Σ’αγαπώ χωρίς ζυγαριά
demon August 19th, 2008
Πήγαμε!!! Κάναμε ΜΑΖΙ ταξίδι 1.000 χιλιόμετρα. Ω ναι… Άπειρο ναι… !
Και παραπέρα. Αλλά τις διακοπές μας μια φορά, τις φτάσαμε. Τις πετάξαμε στην αιώρα, καβαλήσαμε κι εμείς το θαλασσινό το δίχτυ και ψαρέψαμε κύματα και βυθούς, ηλιοβασιλέματα στο πουθενά και λευκά βράχια, λαξεμένα από νερό και ουρανό.
Λίγο φύγαμε. Ελάχιστα, για την ακρίβεια. Αθήνα-Θεσσαλονίκη με τη μηχανή. Κι από κει, Χαλκιδική! Η οθόνη στο Fazerάκι, έγραψε πάνω από 1.600 χιλιόμετρα σε μια βδομάδα. Γυρίσαμε ολόκληρη τη Σιθωνία. Πήγαμε Αρμενιστή, Πλατανίτσι, φωτογραφίσαμε στολίδια κι αναπνεύσαμε επιτέλους το πράσινο. Γιατί, αν θυμάσαι, ναι, το πράσινο έχει μυρωδιές ολοζώντανες.
Γνώρισα και την οικογένειά σου. Τη μητέρα σου, τον πατέρα σου. Τον κολλητό σου κει πάνω. Την αράζαμε κάθε βράδυ στο Sueno και το Conza, με πειραγμένα Mojitos, τελείως αδιάφορη μουσική, φρουτοσαλάτες, ξηροκάρπια και μπόλικα, αδηφάγα κουνούπια.
Αυτό ήταν εμπειρία. Χιλιόμετρα πάνω στη μηχανούλα μας. Με αέρηδες τρελούς κι ακόμη πιο τρελούς οδηγούς στην εθνική. Να μιλάνε στο κινητό με το ένα και να πίνουν φραπέ με το άλλο. Α, στην αριστερή ε; Κι ούτε λόγος φυσικά για φλας στην αλλαγή λωρίδας. ΟΥΣΤ, δολοφόνοι.
Τι έλεγα; Ναι, για πράσινες, άγριες, ομορφιές, σχεδιασμένες σε γαλαζομπλέ ρυζόχαρτο. Χαλκιδική. Όμορφη πολύ.
Κι εμείς, κοντά πολύ!
Στο αfιερώνω, ψυχή μου ~
Υ.Γ. Συν τις άλλοις, κινηματογραφήσαμε με τα μάτια και τις λαχτάρες μας και την έκλειψη της πανσελήνου, από το ατελείωτο μπαλκόνι στα Νέα Μουδανιά, Χαλκιδικής! Δέος…