demon January 11th, 2009
echo.mp3 – ME!
Να σου πω μια ιστορία; Κοίτα τώρα τι με έκανες να σκεφτώ. Να θυμηθώ.
Τόσα χρόνια που έγραφα σε εφημερίδες και τόσες προσωπικές στήλες που γέμισα με ειδήσεις αλλά και απόψεις, ποτέ μου δε σκέφτηκα ότι με διαβάζει κάποιος. Όχι από υπεροψία. Έτσι απλώς. Δεν έκατσα να αναλογιστώ πως κάποιος πήγε στην τάδε σελίδα, με πήρε στα χέρια του και με έβαλε μες τα μάτια του.
Πόσο μάλλον πως κάποιος αγόρασε την εφημερίδα για μένα.
Ούτε κι όταν έκανα ραδιόφωνο πίστεψα ότι η φωνή μου πετούσε στον ίδιο χώρο με άλλους.
Γι’αυτό και η έκπληξή μου ήταν τεράστια όταν έλαβα τα πρώτα τηλεφωνήματα. Κάποιος εκεί έξω με τσάκωσε! Και ήταν πανέμορφα.
Και φυσικά, μετά από 2 χρόνια διάλειμμα στη δημοσιογραφία κι έναν χρόνο και κάτι που γέννησα την blogosfaira, δεν μπήκα στο περίγραμμα αυτής της σκέψης. Του να θαμπώσω τη ματαιοδοξία μου φυλλομετρώντας. Επισκέψεις, ίχνη από σχόλια και σάλια, τηλεφωνήματα ή δημοφιλίες.
Κι όμως, κάποιες φορές μέχρι σήμερα, έλαβα αποτυπώματα από πατημασιές. Κάποιος με αγάπησε, κάποιος με μίσησε, κάποιος με παρακολούθησε, κάποια με διάβασε πριν πάει για ύπνο, κάποια άλλη θέλησε να μάθει εγώ τι θα έκανα και κάποιος, μόλις χτες, με ευχαρίστησε που γράφω και για εκείνον.
Και τα κοιτάζω αυτά τα γραμματάκια στην οθόνη μου τώρα δα, Κωνσταντίνε, και είναι σα να τον χάιδεψα αυτό τον ιστό από ενέργεια και να μου επέστρεψε κι εκείνος το άγγιγμα.
Είναι τόσο μοναδικό, τόσο ιδιαίτερο, τόσο στιγμιαία απολαυστικό και σημαντικό το να υπάρχεις για κάποιον. Ακόμη, κι αν αυτός ο κάποιος είναι δημιούργημα της φαντασίας σου, η οποία απλώς βαρέθηκε να περιμένει την πραγματικότητα. Την ευκαιρία. Κι είπε να γίνει κατά φαντασίαν μοναδική!
// θέλω να σκάψω ένα μονοπάτι. θέλω να ρίξω εκεί μέσα τη φαντασία μου σα λαγωνικό. θέλω ξανά να γίνω κήπος γεμάτος σταλακτίτες. που κοιμούνται, που κρύβουν ζωή μέσα τους. που αντανακλούν το χρόνο ανάποδα.
να ξαναγίνω ζωή.
check //
Πηγή εικόνας: hanlim.deviantart.com
