Γιατρέ μου, η γάτα μου τρελάθηκε!
demon August 28th, 2008
Help… I need a vet, or my pills or… my cat back!
Από τότε που γεννήθηκα είχα πάντοτε γάτα. Είχε η μητέρα μου πριν με γεννήσει, από παιδί έφερνα στο σπίτι και πάντα τις λάτρευα, δενόμουν μαζί τους, τις εκπαίδευα, νοιαζόμουν. Και πάντα, πλην μίας φοράς, κεραμιδόγατες. Πανέξυπνες, άγριες, άτακτες, πανέμορφες.
Τους τελευταίες 10 και κάτι ψιλά μήνες, πήραμε με τον άντρα δυο γατάκια, κατάμαυρα. Το «δικό» μου είναι το Ματάκι. Ατίθασο, τελείως μούρη, που ακούει απόλυτα στο όνομά του, που καταλαβαίνει πολύ καλά, που ανοίγει πόρτες και τηλεόραση και που γενικώς, μας έχει ξενυχτήσει πολλά βράδια.
Η ψύχωσή μου με τις γάτες, ως εκ τούτου, είναι γνωστή. Ε, τόσα χρόνια με γάτες στο σπίτι, νομίζω ότι θεωρούμαι δίκαια γατόφιλη.
Τόσους μήνες λοιπόν, έχουμε βρεις τις ισορροπίες μας με τα γατιά. Είναι ώρες-ώρες σα να έχεις μωρό στο σπίτι, αλλά δεν παραπονιόμαστε. Μέχρι σήμερα!
Γιατί το γατί μου τρελάθηκε, γιατρέ. (θα στα πω και προσωπικά…)
Τα στειρώσαμε, όπως έχω κάνει και με τις προηγούμενες «δίμετρες θεές» μου. Μετά φύγαμε διακοπές και το διακινδυνεύσαμε. Τις αφήσαμε μόνες σπίτι με μπόλικο νερό και τροφή. Επιστρέψαμε, βρήκαμε το σπίτι στη θέση του και τα γατιά να μας μιλάνε, ευτυχώς! Δεν είχαμε αντίποινα. That is until now.
Και τώρα, λοιπόν, το Ματάκι έχει τρελαθεί. Συνεχώς φεύγει από το σπίτι. Αφήνουμε ανοιχτά εμείς, για να αερίσουμε και να αεριστούμε και οι ίδιοι, και τσουπ, δίνει απροκάλυπτα πλέον έναν πήδο κι έξω! Εντάξει, ότι είναι κυνηγόγατο, με φοβερό σώμα και μάτι (!), το ξέρουμε, αλλά έχει αλλάξει τελείως. Δεν κάθεται με τίποτα. Μπαίνει για λίγο, κλέβει χάδια και νερό και πίσω στη μαμά-φύση!
Γιατρέ μου?
Δοκίμασα, να την «κλειδώσω» στο δωμάτιο όπου την κρατάω τη νύχτα, δοκίμασα και να την αφήνω να φεύγει χωρίς να της φωνάζω. Μάταια. Το γατί για κάποιο λόγο θέλει να είναι έξω. Της αρέσει και δεν ξέρω πως θα μπορέσει να ξαναγίνει σπιτόγατα, ώστε μόλις πάμε Πατήσια, να μην κινδυνεύει να πηδήξει σε κάνα φωταγωγό ή… στην Πατησίων κυνηγώντας περιστέρια. Μη γελάς!
