσιολογικό είναι στην ίδια ζυγαριά να βάζεις τη συντροφικότητα αλλά και την αξία της μοναξιάς. Της εκούσιας.
Πόσο φυσιολογικό είναι να αιστάνεσαι δοτικότητα, αγάπη, προσφορά, ευαισθησία και την ίδια ώρα σκληρότητα, διεκδίκηση, απόφαση, κυριαρχία;
Οι ευχές μου ξεκινούν από σήμερα. Δεν ξέρω αν θα τις μεταφράσω ποτέ στη γλώσσα των ονείρων. Ή αν θα μείνουν σκαλωμένες στο συννεφάκι μου, να κοιτάζουν χαμηλά. Στη γη. Των νάνων, των τρελών, των υπόκωφων γέλιων κι αναστεναγμών. Των μαξιλαριών. Των κλωστών.
Αχχχχχ!
Βρεγμένα αστέρια. Ώστε όταν πια ενώσω αυτό το σύμπαν, το μικρό, δικό μου σύμπαν, το βραχυκύκλωμα να είναι τόσο ισχυρό που να γεννηθούν μύριες πυγολαμπίδες μεμιάς!
(αυτό Μου εύχομαι)
Πηγή εικόνας: sa-cool.deviantart.com
