Συνάντηση στα εξωτικά Πατήσια

June 2nd, 2010

Τα κατάφερα και κρυολόγησα! Ναι.

Καλό μήνα! Δηλαδή το ελπίζω να είναι καλός ο μήνας. Όπως του πρέπει. Πάντως μια φορά εγώ αρρώστησα. Κανονικά και με το νόμο.

Δεν ξέρω πώς έγινε αυτό. Δηλαδή, σε ρεύμα δεν έκατσα. Λεπτά δεν ντύθηκα. Να έγινε στο Μουσείο της Ακρόπολης; Πήγα και σ’αυτό! Δέος, συγκίνηση, απίστευτη καλαισθησία. Άνοιξα το πράσινό μου μάτι διάπλατα. Είμαστε μεις απόγονοι αυτών των ανθρώπων;;;
Wow…

Ήρθαν τα “πεθερικά” μου. Εμ, δηλαδή ο πεθερικός μου ήρθε. Αλλά θα είναι πάντοτε μαζί, οπότε αναφέρομαι σε αυτόν στον πληθυντικό! Τα πεθερικά μου λοιπόν ήρθαν και τα φιλοξενήσαμε.

Πήγαμε τις βόλτες μας. Γνώρισαν και τους δικούς μου. Πρώτη φορά. Φάγαμε παρέα.

Πήγαμε και στο “La Pasteria”, το ανανεωμένο υποτίθεται. Στην Αχαρνών. Περίμενα κι εγώ ο Botrini να έχει τα μαγικά που υπόσχεται από τηλεοράσεως, αλλά που. Μπορεί η cream fresh να συρρικνώθηκε, πάντως μια φορά η pizza margherita που παρήγγειλα ήταν άνοστη τελείως -αν είναι…- και χωρίς ίχνος βασιλικού. Άσε που είχε μια έντονη γεύση βουτύρου. Στην αρχή και στο τέλος.

Η πλάκα είναι ότι πρόσφατα αποτόλμησα να φτιάξω χειροποίητη pizza. Χειροποίητη πέρα για πέρα! Και, αν και κουραστική εμπειρία, ήταν πεντανόστιμη! Δεύτερο wow!

Του Botrini πάντως, ΔΕΝ. Δεν ξέρω εάν τους “νοίκιασε” μόνο το όνομά του, αλλά το χεράκι του δεν το έβαλε. Αποκλείεται.

Κι όπως είπαμε να δοκιμάσουμε τις ελληνικές συγκοινωνίες, μια και το Σαββατοκύριακο δεν είχε τρένα, δοκιμάσαμε και την ελληνική γυφτιά. Μπαίνοντας στα εξωτικά Πατήσια κι αφού έπρεπε να επιδείξουμε διαβατήριο (!), ο πεθερός μου έφαγε σπρωξίδι κι αγκωνιά στο τρόλεϊ κι όταν πια φτάσαμε σπίτι του έλειπε το πορτοφόλι. Σκατά.

Ξινή του βγήκε η επίσκεψη. Ήρθε να μας δει κι έφυγε με χίλιες σκοτούρες.

Γαμώτο.

Του ανακοινώσαμε κι ότι φεύγουμε. Έχει αλλάξει μετά τον θάνατο της Βούλας. Είναι σκυθρωπός, σκεφτικός, πιο “χαμένος”, πιο ανέκφραστος, πιο ταλαιπωρημένος. Αλλά πάντοτε κύριος, γενναιόδωρος, ευγενικός. Περιμένεις μια αγκαλιά να σε κάνει, ένα αστείο να σου δώσει. Και χαίρεσαι να τον έχεις κοντά σου!

Φεύγω… Στέλνω βιογραφικά. Ενθουσιάζομαι κι απελπίζομαι. Αγχώνομαι κι ονειρεύομαι μεγάλα πράγματα, συνάμα.

Τι ζητάω. Μια καλή ζωή. Μόνο αυτό. Εδώ, εκεί, όπου… Την αξίζω γαμώτο. ΝΑΙ! Πελώριοοοοοοοοο…

Πηγή εικόνας: mOthykku.deviantart.com

τι ΔΕΝ έχω

May 31st, 2010

Κοιτάς λίγο τον διπλανό σου κι αναστενάζεις. Τι έχεις, τι σου λείπει.

Είσαι καλά. Κοιτάζεις τον διπλανό σου. Σχολιάζεις τι θα μπορούσε να έχει.

Δεν είσαι καλά. Δεν έχεις τίποτα. Κόβεις φλέβες… Κοιτάς ξανά τον διπλανό σου. Τι παραπάνω έχει αυτός. Γιατί!

Είναι ώρα να κοιτάξεις πολύ τριγύρω σου. Όχι τον διπλανό σου. Αλλά πιο μακριά. Χωρίς να ψάχνεις κάτι να βρεις. Κάτι καλύτερο. Κάτι χειρότερο.

Και μετά, είναι ώρα να κοιτάξεις εσένα. Τι μπορείς να έχεις. Και να πας να το αποκτήσεις!

Πήγαινε…

Πηγή εικόνας: sacredbough.deviantart.com

ΔΕΝ ΞΕΡΩ

May 6th, 2010

Σας ευχαριστώ, από καρδιάς. Σας ευχαριστώ που κατεβήκατε στην πορεία και διαδηλώσατε για μένα, για τον άντρα μου, για όλους εμάς, για σας κι εμάς. Ειλικρινά σας ευχαριστώ. Που ξελαρυγγιαστήκατε, που περπατήσατε, που κλάψατε, που μορφάσατε, που βρίσατε, που σταθήκατε, που θυμώσατε αληθινά. Ήταν απίστευτο το θέαμα.

Και δε με νοιάζει αν κατεβήκατε επειδή το ζείτε το πρόβλημα ή όχι. Επειδή ζείτε σε περιοχές σαν αυτή που ζω εγώ ή στα Β.Π.. Εάν πήγατε στην πελώρια πορεία για να κάνετε σκασιαρχείο, αν είστε επαναστατικοί τύποι, εάν σας καίγετε καρφάκι, εάν είστε κι εσείς εξοργισμένοι όπως εγώ.

Δε με νοιάζει. Με νοιάζει μόνο που κατεβήκατε σήμερα. Που πήγατε κι εσείς στην πορεία. Που σταθήκατε απέναντι από τους ΜΑΤατζήδες και κάνατε έστω και για λίγο κάποιους να καρδιοχτυπήσουν. Για τα χειρότερα…

Βέβαια τα χειρότερα, εκείνης της στιγμής, ήρθαν. Κάποιοι εκμεταλλεύτηκαν, όπως πάντα άλλωστε, τη μέρα, το χάος, το αλαλούμ κι έκαψαν, λεηλάτησαν και τελικά, ναι, δολοφόνησαν. Κάποιοι άλλοι τους υποκίνησαν, τους πλήρωσαν, τους παρότρυναν για να το πράξουν αυτό. Όπως ακριβώς κάνουν και σε κάποιες άλλες πορείες, διαδηλώσεις, ενέργειες… Έτσι ακριβώς! Τόσο αναλώσιμη η ανθρώπινη ζωή.

Αν ήμουν δικαιοσύνη, θα κάθιζα τον Βγενόπουλο στο σκαμνί, με όλα τα ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΑ Μέσα παρόντα. για “συν-αυτουργία”. Πόσο μαλάκας πρέπει να είσαι αλήθεια, για να στέλνεις, να υποχρεώνεις κάποιους να δουλέψουν τέτοια μέρα, σε τέτοιο μέρος!!! Πόσο… και πόσο πλούσιος φυσικά. ΚΑΙ ΥΠΕΡΑΝΩ!

Δε θέλω να πω τίποτα. Γιατί… δεν ξέρω. Στ’αλήθεια δεν ξέρω. Τι να πω, πώς να ζήσω, με τι να ζήσω, τι να περιμένω κι αν πρέπει να ζω, να ονειρεύομαι, να ελπίζω.

Και δεν ξέρω πώς θα είμαστε πια σε κάποια χρόνια από τώρα. Σίγουρα όμως, σε τούτη την Ελλάδα, με αυτή την ιστορία, το παρελθόν και το παρόν, οι περισσότεροι Εμείς, έχουμε πράγματι ακρωτηριαστεί. Γιατί αντί να σκέφτομαι αν θέλω να κάνω παιδί, σκέφτομαι αν αξίζει τον κόπο και αν είμαι σε θέση, οικονομικά. Αντί να σκέφτομαι ένα όμορφο γάμο, σκέφτομαι γιατί να τον πληρώσω και γιατί τελικά να τον κάνω! Αντί να σκέφτομαι ταξίδια, επιτυχίες επαγγελματικές, μπόλικη ρομαντική ευτυχία, σκέφτομαι απλώς αν θα καταφέρω να ζήσω καλά.

Άραγε… θα καταφέρω να ζήσω καλά εγώ;

Υ.Γ. Ελπίζω να μην αναρωτιέμαι σύντομα, αν θα καταφέρω να γεράσω…

Πηγή εικόνας: anderton.deviantart.com

Πένα γεμάτη ευχές…

May 3rd, 2010

Πεντανόστιμο το ψαράκι στην αυλή της Ελευσίνας. Αυθεντικό, καλοψημένο, ζουμερό, γεμάτο αλμύρα, ιστορίες και μαλακή σάρκα. Όμορφες οι βόλτες το πρωινό και τ’απογευματινό. Ο ξεχασμένος έρωτας που αναγεννήθηκε σαν την Αφροδίτη, κολασμένος, αλλά σε συσκευασία ροζ!

Αναπάντεχα, γλυκά, λίγο αμαρτωλά, πονηρά σίγουρα! Καλή η έκπληξη…

Ενδιαφέρουσα η βολτούλα στο παζάρι της Φιλαδέλφειας με χίλια-μύρια καλούδια να κρέμονται από κλωστές, σπάγκους, βάζα κι ενυδρεία!

Και πολύ τρυφερή η νύχτα μας στο ιταλικό εστιατόριο που ανακάλυψα στη Γλυφάδα. Μου είχε λείψει μια τέτοια, ρομαντική έξοδος μαζί σου. Οι δυο μας αποκλειστικά. Μια μικρή πολυτέλεια, γαρνιρισμένη σωστά.

Απολογισμός: Καλός! Ευτυχισμένος. Πολύ κοντά σε αυτό που ονειρεύομαι. Με τους ανθρώπους που αγαπώ, εσένα πάντα…

Πήρα ευχές από κει που δεν το περίμενα. Από ανθρώπους που ούτε που ήξερα, νόμιζα, πως έχω γενέθλια Πρωτομαγιά. Και με ξέχασαν άνθρωποι που τους περίμενα και την ήθελα την ευχούλα τους. Δεν πειράζει, η γεύση και η επίγευση κυρίως που έκλεψα φέτος στα γενέθλιά μου, ήταν εποικοδομητική.

Λίγο πικρή, όπως και οι τελευταίοι, δύσκολοι μήνες της ζωής μου, αλλά σίγουρα ένιωσα ότι έχω ανθρώπους που με στηρίζουν, που με αγαπούν και που μου δίνουν. Και είναι ίσως η πρώτη φορά στη ζωή μου, που έχω την ωριμότητα και τη γυάλινη “σοφία” να το δω αυτό. Και είναι πολύτιμο το συναίσθημα, τελικά.

Ακούω πάλι σειρήνες στο δρόμο. Είναι η 15η φορά σήμερα. Τι έγινε, σε Χάρλεμ εξελιχτήκαμε; Ζω σε κουκούλι. Δεν ξέρω τι θα γίνει όταν μου το τρυπήσουν όμως.

Πρωτομαγιά. Χρόνια μου πολλά. Και σας ευχαριστώ guys που σπαταλάτε μερικά δευτερόλεπτα που και που πάνω μου!

Αλήθεια. Ευχαριστώ.

Πηγή εικόνας: ioneek.deviantart.com

Αν είσαι εκεί, νεύσε!

March 3rd, 2010

Δε με βλέπεις. Σωστά;

Τώρα που ξεντύνομαι. Δεν είσαι εκεί. Δε με βλέπεις.

Την ώρα που μασουλάω όνειρα και ψιθυρίζω το γρασίδι στους βόστρυχούς μου, δεν είσαι εκεί, ναι;

Όχι, δεν είσαι.

Δεν ξέρω εάν θέλω να είσαι. Ώρες-ώρες το θέλω. Νομίζω.

Ποτέ δε μ’ένοιαζε να έχει ουρά το φόρεμά μου, το γεμάτο νούφαρα και τρυπούλες ανύπαρκτες.

Τώρα όμως, ίσως και να χρειάζομαι να με βλέπεις.

Έτσι, για να ξέρω ότι είσαι εκεί. Για να ξέρω ότι παίρνω κλεφτές ματιές ακόμη. Από φίλους κι εραστές, φθονερά, χοντρά πράγματα και σιλουέτες που χορεύουν ό,τι πιο φιδίσιο και μεθυστικό. Ίσως να θέλω να με δεις. Και να με τσιμπήσεις.

Είσαι εκεί;

Πηγή εικόνας: mitchalltogether.deviantart.com

Έφυγε ένα ολόγιομο αστέρι…

February 24th, 2010

Μια λάμα, μπηγμένη στον πάγο. Σε ατελείωτες ρηνίδες πάγου, που χαϊδεύουν όλη τη γη. Την άσπιλη γη, την υπομονετική γη, τη ζωντανή, θαρραλέα γη. Που γεννά και σπέρνει, που ελπίζει και περιμένει, που καλοσωρίζει και αποχαιρετά.

Πως να αποχαιρετήσεις όμως;

Πως να αποχαιρετήσεις;

Κανείς δε σου ζητά να ξεχάσεις. Αλίμονο.

Πολλοί περιμένουν να παρελάσεις από μπροστά τους με δάκρυα-κρυσταλλάκια κολλημένα άγαρμπα σε μέτωπο και μάγουλα. Δάκρυα που δε στεγνώνουν ποτέ. Άλλωστε το γυαλί δε στεγνώνει. Δεν κολλάει. Δεν ταιριάζει, ούτε εναρμονίζεται.

Η θλίψη είναι κάτι το τόσο προσωπικό, πως περιμένεις να το διαβάσω εμπρός σου;

Ούτε να το κρύψω, μήτε να το διαδώσω.

Πονάω. Ναι.

Να αποχαιρετήσω. Στα 27.000 πόδια. Κάπου κει, ανάμεσα σε Αθήνα και Χαλκιδική. Να αποχαιρετήσω μέσα από δαντέλες συμπυκνωμένου αέρα, βεντάλιες ομίχλης, όνειρα φουσκωμένα.

Πώς θα ήθελα να αντέξεις, να σε γευόμουν ακόμη περισσότερα καλοκαίρια, να σου ψιθυρίσω κι άλλες πολλές χαρές, μυστικά που θα ‘ρθούν, σκέψεις, ανάγκες, παρέα.

Ευτυχώς σου είχα πει πως σ’αγαπώ. Τελικά αυτό είναι σημαντικό. Το να προλαβαίνεις να πεις πως αγαπάς.

Και θα σε θυμάμαι όμορφα, χαμογελαστή, πάντα εκεί, γενναιόδωρα.

Α, και θα σ’αγαπώ…

ΑΝΤΙΟ για τώρα.

burrier1.jpg

Τόξο σε ευθεία

February 14th, 2010

Χρόνια πολλά βέλη θανατηφόρα, που μετράτε παλμούς και ζωτικά όργανα, υπερένταση και εξάψεις.

Λίγο πριν εκπνεύσει το τέλος, βγαίνει παγανιά ο Άγιος Βαλεντίνος με κόκκινο σκουφί και διάφανο μάτι και ψάχνει για θύμα. Γυμνό ή ντυμένο.

Καρδούλες παντού, καρδούλες στα όνειρα, χαραγμένες σε σοκολατένιες φέτες, μα μια καρδιά ίσως σπάσει και χυθεί από μέσα μπλε μελάνι, άσπιλο, αγνό.

Χρόνια πολλά Βαλεντίνε της πλάκας και της αφασίας. Του παραποιημένου και του τώρα.

Βέλη και δηλητήριο, μαζί στο χορό. Λευτεριά στον Βαλεντίνο λοιπόν. Στρώσε τις σταγόνες ζωή!

Πηγή εικόνας: mrmotts.deviantart.com

Γραμματόσημο… η γη. Που τη στέλνουμε??

January 24th, 2010

Έχω σαρώσει κυριολεκτικά όλα τα μεταμεσονύχτια ντοκιμαντέρ του ΣΚΑΙ. Και χτες Και σήμερα. Το “big ideas for a small planet” της Sundance Channel, που έχει συνιδρύσει ο Robert Redford είναι ένας εξαιρετικός “πράσινος” κύκλος επεισοδίων για το περιβάλλον μας.

Χτες, λοιπόν, γνώρισα έναν 11χρονο πιτσιρικά, τον Evan Green (!), ο οποίος έχει βραβευτεί μάλιστα ως νεότατος ακτιβιστής και ο οποίος με την ομάδα του, τους “Κόκκινους δράκους” οργανώνει εκστρατείες για τη διάσωση των τροπικών δασών: “Save the rainforests!”.

Ξεκίνησε σε ηλικία 7 ετών και σήμερα, συγκεντρώνοντας κάθε χρόνο €350 από την ευρύτερη γειτονιά του, αγοράζει εκτάσεις γης. Πέρσι αγόρασε 64 στρέμματα στην Κόστα Ρίκα κι έχει περήφανα κορνιζάρει τον τίτλο ιδιοκτησίας που φέρει το όνομά του!

Όνειρό του είναι να ανακαλύψει τρόπο, ώστε να μπορούν να καλλιεργηθούν και να ευδοκιμήσουν στην Αφρική οι… μηλιές!

Και σκέφτομαι: “Γραμματόσημο η γη. Μα που τη στέλνουμε;;”

Πηγή εικόνας: embrionproducciones.deviantart.com

(αυτό το εξαιρετικό δημιουργικό, φτιάχτηκε για τα πόστερ που προορίζονταν για την “Καμπάνια για το μέλλον της Νέας Υόρκης”)

Στέλνω φιλιά στο πέρσι μου

January 12th, 2010

Ένα υπέροχο τραπέζι γεμάτο καλούδια, αγγελάκια να φυσάνε ζεστά όνειρα πάνω από τα κεφάλια μας και το τζάκι λίγο πιο μακριά να προσπαθεί μάταια να συγκεντρώσει το βλέμμα μας.

Έχω καιρό να γράψω για εμάς. Ή έτσι νομίζω; Και τελικά, όταν δεν μας ποστάρω “εδώ μέσα”, λες και είμαστε ένα ακόμη ταξίδι που βλέπω έξω από το τζάμι μου, όλα πάνε καλά. Καλύτερα.

Κι όμως, δεν μπορώ να αντισταθώ. Δεν μπορώ το ημερολόγιό μου να το έχω άδειο χωρίς πλαστικές, μαβιές, έντονες φωτογραφίες!

Κάπως έτσι, ο έρωτας υπάρχει, ο έρωτας γίνεται, ο έρωτας ξεφτίζει μέχρι να εκπλήξει και πάλι, να ανασάνει λίγο πιο βαθειά, λίγο πιο γρήγορα, λίγο πιο κυκλικά.

Τόσα συμβαίνουν τελικά εκεί που λέω πως κάθισα κι εγώ σε αυτό το θρόνο. Ευτυχώς.

dinner-time.jpg

Σχέδια πριν κάτσω κάτω από το γκι!

December 4th, 2009

Έχει γενέθλια ο Πανούλης μου σήμερα. Ο μαγικός θείος! Ο οποίος πήγε χτες και εμβολιάστηκε κατά του κακού ιού. Έτσι.

Και όπως τον πήρα σήμερα τηλέφωνο, μου είπε για όλη τη φάση, για το φυλλάδιο που του έδωσε η γιατρίνα, για τις αμελητέες αντενδείξεις κλπ.. Βέβαια ο θείος ανήκει στις ευπαθείς ομάδες, μια και έχει κάνει εγχείρηση πνεύμονα. Και φυσικά φτάσαμε στο δια ταύτα και ο μαγικός θείος με ρώτησε αν σκοπεύουμε εγώ κι ο άντρας να κάνουμε το πολυπόθητο και πολυσυζητημένο εμβόλιο. Όχι!

Η απάντηση ήταν πιο σύντομη από ό,τι ανέμενε, φαντάζομαι. Γιατί; Μα για πολλούς λόγους.

Είναι θέμα, είναι. Αλλά ξέρεις, δεν προλαβαίνω κιόλας τώρα να ασχοληθώ.

Το σχέδιο έχει ως εξής:

Φουλάρισμα τρελό κι απίστευτο γκάζι μέχρι τις 20 Δεκεμβρίου, οπότε κι έχουμε βάλει στόχο να βγει το site ΜΑΣ στον αέρα! Μετά, ανεβαίνουμε με την ανεμόσκαλα στο αεροπλανάκι και προσγειωνόμαστε Θεσσαλονίκη, με τελικό προορισμό τη Χαλκιδική για… Merry-Merry X-Mas με την αγαπημένη φαμίλια του άντρα μου!

Και μετά, επιστροφή Αθήνα για την δεύτερη πιο σημαντική, για μένα, γιορτή του χρόνου: την Πρωτοχρονιά! Γιατί η πρώτη είναι ΦΥΣΙΚΑ τα γενέθλιά μου. Όχι που θα είχες αμφιβολίες.

Πρωτοχρονιά. Η μέρα που, κλείνει ένα κουτί κι ανοίγει ένα πορτάκι προς επόμενο δάσος, επόμενα χρώματα, επόμενα μονοπάτια, τα οποία θα διασταυρωθούν με το παρελθόν και το μέλλον.

Αυτό είναι το πλάνο. Αυτή είναι η ιδέα. Αυτή είναι η κόκκινη αναμονή. Η κορδέλα με τα χιλιάδες γκι επάνω, τα πλαστικά κοφτερά αστεράκια και τις καραμελένια μπαστουνάκια με τα ριγέ όνειρα!

Α, παραλίγο και θα το ξέχναγα: αύριο στολίζω δέντρο! Χρόνια πολλά Πανούλη. Να αντέξεις για πολύ ακόμη… plz!

Πηγή εικόνας: angelusnoir.deviantart.com

« Prev - Next »