Archive for January, 2009

Η Ελλάδα τραβάει μαλακία…

January 20th, 2009

Μασουλάω νευρικά καραμέλες. Χώνω το χέρι μου ολόκληρο στο βαθύ, σπασμένο μπολ και τραβάω πολύχρωμα σελοφάν, με προσοχή διπλωμένα, τσακισμένα. Ανοίγω κάνοντας θόρυβο το περιτύλιγμα και γλείφω το περιεχόμενο. Γεύσεις. Φρούτα. Ζάχαρη.

Προσπαθώ να θυμηθώ πως ήμουν και τι ήθελα να γίνω. Όταν ήμουν μικρή. Πέρσι ακόμη. Ήθελα τόσο να σηκωθώ να φύγω. Να γεμίσω ένα σακίδιο με ελάχιστα πράγματα και να φτάσω στην Αυστραλία.

Κάπου στο ενδιάμεσο ξεχάστηκα. Είπα να συνεχίσω να ζω. Να επιμηκύνω όλες τις εδώ αναμνήσεις.

Και τώρα, χωρίς άλλοθι και δικαιολογίες πια, θέλω και πάλι να πάω εκεί. Να πάω μακριά. Να μην είμαι εδώ. Να δοκιμάσω κάτι τελείως αλλόκοτο, παρακινδυνευμένο, χωρίς δίχτυ ασφαλείας, τυχοδιωκτικό.

Μα πες μου στ’αλήθεια, να μείνω να κάνω τι? Η Αθήνα, η πόλη μου, είναι αγνώριστη. Επιθετική, μονίμως αγουροξυπνημένη, αιφνιδιασμένη, πάντα άδικη, με μάτια μονίμως γουρλωμένα, αγενή, βίαια και χέρια πεινασμένα. Πόλη-αρπακτικό. Πόλη ερημωμένη.

Πόλη θαμμένη. Φάντασμα του εαυτού της.

Πηγή εικόνας: niquita.deviantart.com

ΓΕΛΑ! (μπορείς)

January 19th, 2009

κάνε με να γελώ
αυτό μονάχα θέλω
οέ οέ οέ – οέ οέ οέ

Καλή μας βδομάδα μικροί και αστεράτοι, διαδικτυακοί μου σκλάβοι!
χι χι χι

άστο, ξέφυγα πάλι.

Πηγή εικόνας: mihai.deviantart.com

Είμαι δύο ή ένα?!. . .

January 18th, 2009

Κι εκεί που άρχισα να πείθω τον εαυτό μου ότι έβγαλα και το προτελευταίο αγκίστρι μου από πάνω σου, ο κύκλος ξανάκλεισε.

Το τελευταίο διάστημα σκεφτόμουν πως για πολύ καιρό ανάσαινα μαζί σου κι εσύ μαζί μου. Πως για πολύ καιρό ήμουν ό,τι ήσουν και ήσουν ό,τι ήμουν. Πως για πολύ καιρό δεν μπορούσα και δεν ήθελα να δω έξω από αυτό το γήινο, το ανθρώπινο κουτί. Μήτε κι εσύ.

Και το τελευταίο διάστημα άρχισα να μπορώ να σε αντικρίζω χωρίς να δακρύζω. Άρχισα να μπορώ να σε κοιτάζω χωρίς να σ’αγαπώ. Άρχισα να μπορώ να χορεύω χωρίς να πατώ πάνω στα δικά σου πέλματα.

Κάπου εκεί είπα να τραβήξω απότομα τη σύριγγα. Να κλείσω την κάνουλα με τα συναισθήματα τα ταλαίπωρα και ταλαιπωρημένα. Να βγάλω την καμένη μου σάρκα απ’τον λαμπτήρα.

Κάπου εδώ είπα να βουτήξω και πάλι στην ομιχλώδη νύστα του Μορφέα. Να τρυπώσω ξανά στους υφάλους. Τους ολότελα δικούς μου. Ψυχή είχα, ψυχή έχω.

Με πρόλαβες όμως. Με πρόλαβες κι αυτή τη φορά. Την ώρα που γυρνούσα το κλειδί κι άφηνα να γλιστρήσει η χειροπέδα από τα λέπια μου τα ωχρά, με πρόλαβες!

Με τράβηξες πάνω σου τα ξημερώματα. Κι έγλειψες την ψυχή μου. Είχες τόσους αιώνες να το κάνεις αυτό. Έτσι…

Και το απόγευμα χώθηκες μέσα μου τόσο φυσικά, με ανακούφιση και αποφασιστικότητα. Θύμισες νότα. Όπως νιώθει όταν πια φτάνει στο δικό της «όλο». Στο πεντάγραμμο.

Πού είμαι πάλι δεν ξέρω. Μόνο που αυτή η παραζάλη είναι γλυκιά και όμορφη σήμερα. Ελπίζω μόνο να κρατήσει. Όσο η σωστή νότα στη σωστή θέση. Στα πλήκτρα, στα δάχτυλα, στο μυαλό πάνω.

Τελικά ακόμη δεν έχω καταλάβει πώς κάποιοι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι γι’αυτά τα δεσμά. Ίσως απλώς εγώ να είμαι φτιαγμένη από άλλη στόφα. Ποιος ξέρει.

Πηγή εικόνας: sarachmet.deviantart.com

Μια καληνύχτα σαν ανάμνηση μακρινή

January 16th, 2009

Ξημέρωσε… Το φύσηξα κι αυτό το μείγμα.

Ξυλάκια κανέλας, άχνη ζάχαρη, σοκολάτα με πορτοκάλι σε σκόνη, βανίλια σε αμπούλες.

Πάει… Τ’άφησα ανοιχτά τα ντουλάπια μου και οι εικόνες ξεθύμαναν. Μόνο κάπου κει στο βάθος μένει ζωντανή αυτή η γεύση… Ζεστή, στρογγυλή, μεστή, με σώμα που πάλλεται κι εκκρίνει διαφορετικές αποχρώσεις κάθε μέρα.

Πάει. Την καλωσόρισα τη μέρα και σήμερα.

Εσύ ξύπνησες? Ή κι εσύ δεν κοιμήθηκες ποτέ?!

Πηγή εικόνας; la-fleur.deviantart.com

Είσαι ένα φασόλι!

January 15th, 2009

Έχω ανοίξει μια Μαντινεία Τσελεπού και προσπαθώ να αποφασίσω αν πρέπει να γελάσω τρανταχτά σαν παλιάτσος ή να τσιρίξω με τα σημερινά μας κατορθώματα. ΑΜΕ! Νούμερο γίναμε πάλι. Πρόζα!!!

Είχαμε και οι δύο επαγγελματικό ραντεβού κάπου στη Δάφνη. Ok μέχρι εδώ. Αρχή είναι ακόμα. Λόγω βροχής αποφασίσαμε να πάμε με μετρό. Σιχαινόμαστε τις μαζικές μεταφορές αλλά έπρεπε και να είμαστε ευπαρουσίαστοι σήμερα.

Μια και δυο σου ανέθεσα να το ψάξεις το θέμα. Πού είναι η επιχείρηση, σε ποια στάση θα κατεβούμε, να βρεις στο google τη διαδρομή που θα ακολουθήσουμε πεζοί κλπ.. Aha…

Μπαίνουμε στο μετρό και σε ρωτώ πού θα κατεβούμε. Μου λες ότι είναι το ίδιο πράγμα σύμφωνα με το google είτε κατεβούμε Νέο Κόσμο, είτε Αγ.Ιωάννη είτε Δάφνη. Εκεί άρχισε να διαφαίνεται το πράγμα. Τρεις στάσεις και είναι το ίδιο πράγμα ε?!

Το ρίχνεις στον κλήρο και κατεβαίνουμε Αγ. Ιωάννη. Γαμώ τους αγίους μου. Και τώρα; Και κυρίες και κύριοι τι κάνει το άτομο;

Ταράμμμμμμμμμ

Βγάζει από το μπουφάν το… GPS!!! Ω ναι. Έγινε και αυτό. Έλα όμως που δεν έβρισκε δορυφόρο, χάρτες και πλοηγούς με τόση συννεφιά! Για γέλια είμασταν.

Ξέρεις πού πάμε; Σε ρώτησα. Όχι. Ούτε την περιοχή? Ε, περίπου Δάφνη, Νέο Κόσμο… Άστο.

Ξεκινήσαμε με τα πόδια στα τελείως τυφλά. Πήραμε τηλέφωνο. Ούτε ο τυπάς ήξερε. Και κάπου εκεί είδα μπροστά μου την ανηφόρα που έλεγε η γκόμενα στο GPS να ανεβούμε. Να την ανεβείς εσύ ρε!

Τέλος.

Σε πρόσταξα να βρεις ταξί. Εγώ ανηφόρα έτσι δεν ανεβαίνω. Ήδη είχα αρχίσει να ανεβάζω θερμοκρασία σαν ψυγείο παλιού αυτοκινήτου.

Μπήκαμε στο ταξί και τι έγινε νομίζετε; Η γκόμενα του GPS ξαναβρήκε τη λαλιά της κι άρχισε να δίνει οδηγίες. Στον ταρίφα αυτή τη φορά. Τρελό γέλιο. Παράνοια σκέτη.

Στρίψτε αριστερά σε 20 μέτρα να μετρά εκείνη, αδιέξοδο να είναι ο δρόμος.

Κάποτε, αν μου έλεγες «άσε τη ζωή μου ήσυχη» θα σου έλεγα Πολύ Ευχαρίστως και θα καβαλούσα ξανά το συννεφάκι μου. Αυτό που με έφερε σε σένα. Ή εσένα σε μένα τελοσπάντων. Τώρα που μου είπες «άσε τη ζωή μου ήσυχη» είπα και πάλι Πολύ Ευχαρίστως. Και το σύννεφο έσπασε κι έγινε βροχή.

Πηγή εικόνας: tolagunestro.deviantart.com

κάνε με να…

January 14th, 2009

Θέλω να ματώσω.

Θέλω να ξανανιώσω έτσι. Μεθυσμένη. Ηδονική. Πύρινη. Ανεξάντλητη. Ρευστή. Απίστευτα ερωτική.

Να ξεχειλίζει το στάξιμο του κορμιού μου τόσο, που να καλώ τα κύματα με το μέτωπό μου κι αυτά να στρώνονται από κάτω μου. Σα μπίλιες παιδικές γεμάτες μάτια. Σα σκίτσα ναυτικά, αφηρημένα από κάρβουνο.

Κάνε με ξανά καβαλάρη.

Όχι με τη μηχανή μου.

Όχι με τα πέλματά μου, που τα αφήνω κάθε βράδυ πριν αποκοιμηθώ πάνω στη γάμπα σου.

Όχι με τον αέρα που με σπρώχνει ντελικάτα ανάμεσα σε ζωές.

Όχι με αυτό που ποθώ, με αυτό που βλέπω, με αυτό που χάνω και μπερδεύω.

Κάνε με καβαλάρη. Με το κορμί. Το απτό. Το λείο. Το γλιστερό. Το γραμμωμένο σα φυλλωσιά ουρανού.

δώσε μου οτιδήποτε μη γήινο ^

Πηγή εικόνας: saschahuettenhain.deviantart.com

Ωράριο ύπνου

January 13th, 2009

Σε μια ύστατη προσπάθεια να τουμπάρω το βιολογικό μου «ωράριο ύπνου», ξάπλωσα απόψε στις 00:30.

Ε, και μετά από 2 ώρες και κάτι… αυτό ήταν. Ο εαυτός μου ξύπνησε. Τελείως και ανεπιστρεπτί.

Σηκώθηκα. Δεν είχε και πολύ νόημα να μείνω ξαπλωμένη και να προσπαθώ να κρύψω την ανάσα μου κάτω από τη δική του. Κι έτσι η νύχτα, ως σεντόνι που όλα τα κρύβει και ως αίσθηση που όλα τα ανάβει, τελείωσε για μένα.

Και κάπως έτσι επέστρεψα στην αγαπημένη μου νυκτόβια απασχόληση: τη σκέψη!

Έβλεπα αυτές τις μέρες ζωντανά αλλά και στην τηλεόραση (έχω κολλήσει άγρια με το Top Chef), όμορφα, υγιή και ήρεμα πρόσωπα. Γυναικών. Κι αναρωτιόμουν. Προσπαθούσα δηλαδή να δω μέσα στην προσωπική τους ζωή. Μάλλον θα έχουν έναν καλό σύντροφο. Που θα τους προσφέρει αυτή την πληρότητα, ομορφιά κι ευτυχία που τόσο έντονα ζωγραφίζεται εκεί πάνω τους. Ή όχι;

Πηγή εικόνας: stoy.deviantart.com

Blame it on… Hermes! lol

January 11th, 2009

«Να σου πω, πως είσαι στο Facebook να σε βρω?»

Καλά. Είσαι απίστευτη γκόμενα. Γιατί ρε μάμα, έκανες κι εσύ account στο Facebook? Εσύ δεν έλεγες ότι το σιχαίνεσαι?

«Ναι, περίπου. Η σημερινή μέρα ήταν μια εύκολη μέρα για σένα?»

Κενά αέρος… Εμμμ, τι εννοείς?

«Τι να εννοώ. Ήταν δύσκολη μέρα, ήταν εύκολη, ήταν μια καλή μέρα για σένα?»

Ωραία, περίμενε τώρα να σκεφτώ τι θα σου απαντήσω… Ήταν μια ανακουφιστική μέρα για μένα. Χτες και προχτές ήταν δύσκολα. Ήταν δυο μέρες με την ίδιας έντασης νευρικότητα. Γιατί όμως?

«Είναι ανάδρομος ο Ερμής. Και θα είναι. Όλη τη χρονιά.»

Ok. Εγώ πάντως, μέχρι να γίνω καρτούν και να πέσω ανάσκελα  με τα πόδια και τα χέρια να κοιτάζουν τον ουρανό σαν άκρα σκαθαριού, θα λέω ότι η φετινή χρονιά θα είναι όμορφη!!!

Πηγή εικόνας: gabrielfam.deviantart.com

γιατί σε νοιάζει *?*

January 11th, 2009

echo.mp3 – ME!

Να σου πω μια ιστορία; Κοίτα τώρα τι με έκανες να σκεφτώ. Να θυμηθώ.

Τόσα χρόνια που έγραφα σε εφημερίδες και τόσες προσωπικές στήλες που γέμισα με ειδήσεις αλλά και απόψεις, ποτέ μου δε σκέφτηκα ότι με διαβάζει κάποιος. Όχι από υπεροψία. Έτσι απλώς. Δεν έκατσα να αναλογιστώ πως κάποιος πήγε στην τάδε σελίδα, με πήρε στα χέρια του και με έβαλε μες τα μάτια του.

Πόσο μάλλον πως κάποιος αγόρασε την εφημερίδα για μένα.

Ούτε κι όταν έκανα ραδιόφωνο πίστεψα ότι η φωνή μου πετούσε στον ίδιο χώρο με άλλους.

Γι’αυτό και η έκπληξή μου ήταν τεράστια όταν έλαβα τα πρώτα τηλεφωνήματα. Κάποιος εκεί έξω με τσάκωσε! Και ήταν πανέμορφα.

Και φυσικά, μετά από 2 χρόνια διάλειμμα στη δημοσιογραφία κι έναν χρόνο και κάτι που γέννησα την blogosfaira, δεν μπήκα στο περίγραμμα αυτής της σκέψης. Του να θαμπώσω τη ματαιοδοξία μου φυλλομετρώντας. Επισκέψεις, ίχνη από σχόλια και σάλια, τηλεφωνήματα ή δημοφιλίες.

Κι όμως, κάποιες φορές μέχρι σήμερα, έλαβα αποτυπώματα από πατημασιές. Κάποιος με αγάπησε, κάποιος με μίσησε, κάποιος με παρακολούθησε, κάποια με διάβασε πριν πάει για ύπνο, κάποια άλλη θέλησε να μάθει εγώ τι θα έκανα και κάποιος, μόλις χτες, με ευχαρίστησε που γράφω και για εκείνον.

Και τα κοιτάζω αυτά τα γραμματάκια στην οθόνη μου τώρα δα, Κωνσταντίνε, και είναι σα να τον χάιδεψα αυτό τον ιστό από ενέργεια και να μου επέστρεψε κι εκείνος το άγγιγμα.

Είναι τόσο μοναδικό, τόσο ιδιαίτερο, τόσο στιγμιαία απολαυστικό και σημαντικό το να υπάρχεις για κάποιον. Ακόμη, κι αν αυτός ο κάποιος είναι δημιούργημα της φαντασίας σου, η οποία απλώς βαρέθηκε να περιμένει την πραγματικότητα. Την ευκαιρία. Κι είπε να γίνει κατά φαντασίαν μοναδική!

// θέλω να σκάψω ένα μονοπάτι. θέλω να ρίξω εκεί μέσα τη φαντασία μου σα λαγωνικό. θέλω ξανά να γίνω κήπος γεμάτος σταλακτίτες. που κοιμούνται, που κρύβουν ζωή μέσα τους. που αντανακλούν το χρόνο ανάποδα.

να ξαναγίνω ζωή.

check //

Πηγή εικόνας: hanlim.deviantart.com

Ξενύχτια της βροχής

January 9th, 2009

Και 6 και 7 και 8. Πήγε 4 και 8. Κοιτάζω το φωτεινό usb hub και μέσα του το χρόνο. Ακόμη ξύπνια. Ακόμη εδώ.

Και χτες, μέχρι τις 5 το μυαλό μου χόρευε.

Ξαναφέρνω στο νου μου τα υγρά αυτοκόλλητα διαμαντάκια πάνω στη ζελατίνα του κράνους μου. Κατεβαίναν το ένα μετά το άλλο με απίστευτη ορμή σήμερα το βράδυ. Ένα διαμάντι, δύο διαμάντια… Τρεις σταγόνες. Γρήγορες. Τόσο απίστευτα αληθινές. Κι όμως να τις ψηλαφίσω δεν μπορώ.

Πήγε και μισή.

Να δω τι ώρα θα με πλησιάσει η ψυχή μου απόψε. Τι ώρα θα ζητήσει να τις σερβίρουν τα όνειρα…

Πηγή εικόνας: theshiny.deviantart.com

« Prev - Next »