Είμαι δύο ή ένα?!. . .
demon January 18th, 2009
Κι εκεί που άρχισα να πείθω τον εαυτό μου ότι έβγαλα και το προτελευταίο αγκίστρι μου από πάνω σου, ο κύκλος ξανάκλεισε.
Το τελευταίο διάστημα σκεφτόμουν πως για πολύ καιρό ανάσαινα μαζί σου κι εσύ μαζί μου. Πως για πολύ καιρό ήμουν ό,τι ήσουν και ήσουν ό,τι ήμουν. Πως για πολύ καιρό δεν μπορούσα και δεν ήθελα να δω έξω από αυτό το γήινο, το ανθρώπινο κουτί. Μήτε κι εσύ.
Και το τελευταίο διάστημα άρχισα να μπορώ να σε αντικρίζω χωρίς να δακρύζω. Άρχισα να μπορώ να σε κοιτάζω χωρίς να σ’αγαπώ. Άρχισα να μπορώ να χορεύω χωρίς να πατώ πάνω στα δικά σου πέλματα.
Κάπου εκεί είπα να τραβήξω απότομα τη σύριγγα. Να κλείσω την κάνουλα με τα συναισθήματα τα ταλαίπωρα και ταλαιπωρημένα. Να βγάλω την καμένη μου σάρκα απ’τον λαμπτήρα.
Κάπου εδώ είπα να βουτήξω και πάλι στην ομιχλώδη νύστα του Μορφέα. Να τρυπώσω ξανά στους υφάλους. Τους ολότελα δικούς μου. Ψυχή είχα, ψυχή έχω.
Με πρόλαβες όμως. Με πρόλαβες κι αυτή τη φορά. Την ώρα που γυρνούσα το κλειδί κι άφηνα να γλιστρήσει η χειροπέδα από τα λέπια μου τα ωχρά, με πρόλαβες!
Με τράβηξες πάνω σου τα ξημερώματα. Κι έγλειψες την ψυχή μου. Είχες τόσους αιώνες να το κάνεις αυτό. Έτσι…
Και το απόγευμα χώθηκες μέσα μου τόσο φυσικά, με ανακούφιση και αποφασιστικότητα. Θύμισες νότα. Όπως νιώθει όταν πια φτάνει στο δικό της «όλο». Στο πεντάγραμμο.
Πού είμαι πάλι δεν ξέρω. Μόνο που αυτή η παραζάλη είναι γλυκιά και όμορφη σήμερα. Ελπίζω μόνο να κρατήσει. Όσο η σωστή νότα στη σωστή θέση. Στα πλήκτρα, στα δάχτυλα, στο μυαλό πάνω.
Τελικά ακόμη δεν έχω καταλάβει πώς κάποιοι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι γι’αυτά τα δεσμά. Ίσως απλώς εγώ να είμαι φτιαγμένη από άλλη στόφα. Ποιος ξέρει.
Πηγή εικόνας: sarachmet.deviantart.com