Να με περιμένεις
demon February 4th, 2008
Χωρίς Internet, εγκλωβισμένη ξανά. Πόσες μέρες τώρα ολόκληρη η περιοχή εδώ, χωρίς τηλέφωνο και διαδίκτυο. Που; Ηλιούπολη, if you must know. Στο σπίτι του άντρα, ναι. Εμ πού αλλού θα χτύπαγε η γκαντεμιά; Στα Εξάρχεια; Εκεί καλοπερνάνε και χωρίς εμένα τα μπουμπούκια μου. Με καθαρό οινόπνευμα. Όχι νοθευμένες μαλακίες.
Άμα και όταν ξεμαλακιστεί ο ΟΤΕ θα μπορέσω να σου γράψω πάλι, να δουλέψω ξανά, να προχωρήσω το δικό μου project.
Σαν ανίκανη αιστάνομαι. Σαν κάποιος να μου έβγαλε το βύσμα κι εγώ, τώρα, να μην ανήκω στον υπόλοιπο κόσμο. Στο σύμπαν της γης.
Σα να μην μπορώ να μιλήσω μαζί σου, να ακουστώ πια. Σα να είμαι γυμνή, αλλά να μη μ’αρέσει, γιατί ούτε να σε ψάξω μπορώ, μήτε να σ’αναζητήσω σε γραμμές, μποξάκια, ηλεκτρονικά ταχυδρομεία.
Τι να κάνω; Να αραδιάσω χύμα τις σκέψεις μου, μέχρι τα λαμπάκια στο μόντεμ να ξαναγίνουν… τρία;
Τα κοιτάζω αποχαυνωμένη μα νηφάλια. Ένα λαμπάκι αναμμένο, τώρα γίναν δύο. Ξανά ένα, δύο. Ένα, δύο… Άντε λοιπόν να ανάψει και το τρίτο. Και τότε θα δώσω μία, θα σηκωθώ γοργά από τον καναπέ και θα γλιστρήσω μέχρι την View Sonic αριστοκρατική οθόνη μου. Και μανιασμένα θα απλώσω τα δάχτυλά μου στο πληκτρολόγιο, θα προλάβω να ρίξω μια τελευταία ματιά στο κείμενο και, ναι, θα το ανεβάσω. Θα πατήσω το κουμπί του publish και θα δημοσιευτώ. ΝΑΙ…
Αρχίζω να αγχώνομαι. Περίμενα ανθρώπους στο ηλεκτρονικό μου σπιτικό αυτές τις μέρες. Το είχα συγυρίσει, είχα βάλει και χρυσάνθεμα στις γωνίες, είχα ανάψει τους οικονομικούς λαμπτήρες, αυτούς με το γλυκό κιτρινωπό, σχεδόν κροκί φως. Είχα βγάλει και το μπορντώ πατάκι έξω και είχα αφήσει να παίρνει θερμοκρασία δωματίου η Black Forrest που έκανα.
Και τελικά τίποτα. Ούτε επισκέψεις, ούτε γράμματα, ούτε περιστροφική ενέργεια να διοχετεύεται στην blogosfaira μου.
Άντε τώρα, γιατί πρέπει να ετοιμαστώ. Να ντυθώ, να βαφτώ, να σουλουπωθώ. Να περιμένω να ανάψει και το τρίτο, πολυπόθητο κουμπάκι, να φτάσω εγκαίρως στον υπολογιστή, να ανεβάσω τούτο το κείμενο.
Θα με περιμένεις αύριο ε; Σα να έχω ναυαγήσει σε νησί νιώθω. Χωρίς διαδίκτυο… Δεν ξέρω κι εσύ αν έγραψες κάτι. Πώς πέρασες το διήμερό σου. Fuck.
Κι αύριο, γαμώτο, έχει γενέθλια η blogosfaira… Δηλαδή σήμερα… Εμ… είπαμε. Με τις μέρες και κυρίως τις νύχτες δεν τα πάμε καλά. Αλλά αφού θα πάω για ύπνο, είναι αύριο. Κλείνω 3 μήνες, άντε!
Πηγή εικόνας: www.wanderingthinker.com