Μια φυσαλίδα
demon January 23rd, 2009
Καθένας γεμίζει τα απογεύματά του πλέον. Για να μην είναι μόνος. Για να μη μείνει στο σπίτι. Μόνος. Με τον εαυτό του και την ηχώ του.
Τελειώνει η δουλειά αργά κι ακολουθεί ένα γρήγορο πέρασμα από το σπίτι. Συχνά όχι. Και η επίσκεψη στο γυμναστήριο, την αίθουσα χορού, την πισίνα, το μπιλιάρδο.
Άλλος κάνει σιάτσου, άλλος κικ-μπόξινγκ, άλλος γιόγκα. Για το σώμα, για την παρέα.
Πέφτω ξανά. Νομίζω ότι λέγεται κατάθλιψη. Νομίζω ότι είναι αυτή η απόχη που ξεκινά από την επιφάνεια του νερού και βυθίζεται αργά. Σχεδόν βασανιστικά. Πρώτα, βλέπεις ακόμα έξω. Το γύρω. Το φωτεινό. Και μετά, απλώς μουλιάζεις.
Αργότερα κλείνεις τα μάτια για να προστατέψεις την ψυχή σου. Και στο τέλος απλώς παραδίνεσαι. Στο νερό. Στους ήχους που σφυρίζουν αποχαιρετιστήριες λέξεις.
Σκατά.
Πηγή εικόνας: tebhe.deviantart.com