Αμόλα… ελευθερία
demon March 3rd, 2009
Κανείς δε θέλει να γυρίσει το διακόπτη αύριο.
Χωρίς να ξεκουράστηκα αυτές τις μέρες ή να έκανα κάτι ιδιαίτερο σε σχέση με τις άλλες, δε θέλω να επιστρέψω στην ανελέητη καθημερινότητα, με ανθρώπους που όλοι τους έχουν απίστευτα μακριά νύχια. Και μ’ένα μαγικό τρόπο, όταν αυτός, ο ίδιος κόσμος, κάθεται, ξεκουράζεται, απαλλάσσεται από το νεύρο του άγχους, του ρολογιού, των ευθυνών, τα νύχια του μπαίνουν μέσα στο πετσί κι εξαφανίζονται.
Σαν τρικ των ημερών. Σαν αποκριάτικο χέρι που, με το πάτημα ενός κουμπιού εμφανίζει και χάνει τις λάμες του. Φρέντι…
Μου έκανε εντύπωση η Βεΐκου σήμερα. Πρώτη φορά τη βλέπω τόσο πήχτρα. Μου θύμισε Κηφισίας στην πρωινή ζώνη! Σημειωτόν.
Ανέβηκα στη Δροσιά. Για περπάτημα και πεϊνιρλί φυσικά. Ακόμη και στους δρόμους των πλουσίων, έβλεπες χαρταετούς. Απαίσιους. Πλαστικούς. Με Ολυμπιακό και ΆΕΚ επάνω. Με Μπομπ Σφουγγαράκι –αγνώριστο βέβαια- και Πινόκιο. Το ίδιο μοτίβο παντού. Είτε στη Βεΐκου είτε στη Νέα Ερυρθαία, την Πολιτεία, τη Δροσιά, η ίδια κακή αισθητική. Αλλά και η ίδια ανάγκη να πετάξεις.
Σαν προέκταση.
Αμόλα. Το ομοίωμά σου.
Πηγή εικόνας: venskab.deviantart.com