Αν και δε θα το διαβάσεις ποτέ αυτό…
demon July 8th, 2008
Βυθίστηκα στα σεντόνια των αναμνήσεων σήμερα.
Ξάπλωσα για ελάχιστα λεπτά το μεσημέρι στο δωμάτιο. Άνοιξα τα πάντα διάπλατα και προσκάλεσα τον αέρα να χορέψει και να φωτίσει τα πάντα.
Και ταξίδεψα πάνω στις τσαλάκες του υφάσματος, σα να ‘ταν ένα κομμάτι σκληρό φύλλο κι εγώ, πάνω του, μικροκαμωμένο αερικό.
Θυμήθηκα τότε που η μητέρα μου αγωνιούσε για μένα. Πονούσε μαζί μου. Και με ανεχόταν. ΠΑΝΤΑ.
Θυμήθηκα τότε που μου ήρθε πρώτη φορά περίοδος κι έγινα άσπρη σαν πανί. Χλώμιασα όλη και η μαμά μου σκιάχτηκε. Από τις λίγες φορές.
Το κατάλαβα, κι όταν πια μου πέρασε ο πόνος ο πολύς, τη ρώτησα: «Τρόμαξες ε;». Για να μου πει: «Ναι, νόμιζα ότι θα πέθαινες».
Όλο και πιο συχνά τα τελευταία 2-3 χρόνια θυμάμαι φάσεις, εποχές, στιγμιότυπα κατά τα οποία η μητέρα μου υπέφερε εξαιτίας μου. Είτε επειδή αλήτευα κι εξαφανιζόμουν από το σπίτι. Είτε επειδή κουβαλούσα γκόμενους και κοιμόμουν μαζί τους στο διπλανό δωμάτιο. Είτε επειδή είχα όλο φαεινές ιδέες, ήμουν ατίθαση, τολμηρή, ίσως και ασταθής.
Τα σκέφτομαι τώρα. Τώρα που ξεκινώ δική μου ζωή. Τώρα που σου επιστρέφω λίγες-λίγες τις πατερίτσες με το ροζ φιόγκο που μου χάρισες όταν με γέννησες. Τα σκέφτομαι και τώρα που αρχίζω να νιώθω εσένα σα μωρό. Σα να έκανα μωρό και να μην το κατάλαβα.
Κάνεις ό,τι έκανα εγώ στη μάνα μου όταν ήμουν 15, 20, 25. Κι εσύ, σαν τραχιά εκδίκηση, τα κάνεις όλα μαζεμένα σε μένα. Μόνο που εγώ δεν είμαι η μάνα σου.
Α ρε μάμα… MUTTER.
Είσαι το δίχτυ, το αόρατο, οι πινελιές στον αποστεωμένο πόνο, η κλεψύδρα και πάντα η ευγνωμοσύνη μου.
Σ’αγαπώ να το ξέρεις. Με τις ρίζες του μυαλού μου και με όλα μου τα ακροδάχτυλα σε αγκαλιάζω σφιχτά.
~
Αλίκη…
Πηγή εικόνας: gwarf.deviantart.com