blog +Ο- σφαιρα

demon May 24th, 2010

Αιωρούμαι…

Το σώμα μου με τοποθετεί αργά και προσεκτικά μέσα στην αλαβάστρινη μπανιέρα. Εκεί ψηλά. Κάπου ανάμεσα στα σύννεφα και τις ηλιαχτίδες της σελήνης. Βυθίζομαι μέσα στη διαφάνεια του νερού.

Βουτάω τα μαλλιά μου κι αρχίζω να τα χορεύω σαν ανεξέλεγκτα φίδια κάτω από τη σιγή του όλου. Βουτάω τα δάχτυλά μου και τα αραιώνω σαν νερουλά σχεδιάκια μέσα σε σβώλο.

Αρχίζω να ανασαίνω. Να μιλάω. Να τραγουδώ. Να διαβάζω τα φωνήεντα της σκέψης μου.

Με ακούω. Την αναπνοή μου. Δυνατά. Στεντόρεια. Πεντακάθαρα. Και είναι τόσο μαγικός αυτός ο ήχος. Μέσα στο νερό. Η καρδιά μου. Η ζωή μου.

Ανοίγω τα μάτια και τα παίζω, πιτσιλώντας την ίριδά μου.

Τα τύμπανά μου πιάνουν όλους τους ήχους μου, σα να έχω βιδώσει στον πάτο της μπανιέρας μου ηχείο.

Ανάσα. Καρδιοχτύπι. Ηχείο. Μπανιέρα.

Εκεί ψηλά.

Όπου βασιλεύουν οι σκέψεις, οι τύψεις, η καλοσύνη και η δοτικότητα.

Χωρίς αναπνευστήρα!

Και χωρίς μπρατσάκια.

Φεύγω…

Πηγή εικόνας: anilorakgoldini.deviantart.com

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(6)

demon May 6th, 2010

Σας ευχαριστώ, από καρδιάς. Σας ευχαριστώ που κατεβήκατε στην πορεία και διαδηλώσατε για μένα, για τον άντρα μου, για όλους εμάς, για σας κι εμάς. Ειλικρινά σας ευχαριστώ. Που ξελαρυγγιαστήκατε, που περπατήσατε, που κλάψατε, που μορφάσατε, που βρίσατε, που σταθήκατε, που θυμώσατε αληθινά. Ήταν απίστευτο το θέαμα.

Και δε με νοιάζει αν κατεβήκατε επειδή το ζείτε το πρόβλημα ή όχι. Επειδή ζείτε σε περιοχές σαν αυτή που ζω εγώ ή στα Β.Π.. Εάν πήγατε στην πελώρια πορεία για να κάνετε σκασιαρχείο, αν είστε επαναστατικοί τύποι, εάν σας καίγετε καρφάκι, εάν είστε κι εσείς εξοργισμένοι όπως εγώ.

Δε με νοιάζει. Με νοιάζει μόνο που κατεβήκατε σήμερα. Που πήγατε κι εσείς στην πορεία. Που σταθήκατε απέναντι από τους ΜΑΤατζήδες και κάνατε έστω και για λίγο κάποιους να καρδιοχτυπήσουν. Για τα χειρότερα…

Βέβαια τα χειρότερα, εκείνης της στιγμής, ήρθαν. Κάποιοι εκμεταλλεύτηκαν, όπως πάντα άλλωστε, τη μέρα, το χάος, το αλαλούμ κι έκαψαν, λεηλάτησαν και τελικά, ναι, δολοφόνησαν. Κάποιοι άλλοι τους υποκίνησαν, τους πλήρωσαν, τους παρότρυναν για να το πράξουν αυτό. Όπως ακριβώς κάνουν και σε κάποιες άλλες πορείες, διαδηλώσεις, ενέργειες… Έτσι ακριβώς! Τόσο αναλώσιμη η ανθρώπινη ζωή.

Αν ήμουν δικαιοσύνη, θα κάθιζα τον Βγενόπουλο στο σκαμνί, με όλα τα ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΑ Μέσα παρόντα. για “συν-αυτουργία”. Πόσο μαλάκας πρέπει να είσαι αλήθεια, για να στέλνεις, να υποχρεώνεις κάποιους να δουλέψουν τέτοια μέρα, σε τέτοιο μέρος!!! Πόσο… και πόσο πλούσιος φυσικά. ΚΑΙ ΥΠΕΡΑΝΩ!

Δε θέλω να πω τίποτα. Γιατί… δεν ξέρω. Στ’αλήθεια δεν ξέρω. Τι να πω, πώς να ζήσω, με τι να ζήσω, τι να περιμένω κι αν πρέπει να ζω, να ονειρεύομαι, να ελπίζω.

Και δεν ξέρω πώς θα είμαστε πια σε κάποια χρόνια από τώρα. Σίγουρα όμως, σε τούτη την Ελλάδα, με αυτή την ιστορία, το παρελθόν και το παρόν, οι περισσότεροι Εμείς, έχουμε πράγματι ακρωτηριαστεί. Γιατί αντί να σκέφτομαι αν θέλω να κάνω παιδί, σκέφτομαι αν αξίζει τον κόπο και αν είμαι σε θέση, οικονομικά. Αντί να σκέφτομαι ένα όμορφο γάμο, σκέφτομαι γιατί να τον πληρώσω και γιατί τελικά να τον κάνω! Αντί να σκέφτομαι ταξίδια, επιτυχίες επαγγελματικές, μπόλικη ρομαντική ευτυχία, σκέφτομαι απλώς αν θα καταφέρω να ζήσω καλά.

Άραγε… θα καταφέρω να ζήσω καλά εγώ;

Υ.Γ. Ελπίζω να μην αναρωτιέμαι σύντομα, αν θα καταφέρω να γεράσω…

Πηγή εικόνας: anderton.deviantart.com

• ΖΩΟΝ
• Comments(2)

demon April 4th, 2010

Τρελαίνομαι για βεγγαλικά. Την ώρα που ψιχαλίζουν τις σύντομες λάμψεις τους πάνω από το κεφάλι μου, νιώθω να με σκεπάζουν με απίστευτη ενέργεια, αυτά τα χρωματιστά μανιτάρια. Είμαι Χαλκιδική και φέτος, οι πολύχρωμες αστραπές δεν διήρκησαν πολύ. Ακολούθησε και αυτή η χαρά την οικονομική κρίση φαίνεται.

Είμαι στο οικογενειακό σπίτι με τον άντρα, τον μπαμπά του, τον αδελφό του και τη γυναίκα που μόλις πριν ένα μήνα παντρεύτηκε. Από τη Μαλαισία. Για την κάρτα… Παράξενο ζευγάρι. Αγενές και θρασύ μαζί. Τον κοιτάζω και μετά τον άντρα, ψάχνω να βρω πώς μπορεί αυτοί οι δυο να είναι αδέλφια και σταυροκοπιέμαι. Ευτυχώς. Διάλεξα το σωστό αδελφό: )))

Λερώνω το τραπεζομάντιλο με τσίπουρο και μελετάμε τη Βούλα. Για εκείνη έπεσε, για να γευτεί κι εκείνη τα γράδα, που καίνε τον ουρανίσκο…

Είμαι Χαλκιδική για Πάσχα. Για τον μπαμπά του άντρα. Για τη μικρή οικογένεια. Πως είναι η Μικρή Ιταλία; Αύριο ψήνουμε κατσίκι. Θα το ζήσω και αυτό. Ένα τεράστιο τραπέζωμα θα στηθεί στο κτήμα, πάνω στο γκαζόν, δίπλα στις ελιές, γύρω από τις γάτες, τα λουλούδια και τις πεταλούδες.

Το ζώο θα στροβιλιστεί τόσες φορές μέχρι να ζαλιστεί. Ο κόσμος θα χαρεί με τις μυρωδιές του λίπους και της τσίκνας. Το κρασί θα ευφράνει τις ανυπόμονες καρδιές και θα κολλήσει μουστάκια στις γραμμές των χειλιών, χαμόγελα.

Το 28ο κλειδί ήρθε. Η μπλογκόσφαιρά μου, αυτή η αδυσώπητη, αόρατη σφαίρα μου που μιλά μόνο για μένα, για τα δικά μου κλειδιά, για τους δικούς μου καπνούς, έκλεισε τους 28 μήνες εδώ, τριγύρω σου.

Χρόνια μου πολλά. Θα στο σπάσω το αβγό, θα δεις!

Πηγή εικόνας: snopprinses.deviantart.com

• Μέσα στο ταξίδι
• Comments(4)

demon February 14th, 2010

Χρόνια πολλά βέλη θανατηφόρα, που μετράτε παλμούς και ζωτικά όργανα, υπερένταση και εξάψεις.

Λίγο πριν εκπνεύσει το τέλος, βγαίνει παγανιά ο Άγιος Βαλεντίνος με κόκκινο σκουφί και διάφανο μάτι και ψάχνει για θύμα. Γυμνό ή ντυμένο.

Καρδούλες παντού, καρδούλες στα όνειρα, χαραγμένες σε σοκολατένιες φέτες, μα μια καρδιά ίσως σπάσει και χυθεί από μέσα μπλε μελάνι, άσπιλο, αγνό.

Χρόνια πολλά Βαλεντίνε της πλάκας και της αφασίας. Του παραποιημένου και του τώρα.

Βέλη και δηλητήριο, μαζί στο χορό. Λευτεριά στον Βαλεντίνο λοιπόν. Στρώσε τις σταγόνες ζωή!

Πηγή εικόνας: mrmotts.deviantart.com

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(4)

demon February 4th, 2010

Είμαι ένα βήμα πριν και ένα μετά. Γαμώτο… και θέλω τόσο να δημοσιεύσω το site Ζαχαροπλαστικής μου… αλλά έχει μερικά τεχνικά θεματάκια ακόμη. Αν και… Είναι στον αέρα και μετράει βηματισμούς λιγούρηδων!

Λοιπόν, λοιπόν, συγκεντρωθείτε. Η blogosfaira μου γιορτάζει. ΠΑΛΙ! Δε βαρέθηκε;

Αν και μου την έχει σπάσει ο καιρός, η αστάθεια, η παγωμάρα των στιγμών και των τοίχων, η απουσία γενικά… Λέω βίβα. Γιορτάζω ρε.

Άντε και να σου πω κάτι; Χέστηκα. Κι ας μην είναι πανέτοιμο. Εγώ θα το ανεβάσω. Οσωνούπω.

Λοιπόν, μυτερές καρδιές μου. Σας ευχαριστώ που με ανέχεστε και που, κάποιοι, με γουστάρετε κιόλας.

Φιλί *
Cheers

Πηγή εικόνας: katyt.deviantart.com

• Μέσα στο ταξίδι
• Comments(4)

demon January 20th, 2010

Περάσαμε εξαιρετικά!

Αυτή ήταν βραδιά. Η δική σου βραδιά. Και την περίμενα πως και πως. Η έκπληξη πέτυχε, όλη η παρέα πέρασε φίνα και τα δώρα που έλαβες ήταν απίθανα. Είχα πει σε όλους τι θες και τι χρειάζεσαι και τα απέκτησες. Έτσι, ως δια μαγείας…

Σου έκανε εντύπωση κάθε φορά που άνοιγες  και κοιτούσες τα δώρα σου και σα μικρό παιδί, γυρνούσες προς το μέρος μου και μου ‘λεγες: Κοίτα… ένα… Τι ωραία! Κι εγώ σου έλεγα με ανακούφιση και χαρά: Το ξέρω!

Ήταν αστείο. Ήταν πετυχημένο. Ήταν απλώς πολύ καλό.

Είχα καταστρώσει σχέδιο και είχα και συνεργούς. Εξαφανίστηκα προχτές από το σπίτι, δήθεν ότι είχα να γράψω κάτι κείμενα και να βοηθήσω έναν φίλο. Το πλάνο ήταν αυτό: Πέρασα από ένα ζαχαροπλαστείο και πήρα ένα μεγάλο κουτί για τούρτες. Το συναρμολόγησα. Ήρθα σπίτι σου, σήκωσα τα μανίκια και μπήκα στην κουζίνα για να φτιάξω την τούρτα: Sachertorte. Ζαχαρένια τούρτα με χώρα προέλευσης την Αυστρία.

Διακόσμησα το γλυκό, το άφησα στο ψυγείο σου να κρυώσει, σου άφησα και το κουτί και οδηγίες φυσικά κι έφυγα.

Κι απόψε, βγήκαμε. Και 1 λεπτό μετά τις 00:00, η μουσική ακούστηκε, τα κεράκια φάνηκαν και μια γλυκιά σοκολατένια τούρτα ξεπρόβαλλε σε μια γυάλα. Ήταν η τούρτα σου. Η τούρτα σας. Η τούρτα μας!

Τη φύσηξες κι ευχήθηκες. Ελπίζω μόνο να ήταν κάτι δυνατό.

Κι απολαύσαμε τα γέλια σου και το καταπληκτικό, τρυφερό σου πράσινο βλέμμα, τη ντροπαλότητά σου καθώς όλοι σου ευχόμασταν και τη χαρά σου όταν έπαιρνες τα δώρα. Ένα προς ένα. Ό,τι ήθελες καρδιά μου.

ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ σύντροφέ μου. Για πάντα…

• Σαλιάρα
• Comments(2)

demon January 19th, 2010

Προχτές είχαμε επέτειο. Και είμαστε τόσο απεγνωσμένα παιχνιδιάρηδες και ανταγωνιστικοί ως προς το ποιος θα ευχηθεί πρώτος, που τους τελευταίους μήνες… το ξεχνάμε και οι δύο! Παρόλα αυτά, ενστικτωδώς -κι αυτό με εντυπωσιάζει- είχες φροντίσει για την έκπληξή σου.

Ξύπνησα, σηκώθηκα, πήγα να κάνω πιπί μου και βρήκα στο κουμπί για το καζανάκι ένα γαλάζιο τριαντάφυλλο (το αγαπημένο μου!). Βγήκα να πάρω τη βούρτσα μου να χτενίσω τα μαλλιά μου και άγγιξα το δεύτερο, πύρινο τριαντάφυλλο. Κι όταν ήρθα προς την κουζίνα να σε φιλήσω, με περίμενε στην πόρτα ένα τρίτο, λευκό τριαντάφυλλο κι εσύ με ένα ποτήρι φυσικό χυμό!

Έχουν αλλόκοτη δυναμική οι μέρες αυτές. Σήμερα έχει γενέθλια η θεία μου. Αύριο έχει τα γενέθλιά του ο σύντροφός μου, ο κουμπαράς μου! Είναι αρρωστούλης, έχει ευαίσθητο στομαχάκι και νομίζω πως ο οργανισμός του το σκέφτεται σοβαρά να αρρωστήσει. Μα κι εγώ είμαι ανάμεσα σε “αψού” και ζέστη-κρύο. Αλλά εγώ λέω να τη σκαπουλάρω πάλι!

Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που είναι τα γενέθλιά σου. Τολμώ να πω πως χαίρομαι παραπάνω από σένα! Μεγαλώνεις, μου έρχεσαι, σου δίνεται η δυνατότητα να δεις κάποια, πολλά πράγματα αλλιώς. Και ζεις μια άλλη δεκαετία της ζωής σου.

Είσαι ο κουμπαράς μου! Και με τρελαίνεις ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ! Είσαι ό,τι πιο τρυφερό μπορούσα να ευχηθώ για μένα!

Και σ’αγαπώ.
(κάθε φορά)

Πηγή εικόνας: poivre.deviantart.com

• Σαλιάρα
• Comments(2)

demon September 18th, 2009

Μου κάνει εντύπωση, πως, ενώ βλέπουμε τις μαμάδες μας (τα κοριτσάκια) να ταλαιπωρούνται από τους μπαμπάδες μας, εντούτοις εμείς τους προτιμάμε στην καρδιά μας και τους υπερασπιζόμαστε. Τον λατρεύω τον μπαμπά μου και τη μάμα μου, όμως. Και σε αυτή την ισορροπία ήρθα μετά από πολλά χρόνια. Κατά διαστήματα, αγαπούσα πάντα τον έναν περισσότερο από τον άλλο. Εναλλάξ.

Ακούγοντας όμως, τώρα τελευταία, τη μητέρα μου να μου διηγείται ιστορίες καθημερινής παράνοιας, οι οποίες τόσο μοιάζουν με τα δικά μου παράπονα ή τις ελλείψεις στη δική μου σχέση, απορώ. Πώς γίνεται τα κοριτσάκια να παίρνουμε το μέρος του μπαμπά, του αγοριού, ο οποίος τυραννά τη μαμά και ομοίως, το αγοράκι, θα τυραννήσει κι εμάς μια μέρα –αν δεν το κάνει ήδη.

Η μάμα μου παλιά δε μου ‘λεγε πράγματα. Προστάτευε κι εκείνη τον μπαμπά, στα μάτια μου. Τώρα τελευταία έχει αρχίσει να μου μιλά. Μάλλον, επειδή πλέον έχω άλλα βιώματα και είναι πιο πιθανό να συναισθανθώ… Όπως και συμβαίνει.

Και τελικά, όλες εκείνες οι αψυχολόγητες συμπεριφορές και οι ανεξέλεγκτες εκρήξεις, αποκτάνε λογική. Και ξέρεις ότι, μια μέρα θα περάσεις κι εσύ την παράνοια που ζει η μαμά σου και πάντα θα σου κάνει δυσνόητη εντύπωση γιατί αδιαφορεί λοιπόν (ο μπαμπάς ή) ο σύντροφος, γιατί σε αδικεί, γιατί σε παραμελεί…

Πηγή εικόνας: fantasystock.deviantart.com

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(4)

demon June 27th, 2009

(Πηγή εικόνας: negativefeedback.deviantart.com)

~

Όλοι οι άνθρωποι αναζητούν έναν άνθρωπο. Να τον κοιτάξουν και να κοιταχτούν. Να φιλήσουν. Να ζήσουν. Να δώσουν. Να μοιραστούν. Να πουν επιτέλους. Να αφήσουν. Να κάνουν μαζί.

Εγώ ποτέ δεν το ένιωσα αυτό. Το σκέφτηκα σαν προοπτική, αλλά ποτέ σαν καρδιοχτύπι. Και ποτέ δεν το ζύγισα, δεν το θυσίασα, δεν το προσκάλεσα. Κι αν το προσκάλεσα, δεν κράτησα την πόρτα μου κλειστή!

Όχι, την άνοιξα. Διάπλατα. Της κόλλησα άπειρα sticker να δείχνουν την έξοδο. Και το ήξερα. Και το ήθελα. Ήταν η ισορροπία μου.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι, ξέρεις, να πονέσεις κάποιον. Όχι κάποιον. Αυτόν. Τον άνθρωπό σου. Αυτόν που έχεις προσκαλέσει και κλειδώσει στο χώρο και στο χρόνο σου. Αυτόν στον οποίο έχεις δώσει τις στιγμές και τη δυστυχία σου, τα ψέματα, τις φοβίες, τις ντροπές και τα θέλω σου. Πολλοί τρόποι…

Υπάρχουν και τα σαλιγκάρια. Βλέπεις το μισό τους. Το άλλο μισό είναι από κάτω. Γλείφει τη διαδρομή. Και περιμένει. Σου κρύβεται. Δε σου δίνεται. Παίζει.

Πηγαίνω βόλτα. Το μυαλό μου. Το κρατώ. Πάντοτε θα το κρατώ. Ελεύθερο. Μαστουρωμένο από οξυγόνο. Από φαντασία. Από μένα. Πάντοτε θα το φυσάω όλο και πιο ψηλά. Κάποτε, κάποιος με ρώτησε τι αγαπώ πιο πολύ: εκείνον ή τη μουσική. Λάθος ερώτηση!

~

Πηγή εικόνας: niclake13.deviantart.com

• ΖΩΟΝ
• Comments(6)

demon April 25th, 2009

Κοίτα τι διάλεξε ο ουρανός για μένα απόψε. Τι νυχτερινό, αδιάκριτο κέντημα κρατά στα χέρια του, για να με σκεπάσει με αυτό. Έτσι. Σα φέρετρο αστρικό.

Να με ρουφήξει, να με ταλαντεύσει, να με ντύσει σέρνοντάς με πάνω σε φωτεινές καμινάδες.

Τα νύχια μάκρυναν απότομα σήμερα. Και χτες το ίδιο. Σα να μην υπήρξε ποτέ καρδιά, ποτέ συγκίνηση, ποτέ ταξίδι μαζί σου.

Και τώρα, ρουφάω φυσαλίδες και το χτες. Για να δω καλύτερα το αύριο. Να αλαφρύνω, να ματώσω για να μπορέσω να στεγνώσω. Να βάψω, να αρρωστήσω, να κάνω μπουγάδα ό,τι μπορώ να αφήσω επιτέλους πίσω!

Πηγή εικόνας: grace-note.deviantart.com

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(7)