blog +Ο- σφαιρα

demon February 12th, 2009

Είναι τόσο λεπτά κάποια όρια. Ίσως όλα να είναι. Ίσως όλα να έχουν τριγύρω τους ένα κουκούλι. Τόσο εύθραυστο. Τόσο μαλακό. Εύπλαστο. Αραχνιασμένο. Μωρουδίστικο.

Πατάς σε αυτά τα όρια και βυθίζεσαι. Τραμπαλίζεσαι. Εκσφενδονίζεσαι.

Μα πώς να τα αποφύγεις.

Για να ονειρευτείς, για να τραγουδήσεις, για να παίξεις πρέπει να αφήσεις τον εαυτό σου να φύγει. Να απλωθεί σα χρωματιστό αέριο, σα τρελό σπρέι, παντού.

Και για να μιλήσεις, να ξεχωρίσεις, πρέπει να ψιθυρίσεις ακριβώς αυτό που θες. Ακόμη και στα αυτιά εκείνων που φοβάσαι. Εκείνων που σε αγνοούν. Που σε αμφισβητούν.

Μα όταν σκέφτομαι πόσο ωχρά και συνάμα έντονα είναι κάποια όρια, τόσο δυστυχώ. Γιατί καταπιέζομαι. Πιέζομαι. Να υπάρξω μέσα τους. Να χωρέσω. Να αρκεστώ.

Και συχνά λέω να κάνω τα δικά μου. Όπως τα αιστάνομαι εγώ τίμια. Παραβλέποντας το κέλυφος. Τον κανόνα. Δε γίνεται όμως. Γίνεται;

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(0)

demon February 11th, 2009

Α, ξέχασα να σου πω… Ήταν πολύ αστείο το Σάββατο που, μπαίνοντας σε κείνο κει, το ντυμένο με άσπρα πανιά δωμάτιο, μου ζήτησαν να παίξω. Μια στημένη βιντεοκάμερα κι ένα μπολ γεμάτο χαρτάκια περίμενε τα υποψήφια… ψώνια. Και φυσικά, δέχτηκα! Γίνεται να μην παίξω εγώ;

Για κακή μου τύχη, το χέρι μου αποφάσισε να επιλέξει το «συναίσθημα» της ζήλειας. Κι αυτό έπρεπε να το αποτυπώσω μπροστά στο φακό. Σε αργή κίνηση!

Μα ναι, αφού στο έχω ξαναπεί. Δε θεωρώ πως η ζήλεια είναι συναίσθημα. Και κάπως έτσι, απέμεινα να κοιτάζω την παρέα μου. Ρε σεις, πώς βγαίνει στο πρόσωπο, χωρίς λόγο ή βοηθητικό στοιχείο, η ζήλεια;

ΔΕ ΒΓΑΙΝΕΙ! Ή τουλάχιστον εμένα δε μου βγαίνει.

Κι έτσι, ξανάχωσα τα δάχτυλά μου μέσα στα χαρτάκια και τράβηξα, αυτή τη φορά, το Φόβο! Κι ήταν εύκολο και είχε τη φάση του και στο τέλος, κουλουριάστηκα. Αγκάλιασα το σώμα μου, έσκυψα το κεφάλι και… cut!

Κι ας γελούσα την ώρα που φοβόμουν. Τι ήθελες να κάνω; Αφού το απόλαυσα ρεεε.

• Bubbles
• Comments(0)

demon February 10th, 2009

Πέρασα μέσα από τρελούς επιστήμονες, οι οποίοι με περίμεναν με αμπούλες γεμάτες μπλε, πράσινα και καφέ σιρόπια ευεξίας.

Ανέβηκα σε μια ξεχαρβαλωμένη σκάλα μέσα σε ένα κατάμαυρο δωμάτιο, για να γράψω στο ταβάνι με φωσφοριζέ μαρκαδόρο.

Είδα μια λεωφόρο γεμάτη λευκά, χαρτονένια κτίρια και δράκους να βγάζουν ψεύτικες φωτιές μες απ’τα δόντια τους. Είδα κι ένα χρυσόψαρο που μου έκανε χαρές!

Είδα δεντράκια στερεωμένα σε μακέτα πάνω σε μια βιβλιοθήκη και μια οθόνη γεμάτη σύμβολα να καλωσορίζει τα ανθρωπάκια αυτού του πλανήτη.

Τσέκαρα ένα γραφείο που σε τίποτα δε θύμιζε εργασιακό χώρο και που πολύ το ζήλεψα. Τελείως φουτουριστικό. Με νέον κρυμμένους φωτισμούς και ασύμμετρα διαχωριστικά που ήταν κρεμασμένα από το ταβάνι. Με μια αίθουσα συσκέψεων που ΄μοιαζε περισσότερο με γυάλινο, απόκοσμο ασανσέρ και μια πολύ έξυπνα καμουφλαρισμένη πόρτα τουαλέτας με έναν διακόπτη απέξω,  ο οποίος αντί για On-Off σε ενημέρωνε για το ελεύθερο-κατειλημμένο δωματιάκι από πίσω.

Γράπωσα κρεμασμένα ακουστικά που είχαν ηχογραφημένες κουτσομπολίστικες κουβέντες κι ένιωσα σαν ωτακουστής των δρόμων.

Είπα να χρησιμοποιήσω την ιδέα μιας ψηστιέρας γεμάτης άμμου για τασάκι, αλλά θυμήθηκα πως ευτυχώς το ‘κοψα το ρημάδι. Αν και το βλέπω στους ύπνους μου τώρα τελευταία.

Αυτό, κυρίες και κύριοι, ήταν το μονοπάτι που ακολούθησε το δικό μου μυαλό μέσα στο φετινό design walk. G, The Switch design Agency, Π6, Play, Poor Designers, The design shop… Αν και άσχετη με το χώρο, μεταμορφώθηκα σε τουρίστρια: πήρα χάρτι, στιλό, φωτογραφική, σακίδιο και μια ζακέτα κι έτρεξα στους δρόμους του Ψυρρή, κυρίως, να βρω όσα δεν έχω δει τόσα χρόνια που περπατώ σε αυτά τα στενά. Που να ‘ξερα…

• Bubbles
• Comments(2)

demon February 9th, 2009

Είχα ένα γεμάτο Σαββατοκύριακο. Αλλά δε θα μείνω να στα πω τώρα. Θα περάσω αύριο να σου εξιστορήσω το πώς ανέβηκα σε μια σκάλα μέσα σε ένα κατάμαυρο δωμάτιο, για να γράψω με φωσφορίζοντες μαρκαδόρους στο ταβάνι. Ανάμεσα σε άλλα πολύχρωμα μηνύματα. Και πίστεψέ με, είχε την πλάκα του!

Έπαιξα πολύ αυτό το διήμερο. Με άλλα παιδάκια. Με ακουστικά. Με αγνώστους. Με βίντεο και συναισθήματα που έπρεπε να βγάλω μπρος στην κάμερα, σε αργή κίνηση. Με το σύντροφό μου. Με φαγητό. Με ψιχάλες. Με ταχύτητα. Με άγχος για ακόμα μία φορά. Με οριγκάμι! Με τις μαύρες γάτες μου.

Καλή βδομάδα guys. Θα περάσω κάποια στιγμή αύριο να σας τα πω όπως τα θυμάμαι!

• Bubbles
• Comments(6)

demon February 6th, 2009

Γιατί γουργουρίζει τόσο έντονα το στομάχι σου, πεινάς;

«Όχι. Δεν ξέρω.».

Σαν την κατάψυξή μας κάνει…

Χώνω τα χέρια σου άτσαλα πάνω στα μάτια μου και προσπαθώ να αποφύγω. Τα ονόματα που εμφανίζονται μπροστά μου σα σλάιντ και τις αράχνες που κατεβαίνουν από την κρύα κι ενοχλητική άμμο.

Άρχισα να ονειρεύομαι πάλι. Να μπαίνω σε αυτό τον κόσμο.

Μα αναρωτιέμαι. Αφού τον επισκέπτομαι με τόσο πάθος στον ξύπνιο μου, γιατί να με ενοχλεί και στον ύπνο;

Νάσου τα όνειρα γίνονται απλώς καμένα φιλμάκια της πραγματικής ζωής. Μίνι εφιάλτες. Ανθρώπων που θα γνωρίσεις. Ονομάτων που προσπαθείς ματαίως να αφήσεις πίσω. Καταστάσεων που έκλεισες και χαμόγελων που έσβησες.

Κάποια όνειρα ξεχωρίζουν. Επειδή δεν είναι ούτε πραγματικά μήτε εφιάλτες. Ξέρεις, από αυτούς που αφυδατώνουν το σάλιο και τη μιλιά σου.

Όχι.

Κάποια όνειρα απλώς μένουν μετέωρα. Χτυπούν ελαφρά τη χορδή της αλήθειας κι εκτοξεύονται στο δηλητήριο. Αλλά πριν βουτήξουν και βαφτούν στο κώνειο, επιστρέφουν στη λάμψη της εκτυφλωτικής μέρας. Ούτε να ονειρευτείς μπορείς. Ούτε να δεις.

Κάπου κει είμαι αυτές τις μέρες κι εγώ.

Πηγή εικόνας: neslepaks.deviantart.com

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(2)

demon February 4th, 2009

(Πηγή εικόνας: strany.deviantart.com)

Θέλω τόσο πολύ να επιστρέψω.

Το βράδυ σκεφτόμουν πόσα πράγματα έχω να κάνω. Πόσα πράγματα θέλω να κάνω.

Να ξανακάνω. Να ξανακαβαλήσω κείνο το ποδήλατο. Τον τροχό που ποτέ του δε σταματά. Παρά μόνο γυρίζει και μαζεύει. Κι άλλα… κι άλλα…

Σήμερα έκλεισε η blogosfaira μου 15 ολόκληρες ανάσες. Και κάθε μία ήταν σημαντική. Όχι μόνο επειδή με κράτησαν στη ζωή, αλλά επειδή μου έκαναν παρέα. Κυρίως αυτό!

Χρόνια μου πολλά λοιπόν! Στις διαδικτυακές μου ανάσες!

(Πηγή εικόνας: candycontainerxxx.deviantart.com)

• Μέσα στο ταξίδι
• Comments(6)

demon February 3rd, 2009

Φαντάζομαι τον εαυτό μου ξαπλωμένο. Πολλές φορές μες τη μέρα να σβήνω αυτό το φως. Του μυαλού μου το φως.

Ο ύπνος μπορεί να είναι άλλοτε τρομακτικός κι άλλοτε τόσο γαλήνιος. Σπανίως όμως αδιάφορος.

Τοποθετώ τις σκέψεις μου προσεκτικά πάνω (μέσα;) στο εσωτερικό του μαξιλαριού. Να μην πέσουν. Να μη σπάσουν. Να μη σαλέψουν. Να μην ξεφύγουν. Από τον προορισμό τους.

Και μετά απλώνω τα οστά και τους μύες μου ακριβώς δίπλα. Να κλωσήσω το όνειρο. Να θερμάνω τη διαδρομή. Να φωταγωγήσω το πορτάκι του τέλους.

Ξέρεις, σαν κάτι πολυδιαφημισμένα τηλεπαιχνίδια. Στα οποία ο παρουσιαστής ξεπροβάλλει μέσα από τούνελ ή στρογγυλές πύλες, στολισμένες με λαμπιόνια που αναβοσβήνουν στο ρυθμό των πνευστών και των χάλκινων.

Νότα, πιρουέτα, ακροβασία της ψυχής. Φως.

Πηγή εικόνας: emotionalmaelstrom.deviantart.com

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(2)

demon February 2nd, 2009

Με την ίδια ευκολία που σου λέω πως σε λατρεύω και δε θέλω να ζήσω μακριά σου, με την ίδια σου λέω να πας να γαμηθείς!

Με την ίδια ευκολία που τα άλλαξα όλα και τα έδωσα όλα για σένα, με την ίδια θέλω εγώ να είμαι καλά και σώα.

Με την ίδια ευκολία που θέλω να ακούσω την πρόταση μόνο και μόνο για να μου αποδείξεις με λέξεις ότι το πήρες απόφαση, με την ίδια θέλω την ελευθερία μου ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!

Ανατριχιαστικά εύκολο είναι.

Αγαπάς και νιώθεις για τον άλλο.

Πονάς και νιώθεις μόνο για σένα. Εστιάζοντας σε σένα. Ευτυχώς.

Είσαι καλά κι ευτυχισμένη και θες να θυσιάσεις τα δάχτυλά σου πάνω στα δικά του. Για να ζήσει εκείνος παραπάνω με τα δικά σου τα βραχιόλια.

Είσαι δυστυχισμένη και θλιμμένη και θες απλώς να θυμίσεις στον άλλο πως μπορείς και χωρίς αυτόν.

Ή μήπως στον εαυτό σου; Για να ξαναμπεί στα παπούτσια σου και να βαδίσεις; ΌΧΙ! στον άλλον θυμίζεις. ότι τον επέλεξες. Μην το ξεχνάς. Σε επέλεξα!

μνήμη – λήθη

Πηγή εικόνας: dougfdoug.deviantart.com

• ΖΩΟΝ
• Comments(0)

demon February 1st, 2009

(Πηγή εικόνας: nzeman.deviantart.com)

Είμαι μεταξύ του να βγω, 4 η ώρα το πρωί, να πάρω το δίτροχο άλογό μου και να πάω Λυκαβηττό να ζαλιστώ, να ζηλέψω, να κοιτάξω μέσα στην πόλη και να πεθυμήσω… Και του να καθίσω στα αβγά μου, να καλοσωρίσω την απέραντη θλίψη μου και να γίνω στουπί στο τζιν. Κι όταν αυτό τελειώσει, στη ρακί.

Ξέρω πως θα με ρωτήσεις τι έγινε. Ή τι έγινε πάλι.

Έχει σημασία; Για το κουτσομπολιό την κάνουμε αυτή την κουβέντα;

Αν ήταν καταρράκτης θα έμενες στις λέξεις; Μέχρι να προλάβεις να την αρπάξεις θα είχες τσακιστεί. Όχι, ανάσες θα έπαιρνες. Κάτω θα κοιτούσες. Το σώμα σου θα κλείδωνες. Θα προετοίμαζες. Και μετά θα περίμενες να ανταμώσεις τις λέξεις για να συζητήσεις μαζί τους.

Εσύ έχεις χαθεί. Από κολλητοί, γίναμε σχεδόν γνωστοί. Εντάξει, είπαμε, μπλέξαμε και οι δυο με μαλάκες που ονοματίζουμε ως σχέση. Ε και; Εδώ δε μιλάμε καν στο τηλέφωνο. Χάνεις τη ζωή μου. Κι εγώ τη δική σου. Μόνο που ΕΓΩ δε θέλω να χάσω τη ζωή σου!

Είπαμε να κάνουμε παρέα. Να γίνουμε φίλες. Και τελικά η πανέμορφη, μεθυστική, θαμπή φούσκα έσκασε μπροστά στις μπότες μου. Σα ξένο σκατό.

Είπαμε να κάνουμε πράγματα μαζί. Να με αγαπήσεις. Να ανακατέψουμε τις ιδέες, τις γεύσεις, τις συνήθειες, τα εγώ μας.

Είναι αστείο, αλλά δε μοιάζεις να είσαι αυτός που λες.

Και δε νομίζω πως αξίζει να δακρύζω για σένα. Γιατί όταν σε φέρνω στο νου μου, δακρύζω.

Πηγή εικόνας: tpol.deviantart.com

• ΖΩΟΝ
• Comments(4)