Σπασμένο βότσαλο
demon March 18th, 2009
Σαν πυγολαμπίδα, σαν αυτόφωτη τρεμάμενη πεταλούδα, ανάβει απέναντι, στο πάρκο, η λάμπα. Αυτή η στρογγυλή φούσκα που μέχρι πριν από μισή στιγμή ήταν σκοτεινή, αρχίζει να τσουρουφλίζεται. Να χορεύει, να πυρακτώνεται, να παίρνει φως.
Έχω πάει κοντά στα τζάμια του γραφείου και κοιτάζω όλο αυτό το γκρι σκηνικό. Σα να πέρασε κάποιος ένα αχνό φιλμ μπροστά από το πράσινο μάτι μου. Σα να μου έκρυψε με ένα θαμπό παραβάν τον κόσμο έξω. Για λίγο θυμήθηκα κάτι εκδρομές βόρεια. Σε ορεινά χωριά, γεμάτα αρωματικούς καπνούς τζακιού, αίσθηση ομίχλης και θαλπωρής. Βαριά ξύλινα έπιπλα, φλοκάτες, φαγητά σε πύλινα και μπρούσκο κρασί.
Τώρα που είμαι στη δουλειά, θυμάμαι πόσο μου έχουν λείψει αυτές οι εκδρομές. Οι υγρές, οι ξεβολεμένες. Οι γλιστεροί περίπατοι πάνω στο πλακόστρωτο που κατηφορίζει επικίνδυνα και πάει στον καφενέ του χωριού. Με τα σαλιγκάρια και τα μανιτάρια, με τα σύννεφα που μοιάζουν με βούρτσες, έτοιμα να επιτεθούν, με τα ασφυκτικά ζεστά πουλόβερ, τα ζαριασμένα χέρια, το λευκό κρύο πρόσωπο και την κόκκινη, υγιή μυτούλα.
Γιατί βρέχει τόσο;
Άντε να ονειρευτώ λίγο ακόμα.
