Archive for February, 2009

είμαι ένα μοβ λαμπατέρ -> πάτα με!

February 26th, 2009

Θες να με τραβήξεις μαζί σου. Να με σύρεις στα σκοτεινά, μουσικά υπόγεια, γεμάτα πρόσωπα, στάχτες, δάχτυλα, νυχιές, αλκοόλ, black light, ταβάνια που σε κοιτάζουν επιθετικά και σκαλοπάτια που γλιστρούν.

Τι θα ντυθώ? Τα ρούχα μου δε φτάνουν? Τα εσώρουχά μου έστω!!!

Καλά λοιπόν. If I must… Άνοιξα διάπλατα την ξύλινη ντουλάπα κι έψαξα. Μου χαμογέλασαν διάφορα ρούχα. Μία φούστα λιλά με υφασμάτινους, ντελικάτους, λεπτούς φιόγκους. Ένα φανελάκι μοβ με δαντέλα και παχιές τιράντες. Ένα ανοιξιάτικο κόκκινο πουλοβεράκι επίσης μου ‘κλεισε το μάτι και δεν άντεξα. Το έβγαλα από την κρεμάστρα και το πέρασα στο χέρι μου. Ένα καλσόν πολύ λεπτό μαύρο, μποτάκια του Άμλετ στενά από καστόρι κι ένα χοντρό παλτό για να αντικρούσω τη νύχτα.

ΜΟΒ ΛΑΜΠΑΤΕΡ λοιπόν!

Θα μου ζωγραφίσεις μοβ το πρόσωπο? Με καμπύλες κι απαλούς κύκλους? Θα εμφανίσεις στο μέτωπό μου το κουμπί ON?

Με μάσκα ολόσωμη απόψε…

Πηγή εικόνας: turkish-romeo-boy.deviantart.com

Το τέλος του θυμού

February 26th, 2009

Μια κουκίδα…

Μια κουκίδα μπλε.

Δίπλα ακριβώς, μια κουκίδα πορτοκαλί.

Παραδίπλα μαύρη κουκίδα. Πράσινη κουκίδα.

Είχα πολύ καιρό να θυμώσω πραγματικά. Κι αυτές τις μέρες είμαι σε μεγάλη ένταση. Κι αιστάνομαι θυμό. Όχι νεύρα. ΘΥΜΟ!

Κι έχω δίκιο.

Με ρωτάς γιατί δεν ακολουθώ τη συμβουλή σου. Απλώς να τη γειώσω την υπάρχουσα κατάσταση. Γιατί δεν αδιαφορώ. Γιατί δεν κάνω απλώς τη δουλειά μου και μετά να σηκώνομαι και να φεύγω. Χωρίς έξτρα προθυμίες, ιδέες, υποστηρίξεις.

Μα γιατί δεν είμαι έτσι αγάπη. Δεν είμαι εσύ. Και δεν είμαι έτσι.

Το πακέτο μου, είναι συγκεκριμένο: είμαι πολύ ευαίσθητη και είμαι πολύ σκληρή. Είναι απλώς η σειρά με την οποία βγαίνουν αυτά τα συναισθήματα. Μην ξεχνιέσαι όμως.

Όταν μου ζητάς να δείξω κάτι άλλο από αυτό που θα με εκτονώσει, τότε είναι σα να μου ζητάς να γίνω κάποιος άλλος. No?

Είμαι αυτή που είμαι, ο δαίμονας, επειδή ακριβώς θα ξανάκανα το ίδιο πράγμα. Το ίδιο λάθος, την ίδια κίνηση στη σκακιέρα, το ίδιο νεύμα.

Όπως κι εσύ… δε θα μπορούσες να κάνεις αυτό που κάνω εγώ.

Σ’ευχαριστώ όμως. Περίμενε να δεις και το τέλος του έργου…

Πηγή εικόνας: felixklee.deviantart.com

Γαμώ το κρύο μου

February 24th, 2009

Όποιος οδήγησε ειδικά σήμερα το μηχανάκι του, τείνω να πιστέψω ότι έκανε ψιλο-θρίαμβο. Πάγωσα ολόκληρη. Ο λαιμός, τα χέρια αλλά κυρίως τα πόδια μου.

Πήγα δουλειά το απόγευμα κι έκανα πόσα λεπτά να συνέλθω από το ψύχος που με μαστίγωσε μαζί με τα χιλιόμετρα. Αν και σήμερα, οδήγησα σαν κότα. Είχα διάθεση να πάω αργά. Όχι όπως συνήθως, σκοτωτή.

Και το βράδυ, όταν πια γύρισα σπίτι πονούσα ολόκληρη από το κρύο. Ειδικά τα πόδια μου είχαν γίνει πύρινα. Και μόνο όταν βυθίστηκα στο καυτό νερό, κατάφερα να συνέλθω.

Κι εγώ που νόμιζα ότι φεύγει ο χειμώνας. Άντε να έρθει η άνοιξη γαμώτο. Άντε να ανοίξει το μυαλό μας.

Να εξαφανιστούν και ο πάγος και το ψύχος. Και κάπου εκεί ανάμεσα να αρχίσουμε να ονειρευόμαστε κεράσια…

Νομίζω τελικά ότι ο καιρός είναι η μόνη ενδιάμεση κατάσταση που γουστάρω. Άνοιξη ή το πολύ φθινόπωρο. Τίποτα άλλο. Κανένα άκρο. Και μόνο σε αυτό τον τομέα. Γλυκιά εποχή. Γλυκός ύπνος. Δροσερά όνειρα.

Πηγή εικόνας: 0-bluemoon-o.deviantart.com

Σβήνει η ηρεμία μου

February 22nd, 2009

Μόλις επέστρεψα από την «Άλλη σκάλα», ένα ταβερνείο στα στενά, στα Καμίνια.

Έχω πιεί αρκετά, αλλά επειδή δεν έχω πείσει τον εαυτό μου μια κι ακόμη μπορώ να περπατήσω σε ευθεία, συνεχίζω σπίτι αυτή τη φορά. Με ένα κόκκινο αρετσίνωτο.

Έχω βάλει να δω μπάσκετ: Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός. Κι έχω καβάντζα ένα κουτί τρίγωνα Πανοράματος που μου ‘φερες, για όταν με χτυπήσει άτυπη υπογλυκαιμία. Κυριακή… Πάντα είχε μια αλλόκοτη όσο κι απόκοσμη σχεδόν επιρροή αυτή η μέρα πάνω μου.

Εσύ τι έκανες σήμερα; Βγήκες;

Πηγή εικόνας: mergana.deviantart.com

Άμμος μες το καπέλο μου

February 22nd, 2009

Άμα σε γαργαλήσω τι ήχο θα βγάλεις; Ένα λα ψηλό ή ένα λα για κούρδισμα; Μήπως ένα φα βροχερό ή ένα ντο άτονο; Ένα ρε ενδιαφέρον ή ένα σι οξύμωρο;

Βλέπω τα δάχτυλά μου να χάνονται μέσα στην άμμο. Τη χρησιμοποίησα πολλή ώρα σήμερα. Έπλασα με την ύλη της και σκίτσαρα με τους κόκκους της. Ήταν δύσκολο αλλά είχε πλάκα.

Σε λίγο θα φύγω. Νωρίς σήμερα.

Χωρίς τσάντα ή πορτοφόλι. Θα μπω γυμνή μες το παλτό μου, θα τινάξω το γείσο της ρεπούμπλικας, θ’αρπάξω κι ένα φακό και θα βγω.

Καλές περιπλανήσεις ξωτικό.

Πηγή εικόνας: suzysuicide.deviantart.com

Με ρούφηξε … !

February 20th, 2009

Πωπω… Πως θα κοιμηθώ με τόσες μπουρμπουλήθρες μέσα μου;

Τις κατάπια μία προς μία. Της φύτεψα πάνω στο καλαμάκι, της οδήγησα με τις ανάσες μου προς τα χείλη μου και τις ρούφηξα νωχελικά. Παθιασμένα.

Και τώρα, έχω μέσα μου χιλιάδες φυσαλίδες.

!!!

Πηγή εικόνας: susanbanthony.deviantart.com

Πως να γράψω με τα μάτια;

February 19th, 2009

Προσπαθώ να βγάλω σλόγκαν. Προσπαθώ να σκεφτώ. Αλλά σκέφτομαι πολλά. Σκέφτομαι ολόκληρες προτάσεις. Όλη την καμπάνια. Όχι μόνο αυτό. Το σλόγκαν. Της μιας σειράς. Και ούτε…

Πρέπει να γυαλίσω πολύ σύντομα τα ακροδάχτυλά μου. Θα τα χρησιμοποιώ πολύ αυτό το διάσημα. Και τούτο με κάνει ευτυχισμένη.

Και μη μου το γυρίσεις επειδή στο είπα, εντάξει;

Και πρέπει να μάθω να σκέφτομαι ΚΑΙ αλλιώς. Κοίτα που ακόμη και σε αυτή την ηλικία ανακαλύπτω ατέλειες, αδυναμίες, διαφορετικότητες.

Μπορώ να γράψω. Κι όμως δεν μπορώ να γράψω έτσι;

Μ’αρέσει να τις βλέπω, δεν μπορώ όμως να τις φτιάξω η ίδια;

Μήπως να κλείσω το ένα μου μάτι; Να το σκεπάσω με κάτι; Να κοιτάξω το πάτωμα για να το δω;

Πηγή εικόνας: smageo.blogspot.com

τσα! καλημέρα

February 17th, 2009

Ακόμα ξύπνια είμαι. Ναι, από χτες. Μα δε με βλέπεις λοιπόν;

Όλο το βράδυ κολλημένη πάνω από το pc να γράφω. Κείμενα, νοήματα, δίχτυα έτοιμα να (δια)λυθούν. Διόρθωσα τα δικά μου, έγραψα τα δικά σου, έκανα και την έρευνα για τον πελάτη, έστειλα και μερικά mail, άφησα το στίγμα μου στο γαμημένο Facebook και ξεκίνησα να γράφω και το βιβλίο σου. Καλά είναι.

ναι.

καλά είναι.

ξέρω εγώ… σε νοιάζει στ’αλήθεια το πως πέρασα τη νύχτα μου;

Πηγή εικόνας: katrinastranger.deviantart.com

Αφθονία

February 16th, 2009

Τι γεύση είναι αυτή που έσταξες μες τα ρουθούνια μου;

Γελάω και μεθάω. Χαίρομαι που σήμερα, μετά από κάποιο καιρό, ξυπνήσαμε ερωτευμένοι και πάλι. Κάνοντας έρωτα. Βαθύ. Ασταμάτητο. Γήινο κι ασυνάρτητο.   !

Το βραδάκι βγήκα. Πήγα στο Παλλάς και παρακολούθησα την παράσταση της γιαπωνέζικης ομάδας Sankai Juku “Kinkan Shonen”, που θα πει “Ο καρπός του κουμκουάτ”.

Αλλόκοτο πράγμα. Πολλές οι παραστάσεις. Αν και στατικός ο «χορός». Αποσπασματικός.

Έμοιαζε με νοηματική γλώσσα. Όλοι γνωρίζουν πως υπάρχει, μα λίγοι είναι αυτοί που την κατανοούν… Τερζόπουλο έχεις δει?

Δε σ’άρεσε ε? Η παρέα μου δεν ενέκρινε. Τελειώνοντας περάσαμε από το Cellier στη στοά. Για μια σαλάτα δροσιστική, κεφτέδες με κρασί, λίγο γιαούρτι με δυόσμο σε σουφλέ, ζυμαρικό, λευκό οίνο και πολλή κουβέντα. Κριτική, ζαλισμένες ατάκες, παρελθόν, χαρά, αφθονία…
Πέρασα όμορφα κι απόψε.

Πηγή εικόνας: seafairy.deviantart.com

Αν γιορτάζω??? Κερδίζω κάτι?!

February 14th, 2009

Έσκισα βιαστικά μια σελίδα από το μαγικό μου τετράδιο.

Έγραψα πάνω με glitter πράσινο: σ’αγαπώ έρωτά μου.

Το τσαλάκωσα κοιτάζοντάς σε με πολλά υπονοούμενα.

Και το πέταξα προς τη μεριά σου.

… ευτυχώς αντί να το θεωρήσεις σκουπίδι και να το ρίξεις στον κάλαθο, το ξετύλιξες! Και μου έσκασες ένα τεράστιο, ζουμερό χαμόγελο.

Χρόνια πολλά άντρα μου!

Υ.Γ. Ναι ρε, ενίοτε είμαι καλά. Πολύ καλά.

Πηγή εικόνας: droool.deviantart.com

Next »