demon April 10th, 2009
Η μαύρη γάτα μου έχει κάτσει μπροστά στο τζάμι και κοιτάζει ψηλά. Έχει πανσέληνο;
Τη βλέπω σε οίστρο να περιδιαβαίνει το σπίτι, τρέχοντας από τη μια άκρη στην άλλη, ασταμάτητα. Και που και που κοιτά ξωπίσω της.
Και με πιάνει και μένα… Δίνω μια κι αρχίζω και χορεύω μες στο σπίτι. Κάνω τσιγκολελέτα και βγαίνω στο μπαλκόνι. Κοιτάζω ψηλά και ψάχνω την ψυχή μου. Που σήμερα είναι ημίλευκη, τεράστια, στρόγγυλη και τόσο εκτυφλωτική ώστε μπορείς να δεις μέσα της!
demon April 10th, 2009
Το χέρι μου παίζει νευρικά πάνω στο delete. Λες και στέλνει σήματα Μορς. Μετά από ακόμα μία μέρα στους δρόμους, με εκπλήξεις, κινήσεις προσφοράς και καλοσύνης που σε σκλαβώνουν και σκέψεις που μοιάζουν περισσότερο με σταγόνες καταρρακτώδους βροχής, αναρωτιέμαι… Πόσο προκλητική και άνιση μπορεί να γίνει η συμπεριφορά κάποιων ανθρώπων.
Και μετά το αφήνω αυτό το θέμα πίσω μου και πηγαίνω σε όμορφα κανάλια. Αναλύω πράξεις ανθρώπων που μου είναι πραγματικά συμπαθείς. Πόσο μπορεί να φοβάται κανείς να πλησιάσει κάποιον; Πόσο χρόνο μπορεί να χρειάζεται το μάτι και η ψυχή του μέχρι να περπατήσει μόνος, χωρίς μπαστούνι;
Πόσο μπορεί να έχει πληγώσει κάποιον ένας άνθρωπος ο οποίος από την πολλή του ανασφάλεια πουλά μια φιλία; Πόσο φτηνά, ζηλόφθονα, κακιασμένα μπορεί να φερθεί κάποιος όταν παίρνει ανάσα μονάχα όταν εσύ φεύγεις; Γιατί όσο είσαι εκεί του έχει σωθεί το οξυγόνο από την υπερπροσπάθεια να φανεί κι αυτός, να ξεχωρίσει, να μη δείξει πως όντως είναι λίγος.
Τελικά δεν έχει σημασία πόσο σίγουρος είσαι για ό,τι έχεις.
Ίσως μάλιστα να έχει μεγαλύτερη σημασία το να γνωρίζεις τι λείπει.
Άλλωστε κανείς δε θα προσέξει τα πολλά κομμάτια που μπορεί να λείπουν από ένα παζλ.
Όλοι όμως θα εστιάσουν στο ένα και μοναδικό που λείπει από ένα δύσκολο παζλ.
Πηγή εικόνας: yuko-no-hatsu.deviantart.com