2 και σήμερα!

demon April 29th, 2010

Πέμπτη ε? Χμμμ, Πέμπτη γεννήθηκα. Αλλά φέτος τα γενέθλιά μου πέφτουν Σάββατο.

Λουλούδια, αρώματα, μίσχος, ανθάκια, φύλλα, ρίζες, βολβοί, στεφάνια πάνω στη γη… παντού…

Τι ομορφιά θεέ μου…

Έχω πει να γράψω. Να σημειώσω. Να θυμηθώ και να ομολογήσω.

Τι ΔΕΝ έχω κάνει. Θα γίνω αόρατη. Μαύρη. Γεμάτη ιστούς και τρίχινα πλέγματα αν το αποτολμήσω αυτό.

Πρέπει να με φτιάξεις από την αρχή. Κι εσύ κι εγώ, ξέρεις.

Πρέπει να φυσήξω όσο δυνατά αντέχω.

Και να διώξω το ίδιο μου το σύννεφο. Το ανάπηρο. Το αναγκαίο.

Καλή κι η συννεφιά, δε λέω. Αλλά το φυσικό φως, εκείνο που χύνει το στέμμα και το κερί μου, έχει άλλη ενέργεια.

Ήλιος -

Κερί -

Κορδόνια φωτός… Μονοπάτια. Σαλιγκαράκια. Ουρές. Ξανά εδώ.

Πλησιάζει.

Μεγάλη, ήρεμη ανάσα. Χαμογέλα βλαμμένο μου!

Υ.Γ. Με υπερβολικές δόσεις από έρωτα, χάδια, βόλτες-εικόνες και αγάπη! Έτσι θέλω να τα περάσω…

Πηγή εικόνας: sjoeman.deviantart.com

Έφυγε ένα ολόγιομο αστέρι…

demon February 24th, 2010

Μια λάμα, μπηγμένη στον πάγο. Σε ατελείωτες ρηνίδες πάγου, που χαϊδεύουν όλη τη γη. Την άσπιλη γη, την υπομονετική γη, τη ζωντανή, θαρραλέα γη. Που γεννά και σπέρνει, που ελπίζει και περιμένει, που καλοσωρίζει και αποχαιρετά.

Πως να αποχαιρετήσεις όμως;

Πως να αποχαιρετήσεις;

Κανείς δε σου ζητά να ξεχάσεις. Αλίμονο.

Πολλοί περιμένουν να παρελάσεις από μπροστά τους με δάκρυα-κρυσταλλάκια κολλημένα άγαρμπα σε μέτωπο και μάγουλα. Δάκρυα που δε στεγνώνουν ποτέ. Άλλωστε το γυαλί δε στεγνώνει. Δεν κολλάει. Δεν ταιριάζει, ούτε εναρμονίζεται.

Η θλίψη είναι κάτι το τόσο προσωπικό, πως περιμένεις να το διαβάσω εμπρός σου;

Ούτε να το κρύψω, μήτε να το διαδώσω.

Πονάω. Ναι.

Να αποχαιρετήσω. Στα 27.000 πόδια. Κάπου κει, ανάμεσα σε Αθήνα και Χαλκιδική. Να αποχαιρετήσω μέσα από δαντέλες συμπυκνωμένου αέρα, βεντάλιες ομίχλης, όνειρα φουσκωμένα.

Πώς θα ήθελα να αντέξεις, να σε γευόμουν ακόμη περισσότερα καλοκαίρια, να σου ψιθυρίσω κι άλλες πολλές χαρές, μυστικά που θα ‘ρθούν, σκέψεις, ανάγκες, παρέα.

Ευτυχώς σου είχα πει πως σ’αγαπώ. Τελικά αυτό είναι σημαντικό. Το να προλαβαίνεις να πεις πως αγαπάς.

Και θα σε θυμάμαι όμορφα, χαμογελαστή, πάντα εκεί, γενναιόδωρα.

Α, και θα σ’αγαπώ…

ΑΝΤΙΟ για τώρα.

burrier1.jpg

Φεύγω εκτάκτως

demon February 14th, 2010

Φεύγω εκτάκτως. Ανεβαίνω Χαλκιδική. Θεσσαλονίκη. Ή κάπου στη μέση.

Ελπίζω μονάχα να προλάβω. Και να με ψηλαφίσει πριν πετάξει στο βάθος των στιγμών και του σύμπαντος.

Είναι άδικο, ναι. Σχεδόν πάντα είναι.

Βέλο. Δαντελωτό. Και πάντα μαύρο. Βέλο να καλύψει σημάδια. Θλίψη. Λογικό να λείπει η λογική. Τι να την κάνεις. Εκεί, μέσα στη θάλασσα, κάτω από την άμμο και τις άγκυρές της, η λογική είναι πολύ βαριά για να σε αφήσει να ταξιδέψεις. Κι εσύ πρέπει να μείνεις εκεί ενδιάμεσα, στις υγρές ράβδους. Και η λογική σε κρατά πάντα κάτω. Αλλά αυτό δεν έχει πάτο.

Φεύγω εκτάκτως. Μαζί σου. Μακάρι να μην υπήρχε θάνατος. Όχι τώρα. Πολύ αργότερα, ίσως.

Ελπίζω να μην τσακίσεις σα φτερά βεντάλιας.

Θα είμαι εκεί. Πάντοτε δίπλα σου. Αλλά δες! Έχεις ζωή ξέρεις. Μαζί μου.

Έλα να μπούμε στο αερο-τουτού, να πάμε κοντά τους. Να αγγίξω το πρόσωπό της. Αλλά μετά, όταν γυρίσουμε, μετά, να ξαναξυπνήσεις, εντάξει;

water-on-my-hand.jpg

Καλημέρα παγωμένη.

demon January 25th, 2010

Καλημέρα παγωμένη, ίσως και λίγο ξεχασμένη. Ζαρωμένη, μόνη για τώρα, παραπονιάρα και γκρινιάρα μαζί!

Καλημέρα πίσω από χασμουρητά, διάθεση για μέσα, μόνο μέσα.

Καλημέρα κλειστή. Καλημέρα ιδιωτική.

Καλημέρα κάτασπρη. Να χιονίσει! Καλημέρα με διάθεση ρομαντική, χαδιάρα, σχεδόν νωπή.

Καλημέρα σύμπαν! κι εσύ…

kitties.jpg

Η πάπια που ήταν χήνα - Καλά Χριστούγεννα!

demon December 25th, 2009

Έγινε και αυτό! Εγώ δοκίμασα από τη… χηνόπαπια και έφαγα, ναι έφαγα, γέμιση σήμερα. Απίστευτο. Έχω και τα πειστήρια, αμέ.

Χθες το βραδάκι λοιπόν, αφού την έσπασα σε όλους παραγγέλνοντας πίτσα (!), ανοίξαμε 3-4 διαφορετικά κρασιά και μετά τις 00:00 καθίσαμε κοντά στο τζάκι, πίναμε, μιλάγαμε, γελάγαμε, ακούγαμε μουσική, θυμόμασταν, ευτυχούσαμε! Πόσο μου αρέσουν τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά δεν περιγράφεται.

Νωρίτερα είχε ξεκινήσει η διαδικασία για την χηνόπαπια και τη γέμισή της. Βοήθησα κι εγώ στο γέμισμα. Φτιάξαμε και σγουρόπιτα. Δε μου άρεσε ιδιαίτερα, εξαιτίας του φύλλου της. Μύρισε το σπίτι πορτοκάλι και δαμάσκηνα και κουκουνάρι και κάστανα και… οικογένεια!

Χρόνια πολλάααααα… Είναι καλά. Είμαι καλά. Και του χρόνου να υπάρχουμε για να ξαναβρεθούμε γύρω από μια ιδέα, ένα τραπέζι, ένα γέλιο βροντερό και πολλά χάδια στο μυαλό μας.

Υ.Γ. Έλαβα δώρο από τα «πεθερικά» μου, ένα περιδέραιο. Ευχαριστώ σας…

christmas-2009-synexeia.jpg

Ζωή εναλλάξ

demon December 15th, 2009

Είναι πολύ αστείο, δεν ξέρω. Έχουμε χωρίσει τη ζωή μας σε βάρδιες. Είτε μέχρι να βγει το site μας στον αέρα είτε μέχρι να πέσει ένας από τους δύο κάτω.

Σε ξυπνάω κάθε πρωί στις 09:30. Εδώ και δυόμισι χρόνια. Πιάνεις δουλειά. Έρχεσαι στο γραφείο, ανάβεις αυτά τα απαίσια κατάλευκα φώτα (λάμπες φθορίου) που μεταμορφώνουν το δωμάτιο σε χώρο νοσοκομείου, χάνεσαι στην κοσμάρα σου, μιλάς στα τηλέφωνα, απορροφάσαι, βρίζεις που και που, αγχώνεσαι, πιέζεσαι.

Πάει μεσημέρι. Εξαφανίζομαι εγώ. Πάω για ύπνο. Για βραδινό ύπνο. Κοιμάμαι κατά τις 15:00 ή λίγο αργότερα, ξυπνάω τα μεσάνυχτα. Νταννννν…

Ναι. Και πιάνω βάρδια. Δουλεύω τους πελάτες μου και κυρίως, το site μας, το δικό μας project, που προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να βγάλουμε στον αέρα πριν τα Χριστούγεννα. Ή καλύτερα πριν φύγουμε, την άλλη Δευτέρα. Είναι κι αυτό.

Κάπως έτσι, συναντιόμαστε το βράδυ στο κρεβάτι, όταν εσύ ξαπλώνεις για βράδυ κι εγώ σηκώνομαι για μέρα. Και μου λες… “καλημέρα!”. Και σκάμε στα γέλια.

Κάνω τη μισή βάρδιά μου, μέχρι να πάει 09:30. Τότε έρχομαι να σε σηκώσω. Με φιλιά, αστειάκια, χάδια απίστευτα και αυτοκόλλητα αγγίγματα. Κι όταν πια με το καλό σηκωθείς και ξεκινήσεις κι εσύ τη μέρα σου, γυρνάω στο γραφείο μου. Μέχρι τις 15:00 ή λίγο αργότερα…

Πηγή εικόνας: smxdeadlydesignz.deviantart.com

Ποιος ξεμπέρδεψε το Κουβάρι μου???

demon October 22nd, 2009

Κοιμήθηκα με το Μάτι χτες. Παράτησα τον άντρα και το κρεβάτι μας, έστρωσα στον καναπέ και κοιμήθηκα με τη μαύρη γάτα στα πόδια μου.

Δεν κοιμήθηκα δηλαδή. Το Ματάκι δεν έχει μάθει να κοιμάται μέσα στο σπίτι. Ανέβαινε, κατέβαινε. Πήγαινε στα διάφορα μαξιλάρια της, στο σκαμπό, στις κουρτίνες, στο πρόσωπό μου, στην πλάτη, στην κοιλιά, στους μηρούς μου.

Κάποια στιγμή κούρνιασε και κοιμήθηκε κάνα δίωρο. Μέχρι που στριφογύρισα εγώ. Μετά ήθελε πιπί της. Και μετά, προσοχή και χάδια.

Είδα σήμερα τη φωτογραφία του Κουβαριού που έχω βάλει πιο κάτω. Την καλή.

Είπα να δακρύσω. Αλλά το έκανα από μέσα μου.

Δειλό πολύ γατί. Φοβισμένο. Υποχθόνιο ώρες-ώρες. Αλλά και τρυφερό. Και χαδιάρικο. Κουβάρι.

Όχι, δε θέλω να το συζητήσω. Ευχαριστώ.

koybari.gif

Μαύρη γάτα - λευκή απώλεια

demon October 22nd, 2009

Τίποτα…

Το Κουβαράκι δεν είναι πουθενά. Κι όμως… διαισθάνομαι ότι είναι τόσο κοντά. Ίσως και στις διπλανές πολυκατοικίες!

Την έψαξα. Την ψάξαμε. Μαζί με τον άντρα. Μεσημεράκι με το φως. Βράδυ που είναι πιο ήρεμα και θα μπορούσα, ενδεχομένως, να την ακούσω.

Με μια κονσέρβα κι ένα κουτάλι στο χέρι. Να το χτυπάω ανά ένα μέτρο, σαν την τρελή της γειτονιάς. Κι όμως… τίποτα.

Είναι τόσο ψυχοφθόρο όλο αυτό. Και είναι τόσο δεδομένο ότι και το Ματάκι θα ξαναφύγει. Θα πέσει από τον εναέριο κήπο μας. Σκέφτομαι σοβαρά να της φορέσω κάποια συσκευή εντοπισμού, για να μη τη χάσω κι αυτήν…

Μπορεί να μην ήταν η αδυναμία μου το Κουβάρι. Αλλά το αγαπούσα. Και είχα αρχίσει να την μαθαίνω κι αυτήν πράγματα. Να ακούει. Να καταλαβαίνει. Και τη χάιδευα. Στο πρόσωπο. Τη μουσούδα της. Τη φώναζα κι έτρεχε σαν την παλαβή, σαν πεταλούδα μαύρη.

Τέλος αυτά.

Το Μάτι πλαντάζει στο κλάμα κάθε βράδυ, όταν έρχεται η ώρα να μείνει μόνη έξω στο μπαλκόνι και να κοιμηθεί μόνη της.

Αλλά δε μου δείχνει τίποτα. Δε δείχνει πού μπορεί να είναι η αδελφή της. Απλώς κλαίει.

Κι εγώ μιλάω σα να υπάρχει κοντά μας το Κουβαράκι ακόμη. Έχω δυο γάτες… Εμ, μία.

Κι όμως. Δύο είναι τα μπολάκια τους. Δύο τα κουβαδάκια με την άμμο τους. Άλλα τα νάζια, άλλες οι συνήθειες.

Πέρασαν 4 μέρες πια. Και απογοητεύομαι. Το Μάτι αρχίζει να ακούγεται όπως το Κουβάρι. Γυρνάει το κεφάλι της ανάποδα, όταν την έχω αγκαλιά, λες και είναι το Κουβάρι. Και μυρίζει συνεχώς το σκαμπό και την κουβέρτα της αδελφής της.

Τελικά είναι εκπληκτικό. Το πώς τα γατιά, όταν είναι αδέλφια και η μία χάνεται ή πεθαίνει, κατορθώνουν να μοιάσουν, να υιοθετήσουν, να αντιγράψουν αυτόματα χαρακτηριστικά το ένα του άλλου! Είναι απίθανο.

Πως διαγράφεις ένα ζώο που έχεις αγαπήσει κι έχει χαθεί; Και θα μπορούσε να είναι ζωντανό; Και να βρίσκεται κοντά στο σπίτι σου αλλά εσύ να μην το ξέρεις; Άραγε που είναι;

Καληνύχτα Κουβαράκι. Ακούω το κουδουνάκι της και το συναχωμένη, ναζιάρικη φωνή της. Μιάουυυυ! Καληνύχτα μυξούλα.

my-black-cat.gif

Μυστικός προορισμός: ΠΟΥΛΙΘΡΑ!

demon August 2nd, 2009

Ξυπνήσαμε στις 06:30. Κατά τις 07:30 είχαμε δέσει και ήμασταν πανέτοιμοι για αναχώρηση. Μέσα σε ένα άνετο, σχετικά, ταξίδι αν εξαιρέσεις τον αέρα στην εθνική και τα λιγοστά έργα κατά μήκους της, φτάσαμε στην Αθήνα, Κυριακάτικα στις 10:10! Σχεδόν δυόμισι ώρες μετά, δηλαδή. Σημειωτέον πως στο «πήγαινε» μας πήρε 4 ώρες, αφού ψιλοχαθήκαμε με τις εξόδους, το GPS, δυσκολευτήκαμε σχετικά με την αρκετά αλλόκοτη διαδρομή και τα απότομα στροφιλίκια.

motorbike.jpg

ΠΗΓΑΜΕ! και ήρθαμε…

Ο μυστικός προορισμός λοιπόν ήταν τα Πούλιθρα, λίγο μετά το Λεωνίδιο, στην Πελοπόννησο: 231 χλμ. μακριά! Απίστευτο μέρος. Όσο χρειάζεται ζωή, όσο χρειάζεται θάνατος.

Άνοιγα, κάθε σούρουπο, με τα χέρια μου τις φανταστικές κουρτίνες και ατένιζα το απίστευτο ΤΙΠΟΤΑ! Και τι τίποτα!!! Το χρειαζόμουν αυτό το τίποτα, ναι.

Ήμερη θάλασσα, μαβιά χρώματα παντού τριγύρω, μια θαμπάδα να λούζει το πελώριο βουνό (τον Πάρνωνα), πυκνή βλάστηση να μας αγκαλιάζει και να μας χαρίζει χασμουρητά με το πλούσιο οξυγόνο της κι ένα χωριουδάκι όσο πρέπει μικρό, φιλόξενο, απομονωμένο στον εαυτό του.

the-view.jpg

Με μετρημένα σπίτια στον παραλιακό δρομάκο κι ελάχιστα κρυμμένα από πίσω. Με ένα μικρό λιμανάκι και κάποιες αδιάφορες ψαροταβέρνες κει πάνω. Με συμπαθητικές παραλίες, με βότσαλο δυστυχώς, ένα πάρα πολύ καλό ταβερνάκι να γλείφει το κύμα, που το εντοπίζεις δύσκολα, ενοικιαζόμενα δωμάτια, διαμερίσματα, εκπληκτικά πετρόχτιστα σπίτια που μύριζαν χειμώνα και… αυτά!

Α, κι ένα εστιατόριο, με το όνομα Μυρτώο, τελείως Ψυρρή κατάσταση, τελείως δήθεν. Είναι και η πρώτη φορά στη ζωή μου, που κάθομαι σε ένα μέρος και μετά από ένα 10λεπτο αδιαφορίας φεύγω! Να ‘ναι καλά ο Μποτρίνι…

Τουναντίον, στον «Ζάβαλη» φάγαμε ψαράκι δυο μέρες στη σειρά και το φχαριστηθήκαμε. Είδαμε και τις πάπιες που μας ήρθαν από το αρχαίο λιμάνι του Λεωνιδίου, είδαμε κόσμο συμπαθητικό, οικογενειακό ως επί τω πλείστον τουρισμό και περαντζάδα σε έναν πολύ καθαρό τόπο, με το σωστό χαμηλό φωτισμό και τα αστέρια να δίνουν κάθε βράδυ τη δική τους παράσταση. Solo…

ducks.jpg

Μείναμε 3 βράδια σε ένα πολύ ξεχωριστό μέρος, στο «Ακρογιάλι». Νοικιάσαμε διαμέρισμα με τη δική του κουζινίτσα, σαλόνι κι ένα μπαλκόνι ποδοσφαιρικών διαστάσεων. Και κάναμε τις εκδρομούλες μας, μέχρι το πανέμορφης αρχιτεκτονικής Λεωνίδιο, το λιμάνι του Τυρού για ψάρι και τα Σαπουνακαίικα∙ ένα χωριό σκαρφαλωμένο με μια φοβερή ταβέρνα να τα ‘χει όλα στα πόδια της. Αλλά δυστυχώς εμείς πήγαμε μεσημεράκι κι αυτή ήταν κλειστή.

our-appartment.jpg

Στους φτερωτούς φίλους το συστήσω αυτό το μέρος για εκδρομή. Αν κινήσετε για κει, βάλτε οπωσδήποτε γάντι, αλλιώς θα καείτε κι εσείς στα χέρια. Ο ήλιος είναι πάντα εκεί, κι ας φυσά.

Δεν θα έλεγα όχι για ακόμη 5 μερούλες, πάντως. Στα Πούλιθρα. Στην τσουλήθρα, στη ρουφήχτρα, στη σφυρίχτρα, στην ουρήθρα. Θα εξακολουθούσα να ανοίγω με τα χέρια τις κουρτίνες και να λέω, γελώντας: «Still nothing!». Να πετάω τις σαγιονάρες και να χαϊδεύω με τα πόδια μου τα βότσαλα. Να μένω στην παραλία μέχρι τις 20:00 και να ακούω μονάχα τα μπερδεμένα μαλλιά του κύματος. Αχ, το είχα ανάγκη αυτό.

Υποσημείωση: Μην πάτε Σαββατοκύριακο. Καθημερινές να πάτε. Να ξαφνιαστείτε με την απομόνωση αυτού του τόπου. Δίχως όμως να είναι πεθαμένο.

Άντε και σε μια βδομάδα ετοιμάζομαι για τα 560 χιλιόμετρα, τη δόση μου! Άντε, άντε! Μ’έπιασε ανυπομονησία τώρα, λαιμαργία.

Goodbye beautiful… nothing!

chess.jpg

Καλοκαιρινό βαγόνι

demon June 15th, 2009

Περίεργο Σαββατοκύριακο. Χαμένοι χρόνοι.

Ύπνος άπειρος. Ένα σώμα σε ακινησία, αόρατα τεντωμένο κι άλλοτε κουλουριασμένο στις σκέψεις του. Και στο μέλλον.

Έρωτας τρυφερός και χάδια που δε μοιάζουν να ανήκουν στον εκνευρισμό της ζέστης.

Σε λίγες μέρες η επέτειος. Ακόμα μία. Φιλί ζουμερό και χαρά για τους δείκτες που φαίνεται να λειτουργούν χωρίς να χρειάζονται κούρδισμα.

Εβδομάδα. Αρχή. Ράγες. Φρένο κάπου μακριά. Και τερματισμός, σταθμός, συγκομιδή!

Και να που περιμένω να έρθει το ταξίδι μας. Και το φετινό. Το μακρύ. Τα χιλιόμετρα. Η εμπειρία. Ταξίδι αληθινό. Αληθινά μεγάλο, δύσκολο, ιδιαίτερο. Το δέσιμό μας. Η πλήρωσή μας.

Η βδομάδα έχει αρχίσει. Και δε με πειράζει. Είμαι όμορφα.

road.jpg

Next »