demon March 2nd, 2009
Hey! Γύρισα! Που ήμουν;
Αφισοκολλούσα το μούτρο του Ματακίου κατά μήκος της Πατησίων. Ενημέρωνα τη γειτονιά πως έχασα τη γάτα μου και γινόμουν ρόμπα τα βράδια όταν έβγαινα έξω, μες το ξημέρωμα κρατώντας μια κονσέρβα κι ένα κουτάλι, για να τη βρω.
Ναι, ναι, τη βρήκα. Ευτυχώς δηλαδή! Μετά από ένα εικοσιτετράωρο, πολλή αγωνία και στεναχώρια, κατάφερα να την εντοπίσω.
Κρυμμένη ανάμεσα σε παλιά έπιπλα σε ένα υπαίθριο κατάστημα με συρματοπλέγματα και λουκέτα.
Τη φώναξα, μου απάντησε αμέσως. Έκανε σαν τρελή, αλαφιασμένη. Τη δελέασα με την κονσέρβα που είχα σκεφτεί για καλή μου τύχη να πάρω μαζί. Πέρασε το συρμάτινο τοίχος. Την πήρα αγκαλιά. Διέσχισα το δρόμο. Και μπήκα σπίτι.
Με τη γάτα μαζί.
Όλα είχαν τελειώσει αισίως. Κι εκείνη ήταν απόλυτα υγιής. Χωρίς ούτε μία αμυχή επάνω της.
Συγνώμη που άργησα να σου γράψω. Αλλά όλες αυτές τις μέρες είμαι αλλού. Αιστάνομαι το κορμί μου, τα πόδια μου, βαριά. Είμαι ανακουφισμένη και σαστισμένη. Δουλεύω πολύ. Και η οικογένειά μου ολοκληρώθηκε ξανά μετά από αυτή την επίπονη περιπέτεια.
Α, ξέχασα να σου πω. Μένω στον 4ο.
demon February 22nd, 2009
Άμα σε γαργαλήσω τι ήχο θα βγάλεις; Ένα λα ψηλό ή ένα λα για κούρδισμα; Μήπως ένα φα βροχερό ή ένα ντο άτονο; Ένα ρε ενδιαφέρον ή ένα σι οξύμωρο;
Βλέπω τα δάχτυλά μου να χάνονται μέσα στην άμμο. Τη χρησιμοποίησα πολλή ώρα σήμερα. Έπλασα με την ύλη της και σκίτσαρα με τους κόκκους της. Ήταν δύσκολο αλλά είχε πλάκα.
Σε λίγο θα φύγω. Νωρίς σήμερα.
Χωρίς τσάντα ή πορτοφόλι. Θα μπω γυμνή μες το παλτό μου, θα τινάξω το γείσο της ρεπούμπλικας, θ’αρπάξω κι ένα φακό και θα βγω.
Καλές περιπλανήσεις ξωτικό.
Πηγή εικόνας: suzysuicide.deviantart.com
demon February 11th, 2009
Α, ξέχασα να σου πω… Ήταν πολύ αστείο το Σάββατο που, μπαίνοντας σε κείνο κει, το ντυμένο με άσπρα πανιά δωμάτιο, μου ζήτησαν να παίξω. Μια στημένη βιντεοκάμερα κι ένα μπολ γεμάτο χαρτάκια περίμενε τα υποψήφια… ψώνια. Και φυσικά, δέχτηκα! Γίνεται να μην παίξω εγώ;
Για κακή μου τύχη, το χέρι μου αποφάσισε να επιλέξει το «συναίσθημα» της ζήλειας. Κι αυτό έπρεπε να το αποτυπώσω μπροστά στο φακό. Σε αργή κίνηση!
Μα ναι, αφού στο έχω ξαναπεί. Δε θεωρώ πως η ζήλεια είναι συναίσθημα. Και κάπως έτσι, απέμεινα να κοιτάζω την παρέα μου. Ρε σεις, πώς βγαίνει στο πρόσωπο, χωρίς λόγο ή βοηθητικό στοιχείο, η ζήλεια;
ΔΕ ΒΓΑΙΝΕΙ! Ή τουλάχιστον εμένα δε μου βγαίνει.
Κι έτσι, ξανάχωσα τα δάχτυλά μου μέσα στα χαρτάκια και τράβηξα, αυτή τη φορά, το Φόβο! Κι ήταν εύκολο και είχε τη φάση του και στο τέλος, κουλουριάστηκα. Αγκάλιασα το σώμα μου, έσκυψα το κεφάλι και… cut!
Κι ας γελούσα την ώρα που φοβόμουν. Τι ήθελες να κάνω; Αφού το απόλαυσα ρεεε.
demon January 27th, 2009
Μα είναι τόσο προκλητικό.
Ένα βήμα είμαι. Ένα βήμα πίσω.
Να σύρω δεξιά κι αριστερά μου αυτές τις γυάλινες πόρτες και να μπω στο στρόβιλο.
Να πάψω να είμαι ένα, στέρεο, ύλη, καθοδηγούμενη από τη βαρύτητά μου.
Απλώς να γεμίσω το γύρω μου. Να γεμίσω αυτό που ποτέ δε βλέπουμε.
Φαντάσου όλο αυτό το διάφανο γύρω σου, το οξυγόνο, τα σωματίδια, το κενό σαν ένα θεόρατο μπολ. Κι εκεί πέφτουν όσοι κάνουν το βήμα. Το παραπάνω.
Όσοι χάνουν το σώμα τους μπαίνουν εδώ. Και το γεμίζουν σιγά-σιγά.
Μα είναι τόσο προκλητικός αυτός ο αέρας. Τον βλέπω. Ναι! Τον βλέπω.
Πηγή εικόνας: ambrits.deviantart.com
demon January 16th, 2009
Ξημέρωσε… Το φύσηξα κι αυτό το μείγμα.
Ξυλάκια κανέλας, άχνη ζάχαρη, σοκολάτα με πορτοκάλι σε σκόνη, βανίλια σε αμπούλες.
Πάει… Τ’άφησα ανοιχτά τα ντουλάπια μου και οι εικόνες ξεθύμαναν. Μόνο κάπου κει στο βάθος μένει ζωντανή αυτή η γεύση… Ζεστή, στρογγυλή, μεστή, με σώμα που πάλλεται κι εκκρίνει διαφορετικές αποχρώσεις κάθε μέρα.
Πάει. Την καλωσόρισα τη μέρα και σήμερα.
Εσύ ξύπνησες? Ή κι εσύ δεν κοιμήθηκες ποτέ?!
Πηγή εικόνας; la-fleur.deviantart.com
demon January 14th, 2009
Θέλω να ματώσω.
Θέλω να ξανανιώσω έτσι. Μεθυσμένη. Ηδονική. Πύρινη. Ανεξάντλητη. Ρευστή. Απίστευτα ερωτική.
Να ξεχειλίζει το στάξιμο του κορμιού μου τόσο, που να καλώ τα κύματα με το μέτωπό μου κι αυτά να στρώνονται από κάτω μου. Σα μπίλιες παιδικές γεμάτες μάτια. Σα σκίτσα ναυτικά, αφηρημένα από κάρβουνο.
Κάνε με ξανά καβαλάρη.
Όχι με τη μηχανή μου.
Όχι με τα πέλματά μου, που τα αφήνω κάθε βράδυ πριν αποκοιμηθώ πάνω στη γάμπα σου.
Όχι με τον αέρα που με σπρώχνει ντελικάτα ανάμεσα σε ζωές.
Όχι με αυτό που ποθώ, με αυτό που βλέπω, με αυτό που χάνω και μπερδεύω.
Κάνε με καβαλάρη. Με το κορμί. Το απτό. Το λείο. Το γλιστερό. Το γραμμωμένο σα φυλλωσιά ουρανού.
δώσε μου οτιδήποτε μη γήινο ^
Πηγή εικόνας: saschahuettenhain.deviantart.com
demon November 29th, 2008
Πόσο μ’αρέσει να σκεπάζεται το κορμί μου από ψιχάλες.
Πόσο μ’αρέσει να παρακολουθώ τις στάλες να κρεμιούνται απελπισμένες από υφάσματα τραχιά και μεταλλικές επιφάνειες, λίγο πριν, αποκαμωμένες, πέσουν τελικά στο τίποτα και χάσουν το θηλυκό τους σχήμα.
Πόσο μ’αρέσει αυτή η θαμπάδα που σχηματίζεται από την ορμή των σταγόνων.
Πάω να χωθώ στην κουζίνα. Να ανοίξω τα κιτάπια μου, να φτιάξω λεμονόπιτα. Μου μύρισε τώρα… Έτσι, κάτι να ξινίζει. Να πηγαίνει κόντρα στη θαλπωρή του εσωτερικού του σπιτιού.
Να ξυπνά με το έντονο άρωμα και το φαινομενικά ήρεμο κι επαναλαμβανόμενο χρώμα του. Πάω για λεμονόπιτα. Πάω για βροχή. Πάω για αγκαλιά.
(ποιος θα μ’αγκαλιάσει εμένα;)
Πηγή εικόνας: kolodziejs.com
demon November 22nd, 2008
Είχα ακόμη σφιχτά κλειστά τα μάτια μου πάνω στο πρόσωπό μου όταν ένιωσα κάτι στα χείλη μου. Κάτι να περνά σα φτερό και μετά από λίγο να προσπαθεί να τρυπώσει μες στο στόμα μου.
Δεν άνοιξα τα μάτια μου. Τα φύλαξα καλά κλειστά κι έσκασα ένα πλατύ χαμόγελο. Σου γύρισα την πλάτη. Έμεινα έτσι για λίγο στημένη στο πλάι. Άρχισες να χαϊδεύεις τη μέση, τον κώλο μου και μετά με γύρισες απότομα και με τσέκαρες.
Ήμουν τελείως υγρή, αλλά κρατούσα τα πόδια μου κλειστά. Και μετρούσα το ένστικτο και τις ανάσες σου. Πόσο θα άντεχες έξω από το κορμί μου;
Κάναμε έρωτα, με έγλειψες. Τελείωσα. Με ξαναέγλειψες κι έμεινα να ανασαίνω πάνω στο μαξιλάρι με σένα πίσω μου να έχεις αφήσει το κεφάλι σου πάνω στα υγρά μου.
Αρχίσαμε να ψιθυρίζουμε και να χαμογελάμε ο ένας στη σκιά του άλλου. Πρωινές σκιές… Πρωινές κάβλες. Πρωινή αγάπη.
«Είχα ανάγκη να σε νιώσω…» Κι εγώ!
Πηγή εικόνας: commons.wikimedia.org
demon September 24th, 2008
Κοίτα τώρα αυτές τις αστείες φράσεις που κουμπώθηκαν στο πολυστροφικό μυαλό μου!
Ζωάκια ξέφρενα με αστείες τούφες και φτερά παντού, να κυκλώνουν το βηματισμό μου.
Ένα εγώ, δυο αυτά. Μπροστά μου. Να βγάζουν τα αυτιά, τη μύτη, τα φρύδια τους. Να τραβούν τα δάχτυλά τους, σα λαστιχάκι. Πάλι στο τσίρκο μπήκα;
Καρναβάλι για να γελάσει η ψυχή μου, η ανήλικη.
Καρουσέλ του σύμπαντος με κομήτες, αστερίες, ουρίτσες, δακτύλιους, σώματα και σκουπίδια φωτεινά, να καβαλάνε τις χαίτες των μονόκερων.
Ξύπνησέ με λίγο πιο μετά. Αργότερα ανάγκασέ με να μπω στο εύκαμπτο, μονόχρωμο, γήινο κορμί μου. Να φορέσω τα γάντια-χέρια μου και τις μπότες-πόδια μου. Να τρέξω, να παίξω, να φτάσω, να πιάσω…
Πηγή εικόνας: www.worldofwarcraft.com
demon September 23rd, 2008
Κουρασμένη πολύ.
Αυτό είμαι.
Με ένα σώμα που έρπεται ξωπίσω μου. Κι ένα πνεύμα που χρειάζεται τη ζεστή, απάνεμη φωλιά κει πάνω.
Ναι, στο συννεφάκι μου.
Με το χρυσό κορδονάκι να κρέμεται. Να μπορώ να το τραβώ όποτε εγώ γουστάρω. Και να αρχίζει η παράσταση με τις καλά βιδωμένες φιγούρες στο πολύχρωμο χαρτόνι. Κίνηση χεριών, κορμού, χαμόγελο.
Βγάζουμε το καπέλο και φεύγουμε…
Πηγή εικόνας: www.cirquedusoleil.com