Πένα γεμάτη ευχές…

May 3rd, 2010

Πεντανόστιμο το ψαράκι στην αυλή της Ελευσίνας. Αυθεντικό, καλοψημένο, ζουμερό, γεμάτο αλμύρα, ιστορίες και μαλακή σάρκα. Όμορφες οι βόλτες το πρωινό και τ’απογευματινό. Ο ξεχασμένος έρωτας που αναγεννήθηκε σαν την Αφροδίτη, κολασμένος, αλλά σε συσκευασία ροζ!

Αναπάντεχα, γλυκά, λίγο αμαρτωλά, πονηρά σίγουρα! Καλή η έκπληξη…

Ενδιαφέρουσα η βολτούλα στο παζάρι της Φιλαδέλφειας με χίλια-μύρια καλούδια να κρέμονται από κλωστές, σπάγκους, βάζα κι ενυδρεία!

Και πολύ τρυφερή η νύχτα μας στο ιταλικό εστιατόριο που ανακάλυψα στη Γλυφάδα. Μου είχε λείψει μια τέτοια, ρομαντική έξοδος μαζί σου. Οι δυο μας αποκλειστικά. Μια μικρή πολυτέλεια, γαρνιρισμένη σωστά.

Απολογισμός: Καλός! Ευτυχισμένος. Πολύ κοντά σε αυτό που ονειρεύομαι. Με τους ανθρώπους που αγαπώ, εσένα πάντα…

Πήρα ευχές από κει που δεν το περίμενα. Από ανθρώπους που ούτε που ήξερα, νόμιζα, πως έχω γενέθλια Πρωτομαγιά. Και με ξέχασαν άνθρωποι που τους περίμενα και την ήθελα την ευχούλα τους. Δεν πειράζει, η γεύση και η επίγευση κυρίως που έκλεψα φέτος στα γενέθλιά μου, ήταν εποικοδομητική.

Λίγο πικρή, όπως και οι τελευταίοι, δύσκολοι μήνες της ζωής μου, αλλά σίγουρα ένιωσα ότι έχω ανθρώπους που με στηρίζουν, που με αγαπούν και που μου δίνουν. Και είναι ίσως η πρώτη φορά στη ζωή μου, που έχω την ωριμότητα και τη γυάλινη “σοφία” να το δω αυτό. Και είναι πολύτιμο το συναίσθημα, τελικά.

Ακούω πάλι σειρήνες στο δρόμο. Είναι η 15η φορά σήμερα. Τι έγινε, σε Χάρλεμ εξελιχτήκαμε; Ζω σε κουκούλι. Δεν ξέρω τι θα γίνει όταν μου το τρυπήσουν όμως.

Πρωτομαγιά. Χρόνια μου πολλά. Και σας ευχαριστώ guys που σπαταλάτε μερικά δευτερόλεπτα που και που πάνω μου!

Αλήθεια. Ευχαριστώ.

Πηγή εικόνας: ioneek.deviantart.com

3 και σήμερα!

April 28th, 2010

Ανάσα, χτυπός, χρόνος, κεραυνός, πουγκί πάνω από τα μαλλιά μου να χύνει, να απλώνει, να αδειάζει…

Τι στιγμές έχω ζήσει! Τι στάλες μάζεψα σε τούτη τη ζωή, μέχρι τώρα. Τι πεταλούδες έπιασα στον ύπνο και στον ξύπνιο μου με τα μελωμένα μου δάχτυλα να κολλάνε και να ζητάνε!

Πλησιάζει η μεγάλη ώρα. Η ώρα που θα μεγαλώσω κι επίσημα “λίγο” ακόμη. Πιο κοντά προς μια αντίστροφη μέτρηση. Εκείνη του χρόνου, που δε σηκώνει. Μα γέρνει!

Πρωτομαγιά. Το λέω κι αστράφτω ολόκληρη σαν καθρέφτης που στέκει κόντρα στο φως.

Πρωτομαγιά είμαι! ναι!

Πηγή εικόνας: sordello-jazz.deviantart.com

Και στην επόμενη ζωή…

April 15th, 2010

Το ένστικτό μου δεν είναι πια τόσο καλοκουρδισμένο όσο ήταν για όλα αυτά τα χρόνια της ζωής μου. Και αιστάνομαι σα να μην έχω εκείνη τη μαγική ικανότητα να διαβλέπω, να καταλαβαίνω, να ερμηνεύω. Κάτι μου λείπει. Ναι, μου λείπει πολύ είναι η αλήθεια, γιατί στηριζόμουν πάντα στο ένστικτό μου. Πάντα.

Τα τελευταία χρόνια λοιπόν φοβάμαι μη χάσω τους γονείς μου. Δεν είναι ότι μεγαλώνουν. Ότι γερνάνε, γιατί αυτή είναι η αλήθεια όσο κι αν δε μ’αρέσει. Δεν είναι όμως αυτό. Γιατί δεν είναι τόσο μεγάλοι, μη φανταστείς. Δεν είναι ότι φοβάμαι μην τους χάσω. Αν και όντως φοβάμαι. Έχουμε μια δυνατή σχέση, αν και πολύπλοκη και έντονη τον περισσότερο καιρό.

Είναι όμως ότι το ένστικτό μου έλεγε πως κάτι θα χάσω που αγαπώ πολύ. Και τρόμαζα. Όμως δε συνέβη. Ευτυχώς. Ευτυχώς! Φυσικά και θα συμβεί. Κάποτε. Ας είναι κάποτε…

Οι γονείς μου γύρισαν από την Ιαπωνία. Wow, ναι! Κάθε μέρα, όλο αυτό το διάστημα που έλειπαν, κοιτούσα ψηλά στο συννεφάκι μου κι έλεγα: “Οι γονείς μου είναι στην Ιαπωνία” και έσκαγα ένα τρελό χαμόγελο. Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη. Επέστρεψαν. Μου έλειψαν και θα τους δω σήμερα, επιτέλους!

Αυτό που θέλω να πω είναι το εξής. Αν και ξέρω ότι δε θα το διαβάσουν ποτέ. Γιατί φυσικά δε με διαβάζουν. Πριν το πω, να σου εκμυστηρευτώ πως σήμερα, νωρίτερα, σκεφτόμουν ότι η μάμα μου δε μου έχει ζητήσει ποτέ της τίποτα. Δεν ξέρω πώς προσγειώθηκε αυτή η σκέψη στη φωλιά του μυαλού μου, αλλά για κάποιο λόγο ξεπήδησε μέσα από τη φουσκίτσα της. Όντως. Θυμάμαι μόνο πριν λίγα χρόνια που μου ζήτησε να πεταχτώ σε έναν ορειβατικό σύλλογο στα Εξάρχεια, όπου ζούσα, για να πληρώσω για μια εκδρομή που θα πήγαινε. Αυτό. Δε θυμάμαι κάτι άλλο. Ποτέ…

Τις τελευταίες 4 ώρες έκατσα και δούλεψα πάνω στο βιβλίο του πελάτη μου. Το τελείωσα!!! Το είχα βάλει στόχο. Και μετά είδα στο ψηφιακό γραφτήρι μου, το AC/Ryan το τελευταίο επεισόδιο της σειράς “Lipstick Jungle”. Μ’αρέσει. Δεν έχει καμία σχέση με το βλαμμένο “Sex & the City”. Εδώ τα πράγματα είναι προσγειωμένα και όχι επιχρυσωμένα… Και τώρα είπα να μπω και να σου γράψω.

Να σου πω ότι…

Μακάρι και στην επόμενη ζωή να σε έχω μάνα μου! Θα είναι τιμή μου, ειλικρινά.

Και μακάρι και στην επόμενη ζωή να σε έχω πατέρα μου. Θα είμαι ιδιαίτερη τυχερή αν συμβεί αυτό.

Όπως μακάρι και στην επόμενη ζωή να έχω τη Βούλα πεθερά μου (κλείσαμε 2 μήνες σήμερα). Αλλά να έχουμε περισσότερο χρόνο στη διάθεσή μας. Ίσως αυτός ο χρόνος απλώς να μας κάνει να μισηθούμε τελικά. Αλλά αξίζει τον κόπο. Τις αγκαλιές που θα σου δώσω, αιστανόμενη κάθε φορά ότι τις χρειάζεσαι!

Λοιπόν κοίτα. Ξέρω ότι δε θα με διαβάσεις ποτέ. Λίγο με νοιάζει αυτό. Απλώς ήθελα να σου το πω, εντάξει; Να το γράψω εδώ μέσα.

Σε θέλω μάνα μου και στην επόμενη ζωή. Οκ? (υποσχέσου…)

Πηγή εικόνας: lostinlight666.deviantart.com

Όταν η αγάπη γίνεται… σφουγγαρίστρα!

April 14th, 2010

Δεν ξέρω γιατί, αλλά με απασχολεί αυτό: Δεν είναι η σύγκριση του ποιος είναι πιο ευτυχισμένος ή για να νιώσω πιο σκατά ή πιο καλά. Είναι απλώς για να κατανοήσω εάν έτσι είναι τα ζευγάρια. Ξέρεις, εάν είναι νορμάλ αυτό που μας συμβαίνει, αυτό που ζούμε, οι αλλαγές, οι συμπεριφορές, οι συνήθειες, ο τόνος, ο τρόπος, η μικρή ανοχή πια… Όλα ρε παιδί μου.

Το σπίτι άρχισε να καταρρέει, οπότε μια δεύτερη επίσκεψη μέσα σε μια βδομάδα (!)  στο ΙΚΕΑ ήταν επιτακτική. Έπεσε σχεδόν ο τοίχος στο κεφάλι του άντρα, άρα κάπου αλλού θα πρέπει να βάλουμε τις πετσέτες, τις μαξιλαροθήκες και τα πετσετάκια.

Το κλείσαμε το μαγαζί. Και φεύγοντας με τον κολλητό μου, η κουβέντα ήρθε από μόνη της. “Ρε συ, είναι φυσιολογικό όλο αυτό. Εσύ με την Ελένη έτσι ήσασταν;” -“Ναι, και γι’αυτό χωρίσαμε κιόλας!

“Καλά, κορόιδευε εσύ…”

Όλο αυτό που ζεις το βάζεις σε μια ζυγαριά, μου είπες ως σοφός κολλητός, που μετράς αρκετά χρονάκια ήδη. Το θέμα είναι όταν αρχίσουν και βαραίνουν επικίνδυνα τα αρνητικά, εκείνα που σε ενοχλούν και σε βγάζουν εκτός εαυτού. Τότε, αναγκαστικά βάζεις κι εσύ χεράκι στον ποπό του τασιού, για να το κρατήσεις και να παραμείνει σχεδόν σε ισορροπία το καλό με το κακό. Το θέμα είναι τι γίνεται αν βαρεθείς να κρατάς. Σε μένα αυτό συνέβη. Αλλά τι σε νοιάζει τι κάνουν οι άλλοι;

“Μα δε με νοιάζει ρε thrash. Χέστηκα. Με νοιάζει όμως τι είναι φυσιολογικό. Τι συμβαίνει και πώς μετριέται. Εντάξει, κάποιος αντέχει πολύ, άλλος λίγο. Κάποιος είναι μαζόχα κι άλλος τη βρίσκει με το ξύλο. Ξέρω εγώ. Υπάρχει όμως και η αντικειμενική μεζούρα, no; Εκείνη που λες ότι ναι, εάν συμβαίνει αυτό τότε… σκέψου! Είναι εκείνο που σου λένε: Βάλε σε ένα χαρτί τα θετικά, τράβα μια γραμμή κι απέναντι γράψε τα σκατά. Ε…”

-“Κοίτα, άλλοι αφήνουν το ποτήρι να γεμίσει και μετά την κάνουν. Άλλοι πάλι την κάνουν πολύ πριν ξεχειλίσει. Κι άλλοι κάθονται και κοιτάνε τις σταγόνες να έχουν πέσει στο πάτωμα”.

“Ναι ρε thrash… και η αγάπη γίνεται… σφουγγαρίστρα; Δηλαδή μπορεί να αντιστραφεί όλο αυτό; Να αλλάξει η μαλακία; Γιατί εγώ δε θέλω η αγάπη μου να μοιάσει με σφουγγαρίστρια”.

Τ’ακούς;

((P.S. Την επόμενη φορά θα σου πω πώς ξέρω ότι δεν είμαι ρατσίτρια. Εντάξει;))

Πηγή εικόνας: evilxelf.deviantart.com

Καίγεται η ζωή σου…

April 9th, 2010

Κάτι καίγεται. Κάθομαι στο σαλόνι και χαζεύω διάφορες εκπομπές που έγραψα πρόσφατα στο AC/Ryan. Και ξαφνικά το σπίτι γεμίζει χαλασμένη, καμένη μυρωδιά.

Πετάγομαι στο μπαλκόνι και βλέπω καπνούς να διαγράφονται μέσα στη λάμπα της ΔΕΗ. Σκέφτομαι να πάρω τηλέφωνο την Πυροσβεστική Υπηρεσία. Κοιτάζω τριγύρω. Από που προέρχεται;

Μέσα σε 2-3 λεπτά εμφανίζεται 1 περιπολικό κι αμέσως μετά άλλα δύο. Πυροσβεστικό ακόμη πουθενά. Θα το έχουν ειδοποιήσει όμως, δεν μπορεί. Από που προέρχεται η φωτιά; Ακόμη δεν ξέρω. Κάπου στα αριστερά μου. Προς τη δική μου μεριά.

Μέσα σε 5 λεπτά έρχονται 2 πυροσβεστικά οχήματα. Βλέπω που σταθμεύουν. Είναι το επιπλοποιείο παρακάτω; Μήπως τα γραφεία της ΕΛΜΗ; Σε λίγο καταφτάνει και τρίτο πυροσβεστικό.

Πολύς καπνός. Ακόμη περισσότερος τώρα. Και μυρίζει έντονα, ακόμη και με τα πάντα κλειστά. Σαν πλαστικό να καίγεται. Σα διάφορα υλικά…Τι σκατά.

Ευτυχώς έχω βάλει το Μάτι μέσα. Κι ευτυχώς ο άντρας κοιμάται και δεν έχει πάρει χαμπάρι. Τι σκατά?!

Πριν μερικά χρόνια σιχτίριζα για τη δουλειά, για τα ταλέντα μου που πήγαιναν χαμένα, για το μισθό μου που σε καμία των περιπτώσεων δε μου άξιζε. Σιχτίριζα τον κάθε χαμένο, απατεώνα (και όχι απατεωνίσκο) εκδότη που έκανε την αρπαχτή του κι εγώ βρισκόμουν κάπου εκεί μπλεγμένη. Σε ένα κλείσιμο εφημερίδας, σε μια μαλακισμένη συμπεριφορά, σε έναν ψωνισμένο πλην όμως ατάλαντο βοηθό εκδότη που όριζε… Και σιχτίριζα την επαγγελματική μου τύχη. Την ταλαιπωρία που έζησα ανάμεσα και στις καλές στιγμές.

Ήταν στιγμές όμως.

Και τώρα. Να φεύγουμε για Πάσχα και να μένουν κάποιοι πίσω για να “φυλάνε τα Πατήσια. Μη μας τα πάρουν”. Πες το ψέματα. Μας τα έχουν “πάρει” όμως προ πολλού.

Βόμβες τριγύρω, δολοφονίες παρακάτω, μαχαιρώματα στη γωνία, πυρκαγιά μια ανάσα μακριά… Λες και βρεθήκαμε στο μάτι του κυκλώνα χωρίς να το έχουμε ζητήσει. Και χωρίς να το έχουμε συνειδητοποιήσει.

Τι λέτε ρε… Θα με διώξετε από τη χώρα μου γαμώτο; ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΩ ΝΑ ΖΗΣΩ. Γιατί αν εξαρτιόταν από μένα, θα είχα φύγει προ πολλού από δω “μέσα”. Αϊ σιχτίρ!

Όχι πως είναι “ελληνικά” τα Πατήσια δηλαδή. Μη χεστούμε. Πού το είδες! Είδες εσύ Έλληνα; Τους μέτρησες κιόλας? Τόσοι λίγοι ε…?

E λοιπόν θα το πάρω από τη μαυρίλα του το πράγμα: Δεν πρόκειται να ξαναφτιάξουν τα πράγματα. Εάν δε βαρέσει στ’αλήθεια διάλυση η γΕλλαδίτσα μας, να πατώσει πιο κάτω κι από την άμμο, ώστε να φύγουν όσοι πρέπει να φύγουν μια και δε θα έχουν να τα κονομήσουν πια εδώ, δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι.

Όσο αιστάνονται ότι είμαστε μια μικρή γη Επαγγελίας, εδώ θα μένουν. Πρέπει να πατώσουμε στα αλήθεια. Να βγούμε στην ξηρά ακόμη κι εμείς οι Έλληνες. Ποιος τα λέει αυτά, εγώ… Χα. Που μέχρι να έρθω στα Πατήσια, ήμουν υπέρ της αλλοδαπίας.

Ρε φίλε, πες μου που να πάω να ζήσω; Και γιατί να πρέπει να αφήσω αυτό το σπίτι; Που το νοικιάζω, που το αγόρασα, που το κληρονόμησα; Γιατί να μην μπορώ να περπατήσω τη βόλτα μου όταν πέσει ο ήλιος; Γιατί να μην μπορώ να φερθώ όπως αιστάνομαι, να ντυθώ όπως είμαι, να κρατώ τη ζωή μου; Ε?!!!

fire.jpg

ΘΕΛΩ SEX!

April 5th, 2010

Με τρελαίνει όλο αυτό. Κοιτάγματα, επιθυμίες, κενά και μετά… «θέλω» που δε θα εκπληρωθούν anytime soon. Τώρα μου έρχεται συνεχώς η ατάκα της μάνας στο μυαλό: «Ο άντρας μου θέλει και προσπαθεί όλη την ώρα, αλλά εγώ…». Τελικά όντως, οι άντρες θέλουν συνεχώς σεξ? Όντως?? Μπα…

Κάθομαι εδώ, ανάμεσα σε πιάτα γεμάτα χαρά και θύμισες, γεύσεις και υπολείμματα και δεν μπορώ να το φχαριστηθώ όλο αυτό για κάποιο λόγο.

ΘΕΛΩ SEX~ ΘΕΛΩ!

Θέλω απλώς να δακρύσω κάτω από την ομπρέλα του ήλιου και να σωθώ…

Πηγή εικόνας: d-e-v-i.deviantart.com

Χρόνια πολλά – Το 28ο κλειδί

April 4th, 2010

Τρελαίνομαι για βεγγαλικά. Την ώρα που ψιχαλίζουν τις σύντομες λάμψεις τους πάνω από το κεφάλι μου, νιώθω να με σκεπάζουν με απίστευτη ενέργεια, αυτά τα χρωματιστά μανιτάρια. Είμαι Χαλκιδική και φέτος, οι πολύχρωμες αστραπές δεν διήρκησαν πολύ. Ακολούθησε και αυτή η χαρά την οικονομική κρίση φαίνεται.

Είμαι στο οικογενειακό σπίτι με τον άντρα, τον μπαμπά του, τον αδελφό του και τη γυναίκα που μόλις πριν ένα μήνα παντρεύτηκε. Από τη Μαλαισία. Για την κάρτα… Παράξενο ζευγάρι. Αγενές και θρασύ μαζί. Τον κοιτάζω και μετά τον άντρα, ψάχνω να βρω πώς μπορεί αυτοί οι δυο να είναι αδέλφια και σταυροκοπιέμαι. Ευτυχώς. Διάλεξα το σωστό αδελφό: )))

Λερώνω το τραπεζομάντιλο με τσίπουρο και μελετάμε τη Βούλα. Για εκείνη έπεσε, για να γευτεί κι εκείνη τα γράδα, που καίνε τον ουρανίσκο…

Είμαι Χαλκιδική για Πάσχα. Για τον μπαμπά του άντρα. Για τη μικρή οικογένεια. Πως είναι η Μικρή Ιταλία; Αύριο ψήνουμε κατσίκι. Θα το ζήσω και αυτό. Ένα τεράστιο τραπέζωμα θα στηθεί στο κτήμα, πάνω στο γκαζόν, δίπλα στις ελιές, γύρω από τις γάτες, τα λουλούδια και τις πεταλούδες.

Το ζώο θα στροβιλιστεί τόσες φορές μέχρι να ζαλιστεί. Ο κόσμος θα χαρεί με τις μυρωδιές του λίπους και της τσίκνας. Το κρασί θα ευφράνει τις ανυπόμονες καρδιές και θα κολλήσει μουστάκια στις γραμμές των χειλιών, χαμόγελα.

Το 28ο κλειδί ήρθε. Η μπλογκόσφαιρά μου, αυτή η αδυσώπητη, αόρατη σφαίρα μου που μιλά μόνο για μένα, για τα δικά μου κλειδιά, για τους δικούς μου καπνούς, έκλεισε τους 28 μήνες εδώ, τριγύρω σου.

Χρόνια μου πολλά. Θα στο σπάσω το αβγό, θα δεις!

Πηγή εικόνας: snopprinses.deviantart.com

Μια νύχτα στην Πλάκα με βροχή και τακούνι!

March 14th, 2010

Εγώ ξέρω απλώς ότι ο άντρας μου έστειλε μήνυμα κατά τις 00:20 ότι βρέχει (στα Πατήσια) και 3 και κάτι ώρες αργότερα όταν έβγαινα από το “Ζυγό” έβρεχε πολύ ψιλά αλλά αρκετά στην Πλάκα. Και είχε την πλάκα του όλος αυτός ο κόσμος σαν ποταμάκι, να λικνίζεται και να πηδά σα βατραχάκι στις πλάκες της Κυδαθηναίων. Και ήταν πράγματι αλλόκοτη αυτή η βροχή: πολύ-πολύ ψιλή σα χάντρες από διαλυμένο κολιέ, να πέφτει στο πλακόστρωτο της γης.

Πολλά “σα” έχω χρησιμοποιήσει ήδη… Mmm….

Ναι, λοιπόν. Πήγα στο “Ζυγό”. Εγώ που δε συνηθίζω να βγαίνω πλέον Παρασκευο-Σάββατα ούτε και να πηγαίνω σε μαγαζιά που συγκεντρώνουν τόσο κόσμο. Δεν έπεφτε καρφίτσα, υπόψιν.

Αλλά ο Μαχαιρίτσας μου αρέσει. Και η παρέα ήταν καλή. Και η πρόταση, επίσης συγκυριακά συμπαθητική.

Να πω ότι για μένα, το πρόγραμμα ήταν άνισο. Δηλαδή χόρτασαν σκηνή, χειροκρότημα και κέφι τα “Κίτρινα Ποδήλατα”, η Αφροδίτη Μάνου και σε δεύτερο πλάνο ο Γιάννης Κότσιρας, που προσωπικά δε μου κάνει κάτι ιδιαίτερο. Βασικά δε μου αρέσουν τα τραγούδια του. Αλλιώς η σκηνική παρουσία, μια χαρά.

Λαυρέντη δεν χόρτασα, αν και τον είχα δει στο σχήμα με τον Ζουγανέλη-Παπακωνσταντίνου κι εκεί δώσαν ρέστα. Ήταν όλοι τους ένας κι ένας και είχαν δέσει ΚΑΙ μουσικά!

Όχι όμως σε αυτό το σχήμα. Από μουσική, ξεσηκωτική “αλητεία” του σήμερα στα μπασταρδεμένα ταγκό που θύμιζαν Κουστουρίτσα κι άλλη κουλτούρα, και από ζεϊμπέκικα έστω και σε light μορφή (not) στον πάντα επίκαιρο Λαυρέντη. Κοίτα να δεις που έγινα φαν και δεν το γνώριζα!

Εντάξει, η ελληνική μουσική δεν είναι το φόρτε μου. Σημειωτέον, η έκπληξη είναι η Ζηνοβία Αρβανιτίδη, νέο κι ενδιαφέρον αίμα, υπέροχη φωνή και πλήκτρα.

Να δω, σήμερα θα βρέξει τελικά; Γιατί πρέπει να πάω Αγία Παρασκευή για ένα γύρισμα. Δέχομαι στοιχήματα! lol

Καλή Κυριακή, guys…

Υ.Γ. Α, ξέχασα να πω ότι παρολίγο να πιαστώ στα χέρια με έναν τύπο μπροστά, ο οποίος εννοούσε να καπνίσει 2 ολόκληρα πούρα μέσα σε ένα μισάωρο… “Ευτυχώς” που προς το τέλος, κάπνιζε “μονάχα” το 1/4 του μαγαζιού. Αν και δεν έχω καταλάβει γιατί θα πρέπει να υποστώ έστω και αυτό. Α, ναι. Και κάπως έτσι θυμήθηκα γιατί δεν πάω ή δεν πήγαινα σε τέτοια μαγαζιά. Πέρα από το στριμωξίδι…

Πηγή εικόνας: j-rimaz.deviantart.com

Χρόνια πολλά – Το 28ο κλειδί

March 4th, 2010

Βλέπεις μέσα από τη γυάλινη οθόνη το σώμα να σκύβει τσακισμένο, ζωώδες και το χέρι να πιέζει το κεφάλι προς τα κάτω, βίαια. Το αντρικό όργανο να εισβάλει στον πρωκτό της γυναίκας. Δεν ξέρω εάν σε ανάβει. Ψευτογελάς και κοκκινίζεις.

Πιάνω τον εαυτό μου να μαζεύεται, να ζαρώνει, να κλείνει σα σαλιγκάρι, να κρύβεται και να φεύγει μακριά από αυτό το θέαμα, που δεν θυμίζει σε τίποτα τρυφεράδα, ανάγκη. Οι ήχοι όμως είναι οι ίδιοι κι αυτό είναι που με προβληματίζει.

Ήχοι ίδιοι ή τουλάχιστον παρόμοιοι ακόμη και κάτω από τον μεγεθυντικό φακό. Πράξη που θυμίζει άλλη πράξη, άγριο έρωτα αλλά όχι βιασμό ή εμπορική τσόντα προς διάθεση κι εκμετάλλευση.

Και αναρωτιέμαι αν σου αρέσει έστω και λίγο αυτό που βλέπεις. Το φοβάμαι.

Κι ενοχλούμαι. Και σκέφτομαι. Και θυμάμαι. Κι αναπολώ… Και με ρωτάς τι έχω. Μα τι να σου πω ακριβώς; Για τη γυναικεία ιδιοσυγκρασία, το θυμό και την αηδία που νιώθω τώρα δα, για την ψυχή μου που ίσως να μην τη μοιραστώ ποτέ μου ολότελα με σένα;

Τι με ρωτάς;

Παίρνω το 28ο κλειδί, την επέτειο της blogosfairas μου και πετάω ψηλά, σαν αράχνη με φτερά πεταλούδας.

Γεια σου κατάντια.

Τελικά δε μου λείπεις και τόσο…

Πηγή εικόνας: my-eyes-your-windows.deviantart.com

Τόξο σε ευθεία

February 14th, 2010

Χρόνια πολλά βέλη θανατηφόρα, που μετράτε παλμούς και ζωτικά όργανα, υπερένταση και εξάψεις.

Λίγο πριν εκπνεύσει το τέλος, βγαίνει παγανιά ο Άγιος Βαλεντίνος με κόκκινο σκουφί και διάφανο μάτι και ψάχνει για θύμα. Γυμνό ή ντυμένο.

Καρδούλες παντού, καρδούλες στα όνειρα, χαραγμένες σε σοκολατένιες φέτες, μα μια καρδιά ίσως σπάσει και χυθεί από μέσα μπλε μελάνι, άσπιλο, αγνό.

Χρόνια πολλά Βαλεντίνε της πλάκας και της αφασίας. Του παραποιημένου και του τώρα.

Βέλη και δηλητήριο, μαζί στο χορό. Λευτεριά στον Βαλεντίνο λοιπόν. Στρώσε τις σταγόνες ζωή!

Πηγή εικόνας: mrmotts.deviantart.com

« Prev - Next »