demon July 27th, 2009
Έχω κολλήσει μια τσίχλα πάνω στο κατακόκκινο κουβαδάκι μου για να θυμάμαι…
Φτηνά υλικά, εύκαμπτα, λεπτά σύρματα, καλάμια ορφανά, μπηγμένα και ξεχασμένα σε ξένο χώμα, ασύμμετρα μωσαϊκά κομμάτια.
Το πάτωμα της κουζίνας κολλάει. Χυμένες σταγόνες ούζου σχηματίζουν προβατάκια ή σύννεφα, γιρλάντες.
Είμαι κάπου κει ανάμεσα κουλουριασμένη, καταμεσής στον ξύλινο διάδρομο του χάους.
Προσπαθώ να μυρίσω τα αντικείμενα γύρω μου, να φανταστώ το αρχικό τους σχήμα.
Το κουβαδάκι μου, το κόκκινο, πάντα εκεί. Σημαδούρα.…
demon June 27th, 2009
(Πηγή εικόνας: negativefeedback.deviantart.com)
~
Όλοι οι άνθρωποι αναζητούν έναν άνθρωπο. Να τον κοιτάξουν και να κοιταχτούν. Να φιλήσουν. Να ζήσουν. Να δώσουν. Να μοιραστούν. Να πουν επιτέλους. Να αφήσουν. Να κάνουν μαζί.
Εγώ ποτέ δεν το ένιωσα αυτό. Το σκέφτηκα σαν προοπτική, αλλά ποτέ σαν καρδιοχτύπι. Και ποτέ δεν το ζύγισα, δεν το θυσίασα, δεν το προσκάλεσα. Κι αν το προσκάλεσα, δεν κράτησα την πόρτα μου κλειστή!
Όχι, την άνοιξα. Διάπλατα. Της κόλλησα άπειρα sticker να δείχνουν την έξοδο. Και το ήξερα. Και το ήθελα. Ήταν η ισορροπία μου.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι, ξέρεις, να πονέσεις κάποιον. Όχι κάποιον. Αυτόν. Τον άνθρωπό σου. Αυτόν που έχεις προσκαλέσει και κλειδώσει στο χώρο και στο χρόνο σου. Αυτόν στον οποίο έχεις δώσει τις στιγμές και τη δυστυχία σου, τα ψέματα, τις φοβίες, τις ντροπές και τα θέλω σου. Πολλοί τρόποι…
Υπάρχουν και τα σαλιγκάρια. Βλέπεις το μισό τους. Το άλλο μισό είναι από κάτω. Γλείφει τη διαδρομή. Και περιμένει. Σου κρύβεται. Δε σου δίνεται. Παίζει.
Πηγαίνω βόλτα. Το μυαλό μου. Το κρατώ. Πάντοτε θα το κρατώ. Ελεύθερο. Μαστουρωμένο από οξυγόνο. Από φαντασία. Από μένα. Πάντοτε θα το φυσάω όλο και πιο ψηλά. Κάποτε, κάποιος με ρώτησε τι αγαπώ πιο πολύ: εκείνον ή τη μουσική. Λάθος ερώτηση!
~
Πηγή εικόνας: niclake13.deviantart.com
demon June 22nd, 2009
Όλη μου η ζωή έχει γίνει ένα δωμάτιο. Το δωμάτιο όπου δουλεύω. Είσαι κι εσύ μέσα σε αυτό. Κάθεσαι στο διπλανό, από εμένα, γραφείο και γράφεις. Αλλά γράφεις διαφορετικά από μένα. Εγώ γράφω λέξεις, εσύ σύμβολα, κώδικα. Και η ζωή μου ολάκερη έχει γίνει αυτό το δωμάτιο. Το ένα δωμάτιο.
Με τις οθόνες και τα γραφεία. Με τον ανεμιστήρα οροφής και τη μεγάλη τηλεόραση, απέναντι. Με το πολυμηχάνημα, τελευταίο απόκτημα, το τηλέφωνο, τις χιλιάδες σημειώσεις, τα χαρτιά, τα μολύβια, τα κεριά, τα βιβλία, τα ξεχασμένα δημοσιογραφικά «τρόπαια». Αυτό το δωμάτιο είναι πλέον η ζωή μου.
Μέχρι τώρα η ζωή μου ήταν σκόρπια σαν τον χρόνο. Σαν πυξίδα. Παντού έδειχνε, παντού ήταν και παντού πήγαινε. Δε μαζευόταν, δεν κλεινόταν, δε χωρούσε!!!
Και τώρα… ένα δωμάτιο είναι τα μέτρα που της πήραν. Ένα δωμάτιο της ράψανε. Ένα δωμάτιο η ρότα της. Πόσα εκατοστά από τον έναν τοίχο στον άλλο; Και πόσα η ασφάλειά της;
Πόσα χιλιοστά είναι ο κόσμος της;
Πηγή εικόνας: sbv20.deviantart.com
demon June 19th, 2009
Έχεις δηλητηριάσει την ακεραιότητά μου…
Γελάς και παίζεις με κουμπιά… πάλι
Σκέφτομαι να σε λούσω με τα γυαλιά από το μπουκάλι που κρατάω κι ο μόνος λόγος που δεν στο πετώ είναι, επειδή σκέφτομαι ποιος θα καθαρίσει μετά…
Πηγή εικόνας: virtud.deviantart.com
demon June 11th, 2009
~
Όταν είσαι πληγωμένος (όχι όταν αιστάνεσαι αλλά όταν πράγματι είσαι λαβωμένος), πόσο σάλιο σου χρειάζεται για να πατήσεις ξανά χωρίς πόνο και μνήμες;
Υ.Γ. Τη μέτρησα αυτή τη θλίψη, ξεπέρασα το μπόι μου, κουράστηκα και πάω για ύπνο.
~
Πηγή εικόνας: stratys.deviantart.com
demon April 10th, 2009
Το χέρι μου παίζει νευρικά πάνω στο delete. Λες και στέλνει σήματα Μορς. Μετά από ακόμα μία μέρα στους δρόμους, με εκπλήξεις, κινήσεις προσφοράς και καλοσύνης που σε σκλαβώνουν και σκέψεις που μοιάζουν περισσότερο με σταγόνες καταρρακτώδους βροχής, αναρωτιέμαι… Πόσο προκλητική και άνιση μπορεί να γίνει η συμπεριφορά κάποιων ανθρώπων.
Και μετά το αφήνω αυτό το θέμα πίσω μου και πηγαίνω σε όμορφα κανάλια. Αναλύω πράξεις ανθρώπων που μου είναι πραγματικά συμπαθείς. Πόσο μπορεί να φοβάται κανείς να πλησιάσει κάποιον; Πόσο χρόνο μπορεί να χρειάζεται το μάτι και η ψυχή του μέχρι να περπατήσει μόνος, χωρίς μπαστούνι;
Πόσο μπορεί να έχει πληγώσει κάποιον ένας άνθρωπος ο οποίος από την πολλή του ανασφάλεια πουλά μια φιλία; Πόσο φτηνά, ζηλόφθονα, κακιασμένα μπορεί να φερθεί κάποιος όταν παίρνει ανάσα μονάχα όταν εσύ φεύγεις; Γιατί όσο είσαι εκεί του έχει σωθεί το οξυγόνο από την υπερπροσπάθεια να φανεί κι αυτός, να ξεχωρίσει, να μη δείξει πως όντως είναι λίγος.
Τελικά δεν έχει σημασία πόσο σίγουρος είσαι για ό,τι έχεις.
Ίσως μάλιστα να έχει μεγαλύτερη σημασία το να γνωρίζεις τι λείπει.
Άλλωστε κανείς δε θα προσέξει τα πολλά κομμάτια που μπορεί να λείπουν από ένα παζλ.
Όλοι όμως θα εστιάσουν στο ένα και μοναδικό που λείπει από ένα δύσκολο παζλ.
Πηγή εικόνας: yuko-no-hatsu.deviantart.com
demon March 26th, 2009
Τράβα! Άσε με να γλιστρήσω πάνω σου λοιπόν!
Με βλέπω στρογγυλοκαθισμένη σε ένα δροσερό φύλλο. Σχηματίζω με το σώμα μου εικόνες μέσα στο νερό. Έναν κύκνο, ένα σπίτι, ένα κλειδί.
Πάει καιρός που έβλεπα γλυκά όνειρα. Μελένια. Ξαναγύρισαν οι δείκτες μου στην πραγματικότητα. Με πρόσωπα υπαρκτά και καταστάσεις φθίνουσες.
Με στριγκλιές και μαχαιρώματα, σφύρες έτοιμες να αποκολληθούν από το δέντρο και διάτρητα τζάμια στην κορυφή.
Είμαι επίπεδη. Χρειάζομαι αέρα. Να ξαναποκτήσω σχήμα και να βγω από τις ρωγμές.
Χρειάζομαι να γίνω καλά και να σταματήσω να πονάω. Να αλαφρύνω και πάλι. Να σκαρφαλώσω στο συννεφάκι μου!
Πηγή εικόνας: suzanastojanovic.deviantart.com
demon March 25th, 2009
Αναρωτιέμαι, αν μπω στο λαβύρινθο της ακοής μου, θα ξαναβρώ το κέντρο βάρους μου?! Είναι ερώτηση κρίσεως. Έτσι, για να μη μας τρελάνουν τελείως οι γιατροί. Ου μπλέξεις! Φυσικά.
Λοιπόν, σήμερα διανύω την 6η μέρα ζαλάδας μου και ομολογώ πως είμαι θεαματικά καλύτερα. Δεν ξέρω εάν βοήθησαν τα χάπια που ξεκίνησα χτες. Συνδυασμός Vertigo-Vomex με Zantac, για να μην ερεθιστεί το στομάχι. Αν και, εκτός από τις έντονες ζαλάδες σε βαθμό… ανισορροπίας, δεν έχω απολύτως κανένα άλλο σύμπτωμα. Ούτε πόνο ούτε τίποτα.
Πήγα στον ορθοπεδικό προχτές. Δεν έχω αυχενικό. Μου είπε να πάρω καμιά δεκαριά μέρες αυτά τα χάπια κι ότι μπορεί να περάσει. Ίσως, λέει, είναι ίωση με μόνο σύμπτωμά της τον ίλιγγο. Αν επιμείνει να πάω οπωσδήποτε σε νευρολόγο. Τα νεύρα μου!
Χτες πήγα και σε οφθαλμίατρο. Έτσι. Για να αποκλείουμε σιγά-σιγά πράγματα. Το πράσινο μάτι μου λειτουργεί ακόμη άψογα. Να πάω σε ωριλά. Θα είναι λαβύρινθος.
Σήμερα ξύπνησα πολύ καλύτερα. Η ζαλάδα έχει μειωθεί σημαντικότατα. Αύριο θα πάω δουλειά. Και μεθαύριο πρέπει να αρχίσω να φροντίζω και πάλι τον εαυτό μου. Αρκετά του χαρίστηκα. Τον κανάκεψα. Τον πάχυνα. Τον πότισα. Τον κοίμισα. Καιρός να τον ξυπνήσω. Και να τον φιλήσω!
Πηγή: pacifier.deviantart.com
demon March 6th, 2009
Δε με ενδιαφέρει ρε παιδί μου να πάρεις το μέρος μου.
Δε με ενδιαφέρει τελικά ούτε να σε πείσω.
Ναι, αξίζω πολλά περισσότερα. Ναι, είμαι μορφωμένη. Ναι, πήρα τα καλύτερα. Ναι, έχω πολύ γερό μυαλό, οξυδέρκεια, αντίληψη, ταλέντα, παρελθόν κι εμπειρίες. Και ναι, μπορώ να σε κολλήσω στον τοίχο αν το θελήσω.
Μπορώ να κάνω τα περισσότερα πράγματα και μάλιστα πολύ καλά, με ελάχιστη προσπάθεια.
Μαθαίνω γρήγορα. Και πονάω «γρήγορα». Εύκολα.
Αυτή είναι η επιλογή μου.
Να μπορώ να βλέπω τον εαυτό μου και να μπορώ να βυθίζομαι σε αυτόν. Μόνη.
Θέλω να δουλεύω για τον εαυτό μου. Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει απειροελάχιστα χρήματα. Τουλάχιστον δεν έχω κάποιον πάνω από το κεφάλι μου να με φτύνει. Και τουλάχιστον είμαι ήρεμη.
Κι έχω λιγότερο πόνο γύρω μου, μέσα μου.
Χωρίς καρκίνο. Με ευχή την ευτυχία, πάντα!
Εύχομαι…
Να είμαι εγώ…
(όπως με γνώρισα)
Destiny – Jennifer Rush
demon March 5th, 2009
Είμαι στη δουλειά. Κοιτάζω όλα αυτά τα ανοιχτά παραθυράκια μπροστά μου. Παρατηρώ τον Skype. Πόσοι είναι μέσα σήμερα… Το Facebook κι όλες τις ομάδες που με προσκαλούν να συμμετέχω. Κι εσύ θες να γίνεις “φίλος” μου. Από που κι ως που… Τα mail με τα ανέκδοτα και τα pps αρχεία. Η επικοινωνία στην blogosfaira. Προσωπική. Πολύ προσωπική.
Με κάνει να αιστάνομαι καλά.
Κάποιος με διαβάζει. Κάποιος με εκτιμά. Κάποιος με φαντασιώνεται. Κάποιος με έχει βάλει στα βράδια του. Κάποιος δεν έχει ιδέα πως θα ήθελα να τον ήξερα. Στ’αλήθεια.
Εσύ δεν τολμάς. Εγώ όμως τολμώ!
Έχω βάλει λίγο τσιπουράκι. Ναι, στη δουλειά είμαι. Για να αντέξω αυτή την πρωτοφανή ανωνυμία.
Να μπω σε αυτό τον κύκλο επαφών; Να ξεκινήσω μια συζήτηση που είναι απλώς το πέρασμα του χρόνου; Των λεπτών που γίνονται ώρα; Να ξεχάσω τη μαλακία σου με μια “αυθόρμητη” κουβεντούλα;
Γεια.
Γεια. Τι κάνεις?
Καλά, εσύ?
Καλά είμαι. Στη δουλειά.
Πως σε λένε?
Για σένα… δαίμονα!
Πηγή εικόνας: enigmaorion.deviantart.com