Πρωινές κάβλες

demon March 16th, 2008

Άνοιξα τα μάτια μου μετά από σχεδόν 3 ώρες ύπνου. Κι όμως αιστάνθηκα τόσο ελαφριά, τόσο ξεκούραστη.

Έκανα να τεντώσω το σώμα μου. Γύρισα προς τη μεριά σου και τίναξα θηλυκά τα χέρια και τα πόδια μου. Και ξαφνικά, η ρώγα μου βρέθηκε μες το στόμα σου…

-«Περιμένω τόση ώρα να τεντωθείς»
-Κι αν δεν τεντωνόμουν;
-«Κάθε μέρα τεντώνεσαι μωρό μου. Δεν υπάρχει περίπτωση»

Τελικά, καμιά φορά είναι καλό να είσαι προβλέψιμος!

Δεν το πιστεύω ότι το είπα εγώ αυτό. Θερμός οπαδός της έκπληξης, του αυθόρμητου, του αυτοσχεδιασμού.

Και να φανταστείς ότι ποτέ δε μου κάθισε καλά το πρωινό sex. Ίσως επειδή είναι αυτό ακριβώς. Sex. Ίσως επειδή δεν είναι και πολύ σίγουρο ότι το δικό μου κορμί το θέλει. Ίσως επειδή συμβαίνει μονάχα για αντρικούς, οργανικούς λόγους. Ίσως πάλι, επειδή δε μ’αρέσει να πηδιέμαι, ενώ έχω τσίμπλες στα μάτια! Μου κάνει πρόχειρο.

Όπως και να ‘χει, μαζί σου, 9 στις 10 φορές είναι αμοιβαίο. Το πρωί, γιατί μεταμεσονύχτια σε ξυπνάω εγώ. Με τον πιο γλυκό τρόπο θα έλεγαν άλλοι. Ότι σε ξυπνάω, σκέτο, ίσως σκέφτεσαι εσύ. Μου κάθεσαι όμως και προς το παρόν, με ικανοποιεί. Άλλωστε δεν προλαβαίνεις και να γκρινιάξεις!

Είναι πανέμορφος ο έρωτας όταν τον έχεις με τον άνθρωπο που το σώμα σου επέλεξε.

Πηγή εικόνας: www.funpic.hu

Έδεσες το σώμα μου

demon March 12th, 2008

Το ‘χα μεγάλη ανάγκη κι ο τρόπος που ΄γινε ήταν σχεδόν μυστικιστικός, σημαδιακός, ενεργειακός.

Αποφάσισα να καληνυχτίσω τα μάτια μου νωρίς, χτες.

Ξέρω πως κάθε φορά που σε αγκαλιάζω με αυτό τον τρόπο και κλείνω τα μάτια, αφήνω στους ώμους, στο δέρμα, στα οστά σου ρινίσματα συναισθήματος, αγάπης, δεσίματος. Και κάπως έτσι ξεκίνησε το παραμύθι. Σμίξαμε, σχεδόν όπως γνωριστήκαμε. … αβίαστα, ανεξήγητα, απλά, αναγκαία, καθαρά.

Κι έτσι, για αλλαγή, χόρεψες εσύ πάνω μου χτες.

Ξάπλωσα πρώτη. Και μερικά λεπτά αργότερα, επέστρεψες κοντά μου, από το ντους. Έβαλες το σώμα σου απλώς δίπλα από την αύρα μου και χωρίς να μ’αγγίξεις, με κοίταξες ολόκληρη και μου ‘πλασες ιστορία.

-«Ξέρεις τι θα σου κάνω τώρα;»…
Ξέρω τι θέλω να μου κάνεις!

Το κοντέρ είχε ήδη αρχίσει να γράφει χιλιόμετρα.

Στα 299 καίγομαι.

Σβήνει η μηχανή…

~

μου ‘δεσες τα χέρια.
γύρω από το σώμα μου,
πάνω από το κεφάλι μου,
έγλειψες τα δάχτυλά μου,
τύλιξες το πόδι μου γύρω από το λαιμό σου,
με γύρισες ανάποδα,
έριξες το πρόσωπό σου πάνω στην πλάτη μου,
κι έχυσες μέσα στον κώλο μου.

Κι εγώ, μέσα στο στόμα σου, με τους κεραυνούς να ηλεκτρίζουν τους οργασμούς μου, ξανά και ξανά…..

(Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που σε ξαναβρήκα, που είσαι ακόμη ζωντανός. Που με ποθείς, που με ανακαλύπτεις, που με ζωγραφίζεις με τις ίδια έντονες κηρομπογιές. Σε ερωτεύομαι ξανά. Κάθε μέρα που σου χαμογελάω, κάθε μέρα που με αγγίζεις. Κάθε μέρα που παίρνω το πρόσωπό σου στην αγκαλιά μου.)

στο αfιερώνω, μωρό

a.l.l

Πηγή εικόνας: breschinski.com

Παλεύεις στα τυφλά

demon March 10th, 2008

Ποτέ μου δε συμπάθησα τους ανθρώπους που δεν ξέρουν να εκφράζονται.
Ποτέ μου δεν άντεξα τους ανθρώπους που δε σου λένε πώς αιστάνονται.
Αιστανόμουν μια αφόρητη καταπίεση όταν ο άλλος δεν έδειχνε τι έχει μέσα του. Ή όταν φοβόταν να αντιμετωπίσει τον εαυτό του. Εμένα.

Πόσο φυσιολογικό είναι να μην αιστάνεσαι τίποτα;

Πόσο φυσιολογικό είναι να μην κοιτάς ποτέ μέσα σου; Να μην πέφτεις ποτέ μέσα σου.

Μπορεί να έχεις ένα πηγάδι, μπορεί ένα μαλακό γρασίδι, μπορεί και μια ζεστή αγκαλιά για τον εαυτό σου. Που ξέρεις;

Πήγε απόγευμα. Πάει το τριήμερο. Πάει η βόλτα που σκεφτόμουν να κάνω. Πάει, τσακαλώθηκε κι αυτό το κεφάλαιο. Ο χρόνος…

Ποτέ μου δεν μπόρεσα τους ανθρώπους που δε σε κοιτάνε στα μάτια την ώρα που δακρύζουν.

Ποτέ μου δε θέλησα τους ανθρώπους που τα χέρια τους γλιστράνε.

Ποτέ μου δεν ήμουν με ανθρώπους που δεν ξέρουν να αγκαλιάσουν. Δε γνωρίζουν πώς να αγκαλιάσουν.

Ποτέ δε ζήτησα κάτι.

Και ποτέ δεν πίστεψα ότι εγώ γίνεται να είμαι μαζί σου. (όποιος κι αν είσαι εσύ)

Πηγή εικόνας: darkgallery.pblogs.gr

Το μέτρημα

demon March 8th, 2008

Ήταν 22:20.

Ήμουν μέσα σ’ένα βαγόνι και διακτινιζόμουν από την Άνω Ηλιούπολη και το σταθμό μετρό του Αγίου Δημητρίου, στο σταθμό Αττικής και στα Κάτω Πατήσια.

Φρενήρης και νευρική η σημερινή μέρα. Χωρίς ρεύμα, χωρίς φανάρια, χωρίς υπομονή στους δρόμους.

Αλλόκοτα σκοτεινή η αποψινή νύχτα.
Μασκαρεμένοι. Νέοι που κρατούσαν στα χέρια απλώς μια διαβολική, κατακόκκινη τρίαινα ή που είχαν βαμμένο πράσινο το αριστερό τσουλούφι.
Νέοι, ερωτευμένοι, στην άκρη της αποβάθρας. Με χέρια δεμένα, σώματα το ένα μέσα στο άλλο και βλέμματα πονηρά κι αδηφάγα. Με παιχνιδιάρικη γλώσσα κι υγρά γελάκια.

22:20 έμπαινα στο βαγόνι και κοιτούσα τις δυο κοπελιές που μιλούσαν: μάγισσα και Μίνι Μάους. Κάπου στο δρόμο είδα έντονα βαμμένα μάτια, καπνισμένα, χωρίς στολή όμως.

22:40 βρισκόμουν στο σταθμό της Αττικής κι ετοιμαζόμουν να κατέβω. Η γυναικεία, ενημερωτική φωνή στο μεγάφωνο έλεγε «Σταθμός Λαρίσης». Λάθος! Είχε μείνει πίσω. Μαζί και μια κυρία με μπαγκάζια που προφανώς ήθελε να πάρει την ταχεία, την έχασε όμως για μια στάση.

22:20 έμπαινα σ’ένα βαγόνι χωρίς να αιστάνομαι τίποτα. 22:40 έβγαινα από ένα βαγόνι, μα πάλι δεν αιστανόμουν τίποτα. Και είχα σκοτώσει μέσα σε 20 μόλις λεπτά τη σκιά ενός ανθρώπου.

Τη διαδρομή την ξανάκανα. Έφτασα σπίτι μου κι αφού ξαπόστασα για 10 λεπτά, πήρα το μπουφάν μου κι επέστρεψα Ηλιούπολη. Για να πάρω τη γάτα μου, αυτή τη φορά. 00:50 έμπαινα στο βαγόνι του μετρό. Άραγε μέχρι τι ώρα έχει τρένο;

01:30 έμπαινα στο βαγόνι του τρένου. 01:40 ήμουν σπίτι. Με τη γάτα αγκαλιά. Το κινητό στην κωλότσεπη, τα ψιλά στο μπουφάν και τα κλειδιά στο χέρι.

Ασθμαίνοντας βρήκα τη ζωή μου να με περιμένει πίσω από την πόρτα.

Κι αυτή απλώς με ρώτησε αν άξιζε η διαδρομή!

 

Πηγή εικόνας: english.peopledaily.com

 

Θνητά στίγματα

demon March 7th, 2008

Έχω απλώσει μπροστά στη γυμνή μου αγκαλιά τα κοσμήματα που φόρεσα σήμερα.

Μια ασημένια αλυσίδα με ένα ανάγλυφο πουλί και δυο αστερίσκους από αμέθυστο. Τον πολύ μικρό κρίκο που φοράω σχεδόν πάντα στο αφτί, στη δεύτερη τρύπα, με το διάφανο, φυσητό γυαλί σε σχήμα σπείρας. Τα καλοκαιρινά μου απομεινάρια: μαύρο δέρμα με μια μπλε, λιλιπούτεια, ασημένια καρδιά κουμπωμένη πάνω του και ροζ σκούρες κλωστές με μια πεταλούδα στο δίχτυ τους.

Στ’αριστερό χέρι, το βαρύ μου, αντρικό ρολόι που αντανακλά το φως και το χρόνο που προσπαθεί να με πάρει, και πολλά ασημένια ελατήρια που σχηματίζουν ένα συρμάτινο μπρασελέ.
Κι από δαχτυλίδια, την ασημένια βέρα που φορώ πάντα στον αντίχειρα του δεξιού μου χεριού και το μεσαιωνικό δαχτυλίδι με τη μαύρη, γυαλιστερή πέτρα στο κέντρο, που φορώ πάντοτε στο δείχτη του δεξιού μου χεριού…

Αποκτήματα κάπου μέσα στη ζωή. Με συναίσθημα κι ανάγκη να εκφραστούν. Με πολλούς ψιθύρους μέσα τους κι ακόμη περισσότερα μυστικά, τα οποία έκλεψαν κάπου στην πορεία…

Όπως εσύ απόκτησες αυτό το σώμα, αυτό το όνειρο, αυτό το παιδί, έτσι εγώ απόκτησα ένα ακόμη δαχτυλίδι περασμένο στη μυτερή αψίδα της ψυχής μου, να γυαλίζει και να διώχνει τα φρικιά. Να λικνίζεται και να κοροϊδεύει την ακινησία του «τώρα». Να γελά στεντόρεια και να προσελκύει παιδικές αναμνήσεις. Ανάλαφρες, αέρινες, αόρατες!

Γι’αυτό κι αγκαλιάζω όλα μου τα γήινα «έχω».

Γιατί με κρατάνε εδώ, όσο πρέπει εδώ να υπάρχω.

Κι όταν έρθει η ώρα, θα γίνουν απλώς ενέργεια στη φωτιά που θ’ανάψουν τα χρόνια μου.

Πηγή εικόνας: www.artuproar.com

Λευκό σύμπαν

demon February 29th, 2008

Αλλόκοτα μελαγχολικό. Επιβλητικό, τεράστιο, αχανές. Διαπεραστικό.

Μπλε-Γκρίζο-Λευκό σκέπαστρο. Θόλος άχρωμος. Τοιχογραφία καλά τεντωμένη πάνω στο τελάρο.

Εκτείνεται για χιλιόμετρα, μίλια, ημισφαίρια, καρέ, ώρες… και τυλίγει τη θέση σώματος της ψυχοσύνθεσής σου.

Το μέσα σου αλλάζει. Και καλά να ‘σαι, κάτι του κάνει ο ουρανός να μην έχει χρώματα.

Τι πρέπει να αιστανθεί τώρα αυτό το μονοπάτι; Είναι φυσιολογικό, το άπειρο πάνω από τα κεφάλια να μη μιλά ούτε στον ήλιο, ούτε στη βροχή;

Απλώς να σέρνεται, έτσι, μουντά κι αδιάφορα, εκκωφαντικά, βαριά, αργά;

Πηγή εικόνων: mpan3.homeip.net/

Αντέχεις να σε καταλαβαίνεις;

demon February 27th, 2008

Πόσο ειλικρινής είμαι με τον εαυτό μου;

Σκεφτόμουν πώς να το διατυπώσω αυτό. Αν έγραφα σε δεύτερο ενικό, θα νόμιζες πως αναφέρομαι σε σένα. Ναι, σε σένα! Όχι μωρέ. Ας πούμε ότι μιλάω για μένα. Έτσι, αόριστα.

Πόσο παίζω; Πόσο λέω αυτό που θέλω; Πόσο ξέρω τι θέλω;

Πόσο είμαι καλά; Πόσο θέλω να είμαι καλά;

Λες «όχι» στον άλλο, κι όμως θες να σε διεκδικήσει. Θες να τρέξει ξοπίσω σου, να σε σταματήσει, να σε παρακαλέσει. Θες να αιστανθείς ότι τον έχεις κατακτήσει. Αποκτήσει…

Λες πως θες την ελευθερία σου, κι όμως έχεις ανάγκη να εκπλαγείς και ν’ακούσεις το «είσαι δική μου, δε θα πας πουθενά, εδώ θα μείνεις!».

Λες πως δε σ’αρέσουν οι άνθρωποι που ζηλεύουν. Πως αφυκτιάς. Κι όμως, γαμώτο, που και που θες ο άλλος να τσιμπηθεί. Να ενοχληθεί τρυφερά. Να σκεφτεί πως, ναι, ε, ίσως και να υπάρχει η περίπτωση να σε χάσει. Κάποτε…

Στον εαυτό σου τ’ομολογείς; Στον εαυτό σου… του αναγνωρίζεις το δικαίωμα να είναι πιο άνθρωπος από ό,τι νομίζεις;

Αφήνεις τον εαυτό σου, τις στιγμές, την καρδιά και τις αδυναμίες σου, να κοιταχτούν στον καθρέφτη; Κατάματα;

Ή το βλέμμα σου είναι τόσο περήφανο, που δε σκύβει ποτέ λίγο, πολύ λίγο μωρέ, να κοιτάξει μερικά χιλιοστά πιο κάτω, την ψυχή;

Πηγή εικόνας: www.firelily.com

Τα συναισθήματα έχουν μνήμη (Part I)

demon February 24th, 2008

- Νομίζω πως δεν μπορούμε να συνεχίσουμε. Σας ευχαριστούμε που συμμετείχατε στο παιχνίδι.

- “Μπορούμε να συνεχίσουμε… Ο ένας για τον άλλο”.

- Μέχρι… πότε;

- “Όσο πάει αυτή η ζωή. Είμαι μαζί σου. Είμαι για σένα”.

Είμαι σπίτι. Έχουμε τσακωθεί. Ξανά! Εγώ περιμένω τι θα κάνεις; Εσύ περιμένεις τι θα κάνω; Έχω τοποθετήσει πάνω στα πόδια μου μια ζυγαριά. Άσπρο-μαύρο.

Έχω τσιτώσει τα μπάσα κι ακούω Within Temptation το ζαχαρωτό “Say my name”
:P lease say my name
Remember who i am
You will find me in the world of yesterday
You drift away again
Too far from where I am
When you ask me who I am

μεταφράζω ό,τι πονά

:Σε παρακαλώ πες τ’όνομά μου

θυμήσου ποιος είμαι

θα με βρεις στον κόσμο του χτες…

Πριν το γυρίσω σε Ella, αφήνω να παίξει από Wolfsheim το “Kein Zurück”. Όσο περιστρέφεται σα σβούρα ο διάλογός μας στο μέτωπό μου, άλλο τόσο τον σκεπάζουν οι στίχοι που πραγματικά αγαπώ και μέχρι πρότινος πίστευα πως είναι παρανοϊκό να τους έχει γράψει άντρας

:Weißt du noch, wie’s war
Kinderzeit… wunderbar…
Die Welt ist bunt und schön.
Bis du irgendwann begreifst,
Dass nicht jeder Abschied heißt,
Es gibt auch ein Wiedersehen

μεταφράζω

:Θυμάσαι ακόμη πως ήταν;

Παιδική ηλικία… απλώς υπέροχη

Ο κόσμος είναι πολύχρωμος κι όμορφος

Μέχρι που κάποια στιγμή αντιλαμβάνεσαι

πως δεν είναι όλοι οι αποχαιρετισμοί

ένα “εις το επανιδείν”!

Δεν μπορείς να με έχεις, γιατί δε με έχω ούτε ΄γω

demon February 21st, 2008

Φτου!

Insomnia.

Είχε αιώνες άπειρους να με χτυπήσει στη φλέβα τούτο το γνώριμο συναίστημα. Που δε λογαριάζει τους δείκτες του χρόνου, ούτε το βάρος της ανάσας. Το μάτι που έχει χαθεί για λίγο μέσα σε άλλες ζωές και σύμπαντα.

Έρχεται αυτό το πλαστικό, άχαρο, ζωηρό χέρι και σε ταρακουνά. Μέχρι να μη θες πια να είσαι ξαπλωμένος.

Κατά τις 04 ξάπλωσα και 05 είχα ήδη τα πρώτα σημάδια πάνω στα πόδια μου. Νευρικά, σφιγμένα, δε χαλάρωναν, δεν ανέπνεαν. Και μετά τα δάχτυλά μου. Τα χέρια μου σα γροθιές που έπρεπε να εκτονώσουν αυτό το λαστιχένιο δέσιμο. Να ανοίξουν, να πέσουν, να σταθούν στη ζωή και πάλι.

Για ένα μισάωρο έπαιζα ζάρια με τις σκιές που έχουν θρονιαστεί πίσω από την πόρτα της ψυχής μου. Κι έχασα, φυσικά.
05:30 εγκατέλειψα κάθε προσπάθεια να συμφιλιωθώ με τον ύπνο μου.

Insomnia.

Και τώρα κάθομαι και σε κοιτάζω. Με βλέπεις άραγε; Ή εσύ κοιμάσαι μακριά από το κερί της νύχτας;

Νιώθεις τους παλμούς τους ξυπνητούς; Την καρδιά μου που αγωνιά να ξαναβρεί χτύπο νύχτας κι όχι μέρας;

Μήπως δα με ονειρεύεσαι να χαρώ τουλάχιστον; Βλέπεις το κορμί μου, γυμνό; Το ποθείς; Να ανοίξω σα φερμουάρ τα χείλη μου τα πουπουλένια, να χωθείς εκεί μέσα; Να απλώσω ηλιαχτίδες σκοτεινές τα μαλλιά μου πάνω στο στήθος σου να σε γαργαλήσω ερωτικά και τόσο ακατάλληλα; Να σε κρύψω μέσα μου; Ή να κρυφτώ εγώ;

Μα ξέρεις… όσο και να θέλω να στήσω όλους μου τους πύργους μπροστά σου για να διαλέξεις τον πιο επίπονα δυνατό, δεν μπορώ να στο χαρίσω αυτό.

Δεν μπορώ να με δώσω σε σένα. Όχι πια. Γιατί δε μ’έχω. Μ’έχασα σε μια παρτίδα. Ένα καλοκαίρι που ίδρωσα και γλίστρησε η καρδιά μου από την πολεμίστρα.

“Μονάχα μια ζαριά είναι αρκετή για να καείς, να ξεχάσεις, να χάσεις. Μια ζαριά αέρα, μια ζαριά σκόνης, μια ζαριά θανάτου” είχε ψιθυρίσει τότε ο εφιάλτης στο αυτί μου. Πόσο δίκιο είχε…

Οπότε… λυπάμαι. Δεν μπορείς να με έχεις. Δεν μπορώ να κατέβω από το ράφι. Θα μείνω εκεί να κοιτάζω κάτω τους περαστικούς να ψάχνουν, να δείχνουν, να σχολιάζουν. Και δε θα κατέβω για κανέναν. Ποτέ ξανά.

Όχι πως με είχα και ποτέ για να με δώσω. Είναι όμορφα να νομίζεις ότι έχεις κάποιον.

Έχω;

Έχεις;

Με θες;

Τότε κέρασέ με τη ζωή σου κι έλα ελευθέρωσέ με! Για όσο με έχεις, θα ‘μαι εκεί.

Πηγή εικόνας: artnudes.blogspot.com

Έχεις πλάκα, το ξέρεις;

demon February 12th, 2008

- Ξανακουρδίστηκα! Πέρασα υπέροχα χτες, σ’ευχαριστώ.

- «My pleasure»

- Αν είναι να είσαι πάντα τόσο διεκδικητικός, τόσο ερεθισμένος και να μου δείχνεις πόσο απόλυτα με ποθείς, να πηγαίνω πιο συχνά σπίτι μου για 1-2 μέρες!

- «Μην τολμήσεις».

- Θα μου πάρεις δώρο για του Αγίου Βαλεντίνου;
- «Όχι!»

- Γιατί;

- «Εσύ είσαι το σκληρό αντράκι από τα Εξάρχεια που καίει το σουτιέν του και βγαίνει πάντα μπροστά;»

- Έναν Άγιο Βαλεντίνο περιμένουμε ΚΑΙ εμείς για να πηδηχτούμε και να λάβομεν δωράκια! Που να σου εξηγώ τώρα…

Ρε γαμώτο, κοίτα να δεις που αντί να γράφω περί έρωτος και μαλακίας, μου ‘ρθε να γράψω για αυτό τον Άγιο, που μόνο οι γυναίκες τον γουστάρουν. Όχι πες μου ότι θα σου κακοφανεί να λάβεις την Πέμπτη ένα κόκκινο ρόδο! Εγώ του ζήτησα μπλε, αλλά δε θα τα χαλάσουμε σε αυτό. Πες μου ότι θα σε χαλάσει να λάβεις και τίποτα άλλο. Δεν εννοώ σκαμπίλι. Δώρο εννοώ. Διόλου! Οπότε; Άστον να γκρινιάζει ότι είναι ξενόφερτη αηδία. Μια φορά το χρόνο είναι ούτως ή άλλως. Θα επιβιώσει! Για σένα θα το κάνει…

Κι αν μάλιστα σε βάλει κάτω κι ασχοληθεί αποκλειστικά και μόνο μαζί σου όλη μέρα κι όλο το βράδυ –σημαντικό αυτό!-, ε, τότε, καλοδεχούμενος ο άγιος τούτος. Εγώ πάντως το έχω αποδεχτεί: οι γυναίκες παραπονιόμαστε, οι άντρες γκρινιάζουν! Οι γυναίκες ζητάμε, οι άντρες απαιτούν. Οι γυναίκες κάνουν αυτό που τους έμαθε η μαμά τους, οι άντρες σου κάνουν… χάρη! Πλάκα κάνω, ok; Αν ο άντρας θελήσει να μείνει μαζί σου και δεν είναι μαλάκας, θα περάσεις υπέροχα. Τώρα αν εσύ θέλεις να μείνεις μαζί του και δεν είσαι μαλάκας, τότε ο άντρας αυτός θα ευτυχήσει. Αρκεί να μπορέσει να το αναγνωρίσει μέσα του!

Για πιο βαθυστόχαστες συναισθήσεις, tune in μεταμεσονύχτια…

Πηγή εικόνας: les.plus.simples.com

« Prev - Next »