Archive for February 15th, 2008

Ελλειπτική όραση

February 15th, 2008

Πάρε τον ευρυγώνιο φακό και ξεκίνησε να κλειδώνεις πόζες.

Κοίτα το δέντρο πώς σκύβει τα κλαδιά του. Οι ξύλινες απολήξεις διακλαδώνονται μεταξύ τους και τελειώνουν το κάδρο.

Κοίτα το παγερά ψηλό και βρώμικο κτίριο πώς κρύβει τον άσχημο καιρό, ορθώνοντας ανάστημα! Αν το φωτογραφίσεις, θα κάνεις πολύ περήφανη την σκαλωτή καρδιά του.

Κοίτα τον γεράκο απέναντι πως, καθισμένος σε ένα χαρτόκουτο, προσπαθεί να φάει τους απομείναντες σπόρους του καλαμποκιού. Μάταια… δε θα σου χαμογελάσει αυτός, ούτε θα χαρεί που τον κλείδωσες στη μηχανή σου. Ίσως όμως, κάνει μια μεγαλύτερη προσπάθεια να δαγκώσει την κίτρινη λιχουδιά που έχει ανάμεσα στα χέρια του.
Λάθη, πολλά λάθη κάνεις σήμερα. Που έχεις τον νου σου; Νέταρε, πίεσε τη διαύγειά σου να επανέλθει στην επιφάνεια. Εδώ! Συγκεντρώσου.
Πες μου τι βλέπεις γύρω σου.
Δεν μπορεί να βλέπεις σπίτια, δρόμους, γκρι και άσπρο. Μήπως βλέπεις σχήματα; Θολές καμπύλες που λίγο πιο κάτω γίνονται με βίαιο τρόπο κοντάρια, τα οποία ευθυγραμμίζουν τη φαντασία του ματιού σου;

Ημικύκλιο, ευθεία, έλλειψη…
Πάρε το φακό σου και κοίτα ψηλά. Το ξέρω πως σε τυφλώνει ο ουρανός. Άφησέ τον όμως να σου πει. Έχει να σου πει!

Εσύ απλώς σκέπασε την ψυχή σου, μην πάρει φως.
Κοίτα τις σκέψεις των γύρω σου, πόσο δυνατά αντηχούν.

Κοίτα τα φώτα, φυσικά και τεχνητά πόσο αυθόρμητα διορθώνουν το τσιμεντένιο υλικό.

Κοίτα τα σιδερένια κουφάρια που βαραίνουν τις τέσσερις ρόδες πώς μοιάζουν με στρατό που ξεχύνεται ατάκτως ερριμένος.

Κοίτα τα μπαλκόνια που μοιάζουν με διαχρονικές εξέδρες, τα πουλιά, περαστικοί που δε θέλουν να μείνουν ούτε λεπτό σε αυτό το λαβυρινθώδες σκηνικό.
Μέθα το μάτι σου και πες μου τι βλέπεις!

Πηγή εικόνας: www.shadzee.com

Πιο βαθιά

February 15th, 2008

(Πηγή εικόνας: www.rehsteiner.com)

Χαχάνιζα ενώπιον όλων, γιατί σε φαντασιωνόμουν γυμνό, μπροστά μου, να δοκιμάζεις αυτά που σου πήρα. Εσύ να γκρινιάζεις που «έπρεπε» να μου κάνεις μίνι πασαρέλα κι εγώ να σε πειράζω και να σε τραβολογάω…

Κι ενώ οι φίλοι μιλούσαν για προγράμματα, excel-όφυλλα και παρουσιάσεις, εσύ χάιδευες τελείως ασυναίσθητα τη γάμπα και το λαιμό μου κι εγώ έσερνα, αδιάφορα υποτίθεται, τα νύχια μου πάνω στην παλάμη σου. Θέλω να σε γδάρω, θέλω να σε πονέσω.

Ώρες-ώρες σκέφτομαι: μυρίζει ο έρωτας; Το ότι θέλω να σε γαμήσω τώρα, εδώ, όπως είμαστε, ταξιδεύει στον αέρα, στους γύρω μου;

Στην επιστροφή ρουφήξαμε τους νυχτερινούς βαθμούς κρύου, αλλά δε συνήλθαμε.

Συνέχισα να σε θέλω, να σε χουφτώνω, να σε κοιτάζω πονηρά, να σου λέω… τι θα σου κάνω!

Και γουργούριζα καθώς μου εξιστορούσες, σαν άξιος ερωτικός αντίπαλος, πώς θα ανακαλύψεις τι γεύση έχω σήμερα.

Κι όσο επιτάχυνα το βήμα μου, συνέχιζα το ταξίδι στην προσμονή.

Συνέχισα να περιμένω να φτάσουμε σπίτι, να εξαγνίσουμε και να ζεστάνουμε τα φύλλα της ψυχής μας με καυτό νερό, για να μπω μέσα σου, να καθίσω πάνω στο πρόσωπό σου, να γυρίσω μπρούμυτα και να μαστιγώσω την κάβλα σου με τα μαλλιά μου.

Με τη γλώσσα μου…

Μέχρι να στάξω ιδρώτα, μέχρι να βγάλεις ήχους, μέχρι να κλείσω και να σφίξω τα πόδια μου γύρω από το λαιμό σου, μέχρι να ανασηκωθείς και να με κοιτάξεις μεθυσμένα.

Όσο σε έχω, τόσο θα σε γουστάρω. Θα ποθώ ό,τι μπορεί να δώσει το σώμα μας. Θα ζητάω με απληστία έρωτα από σένα. Κι όλα μου τα χρώματα θα τρυπώνουν στα όνειρά σου, για να σε τσιμπάνε κάθε μέρα, ψιθυρίζοντας: «έλα μαζί μου…»

Πηγή εικόνας: absolumentfemmes.com