Σκέψεις σαν ιστός
demon March 19th, 2009
Παλιά δεν κώλωνα. Παλιά τολμούσα, βουτούσα, έφευγα. Άρπαζα ό,τι ήθελα, δοκίμαζα ό,τι τριβέλιζε το μυαλό μου, πιανόμουν, αφηνόμουν, καβαλούσα, τραγουδούσα και φώναζα στην ψυχή μου. Δώσε κι άλλο. Χύσε το μέσα σου. Δώστω. Μοίρασέ το σαν άρωμα. Κάνε σκέψεις. Κάνε χορό τις σκέψεις σου. Μην κρατάς τίποτα.
Τα χρώματα με επισκέφτηκαν το ένα μετά το άλλο. Ώσπου γνώρισα όλο το ουράνιο τόξο. Στον ξύπνιο μου. Βίαια, σκληρά, απότομα, αποφασιστικά, τα σωληνάριά μου γέμισαν μέχρι πάνω. Και το καπάκι έκλεισε.
Και τώρα, αναρωτιέμαι. Γιατί κάνω που και που δεύτερες σκέψεις. Γιατί με πιάνω να κωλώνω. Γιατί; Εγώ;!
Τι ζυγίζω άραγε; Τη μικρή σοφία μου; Εσύ μπορεί να τη λες ωριμότητα, γιατί σε συμφέρει να την τυλίγεις με αυτό το μουσαμά.
Εγώ όμως ξέρω πως αυτή η σοφία με μπλοκάρει. Αντί να τραβά σα σχοινί από μέσα μου την ενέργεια και την αποφασιστικότητά μου, τη στρώνει φύλλο και τη μετρά με το υποδεκάμετρο. Πόσα εκατοστά αυτή τη φορά;
Να μπλέξω σε καυγά; Να ανηφορίσω πάνω σε αυτό τον άνθρωπο; Να πιάσω τα γκέμια; Να ζητήσω το χρόνο μου πίσω;
Πηγή εικόνας: dandibooks315.deviantart.com