blog +Ο- σφαιρα

demon November 12th, 2009

Κάτω από κάθε βήμα έβρισκα όλα αυτά τα έτη άνισα κομμάτια καθρέφτη. Όλα τους γυαλισμένα καλά, δίχως ίχνος βρωμιάς, σκόνης, σάλιου ή δακτυλικού αποτυπώματος.

Και τα σήκωνα αυτά τα κομμάτια γυαλιού. Τα έχωνα μέσα στα χέρια μου, στις τσέπες των χεριών μου τα έβαζα.

Και τα φυλούσα και τα μετρούσα και τα θυμόμουν.

Δε σε συζητάω πια. Παράξενο είναι. Βγαίνω να περπατήσω γύρω από την πάχνη των σύννεφων και δεν είσαι πια το επίκεντρό μου.

Οι λέξεις και οι κουβέντες δε σε μαγνητίζουν πια. Δεν αιστάνομαι την ανάγκη να μιλάω συνεχώς για σένα.

Και ίσως είναι και πιο ανακουφιστικό έτσι.

Δεν ξέρω.

Τον καθρέφτη θα τον συμπληρώσω μια μέρα όμως.

Που ξέρεις; Ίσως στο τέλος, λίγο πριν χαρίσω την ψυχή μου στον αέρα, να γίνω εγώ το εσωτερικό του. Το είδωλό του, και το δικό μου. Το αληθινό… για πάντα ;

Πηγή εικόνας: indelirium.deviantart.com

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(0)

demon November 1st, 2009

Στροφιλίκια συμβαίνουν μέσα στο μυαλό μου. Στροφές και γωνίες χτίζονται. Σκέψεις που δεν υπήρχαν, που ήταν αδύνατον να ευδοκιμήσουν στα στεγανά του εγκεφάλου μου, ξαφνικά ξεπηδούν από την τρυπημένη μου ψυχή και γιγαντώνονται.

Ποτέ δε με είχε απασχολήσει ο γάμος, τα παιδιά, ούτε καν η συντροφικότητα, η αποχή από τη μοναξιά μου, το επισφράγισμα κάποιου πράγματος που μπορεί να διαρκέσει ίσως και για πάντα.

Τα βρίσκω πολύ θνητά όλα αυτά. Ή τα έβρισκα, πιο σωστά. Φθαρτά, ίσως και ματαιόδοξα. Ανούσια. Ένα απλό πέρασμα. Σίγουρα όχι εγκεφαλικά. Όχι αναγκαία ή απαραίτητα.

Και να που μαργαρίτες από σκέψεις ξεφυτρώνουν από το γρασίδι της επιδερμίδας μου και απαιτούν την προσοχή μου.

Αρκετό πότισμα και τροφή, περιποίηση, καθημερινή σκέψη, όνειρα και επένδυση. Συναισθηματική ενδυμασία…

Τι με νοιάζει εμένα αν θα φύγεις ή αν θα συνεχίσεις να υπάρχεις;

Και τι με νοιάζει να πονάς όταν λυγίζω, αν με βάζεις πρώτη, μπροστά σου, αν θες το πάντα και το για πάντα.

Τελικά, δεν έχει να κάνει ο χρόνος και η ωρίμανση. Οι προσωπικές φοβίες ή το ξεπέρασμά τους.

Απλώς, όταν έχεις κάτι, τα μάτια σου ανοίγουν και κλείνουν με άλλους ρυθμούς. Διαλέγουν άλλες αποχρώσεις από την ίριδα και συναντούν πιο συχνά το δάκρυ εκείνο, που σηματοδοτεί την παρουσία κάποιου στη ζωή σου.

Δεν είμαι μόνη πια.

Όχι ότι δεν είναι ρευστό αυτό. Φυσικά… Τίποτε δεν είναι δεδομένο. Ευτυχώς.

Αλλά να… Δεν είμαι πια μόνη, όχι προκλητικά. Διακριτικά όμως;

(καλό μήνα)

Πηγή εικόνας: villesgodgirl.deviantart.com

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(8)

demon October 17th, 2009

Περίεργη μέρα η σημερινή. Δυνατή. Ιδιαίτερη.

Έχουμε τη μεγάλη μας επέτειο. Αυτή που, μια φορά το χρόνο, μας κάνει να μετράμε, να χαμογελάμε, να κερδίζουμε, να αιστανόμαστε τόσο τυχεροί.

Είναι αυτή η επέτειος, αυτή η στιγμή που με κάνει να σε βλέπω τόσο όμορφο. Ακόμη και μέσα στις μικρές, κοφτές αγωνίες σαν ανάσες, φαντάζεις κι εσύ μαζί με την ημέρα αυτή, ιδιαίτερος. Ένα δικό μου πλάσμα, που μπορεί και θέλει να είναι μαζί μου, στον κόσμο μου, κάτω από το νερό και μέσα στ’άστρα!

Σ’αγαπώ αστερία μου…

σ’αγαπώ .-

Πηγή εικόνας: starduskdreams.deviantart.com

• Σαλιάρα
• Comments(6)

demon September 18th, 2009

Μου κάνει εντύπωση, πως, ενώ βλέπουμε τις μαμάδες μας (τα κοριτσάκια) να ταλαιπωρούνται από τους μπαμπάδες μας, εντούτοις εμείς τους προτιμάμε στην καρδιά μας και τους υπερασπιζόμαστε. Τον λατρεύω τον μπαμπά μου και τη μάμα μου, όμως. Και σε αυτή την ισορροπία ήρθα μετά από πολλά χρόνια. Κατά διαστήματα, αγαπούσα πάντα τον έναν περισσότερο από τον άλλο. Εναλλάξ.

Ακούγοντας όμως, τώρα τελευταία, τη μητέρα μου να μου διηγείται ιστορίες καθημερινής παράνοιας, οι οποίες τόσο μοιάζουν με τα δικά μου παράπονα ή τις ελλείψεις στη δική μου σχέση, απορώ. Πώς γίνεται τα κοριτσάκια να παίρνουμε το μέρος του μπαμπά, του αγοριού, ο οποίος τυραννά τη μαμά και ομοίως, το αγοράκι, θα τυραννήσει κι εμάς μια μέρα –αν δεν το κάνει ήδη.

Η μάμα μου παλιά δε μου ‘λεγε πράγματα. Προστάτευε κι εκείνη τον μπαμπά, στα μάτια μου. Τώρα τελευταία έχει αρχίσει να μου μιλά. Μάλλον, επειδή πλέον έχω άλλα βιώματα και είναι πιο πιθανό να συναισθανθώ… Όπως και συμβαίνει.

Και τελικά, όλες εκείνες οι αψυχολόγητες συμπεριφορές και οι ανεξέλεγκτες εκρήξεις, αποκτάνε λογική. Και ξέρεις ότι, μια μέρα θα περάσεις κι εσύ την παράνοια που ζει η μαμά σου και πάντα θα σου κάνει δυσνόητη εντύπωση γιατί αδιαφορεί λοιπόν (ο μπαμπάς ή) ο σύντροφος, γιατί σε αδικεί, γιατί σε παραμελεί…

Πηγή εικόνας: fantasystock.deviantart.com

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(4)

demon September 14th, 2009

Ντελικάτα!

Ναι, αυτή είναι η σωστή λέξη.

Ντελικάτα. Έμπηξε την άκρη του τακουνιού της μέσα στο δέρμα του, τσιρίζοντας.

Έστρεψε το κεφάλι της προς το ανοιχτό παράθυρο και, ασθμαίνοντας, μέτρησε. Μέτρησε και ψέλλισε συνάμα.

1… σ’αγάπησα
2… σ’ανέχτηκα
3… σε βαρέθηκα

Και τσούλησε το σώμα της προς το παραμερισμένο τζάμι.

Πηγή εικόνας: chaim-mishaal.deviantart.com

• Σαλιάρα
• Comments(0)

demon August 23rd, 2009

Κάθομαι στη μαγική βεράντα.

Μια μέρα έμεινε μέχρι την επιστροφή, το αντίστροφο ταξίδι των 560 χλμ. με τη μηχανή μας.

Χθες μελαγχόλησα που τελείωσε το διάλειμμά μας. Σήμερα, όμως, το βλέπω διαφορετικά. Δε με νοιάζει και τόσο που θα γυρίσω σπίτι μου. Δε με νοιάζει και τόσο γιατί και πάλι, μαζί σου θα είμαι κι αφού καταφέραμε να επουλώσουμε την τριβή και τα τραύματα της καθημερινότητας δε με νοιάζει το πού θα είμαι. Μονάχα που θα είμαι μαζί σου.

Στα Πούλιθρα έκλεψα το τίποτα της συναίσθησης. Άνοιξα με τα χέρια τις εικονικές κουρτίνες του χρόνου και του τόπου και δεν υπήρχε τίποτα. Ένας βαθύ μπλε ορίζοντας, κενός, ήμερος, χωρίς εικόνες, χωρίς κλιμάκωση της τέλειας νότας: τέσσερα τέταρτα.

Εδώ, πάλι, στα Νέα Μουδανιά Χαλκιδικής, κλέβω τη φροντίδα που μου έδωσαν, και φέτος, οι γονείς σου και την αδιάκοπη αλητεία μας: όλη μέρα έξω∙ στη θάλασσα, στο καφέ στην παραλία, στο ταβερνάκι, στην αγορά.

• Μέσα στο ταξίδι
• Comments(2)

demon August 23rd, 2009

Πέμπτη 20-8-09

Τον άντρα τον πείραξε η ζέστη λέει. Ναι, μια ευαισθησία την έχουμε. Μα πού την είδε τη ζέστη. Πέρα από ένα απότομο switch το οποίο, ομολογουμένως, μας έλιωσε, ΧΤΕΣ όμως, ο αέρας επέστρεψε πάνω από τα Νέα Μουδανιά Χαλκιδικής και η βεράντα είναι πάντοτε το πιο θεϊκό σημείο. Και από άποψη θέας κι ηρεμίας και από άποψη απόλαυσης των ρευμάτων.

Το συμβούλιο της μπουκλίτσας πραγματοποιήθηκε μια μέρα νωρίτερα κι αποφασίστηκε η ημερομηνία επαναπροσδιορισμού μας στα… γαμημένα Πατήσια. Είδες; Είχα καιρό να βρίσω.

Παρασκευή 21-8-09

Είναι απίστευτος αυτός ο μικρόκοσμος. Εντάξει, στην επαρχία δεν θα μπορούσα να ζήσω ποτέ. Ούτε στη Σαντορίνη, το χειμώνα. Δε μου πάει ούτε η κουτσομπολίστικη κλεισούρα, ούτε ο υπερ-προβεβλημένος νεοπλουτισμός, ούτε και αυτή η αφόρητη έλλειψη αισθητικής. Οπότε, απλώς παρατηρώ και δε μιλάω. Δε με αφορά άλλωστε το θέμα. Διακοπές ήρθα να κάνω. Μια κουβέντα όμως την είχαμε προχτές απολαμβάνοντας την Caipiroska μας. (Ναι, ναι, μάθαμε την Caipiroska, μετά την Caipirinha).

Σήμερα, αποφάσισα να μαγειρέψω εγώ για τους γονείς του άντρα κι εμάς. Nothing fancy, just a… στραπατσάδα. Με πρώτες ύλες από τον κήπο. Αλλιώτικες ντομάτες, ανόθευτες πιπεριές!

Θα πάμε να κάνουμε και μερικά ψωνάκια στο κέντρο, με εκπτώσεις που κυμαίνονται από 40%-50% (γουστάρω!), στα ρούχα κυρίως, κι από αύριο θα επιστρέψω δριμύτερη στη θάλασσα. Άντε να δούμε, θα παίξουμε ρακέτες που σε παρακαλάω;

• Μέσα στο ταξίδι
• Comments(0)

demon August 21st, 2009

Τρίτη 18-8-09

Καθίσαμε μέχρι τα μεσάνυχτα στη βεράντα. Είχαμε γυναικεία κουβέντα, η μητέρα του άντρα κι εγώ. Αιστάνθηκα ότι θα ήθελε να γνωρίζει κάποια πράγματα παραπάνω. Πράγματα, τα οποία από λεπτότητα δεν θα ρωτούσε ποτέ η ίδια.

Κι έτσι της άνοιξα τις σκέψεις μου. Ήθελα να νιώσει ασφάλεια. Όχι πως δεν βλέπει. Κι ήθελα να ξέρει, πως μπορούμε να μιλήσουμε. Δεν ξέρω αν έπρεπε να κάνω αυτό το βήμα. Οικειότητα υπάρχει, μέχρι ενός σημείο. Και συμπάθεια. Αλλά το να περνάς αυτή τη γραμμή και να λες σε μια μάνα, όσο προχωρημένη κι αν είναι, τι ονειρεύεσαι για το μέλλον σου με το γιο της; Μέσες άκρες τα λέω. Δεν ξέρω πώς να μεταφέρω στον ηλεκτρονικό μου πάπυρο αυτά που μοιραστήκαμε απόψε. Δεν ήταν δα ούτε τόσο ευτελή όσο «αιστάνομαι αυτά για τον γιο σου», ούτε τόσο κατινίστικα.

Δεν θα γινόταν ποτέ τέτοια συζήτηση. Δεν τίθεται θέμα έγκρισης ή γνωριμίας. Στο σπίτι τους κάνουμε τις διακοπές μας άλλωστε. Μας βλέπουν.

Κι εκείνη μου είπε. Τα δικά της, τα του άντρα. Πώς ήταν μικρός. Πώς δεν έχει αλλάξει και πολύ!

Εντάξει, σκάω.

Πήγαμε βολτίτσα στην παραλία σήμερα. Ναι, την είδα από μακριά. Ήπια το Cuba Libre μου κάτω από την ξύλινη ομπρέλα, συζητήσαμε με τον άντρα κάποια επαγγελματικά πράγματα, χαζολογήσαμε για μηχανές, για τα project της Google, για τις αδυναμίες, αισθητικά, του Gmail, για το CBR μου, για το πόσο αστείο είναι, κάθε φορά, όταν ακούς την ίδια ιστορία να στη διηγούνται δύο άνθρωποι. Καθείς με την οπτική του και με την εντύπωση που θέλει να αφήσει…

Τετάρτη 19-8-09

Τι ζέστη κι αυτή σήμερα. Σεις που έχετε αέρηδες, λέει, στην Αθήνα, παίρνετε τώρα την εκδίκησή σας. Εμείς εδώ πάνω είχαμε 31-32 βαθμούς, στην καλύτερη. Και τρελή άπνοια. Να δω πότε θα κάνουμε καμιά απόδραση στις εξωτικές ομορφιές της Χαλκιδικής.

Μετά από ένα πολύ σύντομο διάλειμμα για πίτσα και παγωτό (εξάρσεις της περιόδου), επιστρέψαμε, σήμερα, στο χειροποίητο ψάρι: τσιπούρα και γοφάρι! Νόστιμο πράγμα.

Υ.Γ.: Ρώτησα τον μπαμπά του άντρα πώς έφτιαχνε το τσίπουρο (μέχρι πριν από λίγα χρόνια) κι επιφυλάσσομαι να ποστάρω, άτσαλα μεν επιμορφωτικά δε, τη διαδικασία!

Υ.Γ. 1: Το ξέρω πως οι φωτό είναι άσχετες, αλλά είναι ειδική παραγγελία! So, bare with me.

• Μέσα στο ταξίδι
• Comments(8)

demon August 18th, 2009

Κυριακή 16-8-09

Χαλαρή μέρα η σημερινή. Φάγαμε οικογενειακά, κάναμε το μπανάκι μας το απόγευμα και χωθήκαμε στην άμμο μέχρι που ο ήλιος έγινε πορτοκαλής και χώρεσε στη φωτογραφική σου μηχανή. Τώρα εγώ γιατί αιστάνομαι σα να είναι Δευτέρα; Οι εφημερίδες τα φταίνε, που κυκλοφόρησαν μια μέρα νωρίτερα…

Οι διακοπές μας τελειώνουν σε μια βδομάδα. Όμως ίσως καθίσουμε κι άλλο. Μου είπες. Θα γίνει συμβούλιο της μπουκλίτσας και θα αποφασίσουμε κοινά… Ό,τι και να είναι, έχουμε χρόνο.

Δευτέρα 17-8-09

Δεν είχαμε φτιάξει κάτι για σήμερα κι έτσι αποφασίστηκε να φάμε όλοι μαζί σ’ένα μεζεδοπωλείο στην παραλία. Χτυπήσαμε σαφρίδι, σαρδέλες και καλαμαράκι, σαλάτες και τυροκαυτερή, με την παρέα τσίπουρου, για να μην ξεχνιόμαστε. Ένα διαφορετικό γεύμα. Είχε την πλάκα του.

Το απογευματάκι επισκεφτήκαμε και τη θάλασσα, η οποία δεν ήταν όμως τόσο καθαρή. Παρόλα αυτά τις βουτιές και τις υγρές αγκαλιές μας, τις κάναμε. Και το βραδάκι, μετά από σύντομα ψώνια στο κέντρο, επιστρέψαμε. Λουστήκαμε, καθαρίσαμε, φορέσαμε δροσερά ρουχαλάκια κι αράξαμε στη βεράντα, να ικανοποιήσουμε την υπογλυκαιμία που μας χτύπησε σαν κεραυνός απότομα!

Άντε, ήρθε και η περίοδος, αφού μου χάρισε δυο μπανάκια ακόμη.

• Μέσα στο ταξίδι
• Comments(4)

demon August 12th, 2009

Φτάσαμε λοιπόν. Αφού ξυπνήσαμε στις 06:30 για να προλάβουμε τις βροχές που είχε δώσει το meteo, τις οποίες όμως μια χαρά λουστήκαμε στο τελευταίο κομμάτι της διαδρομής, στη Θεσσαλονίκη πια, ξεπεζέψαμε Χαλκιδική!

Σάββατο: πήγαμε για το πρώτο μας, εδώ, μπάνιο. Τριγύρω είχαν μαζευτεί απειλητικά ορδές από σύννεφα κι ο άντρας δεν ήθελε με τίποτα να γευτούμε δεύτερο κύμα νερού. Ούτε κατά διάνοια. Άσε που, αν έβρεχε, ο δρόμος προς το σπίτι θα ήταν γεμάτος λάσπες και ούτε ένα enduro δε θα μας έσωζε.

Κάπως έτσι κι αφού μόλις είχα βρέξει το κορμάκι μου, φύγαμε κακήν-κακώς, αφήνοντας πίσω μας ένα αρκετά γλυκερό και βαρετό Daikiri φράουλα, έναν freddo espresso, μια ολοζώντανη φρουτοσαλάτα, μια παρτίδα Uno και τις ελπίδες μου για πολύωρη παρουσία στην παραλία των Νέων Μουδανιών Χαλκιδικής.

Κάτι μου λέει ότι κάπως έτσι θα κυλήσουν οι άμεσες μέρες. Με έναν άστατο καιρό να ανακοινώνετε στο δελτίο καιρού, με κάποια δροσίτσα και κυνηγητά του ήλιου από μυριάδες σύννεφα.

Αντίο Σάββατο.

Δίνω τα διόδια, ως έχουν, για φίλους ιπτάμενους ταξιδευτές:

Διόδια Αθήνα-Θεσσαλονίκη (για μηχανές)

Διόδια Αφιδνών, περάσαμε ώρα 08:02: 1.90
Διόδια Σχηματαρίου, περάσαμε ώρα 08:14: 1.90 
Διόδια Πελασγίας, Μαλιακός, περάσαμε ώρα 10:48, 1.40
Διόδια Μοσχοχωρίου, Μαλιακός, περάσαμε ώρα 11:25, 1.80
Διόδια Τεμπών, Μαλιακός, περάσαμε ώρα 11:47, 0.70
Διόδια Λεπτοκαρυάς, Μαλιακός, περάσαμε ώρα 12:08: 1.60
Διόδια Μάλγαρων, έξω από τη Θεσσαλονίκη, 12:52, 1.00

(δύο στάσεις ανεφοδιασμού κάναμε, μία πριν τη Λαμία και μία στον Κορινό, ημίωρης διάρκειας η πρώτη, ολιγόλεπτη η δεύτερη)

• Μέσα στο ταξίδι
• Comments(2)