Σκέψεις που κρέμονται από το ταβάνι
demon September 2nd, 2008
Σκεφτόμουν…
τι απογίνονται οι συνήθειες, οι απολαύσεις, οι επιλογές, το παρελθόν όταν γίνεσαι ζευγάρι; Ναι, βάζεις προτεραιότητες. Όπως βάζεις και ισορροπίες. Και υποχωρήσεις. Αλλά μέχρι που αλλάζεις, για τη σχέση, για τον άλλο;
Στεναχωρέθηκα πολύ σήμερα. Έγινε ένα μπλέξιμο, το οποίο ήταν προδιαγεγραμμένος θάνατος. Από την πρώτη στιγμή.
Μπουρδουκλωθήκαμε πολλοί σε μια σχέση κι ο κρίκος έσπασε κάπου. Και δάκρυσα που ίσως έχασες κάποιον εξαιτίας μου. Που όμως πάλι δεν ήταν τόσο εξαιτίας μου, αλλά τι σημασία έχει. Γιατί το ζευγάρι μιλά μεταξύ του. Οι φίλοι όμως; Που σταματάς; Που μιλάς; Κι αν ο άλλος δεν ξέρει πώς να το διαχειριστεί και φερθεί σπασμωδικά, όπερ κι έγινε, τελικά μοιάζεις εσύ το φάντασμα με το δάχτυλο στον αέρα να κάνει τον μαέστρο. Να κάνει μπαμ!
Πόσο κρατάμε το παρελθόν μας όταν μπαίνουμε σε μια ζωή; Πόσο επιτρέπουμε να αλλάξουμε; Πόσο πιέζουμε να αλλάξει;
Πόσο πρέπει να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να πει τη γνώμη του για πρόσωπα που ο άλλος γνώρισε πριν από μας; Πόσο μπορούμε να επηρεάσουμε και πόσο να καταχραστούμε;
Κι εγώ τώρα γιατί νοιάζομαι, γιατί στεναχωριέμαι και γιατί προσπαθώ να βρω ένα τρόπο να μην μπλεχτώ στη ζωή σου; Στη ζωή που μου αφιερώνεις κομματάκι-κομματάκι. Έρωτα τον έρωτα. Λεπτό το λεπτό. Μήνα με τον μήνα;
Γιατί, αφού ξέρω μάλιστα, πως δεν θα το προσέξεις ποτέ! Και τελικά, δε σε νοιάζει, λες. Εγώ σε νοιάζω. Να μπορούμε εμείς οι δυο να είμαστε καλά. Μα γιατί; Μας αρκούμε εμείς; Αντέχουμε χωρίς κανέναν άλλο στη ζωή μας; Σ’αγαπώ. Το ξέρεις.
Κι όσο βλέπω, τόσο θα ζωγραφίζω. Κι όταν πια χάσω τις νότες μου και παραφωνήσω, τότε απλώς θα ξαπλώσω μέσα σου και θα σ’αφήσω να ζωγραφίσεις εσύ με τα δικά μου χέρια. Κι εγώ, θα μυρίζω τα σαλάκια της ψυχής σου…
Πηγή εικόνας: jteh.deviantart.com