blog +Ο- σφαιρα

demon March 11th, 2009

προσπαθώ να οργανώσω μια συνάντηση σπίτι. μετά από κάμποσο καιρό. να φτιάξω πάλι τα σπιτικά μου club sandwich, το ντιπ με τα μπαστουνάκια και τις άλλες χαζομαρούλες. Ίσως και την τούρτα μου: σοκολάτα-μαρμελάδα κεράσι.

θα έρθει η γνωστή παρέα με τα επιτραπέζια υπό μάλλης. Θα πρέπει να αγοράσω ένα Taboo γιατί η ξανθιά το πακέταρε το δικό της. Δε με σκέφτηκε.

Θα εμφανιστεί κι ένας φίλος του άντρα. Έχω καιρό να γράψω για τον άντρα ε? Καλά έκανα!

Ναι. Θα έρθει κι ένας πολύ καλός του φίλος. Εγώ του έβαλα την ιδέα. Καιρό τώρα του λέω να προσκαλέσει και δικούς του φίλους σπίτι μας. Εμένα ευχαρίστησή μου είναι να τον δω να γελά με τους δικούς του φίλους, να παίζει τις δικές του μαλακίες, να είναι χαρούμενους που θα μπορεί να μιλήσει στη δική του γλώσσα. Αυτή του προγραμματιστή, του ρομπότ, του δημιουργού, του τεχνο-αρτίστα.

Και θα ήταν άψογο αν μια στις τόσες μαζευόμασταν σπίτι. Να παίξουμε και να γελάσουμε πολύ δυνατά. Ακόμη και αν δεν ακουστούμε σε όλο το τετράγωνο! Αυτά μ’αρέσουν εμένα. Πια…

Πηγή εικόνας: inobras.deviantart.com

• Bubbles
• Comments(6)

demon February 16th, 2009

Τι γεύση είναι αυτή που έσταξες μες τα ρουθούνια μου;

Γελάω και μεθάω. Χαίρομαι που σήμερα, μετά από κάποιο καιρό, ξυπνήσαμε ερωτευμένοι και πάλι. Κάνοντας έρωτα. Βαθύ. Ασταμάτητο. Γήινο κι ασυνάρτητο.   !

Το βραδάκι βγήκα. Πήγα στο Παλλάς και παρακολούθησα την παράσταση της γιαπωνέζικης ομάδας Sankai Juku “Kinkan Shonen”, που θα πει “Ο καρπός του κουμκουάτ”.

Αλλόκοτο πράγμα. Πολλές οι παραστάσεις. Αν και στατικός ο «χορός». Αποσπασματικός.

Έμοιαζε με νοηματική γλώσσα. Όλοι γνωρίζουν πως υπάρχει, μα λίγοι είναι αυτοί που την κατανοούν… Τερζόπουλο έχεις δει?

Δε σ’άρεσε ε? Η παρέα μου δεν ενέκρινε. Τελειώνοντας περάσαμε από το Cellier στη στοά. Για μια σαλάτα δροσιστική, κεφτέδες με κρασί, λίγο γιαούρτι με δυόσμο σε σουφλέ, ζυμαρικό, λευκό οίνο και πολλή κουβέντα. Κριτική, ζαλισμένες ατάκες, παρελθόν, χαρά, αφθονία…
Πέρασα όμορφα κι απόψε.

Πηγή εικόνας: seafairy.deviantart.com

• Bubbles
• Comments(0)

demon February 11th, 2009

Α, ξέχασα να σου πω… Ήταν πολύ αστείο το Σάββατο που, μπαίνοντας σε κείνο κει, το ντυμένο με άσπρα πανιά δωμάτιο, μου ζήτησαν να παίξω. Μια στημένη βιντεοκάμερα κι ένα μπολ γεμάτο χαρτάκια περίμενε τα υποψήφια… ψώνια. Και φυσικά, δέχτηκα! Γίνεται να μην παίξω εγώ;

Για κακή μου τύχη, το χέρι μου αποφάσισε να επιλέξει το «συναίσθημα» της ζήλειας. Κι αυτό έπρεπε να το αποτυπώσω μπροστά στο φακό. Σε αργή κίνηση!

Μα ναι, αφού στο έχω ξαναπεί. Δε θεωρώ πως η ζήλεια είναι συναίσθημα. Και κάπως έτσι, απέμεινα να κοιτάζω την παρέα μου. Ρε σεις, πώς βγαίνει στο πρόσωπο, χωρίς λόγο ή βοηθητικό στοιχείο, η ζήλεια;

ΔΕ ΒΓΑΙΝΕΙ! Ή τουλάχιστον εμένα δε μου βγαίνει.

Κι έτσι, ξανάχωσα τα δάχτυλά μου μέσα στα χαρτάκια και τράβηξα, αυτή τη φορά, το Φόβο! Κι ήταν εύκολο και είχε τη φάση του και στο τέλος, κουλουριάστηκα. Αγκάλιασα το σώμα μου, έσκυψα το κεφάλι και… cut!

Κι ας γελούσα την ώρα που φοβόμουν. Τι ήθελες να κάνω; Αφού το απόλαυσα ρεεε.

• Bubbles
• Comments(0)

demon January 30th, 2009

Το βραβείο Proximidade περιγράφεται ως εξής:«Αυτό το blog επενδύει και πιστεύει στην εγγύτητα – την εγγύτητα στο χώρο, το χρόνο και τις σχέσεις. Αυτά τα blog είναι εξαιρετικά γοητευτικά. Αυτοί οι bloggers προσπαθούν να βρουν και να γίνουν φίλοι. Δεν ενδιαφέρονται σε βραβεία για την προσωπική τους άνοδο! Η ελπίδα μας είναι όταν κοπούν οι κορδέλες των βραβείων αυτών, να αναπαραχθούν ακόμη περισσότερες φιλίες.Παρακαλώ δώστε περισσότερη προσοχή σ’ αυτούς τους συγγραφείς!».

~

Το φρικιό μου με βράβευσε. Γιατί είμαι γεμάτη συναισθήματα και εικόνες, είπε. Και με τίμησε. Με ξεχώρισε και με φώναξε να παραλάβω το παραπάνω βραβείο από το blog του. Οκτώ πρέπει να διαλέξω. Οκτώ blogs, οκτώ ανθρώπους; Θα ξεκινήσω και θα δω πού θα με πάει η δαιμονισμένη πένα μου αυτή τη φορά…

ε Βάλε κατάμαυρο 123. Μόνος σου έβαλες αυτό τον περιορισμό στον εαυτό σου. Ίσως να τον χριεάζεσαι αυτό τον περιορισμό, επειδή έχεις πολλά να γράψεις. Εμένα μ’αρέσει η γραφή και η αισθητική σου και γι’αυτό σε ξεχώρισα.

υ Βάλε μπλε ελεκτρίκ αγγελάκι. Σε είδα και με είδες όπως είμαστε στ’αλήθεια. Και σε γουστάρω για την ορμή του μυαλού σου κι εκείνο το βραχιολάκι που φοράς. Θυμάσαι; Μου την είχες πει ελαφρώς, κάποτε…

χ Βάλε ένα μοβ ελαφρύ, ρε συ Βάσκες. Με έχεις δει ερωτική, γρήγορη, χαμένη. Και μου έχεις γράψει ένα κομμάτι. Ο ντετέκτιβ κι εκείνη… Και με κολάκεψες. Και είσαι εδώ. Συχνά-πυκνά. Και είσαι άντρας. Και μου αρκεί! Αφιερωμένο λοιπόν.

α Βάλε το πιο τρυφερό ροζ, kalynama. Πόσες φορές γράφοντας αυτή τη λέξη, σκέφτηκα να γράψω mama αντί για nama. Ξέρω μονάχα πως σε δύσκολες στιγμές μου έγινες καθρέφτης του γύρω μου κι όχι του μέσα μου, ευτυχώς. Και με ξύπνησες, για να δω τριγύρω και να επιστέψω στη ζωή και στο φωτεινό μου πρόσωπο.

ρ Βάλε καφέ Μαλινάκι. Αν και η σχέση μας άλλαξε με τους μήνες και το μεγεθυντικό φακό, εκτιμώ τις ιστορίες και την ιστορία που θες να γράψεις. Είσαι όμορφη όταν αφήνεσαι κι όταν γελάς.

ι Βάλε πράσινο σκούρο, Πενθεσίλεια. Από τις πιο λυρικές γραφές που δοκίμασα ένα χρόνο τώρα. Δε θα σε άφηνα.

σ Βάλε τρελό πορτοκαλί Κωστή. Και γίνε πορτοκάλι. Γουστάρω που γουστάρεις και σκέφτομαι πόσο σούπερ θα περνούσα αν είμασταν παρέα. Που και που μ’εκπλήσσεις, γι’αυτό και δεν ξεκολλάω.

τ Βάλε κόκκινο πορφυρό, μαλακό πριγκιπέσσα. Δεν έγινες μάνα μου, αν και το ‘θελα. Στα περίεργά μου όμως, νομίζω πως είσαι εδώ.

Ω!

• Παίζω-παίζεις... δε με παίζετε!
• Comments(23)

demon January 19th, 2009

κάνε με να γελώ
αυτό μονάχα θέλω
οέ οέ οέ – οέ οέ οέ

Καλή μας βδομάδα μικροί και αστεράτοι, διαδικτυακοί μου σκλάβοι!
χι χι χι

άστο, ξέφυγα πάλι.

Πηγή εικόνας: mihai.deviantart.com

• Bubbles
• Comments(6)

demon January 15th, 2009

Έχω ανοίξει μια Μαντινεία Τσελεπού και προσπαθώ να αποφασίσω αν πρέπει να γελάσω τρανταχτά σαν παλιάτσος ή να τσιρίξω με τα σημερινά μας κατορθώματα. ΑΜΕ! Νούμερο γίναμε πάλι. Πρόζα!!!

Είχαμε και οι δύο επαγγελματικό ραντεβού κάπου στη Δάφνη. Ok μέχρι εδώ. Αρχή είναι ακόμα. Λόγω βροχής αποφασίσαμε να πάμε με μετρό. Σιχαινόμαστε τις μαζικές μεταφορές αλλά έπρεπε και να είμαστε ευπαρουσίαστοι σήμερα.

Μια και δυο σου ανέθεσα να το ψάξεις το θέμα. Πού είναι η επιχείρηση, σε ποια στάση θα κατεβούμε, να βρεις στο google τη διαδρομή που θα ακολουθήσουμε πεζοί κλπ.. Aha…

Μπαίνουμε στο μετρό και σε ρωτώ πού θα κατεβούμε. Μου λες ότι είναι το ίδιο πράγμα σύμφωνα με το google είτε κατεβούμε Νέο Κόσμο, είτε Αγ.Ιωάννη είτε Δάφνη. Εκεί άρχισε να διαφαίνεται το πράγμα. Τρεις στάσεις και είναι το ίδιο πράγμα ε?!

Το ρίχνεις στον κλήρο και κατεβαίνουμε Αγ. Ιωάννη. Γαμώ τους αγίους μου. Και τώρα; Και κυρίες και κύριοι τι κάνει το άτομο;

Ταράμμμμμμμμμ

Βγάζει από το μπουφάν το… GPS!!! Ω ναι. Έγινε και αυτό. Έλα όμως που δεν έβρισκε δορυφόρο, χάρτες και πλοηγούς με τόση συννεφιά! Για γέλια είμασταν.

Ξέρεις πού πάμε; Σε ρώτησα. Όχι. Ούτε την περιοχή? Ε, περίπου Δάφνη, Νέο Κόσμο… Άστο.

Ξεκινήσαμε με τα πόδια στα τελείως τυφλά. Πήραμε τηλέφωνο. Ούτε ο τυπάς ήξερε. Και κάπου εκεί είδα μπροστά μου την ανηφόρα που έλεγε η γκόμενα στο GPS να ανεβούμε. Να την ανεβείς εσύ ρε!

Τέλος.

Σε πρόσταξα να βρεις ταξί. Εγώ ανηφόρα έτσι δεν ανεβαίνω. Ήδη είχα αρχίσει να ανεβάζω θερμοκρασία σαν ψυγείο παλιού αυτοκινήτου.

Μπήκαμε στο ταξί και τι έγινε νομίζετε; Η γκόμενα του GPS ξαναβρήκε τη λαλιά της κι άρχισε να δίνει οδηγίες. Στον ταρίφα αυτή τη φορά. Τρελό γέλιο. Παράνοια σκέτη.

Στρίψτε αριστερά σε 20 μέτρα να μετρά εκείνη, αδιέξοδο να είναι ο δρόμος.

Κάποτε, αν μου έλεγες «άσε τη ζωή μου ήσυχη» θα σου έλεγα Πολύ Ευχαρίστως και θα καβαλούσα ξανά το συννεφάκι μου. Αυτό που με έφερε σε σένα. Ή εσένα σε μένα τελοσπάντων. Τώρα που μου είπες «άσε τη ζωή μου ήσυχη» είπα και πάλι Πολύ Ευχαρίστως. Και το σύννεφο έσπασε κι έγινε βροχή.

Πηγή εικόνας: tolagunestro.deviantart.com

• Bubbles
• Comments(2)

demon December 14th, 2008

Μου είπε να χρησιμοποιήσω τις λέξεις:  λεξη, κραυγη, σκυλος, τσιγαρο, γελαω κι εγώ άκουσα τη μανούλα μου!

Βλέπω ένα σκύλο με τσιγάρο περασμένο στ’αυτί και γελάω. Αστείο πόστερ. Θυμάμαι τότε που ήξερα να χρησιμοποιώ τις λέξεις. Ενώ τώρα, μόνο την κραυγή!

Προστάζω να παίξουν χρησιμοποιώντας αυτές τις λέξεις: αναρχία, συναίσθημα, πέφτω, δίνω, τέλος, οι: αγγελάκι, kalynama, Νιόβη, Κωστής και ο Μανώλης.

Πηγή εικόνας: foureyes.deviantart.com

• Παίζω-παίζεις... δε με παίζετε!
• Comments(2)

demon December 10th, 2008

Μπήκα σπίτι. Είχες σβήσει όλα τα φώτα. Τρεμόπαιζε η ζεστάδα του δέντρου σε όλο το σαλόνι.

Λαμπιόνια χρώματος πορτοκαλί χόρευαν ένα μονοπάτι μέχρι το αστέρι.

Κοίταξα τριγύρω. Τριαντάφυλλα πορφυρά παντού. Πλησίασα στο γραφείο μου. Άναψα δυο κεριά και γύρισα παιχνιδιάρικα τη γυάλινη σφαίρα που αγόρασα προχτές.

Κοίταξα βιαστικά την πολύχρωμη ώρα μέσα στο usb hub και έκανα να βγάλω το μπουφάν.

Με κάθισες στον καναπέ, δίπλα στη γάτα. Και μου ζήτησες να ακούσω κάτι…

Έσκασα στα γέλια. Και μετά σε κοίταξα με τα μάτια ορθάνοιχτα. Κι άκουσα όλο το στίχο μέχρι τέλους. Σε κοιτούσα κι εσύ το ίδιο. Μου χαμογελούσες, μου έκανες γκριμάτσες τρυφερές και μου έστελνες καρδούλες. Εμάς…

Σ’ευχαριστώ για την ερωτική εξομολόγηση, ψιθύρισα στην αγκαλιά σου, μετά την τελευταία νότα. Love of my life, Queen.

Είναι υπέροχο. Μου έκανες ερωτική εξομολόγηση. Και είσαι εδώ!

στο αfιερώνω

• Xxx You ! , Σαλιάρα
• Comments(4)

demon November 26th, 2008

Χμμμμ… Δεν είμαι και στα καλύτερά μου. Η διάθεσή μου παραφωνεί. Όχι, εγώ δεν έχω εορτοφοβία. Τρελαίνομαι για τα Χριστούγεννα. Λατρεύω την Πρωτοχρονιά και το χτεσινό σου, ήταν από τις εκπληκτικότερες εκπλήξεις που θα μπορούσα να είχα ζητήσει…

Μπήκα σπίτι, μετά τη δουλειά, κατά τις 21:30. Πρόσεξα ακουμπισμένο στο χολ ένα στενόμακρο χαρτόκουτο. Πέρασα αδιαφορώντας. Είχες μείνει άναυδος. Μα είναι δυνατόν να μην έχει περιέργεια, σκέφτηκες. Είναι δυνατόν να μην το είδε; Αποκλείεται!

Πάω να κάνω πιπί μου, σου είπα με ύφος. Βγαίνοντας, προσπέρασα ξανά το ξένο αντικείμενο. Πάω να αφήσω το σακίδιό μου, συμπλήρωσα. ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΔΕΝΤΡΟ!!! Και τόσο απλά, τόσο ασυνάρτητα, τόσο χωρίς καν σκέψη, ξετύλιξα τα πάντα! Και το σπίτι γέμισε φιλιά, γέλια κι άφθονη χαρά.

Πρώτη φορά στη ζωή μου, έχω στο δικό μου σπίτι Χριστουγεννιάτικο δέντρο!!! Πρώτη φορά θα κάνουμε Χριστούγεννα στο σπίτι μας με δέντρο! Με φωτάκια να ενοχλούν τη νύχτα! Με δώρα, ξύλινα στολίδια και την πιο όμορφη αύρα…

Μου πήρε γύρω στις 3 ώρες να συναρμολογήσω το πελώριο δέντρο που μας πήρες. Να ανοίξω ένα προς ένα τα κλαδιά, να στολίσω, να προσέξω να μην παραφορτώσω. Να κάνω ένα εξαίσιο Χριστουγεννιάτικο δέντρο!!! Το ΔΕΝΤΡΟ ΜΑΣ. Και τώρα, τα καλικαντζαράκια μπορούν να κάνουν την επίσκεψή τους. Και να αφήσουν τις ευχές και τη σκόνη τους!

Τόσο νωρίς, τόσο αυθόρμητα, τόσο απλά.

Πηγή εικόνας: gfx-sheep.deviantart.com

• Xxx You !
• Comments(10)

demon November 20th, 2008

Χτες πήγα πρώτη φορά στη ζωή μου σε λαϊκή αγορά. Wow.

Στην αρχή με είχε πιάσει μια περίεργη αμηχανία, του στιλ: εγώ τι κάνω «εδώ μέσα»;! Γιαγιάδες με ογκώδη καρότσια, από αυτά τα παμπάλαια με τα ροδάκια που τρίζουν και τα ραφάκια, αλλοδαποί κάθε εθνικότητας που έσουρναν ξωπίσω τους κουτσούβελα και συζύγους για το κουβάλημα της σακούλας, αποστεωμένοι κύριοι μιας κάποιας ηλικίας με τις απαιτήσεις της κυράς γραμμένες στο χαρτάκι και κάπου εκεί… εμείς, εσύ κι εγώ, χωρίς καροτσάκι, χαρτάκι ή φτωχούς συγγενείς, να προσπαθούμε να βγάλουμε άκρη.

Με το που στρίψαμε τον κάθετο δρόμο και βρεθήκαμε στην αρχή της λαϊκής, κοιταχτήκαμε, πήραμε μια πολύ βαθιά ανάσα, δώσαμε τα χέρια και αφήσαμε όλο αυτό το ανθρώπινο μονοπάτι να μας ρουφήξει.

Προσπάθησα να γίνω ένα με το μπούγιο τριγύρω μου, αλλά ήταν αδύνατον. Φωνές από τους πάγκους: «Κυρία, έλα εδώ να σε κεράσω!», «Κυρία, γλυκά κάστανα. Έλα, Σου λέω είναι γλυκά, δε θα το μετανιώσεις». Μα εγώ θέλω να τα ψήσω! Και ξαφνικά με έπιασε νευρικό γέλιο. Κοιτούσα τον άντρα κι απλώς έδειχνα τριγύρω μου. Όλες αυτές τις ολόφρεσκες πρώτες ύλες, τα ξύλινα ταμπελάκια, τις γραμμένες με κιμωλία τιμές, τα μάτια των ανθρώπων και τις καλύτερες δημόσιες σχέσεις που έχω δει στη ζωή μου!

Αβγά ημέρας 14 λεπτά το ένα!!! Πατάτες από το Νευροκόπι, 2 ευρώ τα 5 κιλά!!!

Είμαστε ηλίθιοι, γύρισα και του είπα. Ηλίθιοι, το ξέρεις;;; Τόσο καιρό ψωνίζουμε από τον Βασιλόπουλο, τον Μαρινόπουλο και το κάθε μάρκετ-αλυσίδα φρούτα και λαχανικά και ψάχνουμε το πιο φρέσκο, το λιγότερο ραντισμένο, το πιο φτηνό. Γιατί ντρεπόμασταν να έρθουμε στη λαϊκή. Να δούμε τι είναι αυτό;! Ε λοιπόν ξέρεις τι; Θα σου πάρω κι εσένα ένα καροτσάκι με γυαλιστερά ραφάκια, να ερχόμαστε εδώ, να φορτώνουμε τις σακούλες με τα καλούδια, να στηρίζουμε τη γη και τους ανθρώπους της. Του το είπα του άντρα αυτό και κείνη την ώρα περνούσε ένα παλικαράκι με το δικό του καρότσι. Με κοίταξε και χαμογέλασε φαρδιά-πλατιά.

«Φίλος, βάλε ό,τι θες», είπε με φοβερή άνεση ο άντρας σε έναν τύπο που πουλούσε ντομάτες. Είχαμε ξεπεράσει και οι δύο το αρχικό σοκ-τρακ-ντροπή.

Πρωτάρα είμαι, ναι. Αγόρασα χόρτα που ούτε που τα ήξερα. Τέσσερις ώρες μου πήρε να τα καθαρίσω, να τα πλύνω, να τα βράσω να φύγει η πικράδα, να τα τηγανίσω, να τα φουρνίσω με γιαούρτι και μυρωδικά πάνω σε φύλλο.

Λάπαθα, άγρια χόρτα, Πράσο,  Ζοχούς, Σπανάκι… Έκανα την πρώτη μου χορτόπιτα και ήταν γαμάτη! Και λαϊκή, θα ξαναπάω. ΑΜΕ @

Πηγή εικόνας: www.awesomealmonds.com

• Bubbles
• Comments(4)