demon December 14th, 2008
Μου είπε να χρησιμοποιήσω τις λέξεις: λεξη, κραυγη, σκυλος, τσιγαρο, γελαω κι εγώ άκουσα τη μανούλα μου!
Βλέπω ένα σκύλο με τσιγάρο περασμένο στ’αυτί και γελάω. Αστείο πόστερ. Θυμάμαι τότε που ήξερα να χρησιμοποιώ τις λέξεις. Ενώ τώρα, μόνο την κραυγή!
Προστάζω να παίξουν χρησιμοποιώντας αυτές τις λέξεις: αναρχία, συναίσθημα, πέφτω, δίνω, τέλος, οι: αγγελάκι, kalynama, Νιόβη, Κωστής και ο Μανώλης.
Πηγή εικόνας: foureyes.deviantart.com
demon December 12th, 2008
Περπατώ στις μύτες >>>
πάνω στις σταγόνες <<<
πάνω στον αέρα…
ΚΑΛΗΜΕΡΑ σε όσους είναι εδώ!
demon December 11th, 2008
μέσα από τη γυάλινη σφαίρα του σύμπαντος, λοκάρω αυτό τον αστείο ανθρωπάκο. Μπροστά από ένα σπιτάκι και δίπλα σ’ένα αστείο δέντρο, σέρνει κουρασμένος μα χαρωπός έναν τεράστιο μοβ σάκο. Mmm παιχνίδια, ζαχαρωτά, ιδέες, όνειρα, ευχές, τύχη, υγεία, ευτυχία, αγάπη, έμπνευση, ισορροπία, συντροφικότητα…
και πιο πίσω ξεπροβάλλει ένα φιδίσιο, λαμπαδιασμένο μονοπάτι που κατεβαίνει προς τ’αστέρια, κοντά στον ανθρωπάκο.
κοιτάζω καλύτερα. ναι, κάπου τον ξέρω εγώ αυτόν. από το όνειρό μου ίσως;
demon December 10th, 2008
Μπήκα σπίτι. Είχες σβήσει όλα τα φώτα. Τρεμόπαιζε η ζεστάδα του δέντρου σε όλο το σαλόνι.
Λαμπιόνια χρώματος πορτοκαλί χόρευαν ένα μονοπάτι μέχρι το αστέρι.
Κοίταξα τριγύρω. Τριαντάφυλλα πορφυρά παντού. Πλησίασα στο γραφείο μου. Άναψα δυο κεριά και γύρισα παιχνιδιάρικα τη γυάλινη σφαίρα που αγόρασα προχτές.
Κοίταξα βιαστικά την πολύχρωμη ώρα μέσα στο usb hub και έκανα να βγάλω το μπουφάν.
Με κάθισες στον καναπέ, δίπλα στη γάτα. Και μου ζήτησες να ακούσω κάτι…
Έσκασα στα γέλια. Και μετά σε κοίταξα με τα μάτια ορθάνοιχτα. Κι άκουσα όλο το στίχο μέχρι τέλους. Σε κοιτούσα κι εσύ το ίδιο. Μου χαμογελούσες, μου έκανες γκριμάτσες τρυφερές και μου έστελνες καρδούλες. Εμάς…
Σ’ευχαριστώ για την ερωτική εξομολόγηση, ψιθύρισα στην αγκαλιά σου, μετά την τελευταία νότα. Love of my life, Queen.
Είναι υπέροχο. Μου έκανες ερωτική εξομολόγηση. Και είσαι εδώ!
στο αfιερώνω
demon December 10th, 2008
will you join the freak show?
Περπάτα μαζί μας…
Πηγή εικόνων: 1. thz.deviantart.com, 2. adnrey.deviantart.com
demon December 9th, 2008
Συλλάβετέ τους, μην τους δέρνετε!
οι μπάτσοι σέρνουν τα παιδιά σα λάφυρα…
κι ο κόσμος γιουχάρει τους μπάτσους.
Μου έστειλαν το παρακάτω ηχητικό ντοκουμέντο. Το κατέγραψε ο Γιώργος Κακούσης για λογαριασμό του Alpha Radio.
Απολαύστε:
Δεν αρκεί να την πληρώσει, ΑΝ την πληρώσει, ο ένας μπάτσος. Όλοι να την πληρώσουν, γιατί η πλειοψηφία τους έχει χτυπήσει, έχει καταχραστεί την εξουσία για την οποία ακριβώς γίναν μπάτσοι, έχει εκμεταλλευτεί την ιδιότητά τους.
Μέχρι να αποδείξουν ότι ξέρουν να χρησιμοποιούν τα μέσα που τους δίνονται, να μην έχουν όπλα οι μπάτσοι. Εκείνο που ΈΧΟΥΝ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ είναι πως δεν ξέρουν πώς να τα χρησιμοποιούν σωστά. Κι όταν θα νιώσουν και εκείνοι εκτεθειμένοι, ίσοι με τα “θύματά” τους, τότε θα ξανασκεφτούν αν θα σηκώσουν χέρι. Γιατί τότε, το μόνο μέσο που θα έχουν θα είναι η γλώσσα και το μυαλό τους. Όπλα που ως φυλή, εξ’ορισμού, δεν τα διαθέτουν…
demon December 9th, 2008
Είμαι στημένη μπροστά στην τηλεόραση. Βλέπω την κοπελίτσα στη Θεσσαλονίκη, να πέφτει στο μένος των μπάτσων. Σε κάποια περιοχή της Ελλάδας-γελάδας, μπάτσοι τσιμπάνε έναν ακόμη νεαρό και βγάζουν πάνω του όλη την αποτυχία τους…
Αναρωτιέμαι πώς γίνεται όλη η Αθήνα και πολλές ακόμη πόλεις να φλέγονται και ο υποτιθέμενος πρωθυπουργός να μην παραιτείται. Πέρασαν πόσες ώρες από τη δολοφονία του Αλέξανδρου, και κοτζάμ πρωθυπουργός δεν εμφανιζόταν να πει… κάτι!
Ειδικά η Αθήνα θυμίζει βομβαρδισμένο τοπίο. Όλες οι βιτρίνες είναι κατεστραμμένες, άπειρα αυτοκίνητα, περίπτερα, μαγαζιά είναι λεηλατημένα, καρέκλες, ρούχα, πέτρες, μάρμαρα, γυαλιά, καμένα κομμάτια κρύβουν την άσφαλτο. Αναρωτιέμαι πώς αυτή η πόλη μπορεί να θυμίζει δημοκρατία. Ούτε στα ξένα ΜΜΕ που καλύπτουν το χάος, ούτε σε κάποιον τουρίστα που διάλεξε τη χώρα μας αυτή την εποχή, ούτε καν σε εμάς τους ίδιους…
Κι ο πρωθυπουργός συνεχίζει να παίζει με τα δίδυμα, με την πιπίλα του και το Playstation σπιτάκι του… κάπου αλλού, πολύ μακριά από δω!
Βλέπω έκπληκτη εκατοντάδες άτομα να χώνονται μες τη Βιβλιοθήκη και να καίνε καρέκλες και βιβλία… Και σκέφτομαι: γιατί δεν πηγαίνετε ρεεε στο Μαξίμου που ΞΕΡΕΤΕ ότι εκεί βρίσκεται ο Κωστάκης; Ε; Εκεί τουλάχιστον αν στήσετε χορό, αν περικυκλώσετε το κτίριο, θα ακουστείτε, θα δείξετε ότι χτυπάτε φλέβα. Όχι τη Βιβλιοθήκη… Όχι το πυροσβεστικό…
Ακούω τον Παυλόπουλο να μιλά χρησιμοποιώντας το γνωστό, υπνωτισμένο ύφος του και βαρύγδουπες εκφράσεις, του τύπου: «Η κυβέρνηση δε θα ανεχτεί…, Βαδίζουμε με γνώμονα την προστασία της ανθρώπινης περιουσίας, Έχουμε δημοκρατία, Άλλο η εικόνα, άλλο η πραγματικότητα»…
Σε ποιον παιδότοπο είστε όλοι σας; Ε;
Άραγε, ο μεσιέ Παυλόπουλος σκέφτηκε ποτέ ότι η δολοφονία του Αλέξανδρου ήταν «απλώς» το φιτίλι; Το κορδονάκι που το τράβηξαν τόσο, ώστε τελικά έφτασε στον πάτο. Μας έχετε γαμήσει πια, ξεφτιλίσει, προδώσει, ακυρώσει ως ανθρώπους με αξία και μέλλον! Και μας δολοφονείτε καθημερινά…
Πηγή εικόνας: bandalumand.deviantart.com
demon December 7th, 2008
Καθόμουν χτες στο περίπτερο.
Κόσμος περνούσε από μπροστά μου. Κοιτούσε περίεργα, άλλοι βαριεστημένα, άλλη ζωηρά, άλλη φανερά προβληματισμένοι: τι κάνω εγώ εδώ μέσα;
Είναι ιδιαίτερο όταν εκτίθεσαι κι ο ίδιος.
Πως νιώθεις όταν πας σε μια μεγάλη εκδήλωση, 1.000 ατόμων; Φαντάζεσαι να γίνεις εσύ το έκθεμα, το προϊόν, το θέαμα;
Και αυτοί οι άνθρωποι, περαστικοί, επισκέπτες, λαίμαργοι, να έρθουν (και) για σένα;
Να περάσουν από πάνω, μέσα σου.
Να σταματήσουν μπροστά σου, να σε περιεργαστούν, να σε ξεψαχνίσουν και εν τέλει, να σε ρωτήσουν… οτιδήποτε.
Πηγή εικόνας: adnrey.deviantart.com
demon December 6th, 2008
Ώρα 21:50.
Κάθομαι στο «ριφιφί» για φαγητό. Βλέπω από τη τζαμαρία κόσμο να τρέχει εν εξάλλω από την Εμμανουήλ Μπενάκη μέσα από τον πεζόδρομο της Βαλτετσίου προς την πλατεία.
Άνθρωποι που σαν κι εμένα, είχαν πάει για ποτό, φαγητό, κουβέντα άφηναν τα πιάτα και το αραλίκι τους κι έτρεχαν έντρομοι μακριά από το συμβάν.
Μέχρι να βγω από το μαγαζί, τεράστιοι κάδοι σκουπιδιών ήταν ήδη λαμπαδιασμένοι. Μια πύρινη γραμμή χώριζε την Εμμανουήλ Μπενάκη, στο ύψος της Ανδρέου Μεταξά.
Μπήκα να πάρω τα πράγματά μου. Ήθελα να πάω ακόμη πιο κοντά. Ζήτησα το λογαριασμό. Μέχρι να βάλω ένα μπουφάν και να πάρω το κράνος, έξω από το «ριφιφί» ήταν στημένοι ματατζήδες.
«Τι έγινε ρε παιδιά;» ρώτησα τριγύρω μου. «Μπάτσος σκότωσε με το όπλο του ένα νεαρό».
Βγήκα να καβαλήσω και να φύγω. Κάπου εκεί σε έπιασε αμόκ να μην καθυστερήσουμε. Να μη βγάλω φωτογραφία, να σκεφτώ εμάς κι όχι εμένα.
Φεύγω και σκέφτομαι να ανηφορίσω την Μπενάκη και να πάρω την Καλλιδρομίου, το παλιό μου σπίτι. Επιμένεις να φορέσω το κράνος. Κι επιμένεις να πάμε από πλατεία.
Περνώντας από την πλατεία, βλέπω τα μαγαζιά να κατεβάζουν ρολά σε χρόνο d.t. και οι περιπτεράδες να μαζεύουν όπως-όπως.
Και πριν προλάβω να κάνω οποιαδήποτε άλλη σκέψη μου την πέφτει ένας, λέγοντάς μου να σταματήσω για να μου μιλήσει. Με έχει γραπώσει από το πίσω μέρος του μπουφάν και με τραβολογά. Σκέφτομαι να μην πέσω από τη μηχανή. Σκέφτομαι να μην πέσει η μηχανή και σκέφτομαι εσένα.
Πριν προλάβει να φύγει το δευτερόλεπτο με έχουν περικυκλώσει τουλάχιστον 10 άτομα. Με ρίχνουν, μου σηκώνουν το μπουφάν, με ψαχουλεύουν, μου ζητάνε ταυτότητα, μου λένε ότι δεν είδαν την πινακίδα μου, φωνάζουν ότι είμαι γυναίκα και να με αφήσουν οι υπόλοιποι. Εσύ τσιρίζεις να με αφήσουν ήσυχη και προσπαθείς να καταλάβεις τι μου συμβαίνει γιατί δεν ακούγομαι.
Μετά από ελάχιστες στιγμές, βεβαιώνεσαι ότι είμαι ok, γιατί κυνηγάω τον έναν, φωνάζοντάς του να σταματήσει και ζητώντας του τα ρέστα. Με σταματά με το σώμα της μια αδύνατη, ψηλή κοπέλα και μου λέει: «άστο κοπελιά. Δεν ξέρεις τι έγινε. Θα το ακούσεις αύριο στις ειδήσεις. Άστον». Της εξηγώ ότι ήμουν εκεί! Κι όλοι κάνουν πίσω. Σα να μην τρέχει τίποτα, ένας κωλόγερος μου λέει ότι καλά μας έκαναν και να φύγουμε. Ότι «δεν περνάς από την πλατεία φορώντας κράνος…».
Μια κυρία μου λέει με λυγμούς πως χτύπησαν τρεις κι ο ένας πέθανε…
Χωρίς φρένο, με σκισμένη τη φόρμα, χτυπημένο το δεξί πόδι, ψηλά, και σαστισμένη, απλώς φωνάζω στο νεαρό που μου την έπεσε -από ό,τι θυμάμαι: ρε συ, είναι δυνατόν; Είναι δυνατόν; Ήμουν εκεί. Γι’αυτό έφυγα. Είναι δυνατόν; Χωρίς να ξέρεις;
P.S. Μουνί, σου μοιάζω για μπάτσος; Τουλάχιστον να ζητούσες μια συγνώμη, πριν φανατίσεις τους πάντες γύρω σου. Εσύ ξέρεις ποια είμαι, εγώ απλώς ότι έτρεξες να κρυφτείς μες το πλήθος, αφού μας χτύπησες, μας έριξες τη μηχανή και μας τρομοκράτησες από το πουθενά.
P.S. 1: Αφαιρέστε τα όπλα από τους μπάτσους. Όποτε τα χρησιμοποιούν κάποιον σκοτώνουν. Τα ζώα είναι ανεγκέφαλα, δε χρειάζονται και όπλα για να το αποδείξουν. Για να γίνει κάποιος μπάτσος, είναι νεκρός, ανίκανος, φασίστας. The cop genes can’t hide!
P.S. 2: Το ’85 ο Αθανάσιος Μελίστας (μπάτσος, τι άλλο;) σκότωσε τον 15χρονο Μιχάλη Καλτεζά, στα Εξάρχεια. (Το αποψινό παλικαράκι ήταν 16, γαμώτο). Ο μπάτσος αθωώθηκε, αφού ως ελαφρυντικό τού αναγνωρίστηκε το ότι διέπραξε το φόνο “εν βρασμώ ψυχής”. Οπότε, αν το τσογλανάκι σήμερα μας έκανε μεγαλύτερη ζημιά, θα ήταν ok, αφού ήταν εν βρασμώ, έτσι;
P.S. 3: Εσύ δεν είσαι αναρχικός ρεεε. Δεν είναι έτσι οι αναρχικοί! Τ’ακούς μαλάκα μου;
demon December 5th, 2008
(Πηγή εικόνας: scenta.co.uk)
Ένα κλειδί, ναι.
Να το αρπάξω, να κλειδώσω τα μάτια μου.
Να μη βλέπω πια. Να ξεχάσω όραση και τοπία συναισθημάτων.
Εκεί όπου κάποτε έρεε το πράσινο μάτι μου και η γλώσσα μου σκούπιζε την ψυχή μου…
Να μη βλέπω.
Ένα κλειδί να κλειδώσω το πράσινο μάτι μου.
Εγώ ήμουν για το «εμείς».
Κι εσύ για το «εγώ». Πάντα.
Και να τα ρίξω τα άστρα, πάλι η ίδια αντιστοιχία θα βγει.
Εσύ θα αγκαλιάζεις εσένα. Κι εγώ………………… εσένα.
Γι’αυτό και σ’αφήνω. Γιατί, ξέρεις, κουράστηκα. Και βαρέθηκα. Και δεν το χρειάζομαι. Δεν το αξίζω. Δεν το θέλω! Κράτα εσύ εσένα.
Κι εγώ θα μείνω για λίγο εδώ… Μέσα σε αυτή την τόσο άνετη μάσκα. Μια μάσκα με τα σωστά μέτρα. Απάθειας. Δε νιώθω τίποτα απολύτως. Με πιστεύεις;
Πηγή εικόνας: socialsuicide.deviantart.com