Ζαλίζομαι, τραμπαλίζομαι
demon March 22nd, 2009
Με έπιασε χτες. Το μεσημέρι. Όταν πια γύρισα σπίτι μετά από δουλειές. Μαζί με τις σακούλες και τους λογαριασμούς, κουβαλούσα και τη βροχή. Κι όπως ξάπλωσα για να ελαφρύνω, έμεινα. Να ζαλίζομαι. Μαγική εικόνα γίναν τα πάντα γύρω μου. Σαν εκείνο το χάρτινο παιχνίδι, που το μέσα μένει ίδιο, το περίβλημα αλλάζει όμως. Κι είναι τόσο πολύχρωμο, τόσο φανταχτερό και φωτεινό, που κουράζεσαι να το κοιτάς για πολύ ώρα.
Μου κράτησε ώρες πολλές. Δια της βίας έφαγα. Ένιωσα στομαχικό ίλιγγο, ο οποίος όμως δεν πέρασε χρησιμοποιώντας τα κλασικά τρικ. Έφαγα αλμυρά, έφαγα καπάκι σοκολάτα, ήπια Coca-Cola. Τι άλλο;
Ξάπλωσα.
Σηκώθηκα.
Κάθισα λίγο στην τηλεόραση να δω “Mad Men”. Μόλις τελείωσε το επεισόδιο έτρεξα στο κρεβάτι και απλώθηκα. Έβαλα δυο μαξιλάρια κάτω από το σβέρκο μου. Κι ένα στα πλάγια για όταν γυρίσω.
Με κούρασαν όλες αυτές οι κινούμενες εικόνες. Που μιλάνε κιόλας!
Ήρθε το βράδυ. Και κοιμήθηκα. Κι αλάφρυνα.
Ήρθε και το σήμερα. Και μπόρεσα να σηκωθώ και να περπατήσω χωρίς να κουνά άτσαλα το σκαρί. Κι όμως. Ακόμη υπάρχει η παραζάλη. Η αστάθεια. Βγήκα στο μπαλκόνι να ταΐσω τις γάτες. Με τίποτα.
Δευτέρα πρέπει να πάω στο γιατρό. Τους σιχαίνομαι. Αυχενικό λέει η μητέρα μου. Λόγω του pc. Και καλά, σπίτι την έχω ανεβάσει την οθόνη. Να φτάνει στο ύψος των ματιών μου. Στη δουλειά που και παλιά είναι και κάνει μιάμιση ώρα να νετάρει;
Αν είναι αυχενικό.
Ό,τι κι αν είναι, δυσάρεστο είναι. Και μπελάς.
Πηγή εικόνας: two-zero-two.deviantart.com